In majus | idem | odere | vires,
but after a Penthimemer, a dissyllable with an elision is not admissible. The line therefore of Buchanan,
Salve vetusta | vitæ f imago, Miscell. Od. 11.
does not rest on good authority.
An Iambic Penthimemer, comprehended in a single word, may begin this colon, but is forbidden at the end of it.
Nevertheless in the Musa Anglicanæ, such a final Penthimemer
Fulgeret | atque | augustiore, v. 1. p. 139. Strop. 13.
Τι γαρ, τολμηρε, κυναγεις;
Ωφελησονται δε οἱ επιθυμήσαντες τουτου του έργου πολλα· ὑγιειαν τε γαρ τοις σωμασι παρασκευασουσι, και ὁρᾷν και ακούειν μαλλον, γηράσκειν δε ἧττον· τα δε προς τον πολεμον μαλιστα παιδεύει.
Εταίροις συμποσιαν παρασκευάζων Γρυφιαδης, ἑαυτου ίππον επαινει Βάλιος δε και Γρυβιάδης διαλεγονται, και αλληλοις περι ταχυτητος ἱππων ερίζουσιν· αυτους δε καταπαυει Βασσαφιος, τον οίνον εγκωμιάζων. Οἱ δε το λοιπον της ημερας εις οινοποσίαν τρεπονται. Νυκτος δε επιγενομένης, Γρυφιαδης καθευδεί· ὁ δε ώρας κατα μεσονυκτίας εξυπνίζεται, ώστε αιθερος καταστασιν προπυνθανεσθαι· ἡλίου δε ανατέλλοντος, εξ οικου πορεύεται. Μαρθη δε, απαγγελλουσα τα παρα ποταμου πραττομενα, εθελει Γροφιάδηα της θηρας αποτρέπειν. Γρυφιαδης δε, χολωσάμενος, διαλοιδωρείται Μαρίῃ, και εις την θήραν απέρχεται.
ΑΝΔΡΑ φιλον θέλγων επεσιν, φιλοθηρον αείδω,
Εσθλον, αεθλοφόρον, μεγάλων πρηκτήρα τε εργων
Ητοι όγ' εν θηρῃ μετα πασι μετεπρεφ ̓ ἑταιροις·
Τον δ' οἱ θαυμαζον· μαλ ̓ ὁ θαρσαλέως ἱππευεν,
Αρχων· αὐταρ ὁ τοισιν αφείλετ' αοιδιμον ευχος.
ΤΡΥΦΙΑΔΗΣ, έταροις παρεχων μενοεικέα δαιτα,
Ιππον πτηνον ἷον περι παντων εμμεναι αλλων
Ευχετο κυδιόων· ὁ δὲ καγχαλόων επος ηύδα·
Κέκλυτε μευ, πεπονες, και ακουετε, παντες έταιροι,
Οφρ' είπω ποιος θηρη ενι μοι θρασυς ἱππος,
Πτηνος, ανικητος· του δ' αντ' απερείσι' άποινα
V. 4. Od. σ. 420. NO. XXX.
Ουκ εθελω δεξασθαι, επει πολυ βουλομαι αυτόν
Σταθμῳ εχειν κρι λευκον εξεπτομενον και ολυρας.
Σήμερον ὁ Σίνδος μ' εκαλεσσατο ήν επι θηρην
Κεκλημαι δε και αυτος επαύριον, ουδε τις άλλος
Σνγδος δ' ου τρεφει ἱππον εὔξεστῳ επι φατνη
Φερτερον ἡμετέρου, ταχεες και Σνγδιοι ἱπποι·
Ου μεν Βυττιαδης τοιον Σουθαμιον, ου μεν
Τοιον Βαλιος ἱππον ἑοις ὑψαυχενα φερβει
Σταθμοις, οἷον εγω κυαμους κριθην τε φάγοντα.
Ως εφαθ'· οἱ δ' αρα παντες ακήν εγενοντο σιωπη
Τον δ' αυ Βαλιος οιος αμειβόμενος προσέειπεν.
