Immagini della pagina
PDF
ePub

XIV. Rana Rupta et Bos.

Inóps, potentem dúm vult imitarí, perit.
In práto quondam rána conspexít bovem,
Et, tácta invidiâ tántæ magnitúdinis,
Rugósam inflavit péllem. Tum natós suos
Intérrogavit, án bove esset látior?
Illí negarunt. Rúrsus intendít cutem
Majóre nisu; et símili quæsivít modo,
"Quis májor esset?" Illi dixerúnt, bovem.
Novíssime indignáta, dum vult válidius
Infláre sese, rúpto jacuit córpore.

xv. Ranæ Regem Petentes.

Athénæ cùm florérent æquis légibus,
Procáx libertas cívitatem míscuit,
Frenúmque solvit prístinum licéntia.
Hinc cónspiratis fáctionum pártibus,
Arcém tyrannus óccupat Pisístratus.
Cùm trístem servitútem flerent Attici,
Non quía crudelis ílle, sed quoniám grave
Omne ínsuëtis ónus, et cœpissént queri :
Esópus talem túm fabellam réttulit:

Ranæ, vagantes líberis palúdibus,
Clamóre magno régem petiêre á Jove,
Qui díssolutos móres vi compésceret.

Patér deorum rísit, atque illís dedit

Parvúm tigillum, míssum quod subitó vadis
Motú sonoque térruit pavidúm genus.
Hoc mérsum limo cùm lateret diutius,
Forte úna tacite prófert e stagnó caput,
Et éxplorato rége cunctas évocat.
Illæ, timore pósito, certatim ádnatant,
Lignúmque supra túrba petulans ínsilit.
Quod cùm ínquinâssent ómni contuméliâ,

5

ΙΟ

5

ΙΟ

15

20

Aliúm rogantes régem misêre ád Jovem,
Inútilis quoniam ésset, qui fuerát datus.
Tum mísit illis hydrum, qui dente áspero
Corripere cœpit síngulas. Frustrá necem
Fugitánt inertes: vócem præcludít metus.
Furtim ígitur dant Mercúrio mandata ád Jovem,
Afflictis ut succúrrat. Tunc contrá deus:

"Quia nóluistis véstrum ferre,” inquít, "bonum,
Malúm perferte." Vós quoque, o civés, ait,
Hoc sústinete, május ne veniát, malum.

XVI. Scurra et Rusticus.

Pravó favore lábi mortalés solent,
Et, pró judicio dúm stant errorís sui,
Ad pœnitendum rébus manifestís agi.
Factúrus ludos quídam dives nóbiles
Propósito cunctos ínvitavit præmio,

Quam quísque posset, út novitatem ostenderet.
Venêre artifices laúdis ad certámina :
Quos ínter scurra, nótus urbanó sale,
Habére dixit sé genus spectáculi,

Quod in theatro númquam prolatúm foret.
Dispérsus rumor cívitatem cóncitat.
Paullo ánte vacua túrbam deficiúnt loca.
In scénâ vero póstquam solus cónstitit,
Sine apparatu, núllis adjutóribus,
Siléntium ipsa fécit exspectátio.
Ille ín sinum repénte dimisít caput,
Et síc porcelli vócem est imitatús suâ,
Verum út subesse pállio conténderent,
Et éxcuti jubérent. Quo factó, simul
Nihil ést repertum, múltis onerant laúdibus,
Hominémque plausu prósequuntur máximo.
Hoc vídit fieri rústicus. "Non mehércule
Me víncet" inquit: èt statim proféssus est,

66

25

30

5

ΤΟ

15

20

Idém facturum méliùs se postridie.

Fit túrba major. Jám favor mentés tenet,
Et dérisuri, nón spectaturí, sedent.
Utérque prodit. Scúrra degrunnít prior,
Movétque plausus, ét clamores suscitat.
Tunc simulans sese véstimentis rústicus
Porcéllum obtegere (quód faciebat scílicet,
Sed, ín priore quía nil compereránt, latens),
Pervéllit aurem vérò, quem celáverat,
Et cúm dolore vócem naturæ éxprimit.
Acclámat populus, scúrram multo símilius
Imitátum, et cogit, rústicum trudí foras.
At ille profert ípsum porcellum é sinu,
Turpémque aperto pígnore errorém probans:
"En! híc declarat, quáles sítis júdices!"

