and the Augustine-Eremites (Eremitæ s. Augustini. 1256.)15 After the example of the Franciscans the rest of the mendicants gradually establisht Tertiaries.16 Further multiplication of these new monastic families was indeed forbidden by Gregory X.;17 however, soon after the Servites (Servi b. Mariæ Virginis) who had grown up in Florence since the year 1233, and observed the rule of S. Augustine, must be recognised as a separate mendicant order.18

$ 69.

ACTIVITY OF THE MENDICANT ORDERS.

The peculiar constitution of these new orders, made them most appropriate tools for the Popes to work upon the people in

were forbidden, ne in proprietatem eremi vestrae loca, vel possessiones, seu domos, aut reditus alios recipiatis ullo modo, vel praesumatis habere, praeter asinos masculos, et aliquod animalium seu volatilium nutrimentum. By the Bull Quae honorem in 1248 (l. c. p. 8) Innocent IV. somewhat modified Albert's rule (see above § 67 note 6.)

15 They sprung from the union of many Coenobite establishments in Italy, which Alexander IV. brought about in 1256 by the Bull Licet ecclesiae (in Bullar. Rom. no. vi.) In the same Bull, § 6: Vos universos et successores vestros a baculis vel ferulis deportandis, et quod non cogamini ad recipiendas possessiones aliquas vel habendas, decernens perpetuo liberos et exemptos.

16 The Fratres et Sorores de poenitentiâ s. Dominici took their rise from the Fratres de militiâ Jesu Christi (see above § 72, note 17) already existing under the conduct of the Dominicans (see a proof of the date 1320 in the Istoria de Cavalieri Gaudenti di F. D. M. Federici vol. ii. Cod. diplom. p. 91 and Raymundus Capuanus, General of the Dominicans after 1380, in his vita Catharinae Senensis c. 8. Act. ss. April. iii. 871 s.), and received a rule in 1285 from Munione the Dominican General (in Federici 1. c. p. 28 ss. Comp. Act. ss. August. i. 418. Federici 1. c. ii. 108.-The Augustines first received in 1401 from Boniface IX. (Pragm. Gesch. vi. 67), the Servi in 1424 from Martin V., the Carmelites in 1476 from Sixtus IV. the confirmation of their tertiary order.

17 Conc. Lugdun. ann. 1274 c. 23.

18 Thus by John XXI. in 1277, by Benedict XI in 1304, see A. Gianii annal. Ord. Fratrum servorum b. M. V. ed 2. opera A. M. Garbii, Lucae 1719. 3 T. fol.

masses. For this reason they were soon endowed with rich privileges,' but for this reason also the original spirit quickly yielded, in many members, to the worldly policy of the Papacy. The Mendicant orders now came forward as the Popes' favoured clergy, in opposition to the episcopal clergy; they drew the spiritual offices of the latter more and more to themselves,2

1 Emm. Roderici nova collectio privilegiorum apostolicorum Regularium mendicantium et non mendicantium. Edit. nova Antverp. 1623. fol.

For instance p. 11, Gregory IX. in 1237 to all Prelates (also in Matth. Paris ann. 1246 p. 693 s.): Quoniam abundavit iniquitas, et refrixit caritas plurimorum, sacrum Ordinem dilectorum fratrum Minorum Dominus suscitavit, qui non quae sua, sed quae sunt Christi quaerentes, tam contra profugandas haereses, quam contra pestes alias mortiferas exstirpandas, se dedicaverunt evangelizationi Verbi Dei in abjectione voluntariae paupertatis. Then comes the charge, quatenus

filios fratres ejusdem Ordinis memorati, pro reverentia divina et nostra, ad officium praedicandi, ad quod sunt ex professione sui Ordinis deputati, benigne recipere procuretis; ac populos vobis commissos, ut ex ore ipsorum Verbi Dei semen devote suscipiant, admonentes, etiam in suis necessitatibus personaliter assistatis; nec impediatis, quo minus illi, qui ad praedicationem eorum accesserunt, tunc eorum sacerdotibus valeant confiteri etc. Idem 1240. p. 7, ut nullus ex Praelatis a fratribus Minoribus obedientiam manualem praesumat exigere. Innocentius IV. 1249, p. 15, to the Minorites: sepulturam ecclesiarum vestrarum liberam esse decernimus, ut eorum devotioni, et extremae voluntati, qui se illic sepeliri deliberaverint, nullus obsistat.

