atque huc pertinere et procliticas, h. e.

ρην τέ οἱ, in quibus occurrit γε μέν Α 135, 163, 203, Γ487, 1048, 1092 4 766, 1385, 1422, 1464 videtur accentus ille T 1060 4 319 praepositiones, vel suo loco, лaqa çóоv, vлeo älα, etiam ante adiectivum, ▲ 429, 849, sed plerumque ita, ut hyperbatum adstringat, A 631, 1007 B 824, vel postposita cum anastrophe, sive quae accentu notatur, χορῷ ἔνι, Σικίνου ἄπο, ἐμέθεν πέρι, λιποῦσ ̓ ἄπο, βαλὼν ὕπερ, sive quae non notatur, δόμων ἐξ, νέφος ὡς, χειρῶν τ' ἀπο, ἔδυ δ ̓ ἀπο, accedente hic quoque hyperbato, de quo dixi, A 443, 554 B 166, 454, 833 г63, 167, alibi. Ac quemadmodum in hac versus parte, ita etiam in reliquis praepositiones maxime ordines metricos firmant. Sunt etiam alia plurima, quae idem praestare videantur, xai, ño̟iv, Tágos, nel, n, articuli, ex quibus certum procliticarum numerum iam nunc colligere velle vanum foret.

Venio ad alteram eiusdem modi controversiam, de distinguendis accentu pronominibus ő, 2, oi, aï ab articulo praepositivo. In ea quoque rc sententiam Hermanni, de em. r. p. 110, adstruam certis librorum veterum testimoniis, quibus solis confirmari potest. A grammaticis veteribus nihil debuit argumenti peti propter ea, quae supra indicavi. Spitznerus ad Il. A 9 provocat ad Apollonium lex. Hom., credo p. 118, 1 Bekk.; potuisset etiam ad Apoll. de adv. p. 591, 25. Verum eodem modo, quo illic o pronomen acui videtur, acuitur articulus apud Apoll. synt. p. 51, 24, Ap. lex. Hom. p. 82, 3. et tamen illud quoque verum, schol. B ad Il. A 125, πᾶν ἄρθρον ἀντὶ ἀντωνυμίας λαμβανόμενον βαρύνεται. Loci duo Eustathii, quos Reizii diligentia protulit, quibus ista oda ἀντωνυμικά dicuntur σφοδρότερον ἐκφωνεῖσθαι κατὰ τοὺς τό νους, μετὰ σφοδρᾶς τονικῆς κρούσεως, ipse intellexit, de acc. incl. p. 24, non esse accipienda de accentu acuto, qui scribitur: pertinere enim idem dicitur ad τοῦ pro τούτου et τόν pro τοῦτον. Potuit hoc moneri vel ea aetate, qua nullum oxylonon accentum habuit adscriptum, vel ea, qua tó, tol, τόν, τούς, τάς iam pridem procliticarum habitum deposuerant. Neque enim in cod. Laur. accentu carent: idque cur in his maturius placuerit, quam in praepositionibus, inde factum putaverim, quod illae voculae accentu destitutae prioribus suis

litteris in scriptura continua post unumquodque paroxytonon aut perispomenon difficultatem legentibus facessere poterant. Iam vero certum est, in cod. Laur. et Guelf. casus nominativos quotiens pronominis sunt, hoc, de quo quaeritur, accentu ubique instrui praeterquam quidem sequente uέv aut dé, quod idem in vetustis Homeri editionibus fieri mirabatur Reizius p. 23. Explicare hoc studuit Buttmannus gr. ampl. I. p. 299 ann. 5. Ac de cod. Laur. nihil praeter hoc compertum habeo. In Guelf. autem plenissima inest huius doctrinae de discernendo pronomine et articulo illustratio et eius modi, quae etiam illam difficultatem tollat, quam Buttmannus p. 300 causatur, non posse discrimen notari in formis quae consonantem habeant. In his enim omnibus, sive per se positum est pronomen, sive exactos sequitur aut substantivum aliquod, ubique diastole ponitur, quae proclisin impediat, scribiturque tà, név, tà, exaστα, τὸς γάρ, τῶ, καί, τῶν, ἤτοι, etiam τως, ἰδέειν, τὴν, ὁδόν Γ 473, συν τῷ, ἐφεζομένη π. λ. τὴν, δὲ καὶ Γ 1000, τὸ, κάλεσκέ μιν 4 1512, ἄνδρα τὸν, ὅς, ἵματι τῷ, εἴ μοι, quod idem signum saepe occurrit post anastrophen praepositionis, maxime ubi ex regula Herodiani, quam negligit is codex, non notatur, A 86 τῶ δ ̓ ἄρ ̓ ἔπι, 95 τοῖς δ ̓ ἔπι, 133 τῶ δ ̓ ἔπι. Ubi vero μέν et δέ nominativum aliumve casum sequuntur, in his particulis ponitur signum singulare, duplex gravis, de quo Devarium monuisse scribit Reizius p. 43: adest idem in tòv quòv vóov ▲ 764, πρὸς δὲ Δ 1046, ναὶ φίλος 4 1071, οὐκ ἂν 4 334. Triplex haec ratio unde originem ducat, aut quae pars vetustior esse possit, ignoro. Satis mihi fuit ad Reizii et Hermanni rationem postliminio redire atque id ipsum periclitari, quod cum Buttmannus arbitrarium et difficile dixerit in Homero, apud Apollonium aliquanto sane si non difficilius, at molestius fit, ut distinguatur pronomen Homericum et articulus vulgaris sermonis, maxime in hyperbato A887, 1222 B 1122, quod frequens etiam apud Aratum.