XVII. Cervus et Boves.

Cervús nemorosis éxcitatus látibulis,
Ut vénatorum fúgeret instantém necem,
Cæcó timore próximam villám petit,
Et ópportuno sé bovili cóndidit.

[blocks in formation]

Hic bós latenti: "Quídnam voluisti tibi,

5

Infélix, ultro qui ád necem cucúrreris,

Hominúmque tecto spíritum commíseris?"

At ille supplex: "Vós modo," ínquit, " párcite :

[merged small][merged small][ocr errors][merged small]

Eúnt subinde et rédeunt omnes rústici,
Nemo ánimadvertit; tránsit etiam víllicus,
Nec ille quidquam séntit. Tum gaudéns ferus
Bubús quietis ágere cœpit grátias,
Hospítium adverso quód præstiterint témpore.
Respóndit unus: "Sálvum te cupimus quidem;
Sed ille, qui oculos céntum habet, si vénerit,

15

Magno ín periclo víta vertetúr tua.”

Hæc inter ipse dóminus a cenâ redit;
Et, quía corruptos víderat nupér boves,

Accédit ad præsépe: "Cur frondís parum est?
Straménta desunt. Tóllere hæc aránea,
Quantum ést laboris?" Dúm scrutatur síngula,
Cerví quoque alta cónspicatur córnua;

Quem cónvocatâ júbet occidi fámiliâ,
Prædámque tollit.

Hæc significat fábula,

Dominúm videre plúrimum in rebús suis.

XVIII. Mus Urbanus et Rusticus.

Hospítio quondam mús urbanus rústici
Excéptus vili glánde cenat ín cavo.
Indúxit precibus póst ut urbem rústicus
Cellámque intraret plénam rebus óptimis.
In quâ dum variis pérfruuntur réliquiis,
Impúlso venit óstio cellárius.

Quo múres strepitu diffugiunt pertérriti,
Et nótis facile urbánus se condít cávis;
At míser ignotâ trépidans rusticús domo
Timénsque mortem, pér parietes cúrsitat.
Ut quæ volebat sústulit cellárius,

Clausítque limen, íterum urbanus rústicum
Hortátur; ille pérturbatis sénsibus,

"Vix," ínquit, "possum cápere præ metú cibum.

Putásne veniet ille?" 66

'Quid tantúm times?"

Urbánus inquit; "áge fruamur férculis,
Quæ frústra rure quæras.” Contra rústicus:
"Tu quí timere néscis fruere his ómnibus;
At mé securum páscat glans et líberum.”
In paupertate tútum præstat vívere,
Quàm dívitiarum cárpi solitúdine,

[blocks in formation]

XIX. Naufragium Simonidis.

Homo doctus in se sémper divitiás habet.
Simónides, qui scrípsit egregiúm melos,
Quo páupertatem sústineret fáciliùs,
Circuíre cœpit úrbes Asiæ nóbiles,

Mercéde acceptâ laúdem victorúm canens,
Hoc génere quæstûs póstquam locuples fáctus est,
Redíre in patriam vóluit cursu pélagio;
Erat áutem natus, ut áiunt, in Ceâ ínsulâ.
Adscéndit navem: quám tempestas hórrida
Simul ét vetustas médio dissolvít mari.
Hi zónas, illi rés pretiosas cólligunt,
Subsídium vitæ. Quídam curiósior:
"Simónide, tu ex ópibus nîl sumís tuis?"
"Mecum," ínquit,
66 mea sunt cúncta."

énatant,

Quia plures onere dégravati périerant.

5

ΙΟ

Tunc pauci

15

Prædónes adsunt, rápiunt quod quisque éxtulit,
Nudós relinquunt. Fórte Clazomenæ prope
Antíqua fuit urbs, quam pétierunt naúfragi.
Hic lítterarum quídam studio déditus,
Simónidis qui sæpe versus légerat,
Erátque absentis ádmirator máximus,
Sermóne ab ipso cógnitum cupidíssime
Ad sé recepit; véste, nummis, fámiliâ
Hominem éxornavit. Céteri tabulám suam
Portánt, rogantes víctum. Quos casu óbvios
Simónides ut vídit: "Dixi," inquít, 66
Mecum ésse cuncta; vós quod rapuistís, perît."

mea

20

25

« IndietroContinua »