Æges ferme aderant æquore in alto ratibus repentibus. (VARRON, de L. L., VII, 23.) Priamus si adesset, ipse ejus commiseresceret. (SERVIUS, ad En., XI, 259.) Hiccine is est, quem famæ gratia ante omnes nobilitat viros? (NONIUS, S. v. Nobile.) Amplus, rubicundo colore, et spectu protervo ferox. (FESTUS, s. v. Spectu.) Caperata fronte. (VARRON, de L. L., VII, 107.) . Nam te in tenebrica sepe lacerabo fame (NONIUS, S. v. Torto, tormento.) (NONIUS, s. v. Diem.) Quid? quondam (1. quod) et mihi piget paternum nomen, maternum pudet Profari. (NONIUS, S. v. Pudet et Piget.) Primum hoc abs te oro, nimis inexorabilem Faxis ne turpassis vanitudine ætatem tuam. NONIUS, S. v. Vanitudo.) Ubi illic est? me miseram, quam clamor eliminat! (NONIUS, s. v. Eliminare.) Nil conjectura quivi interpretarier," Quorsum flexivice (?) contenderet. (NONIUS, S. v. Contendere.) Nonne officium fungar vulgi, atque ægre malefactum feram. (NONIUS, s. v. Accusativus pro ablativo.) Responsa explanat; mandat, ne matri fuat Cognoscendi unquam aut contuendi copia. (NONIUS, s. v. Fuam.) Non vetet animum ægritudine in re crepera confici? (NONIUS, S. v. Crepera res.) Vel cum illum videas sollicitum orbitudine. (NONIUS, S. v. Orbitudo.) Delphos venum pecu secunde adstabula ac itiner contuli. (NONIUS, S. v. Itiner.) Is quis est? Qui te, nisi illum tu occupas, leto dabit. (NONIUS, S. v. Occupatus.) Nec grandiri frugum foetum posse, nec mitescere. NONIUS, S. v. Grandire et Mitis.) Oro mi ne flectas fandi mi prolixitudinem. (NONIUS, S. v. Prolixitudinem.) Unde exoritur, quo præsidio fretus, auxiliis quibus? Quo consilio confirmatur, qua vi, cujus copiis? (NONIUS, S. v. Consternari.) (Quid? gubernatores nonne falluntur? an Achivorum exercitus et tot navium rectores non ita profecti sunt ab Ilio,) Ut profectione læti piscium lasciviam Intuerentur, ut ait Pacuvius, nec tuendi satias capere posset? Interea, prope jam occidente sole, inhorrescit mare, Tenebræ conduplicantur, noctisque et nimbum occæcat nigror; Flamma inter nubes coruscat, cælum tonitru contremit, Grando mista imbri largifluo subita præcipitans cadit; Undique omnes venti erumpunt, sævi existunt turbines, Fervet æstu pelagus. (CIC., de Divin., I, 14; de Orat., III, 39.) Quidnam autem hoc soniti est? Quid stridunt fores? NONIUS, S. v. Soni et Sonus.) Si quis hac me oratione incilet, quid respondeam. (NONIUS, s. v. Incilare, increpare.) Utinam nunc matrescam ingenio, ut meum patrem ulcisci queam! (NONIUS, S. v. Matrescam.) Egone tyrannum novi temeritudinem? Hoc est illud, quod fore occulte OEax prædixit. (NONIUS, S. v. Calvitur. Cf. supra, p. 90.) Aut hic est, aut hic adfore actutum autumo. (NONIUS, S. v. Autumare.) Illum quæro qui adjutatur. (NONIUS, S. v. Adjutatur pro adjutat.) Ut, si ita sunt promerita vestra, æquiparare ut queam Vereor, nisi unquam fatiscar facere, quod quibo, boni. (NONIUS, S. v. Fatiscere, Fatiscuntur.) In turba Oresti cognita, agnota est soror. (PRISCIEN, X, 3.) Nunc ne illum expectes, quando amico amiciter Fecisti. (NONIUS, S. v. Amiciter.) Animumque.... (NONIUS, s. v. Munes.) Ego sum Orestes. - Imo, enim vero ego sum, inquam Orestes. (Cic., de Fin., V, 22.) (Cic., de Nat. Deor., II, 36.) Grajugena. De istoc aperit ista oratio. HERMIONA vel DULORESTES. Fortunam insanam esse et cæcam et brutam perhibent philosophi, Saxique esse instar globosi prædicant volubilem, Quia, quo, ut saxum, impulerit fors, cadere eo for tunam autumant. Cacam ob eam rem esse iterant, quia nil cernat, quo sese adplicet. Insanam illam aiunt, quia atrox, incerta, instabilisque sit; Brutam, quia dignum atque indignum nequeat inter noscere. Sunt autem alii philosophi, qui contra fortuna negant Miserum esse ullum; sed temeritate omnia regi autu mant. Mage verisimile aiunt, quod usus reapse experiundo edocet. Velut hic Orestes modo fuit rex, modo mendicus factus est. Naufragio res hæc contigit nempe : ergo haud fortuna obtigit. (CIC., ad Herenn., II, 23.) XXV. P. SCIPIO AFRICANUS MINOR '. (Mort l'an de Rome 624; av. J.-C. 129.) SCHOL. VATICAN. ad Cic. orat. pro Milone, 7, 2, p. 283, éd. Orell: Super Africani laudibus exstat oratio C. Læli Sapientis, qua usus videtur Q. Fabius Maximus in laudatione mortui Scipionis; in cujus extrema parte hæc verba sunt : Quapropter neque tanta diis immortalibus gratia haberi potest, quanta habenda est, quod is cum illo animo atque ingenio in hac civitate potissimum natus est; neque ita moleste atque ægre ferri, quam ferundum est, cum eo morbo mortem obiit et in eodem tempore periit, cum et vobis et omnibus, qui hanc rempublicam salvam volunt, maxime vivo opus esset, Quirites*. » (Cf. CICERON, pro Murena, 36.) (1) Consultez Orell, Onomasticon Tullianum, s. v. P. Corn. Scipio Æmilianus et C. Lælius; Meyer, Orat. rom. fragm., p. 210-216, éd. Paris; p. 176-193, éd. Zurich, 1842; et le mémoire de M. Gerlach, (historische Studien, p. 202-254) sur la mort de P. Cornelius Scipion Émilien. (2) Cicéron connaissait une autre oraison funèbre composée par le même Lælius, et prononcée en l'honneur de Scipion Emilien, par Q. Tubéron, son neveu. Voy. de Oratore, II, 84. Peut-être aussi le commentateur de Cicéron avait-il sous les yeux le même discours, qui, suivant une autre tradition, aurait été prononcé par Fabius Maximus. Voy. Gerlach, l. c., p. 252. Cf. supra, n° XI, §. I, p. 109. |