νονται.

p. 24. et Judic. de Thucydide p. 148. Scholiastes recte supplet paio

DUK. [ct. Thuc. VÍ, 28. VII, 62. Matth. Gt. S. 804.] Meraνάστασις et απανάστασις significant migrationem in aliam regionem sponte factam, sive sedis permutationem. V. infra.

Βιαζόμενοι] Suidas : έβιάζοντο και επί των πασχόντων Θουκυδίδης. GOELL. Cf. I, 77. VII, 84. V. Bekk. Anecdd. I, p. 36. Poppo I, 1, 184.

Υπό τινων αεί πλειόνων] Fuit ubi legi smallem υπό των [Schol. Aristid. ed. Frommel. p. 19. citat úró revwv dei ti.] dei ah. Nam ed. Aldina Dionysii de C. V. p. 326. Schaef. hanc ipsam scripturam habet, quam etiam Schaeferus praefert, et hic usus particulae dei cum articulo frequens apud Thuc., ut I, 11. 22. 97. II, 43. Ita etiam Latini. vid. Cicer, apud Valck. ad Theocr. Adoniaz. p. 197. Lugd., qui unam tantum fuisse ait sacerdotem Cereris uno tempore: designatas tamen sibi invicem in hoc numero sacerdotali succedentes graece vocari ro's dei oủoas. — Non secus ac h. 1. accipio alium IV, 36. ubi dux Messeniorum xata' rò dei παρεϊκον του κρημνώδους της νήσου προςβαίνων insciis Lacedaemoniis munitionem circumiit. Lectionem xapeixov optime tuetur Abresch. in misc. obs. Vol. III. p. 305. et similis locus Tacit. Annal. II, 16. campus medius inter Visurgim et colles, ut ripae fluminis cedunt (xard rò dei rapEixov) aut prominentia montium resistunt, inaequaliter sinuatur. Παρeixov igitur Bekker. recepit ex codd. plurimis. In plurimis autem locis dei vel substantivo vel adjectivo vel participio junctum idem significat, quod latine syllabis cumque, vis, libet exprimitur, pronominibus adverbiove junctis. Sic loco postremo, ubi etiam Cod. Monac. nr. 228. παρεϊκον habet. . V. laudatos in Longini ed. Weiskiana p. 487. Apud Plut. V. Marcell. c. 13. Marcellus airovuevos ex Romanis sui supplicibus της στρατιάς το υπολείπον αναπληρούν, έγραψε προς την σύγκλητον. Quod post èx roúrwy legitur, dei omittunt quidam, plane otiosum putantcs. Recte autem Reisk. tuetur ut dictum per hyperbaton pro: rò dei úrodeinov. Ante eundem Reisk. in V. Eumen. c. 9. sic legebatur: peúywy δέ Sertorius την εναντίαν οδον τοϊς διώκουσι μετέβαλε» λαθών δε και παραλλάξας ώς ήλθεν επί τον τόπον, ου την μάχην συνέβη γενέσθαι, κατεστρατοπέδευσε, και συναγαγών τους νεκρούς-έκαυσε. Reisk. mutata distinctione verborum ita scripsit : μετέβαλε λαθών και παραλλάξας etc. Firmatur haec emendatio libri Monac. nr. 85. auctoritate. Quamquam igitur haec de usu particulae dei dicta nondum improbo, tueri tamen vulgatam videtur tantus codicum consensus, et rivay apte positum videtur, cum de re incerta loquatur. GOELLER.

Της γαρ chńhous] Dion. Hal. p. 134. Wass. Adnotat ibi Dion. επιμιγνύντες hic poni pro passivo επιμιγνύμενοι. Dυκ. Hoc verbum non passivi, sed medii notionem habet, ita etiam c. 13. ériuloyóvrwv) et accusativus pronominis reciproci latet in co. Poppo 1, 1. p. 185. Observabatur hic locus, opinor, Longo Pastor. III, 1. p. 270. Bod. dum Θcriberct, αδεώς επιμίγνυσθαι και κατά γην και κατά θάλατταν. ABRESCH. Auctar. Dil. p. 213.

Νεμόμενοι] Photius : νέμεσθαι ως το πολύ το λαμβάνειν πρόσοδον, ταρα Θουκυδίδη. GosLL.

