undecies ita ut commemorat Apollonius de adv. p. 592, 30, quae αχώριστος σύνταξις appellatur An. Bekk. 702, 13, coniunctim cum duplici accentu; ita etiam ladé, quod probat Apoll. de adv. p. 589, 27: quater fere vulgatum in modum, Totaμóvde, qui gliscere coepit iam Herodiani aetate, siquidem scriptum invenit Il. II 445 ovde. Archetypum cod. Laur. ad vetera illa τονικὰ παραγγέλματα exactum fuisse videtur, de quibus Apoll. 593, 19, quae cuiuscumque fuerunt, sine dubio separandas voces et duas esse partes orationis monebant. neque improbabile est, maxime alia quaedam reputanti, Apollonium poetam ipsum inter primos de ea particula rationem in iisse; qui locos Homericos singulos nullo omisso imitatus sit; qui B 192 lɛvxavíŋv dé dixerit ad exemplum correctionis Aristophanis Byzantii Od. 349 aut suae ipsius Il. ▲ 97. tus sum, habeatne cod. Laur. I 53 tò d'ixávetov, quod ex Apoll. de adv. 591, 3 a diorthota inferri potuit: poetam fecisse a Zenodoto inductum II. 385 non credo.

Incer

In déus librarium cod. Laur. Apollonii et Herodiani praeceptis usum esse apparet. no viens cum inveniatur, quater emendate, reliquis locis levi cum discrimine extat, nusquam adscripto 7. Scribitur tamen etiam praeter illam formulam pro os 189, 1406, ceterum τолixòv saepissime. noviciorum grammaticorum hunc conatum Lehrsius existimat. Apollonius poeta quid statuerit, vix satis liquet. Scripsit déus, ὡς ἐπέοικεν εἰ τὡς γὰρ θέμις: praeterea vero anxie reddidit Homerica, Od. 286 B 802 et 4 692 itidem ▲ 692, devitato ntε Déuis Od. I 268, quod Apollonius Dysc. de adv. 559, 6 pro ate, et Herodianus Il. O 365 pro úte acceperunt.

De n dubitativo quae a veteribus technicis praecipiuntur, minus quam expectes disertim exhibentur. Leguntur emendate in enunciato non suspenso 12, 14, leviter corrupta I 676, sq., 1073, sq. 4 4. In sententia pendente bis inveniuntur, sed utrobique alterum vitiose, B 77, 1399. Quod genus Lehrsius p. 62 med. commemoravit, uno loco B 246 recte traditum est, octo aliis restituendum fuit. Memorabilis praeterea usus particulae pro si, quem exhibui A 491 I 730, posthabui I 402, 815. Hoα, cuius a Lehrsio p. 58 mentio facta est, extat distincte in cod. Laur. I 558.

༣

Ἐπεὶ ἦ recte servatum est in Laur.: τί ἤ duobus locis vulgarem in modum in Laur. et Guelf. corruptum; tertio in Laur. tí ñ in Guelf. Tí legitur;, quarto, B 624, in Laur. omissum propter sequens ū, unde deinde interpolatae scripturae tí uoi τοι, τί δή μοι profluxerunt: at in Guelf. tantumnon recte τί ή μοι.

Eños quo uno loco extat, ad veterem normam exaratum est. Praepositionum vulgaris anastrophe post substantivum, pronomen, verbum raro neglecta in codice. quae corrigenda putavi, eorum bona pars in disceptationem de tmesi aut enallage venire possit. Numquam gravatur diά, numquam toíxoovoi, ὑπαί, ἀμφί, παρέξ (quod fortasse cum reliquis eiusdem modi non recte coniunctim dedi). Numquam, quae apostrophum habent sine interpunctione, praeterquam bis aut ter vitio. Numquam, quae a casu verbove suo interiecta voce distant, nisi sequatur interductus ut B 636 ▲ 1355, et praeter ▲ 492 et duo illa quae apostrophum habere dixi. Numquam, quae abundant, velut fortassis B 301 г1016, 1247 ▲ 1134, 1415, quandoquidem licentiam, non adverbialem usum veteres intellexisse videntur. Sed nec quae pro adverbiis sunt anastrophen admittunt praeter quidem απο pro ἄποθεν et περι pro περισσῶς, quorum illud praepositum nihil mutat in codice, ne B 253 quidem, postpositum mutat 907, 912: лέo deprehenditur tantum 1744 1381. Monosyllaborum accentus plane leges Herodianeas sequuntur, et absunt in media oratione, èx A 1212 B 50, 1153, 1167 4 708, ὡς 4 240, 546 Γ 1322 Δ 1143, ἐν Δ 13, 316, ἐς ▲ 521, où A 8 alibi. acutus ponitur in fine versus B 267, 1025, contra atque in reliquis fit oxytonis, et ante interpunctionem 1336, non П 141: excidit etiam B 568 T 181. Gravis semel reperitur ante hypodiastolen A 770 ev, лoτé et praeterea A 1297 B 910 1123 ▲ 1614. In praepositionibus medio inter substantivum et adiectivum loco positis possit Ptolemaei Ascalonitae ratio observata videri, cum post substantivum persaepe omittitur accentus, post pronomen et adiectivum haud raro retrahitur. verumtamen illud negligentia librarii factum, hoc ex inferioris aetatis doctrina fluxisse puto: sunt enim plerique loci eiusmodi, ul ▲ 427, 986, 1093, 1137, 1142, ubi hyperbato intercedente propius ab adiectivo aut pronomine abest praepositio quam a substantivo, quod adeo ad metricam artem ali

