Την δ' όγ' επιστροφαδην ησπαζετο κλεπτοσυνη δε
Μειδησεν, χρυσεων πλοκαμων απο πίλον αειρας
Εκ βλεφαρων δ' ερος ειβετ' επικλοπος αυτού ιόντος
Πυρ μεν κρυπταδιον τερενα χρὸ ὑπέδραμε κουρης
Έζετο δ' αμφασιγ" θυμος δε ή εκπεπότητο.
Ως τε περι ξανθῳ κροκῳ, ηδ' ιῳ, ηδ' ύακινθω
Πυκνῳ και μαλακῳ, (τα τ' αρα χθων ανθεα τικτει
Χωρῳ εν ύληενθ', όθ' επι σκεπας εστ' ανέμοιο,)
Σκίδναται ηελίοιο υπ' αυγης ειαρος ερση
Ως ή ενι στηθεσσιν ιαινετο θύμος, ὑπ ̓ αυγής
Κραατος ερχομενου, τοιη δε μιν αμφεχυτ' αιγλη.
Αλλ' ετι Γρυφιαδη πυκιναι φρενες αφθιτοι ησαν
Ο νυ γαμων φροντιζεν αθικτος του αρα πολλαι
Λαχνην ήρησαντο παρειαων ἁπαλαων
Κουραι ψηλαφααν, λευκον τ' επι δακτυλον ισχειν.
Ἡ δ' οἱ ενι πραπίδεσσιν αριστη φαινετο βουλή,
Οιον προσθ' αλλων μεμαωτ' ιέναι κατα θηρην.
Ρεια γαρ αιρήσειν φη αλωπεκος αιολοβούλης
Ουραν, αγων θηρης ὑπατον κλεος ὁνδε δομονδε·
Νήπιος, ούνεκ' εμελλεν εχειν μεγα πημα, γελαστον
Ταφρῳ ὑπ ̓ ιλυος κεκαλυμμένος, ου κατα κόσμον.
Γραφιάδης έταιρων εν όμιλῳ τους εν τη θηρα αριστεύοντας εις αγώνα προκαλείται. Αγωνίζονται δε Βαλιος και Γρυβιαδης και πολλα παθων εν τη θηρα Γουφιάδης, διασαώθεις, ουραν αλωπέκος, το της αρετής αθλον εν μεσω κείμενον, εχει, αποφέρει.
ΑΛΛ' ότ' αγηνορίη τε και ἱπποσυνῇφι πεποιθως
Ηλθεν όπου ταχεες τε κυνες θαλεροι τ' αιζηοι
Κλαγγηδον κτυπεοντες ὁμιλαδόν εστιχόωντο,
Γρυβιαδης εξαντις των πρωτοισιν εμιχθή
Τοισι δ' επευχόμενος επεα πτερόεντα προσηύδα
Βουλομαι, ω πεπονες, μαλα δη τ' εμε θυμος ανωγει
Αιεν ενι θηρῇ κυνας οτρύνειν δύναμαι γαρ
Ει και δη φλογι ισοι αολλέες ηε θυελλη
V. 165. Apollon. Rhod. Argon. y. 810.
V. 166. Argon. y. 1018.
Οδμη θεσπεσιη αμοτον μεμαωτες ἑπονται.
Αλλα, φίλοι, νυν παντες εγειρετε μώνυχας ίππους
Νωλεμέως θείοντας ὁμιλαδόν, οφρα ίδωμεν
Οίοι φέρτεροι ἱπποι εναντιοι αλληλοισι
Θείειν η θορεειν· αλλ' ου τινος ἱππον οἴω
Τουτον νικήσειν αιει δ' αρ' οπισθεν εσεσθαι.
Ως φατο τραυλίζων λιγεως, επει οι ταχυμυθος.
Ως δ' απολήγ' επεων, κυνες ήδον ὑλαγμον αλλον
Υλης εν βησσησιν αλωπεκιην δι' αϋτμην·
Ρεια δε θηρευτησιν εξιγνωτος γενετ' ηχος
Ουδ' αρ' ατερ σπουδής όν εφιππιον αλλος ερειδεν,
Πυξ η οδαξ τελαμωνα λαβων, αταρ άλλος ες ύλην
Παπτήνει γλυκυ τι κραδίη δ' παλλεθ ̓ ἑκάστῳ.