"Όσον αποζηνId eat: όσον ες το αποζην μετρίως άν που αρκέσειεν, quantum ad modice vivendum satis esset. Hype. Conf. ΙΙΙ, 49. η μεν έφθασε τοσούτον, όσον Πάχητα ανεγνωκέναι το ψήφισμα και μέλλειν δράσεις τα δεδογμένα. - "Όσον αποζην pro επί τοσούτο, ώστε αποζην, φuantum satis esset ad vitam sustentandam. Matth. Gr. S. 479. Schaef. ad L. Bos. p. 607.

Χρημάτων] ν. Libanium Progym. p. 114. WA88.
Ου φυτεύοντες] v. Schol.

"Αδηλον όν] Pro αδήλου όντος. quod Atticis familiare est, qui hujusmodi multa in accusativo usurpant, quum alioqui sequendo vulgarem orationis structuram obliquo casu (nimirum genitivo) utendum esset. Vide Stephani Append. ad Scripta al. de Dial. Att. c. 9. p. 149. etc. Huds. Imitatus est Procop. orat. 4. d. med. Just. p. 41. Hoesch. άδηλον όν, όπoτέρα ποτέ αυτών τo του πορθμού ύδωρ αποκεκλήρωται. [Nonnulla ex his imitatur etiam Lucian. Anach. cap. 34. et Patr. Encom. 10. Poppo.] Conf. VIII, 96. άδηλον όν, οπότε σφίσιν αυτοίς ξυρράξουσι. Krueg. ad Dionys. p. 135. cum nostro loco confert Pind. ΟΙ. 2, 60. ου κέκριται ασύχιμον αμέραν οπότε, παϊδ' αλίου, άτειρεί συν αγαθώ τελευτάσομεν. in quo loco Thierschium in act. Phil. Mon. t. I. p. 207. monuisse ait duplicem constructionem in unam conflatarm esse: οπότε τελ. et ει συν αγ. τελ. Eandem esse rationem Thucydidis locorum, nisi quod in his pro affirmativa óróre negativa exspectetur, si quis e nostrae linguae legibus rem judicet. Secus enim in tali orationis conformatione Graecos loqui, at Τhuc. II, 53. άδηλον νομίζων, εί πριν επ' αυτο ελθείν διαφθαρήσεται, ubi ei ure nostra dicendi ratione exspectari. At in loco Pindarico duplex constructio est, in Thucydideis non item. Negativam quoque tunc demum exspectaverim, si pro óxóre positum ei invenerim. GOELL.

'Αναγκαίου τροφής] pro αναγκαίας [v. Schol.], quanquam αναγκαία dictum I, 61. ΙΙ, 70. IV. 87. al. PoPPO I, 1. 101. V. Krueger. 1. 1.

Ου χαλεπώς απανίσταντο] Margini apposita γραφή (ανίσταντο) melius cum eo, quod dixit ueravao ráoELS të ošbal, conveniet, quum ii, qui sponte emigrant, sicut μετανάστασθαι, ita et απανίστασθαι potius dicantur: at qui sedibus suis pelluntur, potius dvioraofat. Sed duo diversa miscere videri possit Thucydides, quum tanquam de sponte emigrantibus loquutus, addit tamen, βιαζόμενοι υπό τινών αεί πλειόνων. Αlioqui ista etiam, της τε καθ' ημέραν αναγκαίου τροφής πανταχού αν ηγούμενοι επικρατείν, ου χαλεπώς απανίσταντο, pro illa spontanea emigratione facere quis dixerit: praesertim si où xa herás pro non gravate accipiamus. Non gravate emigrabant (inquit) quoniam necessarium in diem alimentum ubique se nacturos existimabant. Sed quamvis hic adverbii xaderos usus ad illum accedat, quem habet, quum dicitur χαλεπώς φέρειν, eundemque alibi dare illi videatur, ab altero tamen magis usitato discedere non permittit fortasse illud, quod dictum cadem de re fuit, xai éądiws Excotou την έαυτών απολείποντες. Valla quidem oύ χαλεπώς vertit degre: sed idem áviorayro vel dravioravio non emigrabant vertit, verum pellebantur. Quam interpretationem et Vitus sequutus est. Verum etiamsi verbum dviorao Jai pro pelli e sedibus suis , ueraviora69al, id est emigrare , sedes mutare, potius dici soleat, hic tamen illud hujus significationem si (ad

