quod Reineccium, aliosque nonnullos eousquc decepit, ut Philium quendam diversum a Philaeo inter Aiacis liberos ponerent. Hic tum aliis aliquot inter veteres, tum et Pausaniae in Atticis, non Aiacis, sed Eurysacis filius, Aiacis nepos dicitur. Herodotus tamen lib. 6. c. 35. Aiacis filium facit. [cf. We68. ad Herod. p. 453. Beck.] Plutarcho in Solone [c. 10.] et Philaeus et Eurysaces Aiacis filii dicuntur. H.

8) Forsan Aixlos. CASAUB.

9) De huc, ut de reliquis nihil memorabile proditur, nisi quod hunc (cum in privata fortuna vixerint caeteri) Athenis archonta fuisse aiunt. Rutgersius. Vide Meursium de Archont. Ath. 1. 1. c. 1. - H.

10) Vel cum Casaubono dicendum quaedam hic desiderari , [ut docent etiam manca verba és? oð öexovros. P.] vel cum Rutgersio legendum rojde Ιπποκλείδης, τούδε Μιλτιάδης etc. Nam Herodotus libro sexto ponit Hippoclidem Tisandri filium inter procos, qui Sicyonem Agaristae causa venerant. V. Rutg. p. 30. - H.

11) Idem testatur Anonymus, cujus meminit Meursjus de Archont. Ath. l. 1. c. 11. Sed uterque capiendus de gymnico ejus festi certamine, quod tunc institutum. Eusebius Chron. 1. rem exponit, sed in annum III. Olympiadis LIII. refert. Vide et Meurs. de Regn. Ath. p. 82. et Rutg. Var. Lect. p. 31. (Add. Scaligeruni ad Euseb. n. MCCCCLII.) H.

12) Etiam hic desunt quaedam. Non enim Hippoclides, qui proxime praccessit, Miltiadis hujus secundi pater fuit, sed Cypselus, autore Herodoto, l. 6. c. 36. Hippoclidi autem quisnam filius fuerit, non invenio. H.

15) "Nexl6e legit Casaubonus. (et Stephanus.) H. Recepimus hoc pro valg. öxnoe. S. 8. Miltiades vocatur Xeggovrioov oixiorns. Poppo.

14) Hoc Pherecydis fragmentum nomina continet plura singularia, corrupta haud dubie aliquantum, ut Olos, túxns, Tópwy. Quae quomodo emendanda sint, suspicari quidem possis, scire non possis.

Illud autem sciu, formam nominis 'Exiduxos esse nullam, ac veram 'Exifixos esse restituendam. GRAUERT. In Cod. Pal. pro Túywy scriptum est Τόφων. Conjicias Iοφών.

15) Ut duo Pherecydae, ita et Hellanici duo fuerunt: unus Mitylenaeus, annis duodecim Herodoto grandior [Gell. XV. 23), alter autem Milesius, cujus aetas non satis cognita est. Hellanici cujusdam mentionem facit Thuc. 1. I. c. 97. eundemque reponit inter Atticos Historicos, qui forsan idem sit cum eo, cujus Asopis citatur a Marcellino. Vide Vossium de Hist. Gr. 1. 1. c. 1. et l. 4. c. 5. H. · Inprimis Sturz. in Hellanici fragmm. Lipsiae 1787 editis p. 50. 8. BECKIUS.

16) Herodotus hanc historiam refert, sed ita ut Marcellinum alios autores esse secutum appareat. Quin et Beaxes oi Jóhoyxoi ex Herodoto rescribendum mallem: quum fókoyxou (teste Stephano) ë Ivos Dooxns, Jólones ēlvos 0866chov. H. — Add. Wessel. ad Herod. p. 452. qui docet Abloyxol reponendum esse. Idem confirmat Schol. ined. in Aristid. ap. Valken. ibid. BECK.

17) 'Ες Δελφούς έπεμψαν τους βασιλέας περί του πολέμου χρησομένους. Herod. 1. 6. C. 34. Η.