་

In his rebus cum egregia codd. sit evidentia, sperari poterat etiam de as, as, os non nihil bonae admonitionis, quorum similis videtur condicio: quorum tamen in meis libris quae extat ratio adeo mihi inexplicabilis fuit, ut praeterquam in os, quod semel aut bis reddidi, in vulgari consuetudine acquieverim, quae recentissima esse videtur. Libri nullum demonstra

tivae aut relativae particulae discrimen faciunt, sed ut puto maioris aut minoris in pronunciando elationis. Ante de rarissime os accentu notatur.

Tertium autem in cod. Laur. notatu dignum est, quod discernit ovdé, où dé: de qua itidem re veterum grammaticorum ententiam frustra quaesivi: nisi levibus indiciis utendum sit, uàlia apud Apoll. de adv. p. 594, 19, schol. Il. Z 360, cod. Iarl. Od. 4 166. Singularis tamen libri constantia referenda videtur ad accuratissimum aliquem diorthotam, habetque forassis apud Apollonium, quo se tueatur. Ovdé coniunctim scribitur duodetriginta locis, quibus omnibus est nequidem, οὐδ ̓ εἰ, οὐδ ̓ ὡς, οὐδ ̓ ὅσον, ὁπόσον, ἠβαῖον, ἐπι τυτθόν, μία vvvda: non nisi quattuor huius modi locis dirimitur, I 584, 1092395, 461. Mndé ter, si memini, eo modo occurrit, B 260, 331 ₪ 680, nusquam divisum, cum accentu tamen, und', μηδεπερ. Haec igitur fuerit illa particula, quae in οὐδεμία ovde sis superest. Reliquis locis rarissime coniungitur utraque particula, cum vis copulativa inest. Habet hoc Apollonius, ut particulam dé pro naí usurpet: A 618 F' 381, 1247 ▲ 571, 783, 1244 et quae ex libris revocavi B 532, 375: atque id ipsum δέ quantumvis in magna locutionum varietate in οὐ δέ, μὴ δέ intelligi ubique licet, interdum necesse est. Licet in οὐ δέ τι, οὐ δέ πῃ, πω, ποτε, velut Γ 84, 621, in où οὐ δέ, οὐ δέ οὐ δέ 4 1267 Γ 338, in οὐ μέν où dé A 91. η οὐ δέ

Necessarium est

οὐ Β 409, Γ 748, in οὐ δὲ δίκαιοι Β 1183, οὐ δὲ Sinn 130. Aliquot locis admisi ovre οὐ δέ, μήτε — μὴ Sé, A 1190 320, 617; ₪679, quod scimus Ptolemaeum Ascaonitam probasse Il. A 93. Nimium fortassis tribui codici T 935429.

His potissimum rebus disponendis utilem hanc editionem avi. in poeta ipso emendando operam insumptam, nisi forte 20 psa prodet, licebit dissimulare. Satisfacere volui legentibus, im facere. Cod. Laur. scripturas quas intelligi posse pureddidi ubique: corruptis, ne ad obelum aut coniecturas tarem, erem, haud raro suffeci alius codicis quae per se suspecta confuge Ka auctoritatem. Velut 1272 palvolev, singularem nunon esset Arcidebatur tueri Herod. ad II. E241: contra B 923 μéyav

non

merum, v

LLON.

b

ΑΡΟΙ

unius vulgaris libri longe praeferendum alteri, quod ex reliquis Brunckius et Wellauerus ediderunt. Sed vereor ne interdum nimium codici Laur. confisus videar. Пoraμntides П 1218 et avλɛirns 4 1485 debentur fortasse typographis; correxit Buttmannus 2 p. 431, 432. Atéτuayov significatu intransitivo bis ex cod. L. edidi propter scholion Aristonici ll. II 354 et analogon toαpov aeque a grammaticis proscriptum: nec sententiam mutave rim. 'AnεGov A 1171 mihi explicui ex placito celeberrimo grammaticorum, μέλλων εἰς ἐνεστῶτα μεταβαίνει, schol. II. Α 120, 496

505, 545 H 41, Od. ▲ 1, 701. Extat apud Nicandrum Ther. 409 eiusque schol. 115, alibi. Ipse Apollonius secundum cod. L. Γ 644 σβέσοι, Β 1064 ἄρσετε, 1069 ὄρσετε, 4817 πρήσοντα: at B 473 μoyńóαι a ma. pr., uoynon ab eadem supra scr. Verum egregia est correctio Ziegleri, αήθεον. Συνευφράσσασθαι Γ 917 lubricum dixit corrigere Lobeckius Par. ad Phr. p. 624: verissimum tamen est Apollonium affectare tmesin praep. σύν secundum II. K 19, vid. ♫ 700, 295, 707 B 563 ▲ 1275.