Ω πεπον ου κατα μοιραν επος μεταμώλιον ειπες·
Ου γαρ νηφαλεον πρεπει ουτως ευχεταασθαι,
Με φιλων ἵππους ονοταζειν, ὃν δ ̓ ὑπεραινειν·
Ει δε δοκει τεος ίππος εμου τοι φερτερος ειναι,
Κερματα νυν χρυσου καταθησομεθ', όσσ' εθεληση,
Πεντ', η πεντηκοντ', η πλειον, εμοι τα συ τισεις
Αύριον, ει μη γ' ουραν αλωπεκος εξάρπαξεις.
Ως φατο· Γρυφιαδης δ' αρ' ανίστατο μύθον ακουσας,
Πεντε νομισματα νει' ενι χειρι τριδακτυλῳ ισχων·
(Του γαρ ύπο νιτρου ποθ' ὑπερράγη εν χερι χαλκος
Βομβηδον, πυρος αυθ ̓ ἑνα δακτυλον είλ' ολοη ις.)
Λαμπεσθην δὲ οἱ οσσε λιλαιομένῳ περίδοσθαι·
Αλλ' ου τοιος εων ελαθεν, πινοντα περ εμπης,
Βασσαφιον πολύμητιν, ὁ μιν κατέρεξε και ειπεν
Αλλά, φίλοι, τα τετύχθαι εασομεν εστι γαρ ώρη
Αλλη μεν θήρης, αλλη μελιηδεος οινου
Αυριον ἱπποσυνης ξυνης μνησωμεθα· νυν δ' αυ
Νεκταρ αφυσσοντες τερπωμεθα· ειδετε, παντες,
Ως απο κρητηρος λαμπει καθαρου σελας ήδυ
Οινου ακεσσιπονοιο χύσει ενι κινυμενοιο·
Ει ταδε Γρυφιαδῃ τόσσον μελει, ὑδροποτειτο·
Χαίρε δ', εμοι, οινε, στυγερης αποπαύμα μεριμνης,
Οφθαλμε τριπόθητε περιπλομενων ενιαυτών,
Χαρμα βροτοις ευώδες, αριστης μητερ αοιδης,
Θυμῳ πενθαλεῳ δωρων χαριεστατε παντων,
Ηρεμα γαρ δυνασαι πεπιθειν φρενας αχνυμένων περ.
Ως φατο Βασσαφιος· μείδησε δε οινοχοεύων
Σπενδε δ' αρ' ήν ποθεεν μαλα παρθενῳ ἱμερόεντι,
Κοττονιοιο θυγατρι, φιλομμείδη, φιλομολπη,
Ωμους καλλίστη βηταρμεσιν εν κουρῃσιν.
Οἱ δ' επίον παντες, ὅσον ηθελε θυμῳ ἑκαστος,
Υγρον κλάζοντες μελος, ηδ' αδινον γελόωντες·
Αλλος μεν προκαλίζετ' αμοιβαίοις κυλικεσσιν
Ηλικας· ευφροσυνη δε γεγηθώς αμφι τραπεζη
Αλλος ερωμανεων επεων επιτερπετ' ακουγ
Αλλ' ότε δη γαιαν νυκτος κνεφας αμφικαλυψεν,
Γρυβιάδης στρωτοισιν ενι λεχεεσσι καθευδεν,
Ψευστη παμπολλας κουρας φιλεων εν ονείρῳ,
Η κυνας οτρύνων· θηρῃ δ' αρα πολλα εἴκτον.
Ουδε διαμπερες ευδ, αταρ ώς κ' ενι νυκτος αμολγῳ
Εγρετ' αρ εξ ύπνου, θυρίδος δια χειρ' ανατεινων
Δειδιε γαρ μη παχνη επαύριον ισχανή εργον
Πηγυλις, η νιφετος βορεου νεφεα κλονεοντος·
Ου μεν αν ώδε δύναιατ' αλωπεκος ιχνι' ερευναν
Ρεια κυνες φθινύθει γαρ αλωπεκιην κρυος οδμην
Αλλ' ουτ' εκ νεφεων πιπτεν νιφας" ου κρυος γεν
Αυραι δ' αμβροσίαι θερμαι πνεον· αἱ δ' αρ' εθειραι
Ηδυ μαλ' εσσείοντο του εξω δερκομένοιο
Νυκτα καθ' ἱμερόεσσαν ὑπο ζεφυραίο ιωης
Παντα δ' αρ' εν σιγη κεατο ζω ηδε Σεληνη
Γρυβιάδεω εσιδοντος της ερατον ῥοον αυγης
Χευατο κακκεφαλης, χαριεν δε προσωπον αγαλλε
Βη δ' αν' όγ' ες θαλαμον χεχαρισμενος εν φρεσιν ήσιν. 75 Αμφι δε μιν θειοιο παλιν χεχυθ ̓ ὑπνου αυτον.