Ουδ' εδύναντ' εθελοντες αλωπεκα παντες ιδέσθαι
Πρωτος Γρυφιαδης δ' ιαχῃ σημήνεν, ὅτ' εγνω
Ουραν τεινομενην ειδων κρυβδην απιούσης.
Ασβεστος δε κυνων ὁμαδος γενεθ ̓ ὑλακόμωρων
Ως ίαχοντ' ενόησαν αγακλυτον αρχαμον ανδρων
Φθογγος εγερσινιων κερατων ἁμα χευετ' ατειρες
Ηχω δ' αντεβοησ ̓ ἑπταστομος· ἡ δ' αρ' αρουρα
Γλαρον αυ λελαχεν· βέβρυχε δε βυσσοθεν ὑλη
Παντῃ ὑπο κλαγγης μυκημα δ' αρ' αιθέρ' ἱκανεν.
Γρυβιαδης δε μενος κρατερῳ ενι κατθετο θυμῳ
Ἱππον δ' αυ λυσεν' μαλα δ' ηθελον αυτῷ ἕπεσθαι
Φαίδιμος Ολλινος, χαλεπου τ' ακόρητος αεθλου
Βαλιος, ου τελεων & ενι φρεσι μερμηρίζει.
Γρυφιαδης δ' εξαυτις ιων λιπε παντας αρίστους,
Οξεα κεκληγώς κυνας οτρύνειν δι αρουραν
Φωνην γαρ προέηκε βοων δια χειρος ααπτου.
Ανδρων δ' ορνυμένων ὁμαδος ην ηδε τε πολλοι
Πρηνεις τ' εν κονίησι και ύπτιοι εκπεσον ἵππων·
Πολλα δε είματα καλα παλάσσετο· οἱ δ' αρα
Κραιπνα κυλινδόμενοι πνοιῇσ' ανέμοιο πετοντο.
Ως ρ' ισαν εν θηρῃ χεχαρισμενοι, αλλοπροσαλλοι
Ηρχε δε Γραφιάδης" του Βαλιος αιεν οπισθεν
Εσπετο καρπαλίμως, χευεν δ' αρ' ατειρέα φωνην
Ος ῥα κυνων αιει τον οπιστατον, οφρ' αν εφευροι,
Νείκεσσε, σπυταλον κραδαων βοος· οἱ δ' εφέβοντο.
Αλλ' ότε δη ταφροιο βαθείης έρκος ἱκοντο Διστοιχει γλαφυρης, τοτε δη δειδισσετο θυμῷ Γραφιάδης, αγαθος περ εων, ὁ δ' αρ' ενθ' ανεμιμνεν Βαλιον ερχομενον· τῳ δ' αυ προς μυθον εειπε·
Ω φίλε, δη νυν αμμε παλιμπλαγχθεντας οίω
Αψ απονοστησειν· τις δ' αν δια ταφρον ίκοιτο ;
Αλλα και ευρεί εστι, μαλ' αργαλέη τε περήσαι·
Παμπολλαι γαρ ακανθαι ιδε σκολοπες περι πασαν
Οξεις ἑστασιν, χαλεποι, και δυσβατοι ἱπποις.
Τον δ' αρ' ὑποδρα ιδων προσεφώνεε Βαλιος αιθων
Ειθ ̓ ὡς τοι θρασυς ἱππος, αει θηρης τ' ακόρητος,
Ως τοι θυμος έποιτο ενι στήθεσσι φίλοισιν,
Αρρηκτος τε βιη· νυν δ', ώγαθε, που τοι απειλαι
Ανδρασι τας φιλεοισιν ύπεσχεο ὑδροποτάζων,
Ουδένα θηρητήρα τεον γ ̓ ἱππον παρελαύνειν ;
Αλλ' ου δην εθελω μιμνειν ενταυθ' ανοητος.
Ως ειπων ταφροιο διέσσυτο γουνατα δ ̓ ἱππος
Θρυλλιχθη σκολοπες δε διετμαγεν άλλυδις άλλη
Αυτου ύπο ριπης παταγος δε τε γινετ' ακανθων
Του γλουτων
δε μεσηγυ και ἵππου φαίνετ' αρ' ημαρ
Αλλ' ου πιπτε, πατασσε δ' ενι στήθεσσι φιλον κηρ
Αυτος δ' ησπαιρεν, μαλα τι τρομέοντι εοικως.