18) Δεινός γαρ ευρείν καξ αμηχάνων πόρον. Aeschylus in Prometheo vincto, v. 59. Carmen hoc ipsum citat et Aristophanis Scholiastes ad Equites, et rógovs legit, sicuti Marcellinus (et Dionys. H. Antiqq. VII, 36.] Η.

19) Ita edidit Stephanus Θεών γαρ ισχύς και κατ' Αισχύλον υπερτέρα, πολλάκις δ' εν κακoίσι τον αμήχανος και χαλεπας υπέρ τε όμμα των χριμναμένων νεφελών ορθοί. Αld. Flor. Βas. In optimis Aeschyli cditionibus (Trag. επτά επί Θήβαις ν. 232) legitur: "Έστι θεοίς δέ τ' (δ' έτ.) ισχύς καθυπερτέρα. Πολλάκι δ' εν κακoίσι τον αμήχανον 'Εκ χαλεπάς δύας υπερθ' ομμάτων κρη - Μναμεναν νεφέλαν ορθού. Η. – In ed. Wellaueri ita v. 208. ss. leguntur:

"Εστι θεοίς δ' έτ' ισχύς καθυπερτέρα"
Πολλάκι δ' εν κακoίσι τον αμήχανον
Κακ χαλεπάς δύας υπερθ' όμμάτων

Κρημναμεναν νεφελών ορθού. 20) Valgo προ των όρων καθεζομένων της Αττικής. - Procul dubio legendum, προ των θυρών καθεζομένω της αυτού οικίας. nam Herodotus disertim refert, eum sedisse év roiol npo Júpolol toiol éavrov. est autem ortus error e compendio literarum , et prava pronunciandi ratione. Rutg.

21) Ορέων τους Δολόγκους παριόντας, εσθήτα ουκ εγχωρίην έχοντας, xai aixua's etc. Herod. l. 6. c. 35. H.

22) Ita Herodotus rem narrat, quem vide 1. c. H.

23) Αποθανόντος δε άπαιδος αυτού. Casaub. (et Steph.)- 'Αποθανόντος δε μεν απαιθος αυτού. RUTG.

- Αποθανόντος δε του παιδός αυτού recepit Poppo e Cod. Pal.

24) Lapsus est Marcellinus et cum eo Aristophanis Interpres, qui hunc Stesagoram Miltiadis Cypseli fratrem uterinum faciunt, cum fuerit fratris ejus uterini filius. Cypseli enim uxor, mater Miltiadis, (qui moriebatur änais, ut constat ex Herodoto l. 6. c. 38.) Cypselo mortuo, nubit Stesagorae, sive Tisagorae, ut eum vocat Aristidis Schol. (Id enim ex eo liquet, quod Cimonem Miltiadis tertii patrem, Stesagorae quidem filium, Miltiadis vero Cypseli fratrem uterinum fuisse tradit Herodotus 1. 6. C. 38. Quod fieri non potuit, nisi Cypseli uxor eo mortuo Stesagorae nupserit.) Stesagoras ex ea Cimonem suscepit, qui ob stultitiam κοάλεμος dictus fuit. . Hunc patrem Miltiadis tertii, et Cimonis ejus filii avum fuisse constat. Nam Cimoni duo filii fuere, Stesagoras et Miltiades, ut liquet ex Herodoto l. 6. c. 38 et 39. Hic Miltiades ad Marathonem vicit: qui male a Cornelio Nepote cum Miltiade Cypseli confunditur, ut Cimon Coalemus a Plutarcho cum Cimone Miltiadis tertii filio. Miltiadi huic liberi fuere tres : Metiochus et Elpinice, e muliere ignota, quam Atticam fuisse Marcellinus ait; ex Hegesipyla, Olori Thraciae regis filia, Cimon, dux clarissimus. Vide Rutg. in Var. Lect. p. 37 et 44.

Η.
25) Herod. 1. C. C. 39.

a Pi.

26) Vide eundem c. 41. H. Ea Marc. tribuit Herodoto, quae ille non dixit. v. We88. et Valck. ad Herod. p. 456. BECK.