ac

versus illos interpretes) dicamus accipere, locum ejusdem Scriptorib, quo nostram sententiam tueamur, inveniemus. Nam libro secundo, c. 14. legiunus, χαλεπώς δε αυτούς, δια το αεί είωθέναι τους πολλούς εν τοις αγρούς διαιτάσθαι, η ανάστασις εγίγνετο. ubi contra ambo interpretes mihi assentiuntur, non secus hunc locum vertentes , quam si non dvcorcoIS, sed ueraváoraois aut axavdorabis scriptum foret. Quae demigratio (inquit Valla) fuit eis sane molesta , propter inveteratam plerisque consuetudinem semper agendi in agris. Alter autem, eundem

sequens sensum, ita vertit, Gravis et difficilis haec illis migratio accidit, propterea quod praecipua pars eorum ruri vivere consuevissent. Quod si etiam ab hoc loco non refelleretur altera illa interpretatio, quam tribuunt verbo dvioravro in co, de quo nunc agitur, at certe hoc in ea rationi minime consentaneum est, ut dicatur, eos haud aegre sedibus suis pelli solitos, quod victum sibi in diem necessarium ubique se adepturos putarent. hanc enim spem sibi proponere eorum potius est, qui (uti dixi) suis sedibus non ejiciuntur, verum ex illis sponte demigrant. Esto, dicet quispiam: sed manet interim priore in loco scrupulus is, cujus mentionem fecisti: Thucydidem videri posse duo diversa miscere, quum Blacóuevol de illis addit, de quibus tanquam sponte demigrantibus loquutus erat. Fateor certe diversa haec et modo non contraria et judicata a me esse, et ab aliis judicatum iri: nisi ita exponantur, ut dicamus, perinde esse, si scriberet Thucydides: Non valde resistebant iis, qui emigrare ipsos jubebant, atque adeo ipsos ad hoc adigebant. Vel, Vim sibi afferri patiebantur ab iis, a quibus emigrare jubebantur: et quum illam repellere fortasse possent, facile in animum inducebant, imperata facere; quod hac spe freti essent, futurum, ut quocunque venirent, necessarium in diem alimentum (quo etiam antea contenti esse soliti erant) nanciscerentur. Nam ita hunc locum explicando, repugnantia non loqnetur Thucydides. partim enim voluntaria, partim coacta migratio haec videri poterit: atque hic esse, quod a Graecis voce aptissima (quae Latinis prae quavis alia inimitabilis est) nel lavoyxn dicitur. Hic porro locus documento fuerit, ideoque multum verborum in eum consumsi) non statim repugnantiac a nobis eos accusari debere locos, qui eam primo aspectu prae se ferunt: quales et alii nonnulli apud hunc Scriptorem occurrunt. STEPH. Hic locus non repugnat constituto discrimini, quia simul et voluntariae emigrationes et coactae innuuntur; sed in substantivo dvooraois II, 14. discrimen neglectum. Poppo I, 1. 235.

Της γης ή αρίστη] cf. Ι, 5. τον πλείστον του βίου. V, 31. επί τη ņuidelę rīs yñs. v. Matth. Gr. J. 442. Schaefer. Appar. ad Dem. t. III. p. 77. Schaefer. ad L. Bos. p. 274. Wessel. ad Diod. XIV, 42. Krueg. ad Dionys. p. 94.

Eixav) Pro eixev Max. Tyr. p. 81. mcae editionis habet haußave. STEP). Est in fine Dissert. XIII. DUK.

Νύν Θεσσαλία] In Cod. Reg. eet scholion, πρότερον γαρ Ημαθία éxaleiro. Sic Catull. Carm. LXV, 26. Emathiae columen Peleu. Add. Serv. ad Virg. I. Georg. 492. Sed aliis Emathia est pars Macedoniae. Strabo IX. 443. primum Pyrrhacam, inde Haemoniam ab Haemonc patre Thessali, ac denique Thessaliam dictam scribit. Stephano cst Aiuwr,

In

205. 315.

et regio Aluovia, sine adspiratione. Et Eustath. in 11. β'. p. 321. Αίμων· όθεν Αίμονες μοίρα Θετταλική. Dυκ.

Πελοποννήσου – 'Αρκαδίας] Ηermog. p. 27. WA88.

