ὅπως θεραπεύσειε. Γραπτέον ἴσως, ̔Η δεισιδαιμονία, ἥ, δίκην ϋδ. ἀεὶ πρὸς τὸ ταπ. καταῤῥέοντος, ἀνεπλήρου ἀβελτ. κατάφοβον τὸν ̓Αλ. γενόμενον. Ita Coraes, cuius emendationi obstare hiatum animadvertit Sintenis. Schaeferus post ταπεινούμενον excidisse infinitivum putat delendaque τον Αλέξανδρον, ut locus sententiam complectatur generalem. Eadem fere ratione Sintenis. post ταπειν. lacunam signavit. Madvigius scribendum iussit: πρὸς τὸ ταπεινὸν ἱεμένη ὡς καὶ ἀναπληροῦν ἀβ. καὶ φ. τὸν ̓Αλέξ. γενόμενον (eum, qui Alexander fuisset). Alii alia. Mihi videtur particula illa simplex et nondum suspecta 'AЄĺ vitii origo fuisse; nihil enim aliud est quam pcrversa lectio verbi Pel, i. e. ῥεῖν. Vide nunc quam bene procedat oratio: δεινὴ δ' αὖθις ἡ δεισιδαιμονία δίκην ὕδατος ῥεῖν πρὸς τὸ ταπεινούμενον καὶ ἀναπληροῦν ἀβελτερίας καὶ φόβου καὶ τὸν ̓Αλ. γενόμενον (και ante τόν addito) i. e. ita etiam superstitionis ea vis et natura est, ut aquae instar ad subsidentia defluat, delabatur, atque stultitia et timore animum eius quoque, qui Alexander fuisset, compleat. Adiectivum δεινός saepissime cum infinitivo iungitur apud Plutarchum, ut Pericl. 7: δειναὶ γὰρ αἱ φιλοφροσύναι παντὸς ὄγκου περιγενέσθαι. Cic. 32: ἀλλ ̓ ἡ δόξα δεινὴ τὸν λόγον ὥσπερ βαφην ἀποκλύσαι τῆς ψυχῆς. p. 169 a: ἀλλὰ δεινὸν τὸ τῆς δεισιδαιμονίας σκότος συγχέαι καὶ τυφλῶσαι λογισμόν. 682 d: ἡ γὰρ συνήθεια δεινὴ πρὸς τὸ οἰκεῖον ἐξάγειν τὴν διάθεσιν. 960 a: ἡ γὰρ συνήθεια δεινὴ πόρρω προαγαγεῖν τὸν ἄνθρωπον. -- Caesaris 5: καὶ τοῦτο ἤνεγκεν αὐτῷ χάριν τινὰ καὶ συν εδημαγώγησε τῷ πάθει τοὺς πολλοὺς ὡς ἥμερον ἄνδρα καὶ περίμεστον ἤθους ἀγαπᾶν. Madvigius scribendum monuit: καὶ πράου μεστὸν ἤθους, quod ἦθος sine adiectivo in bonam partem cum laude humanitatis non dicitur.' Quid hic requiratur ostendere potest quod supra in c. 4 legitur: τὴν ἐν τῷ φιλανθρώπῳ καὶ ἱλαρῷ κεκρυμμένην δεινότητα τοῦ ἤθους, ubi φιλανθρώπῳ idem fere valet atque ἥμερον nostri loci, ἱλαρῷ tamen ceteris περίμεστον ἤθους respondere oportet; praeterea coll. p. 477 c: τὸν βίον εὐθυμίας δεῖ μεστὸν εἶναι καὶ γήθους, fortasse mecum Symbolae criticae et palaeogr. in Plut. 3 consenties scribente: καὶ περίμεστον (γ)ήθους ἀγαπᾶν, i. e. ἱλαρὸν. 