27) Lacunas in Editt. Ald. Flor. Bas. hisce verbis (quae uncis inclasa vides) felicissime supplevit Is. Casaubonus, ex Suida (ut credo) in voce Multidons. (Stephanus hic adnotat: lego rwv éxfowy ex Suida: unde et reliqua supplevimus, quae hic uncis inclusa vides.) H.

28) Karnyopos Ald. Flor. Bas. κατήγορτος Ρal. , quae mira sane notionum esset confusio. Potius in prioribus excidit, puto, (non xoi τούτους, και, sed) τους κατηγόρους και, unde adscripta serius vox κατηyógovs vera veram e legitima sede expulit ipsaque non legitimam occupavit. GRAUERT.

29) Inter oύν et κατάγεσθαι, ut et mox inter και et μέταλλα deerat aliquid in codice unde Marcellinum descripsit Aldus. H.

30) Si nullis aliis argumentis (praeter ea quae sequuntur) adductus, sibi et aliis persuaserit Marcellinus, Thucydidem a Miltiade genus duxisse, metuo ut eorum sententia verior sit, qui, Hermippum secuti, eum sistratidis originem habuisse testati sunt. In eadem tamen, qua Marcellinus, opinione gravissimum scriptorem Plutarchum esse video. Rurg.

31) Argumentum plane ficulneum: si enim omnes opulenti e Miltiadis genere putandi sint, quid fiet Crasso ? Aut si omnes, qui fodinas in Thracia possident, quid ipsius Thucydidis conjugi, quam et divitem, et fodinas in Thracia possedisse, ipse Marcellinus scribit. IDEM. Pal. xai (deinde spatium intercedit) ovin ustalla. Exhibere voluit librarius, και εν Σκαπτησύλη μέταλλα. Ρ.

32) Ita legendum conjicit Is. Casaub. (et Stephanus) H. - Spatium vacuum intercedit inter troiy et cival in Pal. P. – Pierson. ad Moer. p. 379. újdous excidisse existimat.

33) Ita omnino scribendum. (Vulgo Melipio.) Pausanias in Atticis, Θουκυδίδου μνημά έστιν ου πόρρω πυλών Μελιτίδων. (Ηaec est emendatio Stephani, et Casauboni in Ed. Porti: quam etiam sequitur Petitus in leg. Attic. p. 495. 497. Pausaniae locus est Attic. cap. XXIII.

Quae hic de nomine patris Thucydidis scribit Marcellinus, non potuerunt adducere Stephanum in Adnotat. ad Thuc. p. 661. ut ei ac Didymo potius adsentiri vellet, quam plerisque aliis vetustis scriptoribus, qui patrem Thucydidis "O lopov vocant, non "Ogolov. Ita Thuc. ipse IV. 104. Dion. Hal. de Arte rhet. Cap. VI, in princ. Pausan. Attic. Cap. XXIII. Plutarchus in Cimone c. 4. Aristides tom. III. p. 200. Ed. Cant. Themistius Orat. IV. p. 60. Ed. Hard. Agathias lib. II. p. 62. Photius Biblioth. Cod. X. ubi male (eodem modo hoc nomen scriptum reperitur in Tzetzae versicc. ap. Popponem I, 1, p. 321, quos e cod. Pal. descripsit Frommelius.] editum est "Όλουρε pro "Όλορε, Suidas in Θουκυδίδης et όργαν, qui etiam in "Όλορος ad patrem Thucydidis respicere potuit, et Scholiastes Dionis Chrysostomi in Scholiis Morelli ad Dionem p. 106. Si Didymnus columnam in sepulcro Thucydidis positam sua aetate superfuisse, et inscriptionem illius sibi lectam testatus fuisset, responderi possct omnia loca scriptorum veteruin in quibus patri Thucydidis Oloro nomen est, e scriptura columnae emendanda esse. Sed hoc non liquet e verbis Marcellini, e quibus nihil aliud colligi potest, quam Didymum testimonium columnac ad sententiain Thucyd. Adnott. I.