Ως δ' ότε τις, Λιβυων όρμης απο θηρητήρων,
Χωρη εν ήλιβάτῳ θηλυς τε τροφος τε Πιθηκος
Φεύγει, φορτον έχουσ', αει δ' ἅμα έλκεται αυτῇ
Δειρη ενισχομενον παλαμαις τε και αγκαλιδεσσι,
Ου δεσμού δ' ανιησιν ατειρεος, αλλ' ετι μαλλον
Αυτε ποδας σφιγγει κατα γαστερα μήτρος ιουσης,
Αστεμφες τεκνον πουλυπλαγτοιο Πιθηκου
Ως ίππου πλεγδην έσφιγγεν εν αυχενι χειρας
Βαλιος εμπεφυως μαλα δ' εσσείοντο οἱ
ωμοι.
Γρυφιαδη δ' εξαύτις ενι φρεσιν εμπεσεν οργή,
Βαλιον ώς ενόησεν επειγομενον κατ' αρουραν,
Η κύνας οτρυνοντ' αλλ' ου μεν δηρον εμελλεν
Βαλιος ἱππευειν πρωτιστος, επει ρ' ἱμασ ̓ ἱππον
Γραφιάδης αδαμαστος· ὁ δ' ομμασι δη καταμυσεν
Ου γαρ έκων ετλη λεύσσειν επι ταφρον ορυκτην
V. 232. Il. a. 59.
V. 240. II. v. 84.
Αλλ' ως γ' εκδιαβαντα φοβος λαβεν είλετο δ ̓ ἱππου 265
Χερσι λαβων χαιτην ευπήκτοις αμφοτερωθεν"
θυνε δ' αρ' ασπαίρων ὁθ ̓ ὑπερθορεν, ηὔτε ταυρος,
Ος δαμαλιν χαρίεσσαν επερχεται αυ δ έπειτα,
Αλλοτε μεν προσθ ̓ ἱππου ἑου φίλου, αλλοτ' οπισθεν.
Αλλοι δ ̓ ὡς δυνατον τοισδεσσ' αγεληδόν έποντο
Ηρχε δε Γρυβιαδης, η Βαλιος αλλοπροσαλλος,
Ιεμενω νικης, χθιζων μνησαντο δ' απειλων.
Ὡς τω ρ' ἱππευον γλυκερῳ θηρης εν αωτῳ,
Τερπομένω, συνεχως αἴοντε κυνων ορυμαγδόν
Αλλα μινυνθ' εχαρησαν, επει ταχέως αφικανον
Ατην αργαλέην, έτερην πολυ μείζονα ταφρον.
Της μεν Γρυβιαδης πρωτος θρασυς εγγυηθέν ηλθεν
Ὡς δ' ιδεν ὡς ῥιγησε, βαθος ταφροιο μέγιστον
Ομμασιν εκμετρων· ουδ' οἱ τελος μεν αδηλον
Αλλα και ὡς οἱ θυμος ενι στηθεσσιν αγέρθη
Ταφρον ὑπερθομέειν, ει και μαλα δυσβατος ειη.
Τρις δ' επορουσ', ίππου πλευραις ενι γουνατ' εξειδων
Ωδε δε τις ειπεσκεν ιδων ες πλησιον αλλον
Αλλ' όδ' ανης εθελει ῥήξειν φίλον αυχένα, πίπτων
Ἡν δι' αγηνορίην, τολμητης, ουδ' ελεαίρει
Πατροκασιγνήτης Αλιείσης, ουδ' ερατεινων
Παρθενικων, αἱ, πολλαι, ενι φρεσιν ἱμερον ἡδυν
Λαθρῇ θαλπουσιν κεδνων αέκητι τοκήων,
Σχετλιαι είνεκ' ερωτος ὁν ηλιθιως ανεφυσαν.