2 The feeling of the rest of the clergy declares itself very strongly against them in the Prophecy of St Hildegard Abbess of Bingen (+ 1179) which was forged before the time of Matth. Paris (Engelhardti observatt. de prophetia in fratres Minores s. Hildegardi falso adscripta, Erlanger Osterprogr. 1833), according to the shorter record in Bzovii annal. ad ann. 1415 (there is a longer one in Flacii catal. test. ver. p. 652): Insurgent gentes, quae comedent peccata populi, tenentes ordinem mendicum, ambulantes sine rubore, invenientes nova mala, ut a sapientibus et Christifidelibus ordo perversus maledicatur. Sed Diabolus radicabit in eis quatuor vitia: scilicet adulationem, ut illis largius detur; invidiam, quando datur aliis et non sibi; hypocrisin, ut placeant per simulationem; et detractionem, ut seipsos commendent et alios vituperent. Propter laudes hominum et seductiones simplicium, sine devotione, sine exemplo martyrii (while the earlier orders had martyrs to point out among their numbers) praedicabunt incessanter Principibus, Ecclesiarum abstrahentes sacramenta a veris pastoribus, rapientes eleemosynas pauperum miserorum et infirmorum, trahentes se in multitudinem populi, contrahentes familiaritatem mulierum, instruentes, qualiter blande maritos et amicos decipiant, et res proprias eis furtive tribuant. Tollent enim res injustas et male acquisitas, et dicent: date nobis et nos orabimus pro vobis etc. Matthew Paris paints to the life

without being deterred by their loud complaints, and the hatred

the proceeding of the mendicant friars. For instance ann. 1243 p. 612: Et quod terribile est et in triste praesagium, per trecentos annos, vel quadringentos, vel amplius, Ordo monasticus tam festinanter non cepit praecipitium, sicut eorum Ordo, quorum fratres jam vix transactis viginti quatuor annis primas in Anglia construxere mansiones, quarum aedificia jam in regales consurgunt altitudines. Hi jam sunt, qui in sumptuosis et diatim ampliatis aedificiis, et celsis muralibus thesauros exponunt impreciabiles; paupertatis limites, et basim suae professionis, juxta prophetiam Hildegardis Alemannicae, impudenter transgredientes. Morituris Magnatibus et divitibus, quos norunt pecuniis abundare, diligenter insistunt, non sine Ordinariorum injuriis et jacturis; ut emolumentis inhient, confessiones extorquent et occulta testamenta, se suumque Ordinem solum commendantes, et omnibus aliis praeponentes. Unde nullus fidelis, nisi Praedicatorum et Minorum regatur consiliis, jam credit salvari. In acquirendis privilegiis solliciti; in curiis Regum et Potentum consiliarii, et cubicularii, et thesaurii, paranymphi, et nuptiarum praeloquutores; papalium extortionum executores; in praedicationibus suis vel adulatores, vel mordacissimi reprehensores, vel confessionum detectores, vel incauti redargutores. Ordines quoque authenticos, et a ss. Patribus constitutos, videlicet a ss. Benedicto et Augustino, et eorum professores contemnentes (prout in causa Ecclesiae de Scardebure, in qua Minores turpiter ceciderunt, patuit), suum Ordinem aliis praeponunt. Rudes reputant, simplices, et semilaicos vel potius rusticos Cistercienses: Nigros vero superbos et Epicureos Ad ann. 1246 p. 694. After he has enumerated the privileges granted by Popes to the mendicant orders, he proceeds: His igitur laetificati et magnificati Praedicatores varios Ecclesiarum Praelatos procaciter alloquentes, indulta sibi talia privilegia in propatulo demonstrarunt erecta cervice ea exigentes recitari, et in eorum Ecclesiis veneranter recipi et commendari, et ad praedicandum populo, sine aliqua contradictione, vel in Synodis, vel in Ecclesiis parochianis, quasi legatos vel etiam Dei angelos admitti. Et se ingerentes nimis impudenter rogitabant singulos, etiam saepe viros religiosos: "esne confessus ?" quibus si responsum fuisset: etiam; a quo ?" A sacerdote meo. "Et quis ille idiota? nunquam theologiam audivit, nunquam in Decretis vigilavit, nunquam unam quaestionem didicit enodare. Caeci sunt, et duces caecorum ad nos accedite, qui novimus lepram a lepra distinguere, quibus ardua, quibus difficilia, quibus Dei secreta patuerunt. Nobis confitemini imperterriti, quibus tanta, ut jam videtis et auditis, concessa est potestas." Multi igitur, praecipue nobiles et nobilium uxores, spretis propriis sacerdotibus et Praelatis, ipsis Praedicatoribus confitebantur: unde non mediocriter viluit Ordinariorum dignitas et conditio; et de tanto sui contemptu non sine magna confusione doluerunt, nec sine evidenti causa.-Videbant insuper, parochianos suos audacter jam peccare et impudenter, scientes se coram Presbytero proprio non erubescere, sua enormia peccata confitendo; quod magnum reputatur periculum, cum rubor et confusio in confessione pars sit maxima et potissima poenitentiae. Dicebantque susurrantes peccaturi ad invicem :

