S. P. D.

CAROLUS ANTHON.

QUUM fratres Carvilii, optimis de literis optime merentes bibliopolae, Sallustium prelo subjiciendum curarent, manumque meam adjutricem, (parvum sane auxilium,) animo bene volenti conquirerent, Sosiorum amicissimorum studiis liberalissimis quin obsequerer nullus dubitavi. Quamquam aliis igitur negotiis districtus, (nam in poëmata Horatiana, et in res saeculorum praeteritorum geographicas, curam operamque haud mediocriter impendo, Deoque favente ad finem labores meos prope

bilisque, et tironum usui praecipue haud multo aere studiosis empturi

staret. Neque ad Sallustium ede verbo invidia, mihimet ipsi plane dere videbar. Duo enim anni f sunt, cum,-parentis sui curis desti e vivis excesserat vir doctissimus, cunque opella editionem Wilsonia atque id officii reddere conatus s praeceptor et amicus postulavit. fructum hi praebeant igitur, quib functus sum laboribus, magnope votis fruiturus felicissimis si erud que demereantur suffragia.

Praeceptoris nomen dulcissima cavit memoriam. Priusquam ig operis diligentius expono, perplace quae viri amicissimi, in editionis tae prooemio, manes expiaturus c

Praeceptore meo venera repto, Sallustiique ab illo ornati re librariis novam editionem sub pre

e inserviens, entibus conendum, absit hospes acce

erme exacti

tutam, (nam mea qualianam adjuvi, um quod et Si utilitatis s nunc pere gaudebo;

torum quo

viri revo

ur rationes illa addere,

lauda

pra scripsi.

i fatis abmptoribus missuris,

cura mihi demandata fuit opusculum parente suo orbatum in tutelam meam recipiendi. Non magis officio, quam jucunda beneficiorum memoria adductus sum, ut onus hoc laboris suscipiendum putarem. Nam quum mens mea vitae anteactae spatium, atque ineuntis aevi inscitiam respicere incipiat, hunc video mihi principem et ad ingrediendam et ad prosequendam optimorum studiorum optimam rationem extitisse. Illo facem praeferente, saecula praeterita veterisque ingenii thesauros, fausto pede, auspiciisque secundis, accedere atque intueri semper facillimum; et felices illi quibus nec improba Siren desidia, nec contemptor animus nimiaque de se existimatio fructus uberrimos percipiendi occasionem abstulerint. Naturae tandem concessit vir omni mea laude praestantior, et mortalia linquens in aeterna migravit.-Sed memoria laudesque tuae, optime praeceptorum atque amicum, nunquam in oblivione jacebunt! Dum pietati honos, dum jucunda humanitas, exercitata atque praeclara disciplina conformatioque doctrinae apud homines no

men venerandum sibi comparant stantes illae pulcherrimaeque vi donantur, quae tenebras vitae of tere, atque viam, qua in aeternam cenditur, clara luce sua faciliorem lebunt, quis erit qui non tui cum benevolentia recordationem gratis pet? Altioris doctrinae fundamen sime jecisti, fundamenta jacta auc firmans. Utinam uaxagira! plur aetas nostra dinumeraret. Utinam ubi inanis jactantiae undique "ty ant," levissimaeque multitudinis pla tores nugacissimi accipiunt, exor qui veterem eandemque verissim nae normam popularibus ostenden risu immotus, de opinionum com phet.

Haec ego, dictique nec poenitet poenitebit.-Manibus viri doctissi tas tulit, expiatis, in concinnanda quid consilii ceperim, aut qua ra rim exsecutus, lectori dicendum.