Επί πλείστον] Ita scribo cum Cass. et infra c. 3. Graev. VΙΙ, 76. et II, 35. Cass. Gr. Atque ita Cicero X, 8. Ep. ad Atticum. Divisim certe ubi non adverbiascit, vel Genitivo sequente. Cum Mss. stat et Xenophon 679. et Herodotus VI, 127. Conjunctim Hippocrates §. III, p. 14. et Josephus Hudson. p. 1308. sed operarum forte incuria. Thucydide V, 46. malim et ési rleiotov cum C. Cass. Gr. licet alibi conjunctim Noeter. Appianus 86. επί πλείστον. WAss.

'Εκ του επιπλείστον] Hunc locum afferens idem Max. Tyr. ibidem, non addit εκ του επιπλείστον: ita legens, την γούν 'Αττικήν, δια το λεπτό. γεων είναι, αστασίαστον ούσαν, άνθρωποι, etc. Et quod in margine quorandam vett. codd. e regione hujus loci supervacanee additum est, yeáφεται εκ του επιπλείστον, certam est, ex quibusdam fuisse primum descriptum, in quibus id non legebatur. Quod autem attinet ad cival, sive adscribatur, sive non, idem manet sensus: sed si legetur lentoyev είναι, adjectivum erit λεπτόγεων, quod jungetur cum 'Αττικήν, ut sit, δια το είναι λεπτόγεων: sin είναι non addatur, το λεπτόγεων substantivi forma positum erit. ac certe magis mihi arridet haec nostra lectio. STEPH. Plerique interpretes jungunt inter se εκ του επί πλείστον, non referunt éx roù ad ovocy. v. Act. phil. Mon. t. II. p.

Ac est sanc haec vetusta h. l. explicandi ratio, ut quidem suspiceris e verbis Phavorini, qui ipse recentior plerumque sua e vetustioribus habet: éx roj επιπλείστον αντί του ανέκαθεν. Θουκυδίδης: έκ του επιπλείστον κ.

τ.λ. Quam rationem praeter alios secutus Gottleb. supplevit xeóvoy ad xlsiorov, vertitque: a vetustissimis inde temporibus.

Eamque etiam nunc unam probabilissimam existimarem, nisi extarent loci paralleli, qui in hoc loco copulationem duarum loquendi rationum extare probant. Sant autem hi: V, 7. ου βουλόμενος αυτούς δια το εν τω αυτω καθημένους βαρύνεσθαι, αναλαβών ήγε. Ρoterat dicere vol εν τω αυτώ καθημένους, vel δια το εν τω αυτώ καθήσθαι. Jam utramque formulam junxit. IV, 63. και νυν του άφανούς τε τούτου δια το ατέκμαρτον δέος και δια το ήδη φοβερους παρόντας Αθηναίους κατ' αμφότερα εκπλαγέντες, albi aut infinitivo napsivai aut participio sine rò utendum erat. Hinc VIII, 105., ubi νulgo scribitur οι Πελοποννήσιοι δια το κρατήσαντες αδεώς άλλοι άλλην ναύν διώκειν, ήρξαντο' μέρει τινί σφών ατακτότεροι γενέσθαι, sed codd. Ital. Vat. Αng. Cass. διώκοντες pro διώκειν suppeditant, haec difficilior scriptura praestantissimorum librorum praeferenda visa est Popponi prol. t. Ι. p. 150., ut δια το κρατήσαντες pro κρατήσαντες simpliciter, vel pro δια το κρατήσαι positum sit. Αdde VI, 84. δια το μη ασθενείς ημάς όντας αντέχειν Συρακοσίοις, ubi Bauer. ait: όντας fortasse pro είναι, φuia nos non simus infirmi, resistere Syracusanis. Et sic videtur Schol. cepisse, qui explicat: δια το δύναμιν έχειν, ώστε etc. - Ιdem igitur, quod in his locis, hic obtinet, ubi scribi poterat dupliciter vel εκ του αστασία στον είναι, vel την γούν 'Αττικήν αστασίαστον ούσαν, sine εκ του. Εodem modo explico locum II, 42. quem nuperrima editio corrupit: rry dè rwy evayriwr τιμωρίαν ποθεινοτέραν αυτών λαβόντες και κινδύνων άμα τόνδε κάλλιστος νομίσαντες εβoυλήθησαν μετ' αυτού τους μεν τιμωρείσθαι, των δε έφίεσθαι, ελπίδι μεν το αφανές του κατορθώσεις επιτρέψαντες, έργω δε περί του ήδη ορωμένου σφίσιν αυτοίς αξιoύντες πεποιθέναι, και εν αυτώ τω αμύνεσθαι και παθείν μάλλον ήγησάμενοι ή τα ενδόντες σώζεσθαι, το μεν αισχρον του λόγου έφυγον, το δ' έργον τω σώματι υπέμειναν etc., ubi legunt το αμύνεσθαι et το ενδόντες, nescio qua interpretandi ratione confcta, qua μάλλον pro xpeittov positum esse statuunt. Certe enim hoc quoque loco vel rõ ένδούναι σώζεσθαι dici poterat, vel τω omisso: ενδόντες σώζεσθαι. Jam vero scriptor utriusque dicendi rationis commixtione usus scripsit rợ évdóvres Oučeo Jat, quod exemplis supra positis probatur. GOELL.