20: ἐπὶ τοὺς ἀγριωτάτους και μαχιμωτάτους τῶν τῆδε Νερβίους ἐστράτευσεν, οἵπερ εἰς συμμιγεῖς δρυμούς κατωκημένοι αἰφνιδίως προσέπεσον. Quid sibi συμμιγείς δρυμοί velint, haud intelligi potest; frustra Coraes, coll. Caes. de bell. gall. II, 17 et Strab. p. 194, verba defendere conatus est. Neque quod Madvigius proposuit εἰς συνεχεῖς δρυμούς, continuas silvas, probabile videtur. - Conicio: οἵπερ συμμιγεῖς εἰς δρυμοὺς κατωκημένοι κἑ. Nunc componantur proxima: γυναῖκας δὲ καὶ κτήσεις ἔν τινι βυθῷ τῆς ὕλης ἀπωτάτω θέμενοι (scil. ὅτε ἔμελλον ἐπιθήσεσθαι), αὐτοὶ τῷ Καίσαρι αἰφνιδίως προσέπεσον, ubi αὐτοί idem valet ac μόνοι, sc. feminis et impedimentis relictis, vel aliis verbis: οὐ συμμιγεῖς προσέπεσον. Cf. Sull. 35: ἀλλ ̓ ἔτι τοῦ θεάτρου συμμιγοῦς ἀνδράσι καὶ γυναιξὶν ὄντος. Crass. 28: ὄχλον σύμμικτον. Pomp. 64. Alex. 9. 44: τί ἐλπίζομεν' εἶπεν ὦ Γάϊε Κρασσίνιε, καὶ πῶς τι θάρσους ἔχομεν; Stephanus cum Anon. dedit: πῶς τοῦ θράσους ἔχομεν; Reiskius: πῶς καταπλήξεως ἢ θάρσους ἔχομεν; Corrigendum puto: πῶς θάρσους ἔχομεν; deleto τι. Duae scilicet veteres lectiones πῶς θάρσους ἔχομεν et τί θάρσους ἔχ. in unam: πῶς τι θάρσους ἔχομεν coaluisse videntur. 59: οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ περὶ τοῖς βασκαίνουσι καὶ βαρυ νομένοις τὴν δύναμιν αἰτίας παρείχε. Ita vulgo; libri plerique: παρὰ τοῖς βασκαίνουσι κέ. Anonymus: καὶ τοῦτο τοῖς βασκ. Sintenisius quaerit num καὶ παρὰ τοῖς βασκαίνουσι αἰτίας εἶχε. Nihil opus. Diversae lectiones περί: παρά satis ostendunt, superstitem literam ab aliis suppletam fuisse περι), ab aliis παρά). Unde scribendum puto: οὐ μὴν ἀλλὰ καί ΤΙ τοῖς βασκαίνουσι αἰτίας παρείχε. Similia apud Nostrum trita sunt, ut Poplic. 6: και τι δίδου. 15: οὐ τοσοῦτον — γλαφυρίας. Coriol. 10: φθόνου τι καὶ ζήλου ὑπέκειτο. Pelop. 8: ἔτρεψέ τι τῆς γνώμης. Alcib. 37: ὑπονοήσας τι καὶ προδοσίας. Ages. 12: οὐδὲν ἐλλείψω προθυμίας. G. Gracch. 18: ὅσον εἶχεν ἱμέρου καὶ πόθου. Alibi: νέκταρός τι καὶ ἀμβροσίας ἐνέσταξε. et passim. ἐλπίδος ἐνε Phocionis 17: ἢ βούλει πυρκαϊᾶς τηλικαύτης οὔσης ἐγγὺς ΡΨΑΙ τὴν πόλιν; Ita codd. Bryani coniecturam ῥιπίσαι omnes iam receperunt. Propius accedit: ἐγγὺς (Ε)ΡΑΨΑΙ, i. e. ἐγγὺς ἐνάψαι. Agidis 2: λαβοῦσαν δὲ (sc. την οὐραν) τὴν ἡγεμονίαν αὐτήν τε κακῶς ἀπαλλάττειν