style that may still be observed, the whole has received many corrections. Among the additional notes, a few are philological; but the most important consist of the Synoptical and Analytical Tables of Voellus. These were first published by Olivet, and, it is believed, have never been republished, probably on account of the difficulty of reducing them to the size of a school-book. They were originally intended for the help of young students, and the school-boy recollections of many persons will doubtless convince them of the necessity of some such aid for understanding the structure and scope of these most artificial compositions, and for perceiving the relation of each lesson to the general argument of which it forms a part. As the Tables consist almost always of the precise words of the text, only differently disposed, they do not render less necessary to the student a thorough investigation of the words of his lesson; and while they encourage diligence, they will not screen idleness. In these, also, care has been taken to conform the orthography to that of the body of the Orations, and to adapt to the sections in common use the numbers by which Voëllus referred to the now disused divisions of Nizolius.

CHARLES FOLSOM.

Cambridge, March 1, 1828.

ADVERTISEMENT TO THE STEREOTYPE EDITION.

THE vignette inserted in the title-page of this edition is copied from Fosbroke's "Encyclopædia of Antiquities,"* where it is thus spoken of:

66

The following medal, proved to be a faithful portrait of Cicero, was struck by the inhabitants of Magnesia of Sipylus, in the archonship of Theodorus, to express their gratitude to Cicero for his exertions in the Senate to procure them a remittance of the contributions levied on the Asiatic provinces for support of the Edilian games. The medal is preserved in the monastery of La Close, near Ravenna."

The ancient Magnesia ad Sipylum (now called Manisa) was a town in Lydia, situated at the foot of mount Sipylus, about 20 miles N. N. E. from, Smyrna.

This interesting medal, which is very rare, is of bronze. It bears on the obverse a naked head of Tully, with the name ΜΑΡΚΟΣ ΤΥΛΛΙΟΣ KIKEPON, (Marcus Tullius Cicero): on the reverse is a hand, holding out a bunch of grapes, an ear of wheat, an olive branch (emblems, doubtless, of the prosperity of the people whose interest he had promoted), and a chaplet of laurel, with the legend ΜΑΓΝΗΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟ XIпYAO Е012PÓC, (Magnetum ad Sipylum Theodorus).

C. F

Cambridge, January 1, 1831.

* Vol. I, page 197, edit. Lond. 1825

ORATIO I.

IN

L. CATILINA M.

I. QUOUSQUE tandem abutêre, Catilina, patientiâ nostrâ? quamdiu etiam furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrænata jactabit audacia? Nihilne te nocturnum præsidium Palatii, nihil Urbis vigiliæ, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi 5 senatûs locus, nihil horum ora vultusque, moverunt? Patere tua consilia non sentis? constrictam jam omnium horum conscientiâ teneri conjurationem tuam non vides? Quid proximâ, quid superiore, nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrûm ignorare arbi- 10 traris ?

O tempora! o mores! Senatus hæc intelligit; consul videt hic tamen vivit! Vivit? immo verò, etiam in senatum venit: fit publici consilii particeps: notat et designat oculis ad cædem unumquemque nostrûm. Nos autem, viri fortes, 15 satisfacere reipublicæ videmur, si istius furorem ac tela vite

mus.

Ad mortem te, Catilina, duci, jussu consulis, jampridem oportebat; in te conferri pestem istam, quam tu in nos omnes jamdiu machinaris.. An verò vir amplissimus, P. Scipio, 20 pontifex maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum reipublicæ, privatus interfecit; Catilinam verò, orbem terræ cæde atque incendiis vastare cupientem, nos consules perferemus? nam illa nimis antiqua prætereo, quòd C. Servilius Ahala Sp. Melium novis rebus studentem, manu 25 suâ occidit. Fuit, fuit ista quondam in hac republicâ virtus, ut viri fortes acrioribus suppliciis civem perniciosum, quàm acerbissimum hostem, coërcerent. Habemus senatûs-consultum in te, Catilina, vehemens et grave: non deest reipub

licæ consilium, neque auctoritas hujus ordinis: nos, nos, dico apertè, consules desumus.

II. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius consul videret, ne quid respublica detrimenti caperet. Nox nulla in5 tercessit: interfectus est, propter quasdam seditionum suspiciones, C. Gracchus, clarissimo patre, avo, majoribus: occisus est cum liberis M. Fulvius, consularis. Simili senatûs-consulto, C. Mario et L. Valerio, consulibus, permissa est respublica: num unum diem postea L. Saturninum tribunum plebis, 10. Servilium prætorem, mors ac reipublicæ pœna remorata est? At nos vicesimum jam diem patimur hebescere aciem horum auctoritatis. Habemus enim hujusmodi senatûs-consultum, veruntamen inclusum in tabulis, tanquam gladium in vaginâ reconditum; quo ex senatûs-consulto, confestim 15 interfectum te esse, Catilina, convenit. Vivis; et vivis, non ad deponendam, sed ad confirmandam, audaciam. Cupio, Patres Conscripti, me esse clementem: cupio, in tantis reipublicæ periculis, me non dissolutum videri: sed jam me ipse inertiæ nequitiæque condemno.

20

Castra sunt in Italiâ, contra rempublicam, in Etruriæ faucibus collocata: crescit in dies singulos hostium numerus, eorum autem imperatorem castrorum, ducemque hostium, intra moenia, atque adeò in senatu, videmus, intestinam aliquam quotidie perniciem reipublicæ molientem. Si te jam, 25 Catilina, comprehendi, si interfici, jussero; credo, erit verendum mihi, ne non hoc potiùs omnes boni seriùs a me, quàm quisquam crudeliùs, factum esse dicat. Verùm ego hoc, quod jampridem factum esse oportuit, certâ de causâ, nondum adducor, ut faciam. Tum denique interficiam te, 30 cùm jam nemo tam improbus, tam perditus, tam tui similis, inveniri poterit, qui id non jure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere audeat, vives: et vives ita, ut nunc vivis, multis meis et firmis præsidiis obsessus, ne commovere te contra rempublicam possis: multorum te 35 etiam oculi et aures, non sentientem, (sicut adhuc fecerunt) · speculabuntur atque custodient.

III. Etenim quid est, Catilina, quod jam ampliùs exspectes, si neque nox tenebris obscurare cœtus nefarios, nec privata domus parietibus continere vocem conjurationis tuæ 40 potest? si illustrantur, si erumpunt omnia? Muta jam istam mentem mihi crede: obliviscere cædis, atque incendiorum. Teneris undique: luce sunt clariora nobis tua consilia omnia: quæ etiam mecum licet recognoscas. Meministine, me, ante diem XII. Calendas Novembris, dicere in senatu, fore in

armis certo die (qui dies futurus esset ante diem VI. Calendas Novembris) C. Manlium, audacia satellitem atque administrum tuæ ? Num me fefellit, Catilina, non modò res tanta, tam atrox, tam incredibilis, verùm (id, quod multò magis est admirandum) dies? Dixi ego idem in senatu, cædem te 5 optimatum contulisse in ante diem V. Calendas Novembris, tum, cùm multi principes civitatis Româ, non tam sui conservandi, quàm tuorum consiliorum reprimendorum, causâ profugerunt. Num inficiari potes, te illo ipso die, meis præsidiis, meâ diligentiâ circumclusum, commovere te contra 10 rempublicam non potuisse; cùm tu, discessu cæterorum, nostrâ tamen, qui remansissemus, cæde contentum te esse dicebas?

Quid? cùm tu te Præneste Calendis ipsis Novembris occupaturum nocturno impetu esse confideres; sensistine, illam 15 coloniam meo jussu, præsidiis, custodiis, vigiliisque, esse munitam? Nihil agis, nihii moliris, nihil cogitas, quod ego non modò non audiam, sed etiam non videam, planèque sentiam.

IV. Recognosce tandem mecum noctem illam superiorem jam intelliges multò me vigilare acriùs ad salutem, 20 quàm te ad perniciem, reipublicæ. Dico te priori nocte venisse inter falcarios (non agam obscurè) in M. Læcæ domum; convenisse eodem complures ejusdem amentiæ scelerisque socios. Num negare audes? Quid taces? convincam, si negas: video enim esse hîc in senatu quosdam, qui tecum 25 unâ fuêre.