2

suam stabiliendam adhibuisse; quod ille etiam diu post cam abolitam fama quadam accepisse potuit. Hoc quoque scrupulum injecit, quod Marcellinus Regem Thracum, cujus nomen patri Thucydidis impositum fuit, et "Ologov appellat, et quod Herodotus VI. 39. ct 41. "Ologov Regem Thracum memorat. Tamen Vossius II. Instit. Orator. 13, 3. et I. de Hist. Gr. 4. itemque Fabr. II. Bibl. Gr. 25, 1. [P_722. Harl.] Didymi et Marcellini anctoritatem sequi malunt.) H. Αύτη γαρ η yeagri ý uderntal. Quid significent haec verba ? Verterunt quidem haec scriptura serius depravata est. At duaprovely apud Graecum hominem ullum esse depravare, nego confidenter. 'Hucorntal nihil est nisi falsa est, genuina vocabuli significatione, ac Passivi Perfecti forma: qui quidcm Passivi pro Medio atque Activo usus apud scriptores notae vel optimae non est infrequens. Quodsi hoc verum est, perturbatum habes totum locum: „pater ejus Orolus fuit: haec enim scriptura falsa est.“ Haerentem te video. Sed supersunt quae angeant angustias. Quid enim est, quod ipse Marcellinus, quamvis acriter hic "Ogohoy defendens, aliis locis quatuor cum ceteris patrocinatur Oloro : S. 2. Oovxvdions Όλόρου μεν προήλθε πατρός, την επωνυμίαν έχοντος από Όλόρου του Ooxwv Baociéws. eundem "O lopov dicit . 11., Thucydidis patrem rursus S. 28. Deinde mirandum esset certe, si Marcellinus, quum tanta diligentia Thucydidem perlegisset suum, memoriaque probe teneret, id quod perspicitur ex multis quibus Thucydidea laudat locis, illius non meminisset loci, ubi se ipse scriptor vocat toy 'Ológov. Hoc etiam mirationem facit, quod idem epigramma, quo adversarios confutare vult Marcellinus, quum a duobus aliis biog phis laudetur, "Ologoy exhibet, non "Ogolov, a tertiae particulae auctore ignoto g. 55., vel potius ab Antyllo grammatico doctissimo, cujus ipsa verba dari inde a rai Orijin oé ad & niyeduuari, injuria praetermissum est , atque ab alterius vitae scriptore anonymo §. 10. Quid igitur fiet ? Emendandum est: un αγνοώμεν δε τούτο, ότι 'Όλορος ουκ "Όρολος ο πατήρ αυτώ εστί, της μεν ήμάρτηται ότι γαρ "Όλορός έστιν, η στήλη δηλοί – ένθα κεχάρακται Θ. Όλόρου 'Αλιμούσιος ενθάδε κείται. Νon incusabis, opinor, audaciam, quod et bis nomen 'Opólov in 'Ológov mutaverim, et Ologos oux verba inculcaverim, si quantis lacunis corruptelisque hic praecipue locus laceratus misere jaceat, reputaveris. GRAUERT.

+) De xoian cf. Meurs. Ceram. Gem. c. 24. et Herodot. VI, 103. c. interpp.

34) Habebant quidem gentes et familiae sua singulae monumenta : unde Demosthenes in Orat. adversus Macartatum, év tớ uruari Bovoeλιδών πάντες οι από του Βουσέλου γενόμενοι κείνται. . Sed utrum hoc religiose adeo observatum fuerit, ut neminem iisdein monumentis, nisi qui ejusdem familiae esset, inferre liceret, statuere non ausim. Rutgersius de rei veritate, ut et de validitate argumenti, quo Marcellinus Thucydidem probat Miltiadis genere oriundum, subdubitat, quod Cimonis monumentis, Herodotum, qui ab ea familia alienus, idem ille Marcellinus auctor sit. H.

Ut sana putem verba ένθα δείκνυται Ηροδότου και Θ. τάφος, a impetrabit nemuo: ncque enim adco socordi animo fuit rhetor noster,

illatum esse,

me

ut, quum statim subjecturus esset ξένος γαρ ουδείς εκεί θάπτεται, Herodotum &évoy fuisse non recordaretur: nec de Herodoti sepulcro Athenis exstructo quidquam notum est: certe nomen ejus aut male sane inculcatum est aut. ex ignotiore corruptum. GRAUERT.