Num fieri potuerit, ut in aliorum coniecturis recipiendis lentior fuerim, quam in meis, aliorum esto iudicium. Videbar mihi earum, quas olim proposui, severam censuram instituisse: quarum triginta fere admisi, interdum novis argumentis, velut A1216 ex Opp. Hal. B 493. Accessit deinde novarum decuria, quarum causae breviter indicabuntur. B391 άontóv idem volui significare, quod 1094 éελdouévolov. vulgato repugnare visus v. 393. г294 emendavi ex Odyss. X 195 et Ap. A 606. г 891 nimis absurde ferebatur: ustá cum dativo est A 340, B 757. ₪ 1383 μav in concinnum: xala apud Alexandrinos sunt pedes, Nic. Ther. 202 Lycophr. 616. 4145 cod. Laur. xaτóμμatov eloero, Guelf. xat ouμatov sloεto, quae fortassis olim diastole librarii fuit, ut in L. δακρυχέουσα occurrit. κατ' ὀφθαλμοὺς λέγειν, κατηγορεῖν Atticorum. viooεodαι eodem quo hic sensu non est infrequen.ns. 4269 libri kúgooos, ex compendio eius, quod restitui ex Aese ch apud Athen. II, 87. 4502 idem schema effeci, ut B 225. Ay 666 satis audacter secundum Il. 206 349. 1198 ut '647, Πηλείωνα δέ Ι. Ω 338. Δ 1372 ἡμέας libri. alterum Nicos Alex. 517, Arat. 445, coll. sch. Il. 444. ▲ 1701: hiatus idem 4369, 408, 480, 586, 1202. Scr. Dec. MDCCCLI.

5

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

Α Ρ Γ Ο Ν Α Υ Τ Ι ΚΩ Ν Α

Αρχόμενος σέο, Φοΐβε, παλαιγενέων κλέα φωτῶν μνήσομαι, οἳ Πόντοιο κατα στόμα και δια πέτρας Κυανέας βασιλῆος ἐφημοσύνῃ Πελίαο

χρύσειον μετα κῶας ἐύζυγον ἤλασαν Αργώ.

τοίην γὰρ Πελίης φάτιν ἔκλυεν, ὥς μιν ὀπίσσω μοῖρα μένει στυγερή, τοῦδ ̓ ἀνέρος, ὅντιν ̓ ἴδοιτο δημόθεν οἰοπέδιλον, ὑπ ̓ ἐννεσίῃσι δαμῆναι. δηρὸν δ ̓ οὐ μετέπειτ ̓ ἐτεὴν κατα βάξιν Ἰήσων χειμερίοιο ῥέεθρα κιὼν δια ποσσὶν ἀναύρου 10 ἄλλο μὲν ἐξεσάωσεν ὑπ ̓ ιλύος, ἄλλο δ ̓ ἔνερθεν κάλλιπεν αὖθι πέδιλον ἐνισχόμενον προχοῇσιν· ἵκετο δ ̓ ἐς Πελίην αὐτοσχεδὸν ἀντιβολήσων εἰλαπίνης, ἣν πατρὶ Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοις ῥέζε θεοῖς· Ἥρης δὲ Πελασγίδος οὐκ ἀλέγιζεν. 15 αἶψα δὲ τόνγ ̓ ἐσιδὼν ἐφράσσατο, καί οἱ ἄεθλον ἔντυε ναυτιλίης πολυκηδέος, ὄφρ ̓ ἐνι πόντῳ ἠὲ καὶ ἀλλοδαποῖσι μετ ̓ ἀνδράσι νόστον ὀλέσῃ. νῆα μὲν οὖν οἱ πρόσθεν ἔτι κλείουσιν ἀοιδοὶ Αργον Αθηναίης καμέειν υποθημοσύνῃσιν. 20 νῦν δ ̓ ἂν ἐγὼ γενεήν τε καὶ οὔνομα μυθησαίμην ἡρώων, δολιχῆς τε πόρους ἁλός, ὅσσα τ ̓ ἔρεξαν πλαζόμενοι· Μοῦσαι δ ̓ ὑποφήτορες εἶεν ἀοιδῆς. πρῶτά νυν Ὀρφῆος μνησώμεθα, τον ῥά ποτ' αὐτὴ Καλλιόπη Θρήικι φατίζεται εὐνηθεῖσα

APOLLON.