Αυταρ ότ' ηελίου φάος ηγαγεν λαον ημαρ,
Μηκεθ' όγ' ευνάζει μαλακω δεδμημενος ὑπνῳ·
Κραιπνα δ' αρ' ὑψ' ανορουσ', εν δ' εἵματα σίγαλοεντα
Δυνε μαλ' ασπασίως, και σηρικον αμφ' ύπο δειρη
Καλον βομβυκινον θετο, ποικιλον, αιολοβαπτον,
Δωρον της κασιος πολύκεστον Πηνελοπείης
Αμφι δ' επειτ' ευθημον εεσσατο δερμό ελάφοιο,
Αμφοτέροις μηροις ἁρμοστον, ὁ οἱ καμε ῥαπτων
Σκυτοτομων οχ' αριστος, αει κουραις φιλον ειναι
V. 54. Oppian. Halieut. β. 412.
V. 64. Οd. ξ. 470. Hesiod. Οp. Di. β. 112.
Κνημίδας μεν επειτα περι κνημῃσιν εδεκτο ̇
Κρατι δ' επ' ιφθιμῳ πιλον νεοπηκτον εθηκε,
Κοπτομενον κατοπισθ', αταρ εκτασις ην οἱ προσθεν
Φοινικοεν τ' εσθος περονήσατο γεντο δ' ἱμάσθλην
Καλην, αργυρέην, ήν Κρούθηρος τυχεν αυτος
Εκ θαλαμων δ ̓ ὡς γαμβρος εβησατο, κυδεί γαιων,
Ποσσιν ερίγδουποις μακρα σταθμόνδε βιβασίων.
Τον δ' αρ' ιοντ' ενόησεν αφας λιπαρων προ θυραων
Γρηΰς κληφερη, θαλαμηπόλος, ηδε μαγειρος,
Οίσιν ενι μεγαροισιν ονειροπολών παναριστη,
Ἡν χρηστος Μαρθην κικλησκε δι' ευφημισμόν
Αυτος Γρυφιαδης αλλοι δε φιλοι Μαριθόρνην
Η μεν Γρυφιαδεω περί μηδετο εν φρεσιν ᾗσιν
Ισα δ' έω μιν παιδ' εφίλει και γαρ το παρος περ
Πολλακι, τυτθος ετι, γρηος επι γουνασιν εὑδεν,
Κουροσυνη πεπλον καταδεύων φερτατον αυτής
T δ' αρα εργα γελαστα, και ου μαλ' αραί, εμόγησε
Η νυ τῳ αντιη ηλθε, παρισταμένη δε προσηύδα
Τιπτ' επι λευγαλέην εθελεις, φιλε δεσποτα, θηρην
Νωλεμέως ιέναι ; νυν δ' αυτω μιμν' ενι οικῳ
Όφρα πονον τε, κοπον τε, και αλγεα
πολλ' αλεοιο.
Πολλα γαρ αλγε' έχουσιν ενι θηρη αλεγεινή
Ανδρες ὑπερθυμοι, τοις ἱπποσύνην συ μεγαίρεις,
Νήπιος, ουδε νοεις (μαλα κ' ει σχεδον ηματι παντῇ
Ανδρασιν ἱπποκροτοις) θανατον και κηρα μελαιναν.