O Dii immortales! ubinam gentium sumus? in quâ urbe vivimus? quam rempublicam habemus? Hîc, hîc sunt, in nostro numero, Patres Conscripti, in hoc orbis terræ sanctissimo gravissimoque consilio, qui de meo nostrûmque omni- 30 um interitu, qui de hujus urbis, atque adeò orbis terrarum, exitio cogitent. Hosce ego video consul, et de republicâ sententiam rogo: et, quos ferro trucidari oportebat, eos nondum voce vulnero. Fuisti igitur apud Læcam illâ nocte, Catilina distribuisti partes Italiæ: statuisti, quò quemque 35 proficisci placeret: delegisti, quos Romæ relinqueres, quos tecum educeres: descripsisti urbis partes ad incendia: confirmâsti, te ipsum jam esse exiturum: dixisti paululum tibi esse etiam tum moræ, quòd ego viverem. Reperti sunt duo equites Romani, qui te istâ curâ liberarent, et sese, illâ ipsâ 40 nocte, paulo ante lucem, me in meo lectulo interfecturos pollicerentur. Hæc ego omnia, vix dum etiam cœtu vestro dimisso, comperi: domum meam majoribus præsidiis munivi atque firmavi: exclusi eos, quos tu manè ad me salutatum

miseras, cùm illi ipsi venissent, quos ego jam multis ac summis viris ad me id temporis venturos esse prædixeram.

V. Quæ cùm ita sint, Catilina, perge, quò cœpisti: egredere aliquando ex urbe: patent portæ : proficiscere. Nimi5 ùm diu te imperatorem illa tua Manliana castra desiderant. Educ tecum etiam omnes tuos; si minùs, quàm plurimos: purga urbem. Magno me metu liberabis, dummodo inter me atque te murus intersit. Nobiscum versari jam diutiùs non potes: non feram, non patiar, non sinam. Magna Diis 10 immortalibus habenda est gratia, atque huic ipsi Jovi Statori, antiquissimo custodi hujus urbis, quod hanc tam tetram, tam horribilem, tamque infestam reipublicæ, pestem toties jam effugimus. Non est sæpius in uno homine salus summa periclitanda reipublicæ. Quamdiu mihi, consuli designato, 15 Catilina, insidiatus es, non publico me præsidio, sed privatâ diligentiâ, defendi. Cùm, proximis comitiis consularibus, me consulem in Campo, et competitores tuos, interficere voluisti; compressi tuos nefarios conatus amicorum præsidio et copiis, nullo tumultu publicè concitato. Denique, 20 quotiescunque me petîsti, per me tibi obstiti; quanquam videbam, perniciem meam cum magnâ calamitate reipublicæ esse conjunctam. Nunc jam apertè rempublicam universam petis templa Deorum immortalium, tecta urbis, vitam omnium civium, Italiam denique totam, ad exitium et vastitatem 25 vocas.

Quare, quoniam id, quod primum, atque hujus imperii disciplinæque majorum proprium est, facere nondum audeo;

am id, quod est ad severitatem lenius, et ad communem salutem utilius. Nam, si te interfici jussero, residebit in re30 publicâ reliqua conjuratorum manus; sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris, exhaurietur ex urbe tuorum comitum magna et perniciosa sentina [reipublicæ]. Quid est, Catilina? num dubitas id, me imperante, facere, quod jam tuâ sponte faciebas? Exire ex urbe consul hostem jubet: interrogas me, 35 num in exsilium? Non jubeo: sed, si me consulis, suadeo.

VI. Quid enim, Catilina, est, quod te jam in hâc urbe delectare possit? in quâ nemo est (extra istam conjurationem perditorum hominum), qui te non metuat; nemo, qui non oderit. Quæ nota domesticæ turpitudinis non inusta 40 vitæ tuæ est ? quod privatarum rerum dedecus non hæret [infamiæ]? quæ libido ab oculis, quod facinus a manibus unquam tuis, quod flagitium a toto corpore, abfuit? Cui tu adolescentulo, quem corruptelarum illecebris irretîsses, non aut ad audaciam ferrum, aut ad libidinem facem, prætulisti?