ἀνοίᾳ πορευομένην καὶ τὴν κεφαλὴν καταξαίνειν κέ. Pro verbo inepto ἀνοίᾳ Keil coniecit: ἀνοδίᾳ. Scribendum puto ̓ΑΝΤΙΑΝ πορευομένην. Dionis 16: χρόνῳ δὲ καὶ συνδιαιτήσει, καθάπερ ψαύ ειν ἀνθρώπου θηρίον ἐπισθεὶς ὑπομένειν τε τὴν ὁμιλίαν αὐτοῦ καὶ τὸν λόγον. Corrigendum videtur: καθάπερ ΨAYCIN ἀνθρώπου ὑπομένειν τὴν ὁμιλίαν, pro ΨΑΥΕΙΝ scripto ΨAYCIN et deleto τε quod ut ψαύειν cum ὑπομένειν coniungeret illatum esse apparet. Ordo verborum est: ἐπισθεὶς ὑπομένειν τὴν ὁμιλίαν αὐτοῦ καθάπερ θηρίον ψαῦσιν ἀνθρώ που (sc. ἐπίζεται ὑπομένειν). 17: βουλομένου τοῦ Πλάτωνος ὁμιλίᾳ χάριν ἐχούσῃ κεραννύμενον ἀφηδύνεσθαι τοῦ Δίωνος τὸ ἦθος. Ἐφηδύνεσθαι scribendum esse Plutarchi usus docet. cf. annot. in p. 693 a. Bruti 4: ἐν δὲ τῇ στρατείᾳ τῆς ἡμέρας ὅσα μὴ Πομπηΐῳ συνῆν περὶ λόγους καὶ βιβλία διέτριβεν, οὐ μόνον τὸν ἄλλον χρόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸ τῆς μεγάλης μάχης. Ita editur e coniectura Bryani. Codd., praeter [MV?], ἄλλης μεγάλης, in P. μεγάλης ex corr. insertum. Madvigius coniecit: πρὸ τῆς ἐν Θεσσαλία μεγάλης μάχης. Possis etiam: πρὸ τῆς [ἐν Φαρσάλω μεγάλης μάχης. Verum tamen Bryani coniectura eo confirmatur, quod pugna ad Pharsalum ita appellatur etiam p. 737 b: οἷον Πομπηΐῳ Μάγνῳ φασὶν ἀπὸ τῆς μεγάλης επανήκοντι στρατείας. Arati 17: ἡ δὲ ̓Αντιγόνου σπουδὴ περὶ αὐτὸν οὐδὲν ἀπέλειπε πάθει τῶν ἐμμανεστάτων ἐρώτων. Cobeti speciosam correctionem: τῶν ἐμμανέστατα ἐρώντων refellit ipse Plutarchus p. 745 f: ἡ δὲ δι ̓ εὐφυΐαν αἰσθάνεται καὶ μνημονεύει καὶ τῶν ἐμμανεστάτων ἐρώτων οὐδὲν ἀποδεῖ τὸ πάθος αὐτῆς, ubi τῶν ἐμμανέστατα ἐρώντων ineptum esset. 18 ὁ δὲ ̓́Αρατος ἔτι μὲν καὶ ̓Αλεξάνδρου ζῶντος ἐπεχείρησε τῇ πατρίδι. lta codd. x: πράξει, quod editores receperunt. Amiotus reddidit: 'Aratus fut bien en volonte de l'entreprendre. Sintenisius coniecit: τῇ ἐπιθέσει. Sententia tamen requirit: τῷ ̓Ακροκορίνθῳ, vel pro eo iam repetito aliud quid synonymum. Valde igitur vereor ne scribendum sit: τῇ πέτρα, quod sic scriptum: ΠΑΤΡΑΙ (i. e. πέτρα, ΑΙ = Ε) librarius scilicet correxit: ΠΑΤΡΙΔΙ. Galbae 5: καὶ τὰ μὲν Γαλατῶν, ὅταν ὑποχείριοι γένωνται, λαφυραγωγήσεσθαι καὶ λίαν. Coraes coniecit aut λάφυρα ποιήσεσθαι καὶ λείαν, aut λαφυραγωγήσεσθαι, deletis καὶ λίαν. Praestat opinor: λαφυραγωγήσεσθαι κάλλιον. 