Alà rò lentóyear] Erat enim solum Atticum parum uber: [aridum esse et calcem continere, dicit Dodwell, class. tour. Tom. II. p. 5.) ipsi deparci victus, qualis hominum pauperum: tota vitae ratio adstricta et diligens. (v. Xen. Oec. 4. Aristot. Pol. VI, 4.] Vide Casaub. Animadvers, in Athenaeum, pag. 95. Huds. Et Schol. Aristoph. Acharn. v. 75. et Av. 123. Videtur etiam eo respicere Lucian. Encom. Patr. p. 480. [Citat Strab. VIII. p. 514. A. GOELL.] Add. Spanh. ad Julian. Orat. I. p. 78. et ad Aristoph. Nub. v. 298. Duk.

"Ώικουν οι αυτοί αεί] Herodot. lib. VII. Eόντες Αθηναίοι, αρχαιότατον μεν έθνος παρεχόμενοι, μούνοι δε εόντες ου μετανάσται Ελλήνων. Ηυνε. Locus communis in Atticorum laudibus et orationibus : sed e Thucydidis persona dictus et hoc in nexu, habet difficultatem. Quomodo enim incolac oi avroi semper sunt, quando continuo peregrini exules se iis admiscent ? Nimirum ita oi auroi, quod veteres et primae propaginis incolae manent in regione, nec eam relinquunt, ut in Thessalia, Boeotia et Peloponneso factum erat. Festivus est Scholiasta, verba oi auroi αεί ita explicans: τω γένει δηλονότι: ου γαρ ήσαν αθάνατοι. Ηoc nimirum est sapere! Thucydides eamdem rem perspicue magis exponit e Periclia persona in Funebri Oratione, II, 36. rrjy yae xupar, dei oi avroi oiκούντες, διαδοχή των επιγιγνομένων, μέχρι τούδε ελευθέραν, δι' αρετήν, napėdobav. WYTTENB. Sel. Pr. H. p. 359.

Και παράδειγμα τόδε του λόγου – μη ομοίως αυξηθήναι] Disputarunt nuper de h. I. Popp. Obs. p. 177. Lehner in Act. phil. Monac. t. III. p. 7. Tafel. in bibl. crit. Seebod. III, 1. p. 94. Ac primo quidem loco nominatus, cogitato ad avgn Sivae subjecto try 'Arrexriy totius loci hunc sensum putat inesse: Attica cum propter soli asperitatem er vetustissimis temporibus a seditionibus libera esset, ab iisdem semper habitata est. Unde contendimus eam propter immigrationes et ceteris rebus, quamvis his multo minus, et inprimis civium numero auctam esse. Quam sententiam hoc non levissimo argumento probamus. Qui ex reliqua Graecia bello aut seditione exciderant, eorum potentissimi ad Athenienses confugiebant, ubi cives facti hominum frequentiam , jam per se (propter quietem, qua regio fruebatur) satis magnam (quam notionem Poppo ait latere'in comparativo) statim ab antiquis temporibus adeo auxerunt, ut postea Attica omnes capere posse

non videretur, coloniae in Joniam emitterentur. Lehneri autem sententia haec est: verba és rá chia un óuoiws uncis includenda esse, ut quae per parenthesin a scriptore posita sint, sensum autem esse hunc: si comparaveris (Atticae) alias

cum