quid conferre infra demonstrabitur. Ratio vero metrica docet Apollonium Aristarchi de hac anastrophe legem secutum esse. Namque si reliquorum normam adhibeas A 70, 329, 1207 B 168, 646, 707, 860, 1059 ₪ 57, 327, 389, 689 ▲ 704, 1009, nascitur incisio intolerabilis, quam A 94 rectissime expunxerunt Gerhardus et Wellauerus. Contra nisi l'851, 1127 4 954 anastrophe utaris, aut si utaris ▲ 782, perditur lex una metrica peculiaris Apollonio; altera vero, si l'411, 549, 703, 914 922, 944 ab Aristarcho discedas.

In enclisi ad Herodiani praecepta quaedam aeque arguta et subtilia accedunt, nihil autem eorum, quae recentioris aetatis esse constat, velut inclinatum dé, accentus alter in properispomeno omissus, alia, quae in cod. Guelf. deprehenduntur. Observatur igitur primum illud, quod ab Aristarcho repetitur, ut paroxytonon quod trochaica est mensura, accentum accipiat in ultima; negligitur in opoa quater, in oute ter, in va bis et praeterea A 357 bis, 381, 432, 677, 703 B 873 836 4 805, 1570: aliis locis, A 80, 135,.432, 1083 B 523, 1143 ▲ 1570, spondeorum qui déos sunt rationem habitam paene crediderim, contra Herodiani exemplum allós τις apud Arcad. 146,5; nec nisi bis, si memini, scribitur aloós ti, 'Agyós te. Illud etiam contra diserta Herodiani verba, An. Bekk. 1143, 18, fit, cum quae per geminationem metricam trochaica facta sunt, ὅττι, ὅσσα, goa, alterum accentum respuunt ubique praeter A 84 et, quod me invito mutatum est, B 185 oooά of; scripsit ita Aristarchus II. Z 289. Contra quod tribus locis occurrit nöté τις, sicut reddidi, factum puto προλήψει τοῦ διῃρῆσθαι, secundum disputationem Apoll. de adv. 559, 33 ct 560, 6. Excipiuntur a veteribus (Lehrs. p. 104, 106) ab illa regula verbum ¿otí, quod non memini extare apud Apollonium post trochaicam vocem, et pronomina a op incipientia, quae in pyrrhichium inclinantur, A 604 554, 1448; nolui obtemperare 343 εvdiníý σφεας. Encliticam quae locum suum mutavit placuit non inclinari; pertinent huc fortasse A 705, 714 öpọa tí oî, 871 rìs Elav dɛós, quae mutavi, П 918 quod reddidi: minime in his sibi constat codex. Post praepositionem ne umquam inclinetur, diligenter cautum, etiam in ris, quae a op incipiunt, et έлɩ of A 740 B 92, 1038; recte tamen A 1025 et ▲ 1669 errori de