Τρις μεν Γρυβιάδης ανέγειρεν ὃν ἱππον ἱμασσων·
Τρις μεν ανετράπη, έρκος ιδων μεγα τε, στιβαρον τε
Αλλ' ότε δη το τέταρτον εφορμηθεις κατα ταφρον
Εσσυτο ῥοιζηδον, και αμηχανα μηδετο έργα,
Αινον τῳ κακον ηλθεν ορυκτης βενθεσι ταφρου
Ενθεν Ονος μεγαλῳ κακομήχανος εβρεμεν ηχῳ
Δεισε δ' αρ' εξαίφνης ἱππος, θρωσκων τ' αφαμαρτεν
Ουδ' άρα Γρυφιαδῃ χραισμ ̓ ἱπποσυνη παναριστη
Εκ γαρ του χειρων φυγεν ἡνια· πιπτε δε γαιγ
Δούπησεν δε πεσων οβολοι δ' αμφ' αυον αΰτευν
Πολλοι θυλακιῳ συμβαλλόμενοι δια ῥιπην
Ιλυς δ' ασπετος αλτο, και ύψοθεν αμφεποτᾶτο,
V. 278. Theoc. Pharmaceut. 82. et Id. y.
V. 289. Theoc. Id. . 40. V. 290. II. e. 436.
Αυτου πίπτοντος" μετα δ' ισχι' αγαυα πέφανται
Αμφικυλινδομενου θαμβος δ' έλεν εισορόωντας
Τον δ' ίππος λιπεν αυτι' καρη ୪ εχεν ύψου απελθων
Γηθοσύνη δ' ετίναξε πεδον, χρεμετιζε δ' ή αλκη.
Αλλ' ου Γρυφιαδή λαβεν αχθος τηλύγετον ὡς
Σκαιρων δ', ὡς βατραχος γερανου τανυμηρου αφ' όρμης
Αλλεται εν λειμων, αν ελαφρως δύσετο ταφρου
Ως δ' ότε κανθαριον, κολεοπτερυγων πετεηνων
Καλλιστον (βοεοιο πολυτρήτου δια κόπρου
Ώρη εν ειαρινή ότε κανθαροι εκ χθονος εἴσι)
Πειραται πτερυγων, των εστ', ετι γ', αμμορος αιθήρ,
Τον μεν πρωτον εχουσι μιασματα πολλ' ανα νωτον
Αλλ' ου μεν, δηρον γε, μιαινεσθαι θεμις εστιν
Ώμους κυανε και χρυσῳ παμφανόωντας
yap ὅτ' εν ποιῇ κολεους κινησῃ, ὑπερθεν
Σαυλα μαλ' εκ νωτοιο μιασματα παντ' αποδυει,
Εκτανύει πτερυγας, πεταται πνοιή ζεφύροιο,
Εν φαει γελιου παντ' ειαρος ήδεα γευσων.
Ως αρα Γουφιάδης δια βορβορον εκθορε ταφρου
Εζετο δ' ορθωθεις απομοργνυτο δ' αμφι προσωπον,
Γλυν και κονιην και λυματα πολλ' αποδυων
Οχθήσας δ' αρα ειπε προς όν μεγαλητερα θυμον
Η 'ρα κακῇ αιση απο πασσάλου οξέα κεντρα
Σημερον αυ ἑλομηνο επει ου πως νυν τετέλεσται
Ἡ μεγαλοφροσυνη τη ψευδών θυμον εθέλγον
Νυν δε με θηρητηρα κακον και αναλκιδα φήσει
Βάλιος, ακρατον πινων μελιηδέα οινον
Αυτου ὑπερκύδαντος αμείλικτον δ' απ' ακούσω,
Δηρον εμου χαιροντα κατηφειγ και ανειδει.
Ως εφατ' όχθησας· ανδρες δ' αρτηρες ὃν ἱππον
Χερσι μεταστρεψαντες αγον, δακνοντα χαλινον
Του μεν Γρυβιάδης επεβη σθενεϊ βλεμεαίνων,
Κερτομιοις δ' επεεσσι παραβλήδην αγορευεν
4 δειλ', ως μελλεις ὑπ ̓ εμῃ δαμασασθαι ἱμασίλη, 335 Ούνεκ' εμ' ενθάδ' επαυσας ανευθε κυνων λιγυφωνων,
Οἱ δη τηλοθ ̓ ἑπανται αλωπεκι ποικιλοβουλγ
Αλλ' αγε, θασσον έγειρε το σον μενος, όφρα ίδωμαι
|