Ει δ' αυ βουλευεις κατατερπεσθαι φίλον ήτορ,
Τεσσαρες αἱ σφαίραι τοι διπλακες, ευτροχαλοι τε,
Ενδον συν νευρῃσιν ὁμου κεαται ενί κλισμῳ
Των αρα τρεις, πυξοιο κλαδον τεμνων, Λοριώτης
Εν και επισταμένως χερσιν καμε, την δε τεταρτην,
Πολλα χαριζομενος τοι, εὔπριστου ελέφαντος
Την, δυο ῥαβδι' έλων πυκινώς επαρηρητα νευρή,
Δινωτην στροφαλιζ', ηχον γλυκυν εξαναγείρων
Σφαιρης εκ γλαφυρης μαλα δ' ώδε σαώτερος εσση.
Αλλ' ει μητ' εθελεις πείθεσθαι μηθ ̓ ὑπακουειν,
Μητ' ετι μαντειης εμπαζεαι ήντινα ῥήσσω,
Δειμαίνω μη τοι τι επισπαστον κακον ελθῇ
Χθες γαρ απο φίνοιο, κακου τρια σηματ', έραζε
Προσθε ποδων εμεων ψιαδες πεσον αἱματόεσσαι
Η και τις πρωΐζα κυων ποταμοιο παρ' όχθας
Χηνα τεον φθονεροισι γεραίτατον εκταν οδουσιν
Τον μεν κραυγάζοντα σαώζειν εμμεμαυία
Ου δυναμην· κειται δε μυλαις παρα μακρα τανυσθεις,
Εισιδεειν δεινον· κορακες δε δη αμφιμάχονται
Γύμνου" ατας τα πτίλα τεῳ ενι ῥηγεϊ θησω.
Οίδα δ' αρ' οιωνούς, εσθλους τε, κακους τε, βροτοισιν
Κληρον σημαινουσ' εμε δ' αίδεο, ώς σε σαωσης,
Ως φατο κινησασα καρη γρηΰς πυκιμήδης.
Την δ' άρα Γρυβιαδης προσεφώνεε και μετεειπεν
Μαντι κακων, βαρυμυθε, βριηπυε, νικει αρίστη,
Τιπτ' αει ατρεκεως λαβρευεαι ου κατα μοιραν ;
Η ουχ' άλις όττι παρος περ ονείρατα πολλ' αγόρευες,.
Εξ αυτοσχεδίης τεκταινομενη φρεσι μύθους ;
Αυτη δ' ώς οφελες κορακεσσιν εδεσμα γενεσθαι.
Νυν δ' ες οικον ιουσα, καθεζομενη δε καμίνω,
Ασβολω, εικ' εθελεις, μαντευεο αμφιπόλοισιν,
Αἱ δειλαι τρομεουσ' απατηλια φασματα νυκτος.
Πριν δε ταδ' εκτελεειν, πλακοεντα ζιγγίβερι την
Πατροκασίγνητος αρτον γλυκυν, οκταβλωμον,
Δος μοι εχειν' ει γ' ὡς κεντρον λιμοιο φυγοιμι,
Η τινι πειναοντι διδοιμ' ολιγην περ εδωδην.
Ως εφατ', ουδ' απίθησε γυνη ταμιη πυκιμήδης
Βλωμιλιον δε διδου πλακοεντα ζιγγίβεριτην
Βη δε δομονδ' ιεναι κακα δ' εν φρεσι μερμηρίζει
Αν δ' αυ Γρυβιαδης μεγαλοφρων βησατο ίππον,
Αυχενος ὑψιλοφου επαφωμενος ἁλματι κουφῳ·
Βη δ' ιεναι μεμαως μαλα γαρ πόθεεσκεν αὐτην
Ανδρων ηδε κυνων ενι δεξιτερη δ' αρ' ἱμασθλην
Ηστο κραδαινομενος πανθυμαδόν, ᾗ ρ' ἱμασ ̓ ἱππον.
Τον δ' αρα νισσομενον θυρίδων δια τηλοθ' ίδουσα,
Κουρη τις φιλεεσκεν επάξιον ες δε κελευθον
Παπτηνεν τρέμε δ' αιεν εελδομενη περ ιδεσθαι
Λοξα δ' οπιπτευεσκεν αμηχανος· ενδοθι δ' ητορ
Είβετο τηκομενη του δ ̓ ὡς ηντησεν οπωπην
θαμβησεν· θερμον δ' εκαλύψατο χειρι παρείην.
V. 123. Scut. Herc. 383. et ll. π. 459.
|