2%

181 opoά έ et, quod contro

reflexivo consultum. Illud, quod Lehrsius in annotatione p. 109 aliquot locis Homericis docte adstruxit, saepissime apud Apollonium usu venit, A 111, 131, 455, 754, 1231, 1327 B 122, 305, 705, 1191 г869, 1042, 1238 ▲ 169, 223, 547, 1064, 1541: erratum in cod. tantum erat 1191 propter ea quae sequuntur. Tertia causa intermissae inclinationis est emphasis, relatio ad subiectum, cetera. pronomen antecedens epitagmaticon autós accentum habet I 331, vel ex sententia Ascalonitae, vel quia oέev ita scribi solet, neque aliter apud Apollonium extat, uti nec oέo, nisi quidem fallor. At μoi avτ est г 171, oi avtự г 626; ópãs avtoús B 961, vid. Lehrs. p. 124 ann. In antidiastole post uév legitur enclitica I 32. Quod est A 980 ô μèv opέwv non adversatur Buttmanno Lexil. I, p. 61. B 798 fortassis rectius se haberet oude . In relatione ad subiectum vix erratum in codice praeter versum, B 31 tó ga oł τις. Ad ea, quae Lehrsius a p. 122 recensuit, pertinent haec: To enclitica 30: uv clare extat 314, alias semper uuiv: uv perperam I'1110, alias ubique ἡμιν aut ἡμῖν. Denique Herodianea illa de concursu encliticarum, Lehrs. p. 128, diligenter observantur B 1030 603, 918 4 1455. Accedit vero alterum hoc in codice, ut si duas encliticas antecedat proclitica, ea accentum non sustineat; quod ne dubium aut fortuitum putemus, facit primum constantia librarii, A 171 ai, 204, 770, 1208, 1339 B 230, 333 I 485, 693, 755, 1025, 1166, 1231, 1322 ▲ 389, 1365, 1562, 1751, 1774; accedit plerumque codex Guelferbytanus, qui cum ipso Laurentiano utique negligit eam rem A 689, 807, 1333 493 417, 1680, solus autem tuetur A 875 г 895 ▲ 1333, 1340, 1457. Deinde admodum consentaneum hoc dixeris legi illi de pronominibus post praepositiones, quae et ipsae sunt procliticae, non inclinandis nisi intercedat particula: neque enim recte ita dici puto, praepositiones efficere odoróvnow, Ap. de pron. 52 c. Procliticam, quae numquam desinit esse oxytonon, sustinere accentum encliticae rursusque sese applicare ad vocabulum plenissimo accentu instructum ex aequo convenit. Quamobrem cum in cod, Laur. ubique outé Ti, siré uv legatur, putavi particulam tɛ a pronominibus et particulis monosyllabis non esse separandam. Particulae võv, vvv in codice sequuntur Hero

diani legem praeter unum locum. Táo semel scriptum perperam B 671, scribendum fortassis fuit B 1092. Accentus qui eduntur 1060 4 319 sunt in codice; B 1060 in cod. Laur., 4 1377 in Guelf.

Quod Lehrsius p. 133 commemoravit, veteres scripsisse Tovode, oïde, schol. Il. I, 167, egregie confirmatur per codicem Laur., cuius cum librarius interdum ad vulgarem consuetudinem aberraverit, extat tamen frequentissime лεQLOлαбμòs ille omnibusque in casibus et personis praeter quidem tãodɛ. currit etiam de dé tis 4 1442, de quo Lehrs. p. 134. Aliquanto rariora neque tamen infrequentia sunt ἦγε, τήνγε, ταῖγε, τοῦσ yɛ, quae et ipsa vetusta esse constat.

ос

Ad caput quartum Lehrsii p. 135 faciunt haec. Adverbia in εs Apollonius novit plurima, παλιμπετές, παλιντυπές, συνεχές, ἀτρεκές, πανατρεκές, ηνεκές, quemadmodum in cod. Laur. scribitur B 1264 evoù géovra cum Apoll. de ady. p. 614, 20: neque tamen secundum eundem cod. abstinuit a syncope illa Callimachea, de qua Lehrs. p. 138: scriptum est 4 1189 vεoζυγές, hoc accentu, estque notius adiectivum νεοζυγής quam νεόζυξ. Extat ἀκηδέες utrobique, Α 556 et Γ 597, et προςκηdéos I 588, vid. Lehrs. p. 155. In svýηs semel exhibetur Herodianus B 101, semel Ascalonita 4 1055, cuius modi discrimina servare institueram, si per operas licuisset. Zaxoneis ubique, Saxonɛow a manu priore. De annons A 888 nihil in codice superest praeter accentum, vid. Lehrs. p. 157. IIgoẞaθής scripsi cum codice d 283 pro προβαθύς, ut a βριθύς est ἐμβριθής. Λίγεται recte est Δ 890.

Quae in Museo Rhen. 1843, p. 340-343 Lehrsius adiecit, insunt et ipsa in codice, sed singulis locis. to extat A 827, fuitque sine dubio recipiendum: quod ubique dedi to nititur sane aliqua auctoritate, vix tamen cod. Laurentiani, qui ī subscriptum semper, si memini, habet, de qua re dubitare non debui: codex Villoisonii plerumque id omittit. "Accov, de quo etiam Lobeck. Paral. p. 401, Lehrs. ad Herod. p. 129, deprehenditur Β 107, alibi ἆσσον et ubique παρᾶσσον. Εϋ est A

1199 et sine accentu v A 356.

Aeque et proba et vetusta sunt, quae ex codice deprompsi, aoua, vid. Herod. negi dixo. 297, 10, Lobeck Paral. p. 75