19: ὡς δὲ τὸν ̓Αλέξανδρον Ὅμηρος ἀπὸ τῆς γυναικὸς ὀνομάζει πολλάκις, οὕτως γεγονὼς κἑ. Suspicor: οὕτω [καὶ οὗτο]ς. cf. annot. meas in p. 53 d. 23 extr. πλεῖστοι δὲ ἐφθείροντο πρὸς αὐτὸν καὶ συνηγανάκτουν καὶ παρώξυνον. Rescribendum puto: ἐφέροντο. Φθείρειν et φέρειν saepissime inter sese confunduntur. Othonis 15: πιστεύσατε πολλάκις, ὅτι δύναμαι κάλλιον ἀποθανεῖν ἢ ἄρχειν. Verba πιστεύσατε πολλάκις nihil significare posse omnes consentiunt, sed quid lateat reperiri nequit. Transpone πολλάκις post κάλλιον, ut oratio optime decurrat: ὅτι δύναμαι κάλλιον πολλάκις ἀποθανεῖν. Πολλάκις ἀποθνήσκειν tritum est apud oratores, Platonem, alios. CAPUT II. De puerorum educatione cap. 7 (p. 4 d): ἐκεῖνο δὲ ἐσχά τως ἄτοπον. τὸ ποῖον; ἐνίοτε γὰρ εἰδότες, αισθομένοις μᾶλλον αὐτοῖς τοῦτο λεγόντων τὴν ἐνίων τῶν παιδευτῶν ἀπειρίαν ὅμως τούτοις ἐπιτρέπουσι τοὺς παῖδας. Ita omnes codd. Wyttenbachius et Duebnerus pro αισθομένοις dederunt: αισθομένων. Hercherus facilem sane medicinam adhibens delevit verba αισθομένοις λεγόντων. Proxime codd. lectioni locus restitui potest in hunc modum: ἐνίοτε γὰρ εἰδότες, αἰσθόμενοι δὲ μᾶλλον αὐτοῖς τοῦτο λεγόντων κἑ. i. e. μᾶλλον δὲ αἰσθόμενοι (ἄλλων) λεγόντων αὐτοῖς τοῦτο. Fortasse erat in codice: AICOOMENOI. CMA^^AON, quae librarius lacunula neglecta continuo legerat. De construct. cf. p. 468 e. Ibidem p. 5 b: οἱ δέ τινες ἑταίρας και χαμαιτύπας μι σθοῦντες σοβαρὰς καὶ πολυτελεῖς. Τινες ineptum mihi videtur; malim οἱ δέ τινας ἑταίρας κτλ. Cap. 9 (p. 7 b): οὔτε γὰρ θρασὺν οὔτ ̓ ἄτολμον καὶ και ταπλῆγα προσήκεν εἶναι. Collatis superioribus: ἐλευθεριάζειν τοῖς λόγοις προσῆκον (sc. ἐστίν), ubi perperam Duebnerus προσῆκεν et Hercherus προσήκει correxerunt, valde vereor ne etiam loco, de quo sermo est, scribendum sit: προσῆκον sc. ἐστίν, et capp. 16. 17 (bis). 20. cf. 798 e, ubi pro codd. προσῆκεν olim substitutum est προσῆκον et passim. Nam cum in utraque scriptura nihil fere discriminis sit, utrum προσῆκεν an προσήκον praestet, contextus tantum orationis indicat. Quod autem omnes libri et scripti et editi cap. 15 προσῆκεν praebent, id in προσήκει mutandum esse ex praegresso πότερα δεῖ apparet; imperfectum enim προσῆκεν post prae |