85) Hunc Polemonis librum tepi axporólews citat Athenaeus 1. 11. et 13. ut et Strabo 1. 9. et Ηarpocration, in Νεμέας χαράδρα. Vide Meursii Cecropiam c. 2. H.

38) Και Τιμόθεον υιόν αυτω γεγενησθαι, cum Casaubono (et Stephano) legendum censeo.

. Filium enim Thucydidi fuisse, qui Timotheus appellabatur, constat ex Suida, in voce Θουκυδίδης. Η. –Pal. ... θεονυ ... αύτωι.

37) Forsan et hic Hermippus Bloyeágos, cujus saepius meminit Diogenes Laërtius, et quem (ut puto) laudat Josephus, 1. 1. contra Appionem, hisce verbis: πολλοί δε και περί αυτον ιστoρήκασι και τούτων επισημότατός έστιν "Ερμιππος, ανήρ περί πάσαν ιστορίαν επιμελής. De hac Hermippi opinione (quam firmat Scholiastes Thucyd. ad I. 20.) vide quae supra monuimus. (ad S. 14.) H. Quod ex Hermippo traditur, Thucydidem etiam cum Pisistratidis affinitatis vinculo junctum fuisse, pro commento rejectum est, ut inde quidem orto quod Thuc. (Hipparchum] tyrannum occisuma esse ab Harmodio et Aristogitone bis negarit: quales quidem conjecturas facere more scholiastarum non ita est difficile. Praestat vero quum recte illud Hermippum tradidisse

vere poterit evinci. Scribit autem ita Plutarchus Solone p. 83. D.: τον δε Σόλωνά φασιν αποδείξαι τους δικασταίς ότι Φίλαιος και Ευρυσάκης Αίαντος υιοί, Αθήνησι πολιτείας μεταλαβόντες, παρέδοσαν την νήσον αυτοίς, και κατώκησαν ο μεν εν Βραυρώνι της Αττικής, ο δε εν Μελίτης και δημον επώνυμον Φιλαίου των Φιλαϊδών έχουσιν, όθεν ήν Πεισίστρατος. Αt Herodotus VΙ. 35. εδυνάστευε και Μιλτιάδης ο Κυψέλου, έων οικίης τέθριπποτρόφου, τα μεν ανέκαθεν απ’ Αιακού τε και Αιγίνης γεγονώς, τα δε νεώτερα 'Αθηναίος, Φιλαίου του Αίαντος παιδος γενομένου πρώτου της οικίας ταύτης Αθηναίου. Consentit omnino Pherecydes apud Marcell. S. 3., ubi tamen corruptum est nomen Φιλαίας. [vide supra ad S. 3.] Quoniam antem Philaeus idem et in Pisistrati pago avus et in gente Miltiadis, adeo ut in pago Melite habitavisse dicatur apud Plutarchum et apos ταϊς Μελιτίσι πύλαις fuerint gentis Miltiadiae monumenta: jure aliquis conjiciat affines hac ratione horum virorum excellentium fuisse familias. Attamen quum δήμος dicantur Φιλαΐδαι apud Ρlutarchum atque alios quoque, nonnihil dubii restabat. Quod quidem tum demum reinotum est, quum exponentem sibi me conjecturam meam Niebuhrius fecit certioremn, plures qui duol dicantur apud ipsos veteres, nomine in idar terminante, non fuisse on uovs, sed gentes, atque eo permagnum pagorum minui numerum, eumque multo majorem eo quem Clisthencs esse voluerit, centum constituens. Jam vero alia etiam expeditur difficultas. Tradit Pausanias I. 23. Oινοβίου έργον εστίν εις Θουκυδίδην τον Όλόρου χρηστόν ψήφισμα γαρ ενίκησεν Οινόβιος κατελθείν ες Αθήνας Θουκυδίδην. Quid enim, quum exulibus post belli finem omnibus reditus datus sit (vid. Xenoph. Hell. II. 2. 20., 23.) singulari opus erat plebiscito ad Thucydidem revocandum? Evidens hoc cst, et recte intellexit Kruc