3

of the earlier orders. In the University of Paris, first the

Perpetremus quae nobis voluptuosa videntur et placentia : aliquibus enim Praedicatorum vel Minorum per nos transitum facientibus, quos nunquam vidimus vel unquam visuri sumus, cum consummatum fuerit quod desideramus, sine aliqua mora confitebimur. Ad ann. 1247 p. 727: Fratres Minores et Praedicatores, ut credimus, invitos jam suos fecit dominus Papa, non sine Ordinis eorum laesione et scandalo, teloniarios et bedellos. P. 734: Verum non cessavit dominus Papa pecuniam aggregare,—faciens de fratribus Praedicatoribus et Minoribus, etiam invitis, non jam piscatores hominum, sed nummorum. Ad ann. 1239 p. 518: Et facti sunt eo tempore Praedicatores et Minores Regum consiliarii et nuncii speciales: ut, sicut quondam mollibus induti in domibus Regum erant, ita tunc, qui vilibus vestiebantur, in domibus, cameris et palatiis essent Principum. About the year 1245 the secular clergy of England sent a letter of remonstrance to their King, (in Petri de Vineis epistt. lib. i. ep. 37. Usser de christian. Eccles. successione et statu, ed. 1687 p. 137), in which it is said, among other things: Fratres Praedicatores et Minores-nos et jura nostra minoraverunt in tantum, quod simus jam ad nihilum redacti.—Tacemus autem qualiter praedicti fratres, in alienam messem paulatim manum immittentes, clerum singulis dignitatibus supplantarunt, et sibi poenitentias, et baptismata, infirmantium unctiones et coemiteria usurpantes, in se omnem vim et auctoritatem clericalis ministerii astrinxerunt. Nunc autem ut jura nostra potentius enervarent, et a nobis devotionem praeciderent singulorum, duas novas fraternitates creaverunt, ad quas sic generaliter mares et foeminas receperunt, quod vix unus et una remansit, cujus nomen in altera non sit scriptum. Unde convenientibus singulis in Ecclesiis eorundem nostros parochianos maxime diebus solemnibus habere non possumus ad divina: imo, quod deterius est, nefas credunt, si ab aliis quam ab ipsis audiant verbum Dei.-Quid ergo aliud superest, nisi ut Ecclesias nostras-funditus diruamus? Ipsi vero Praedicatores et Minores, imo nostri Praelati potius et Majores, qui a domiciliis et tuguriis inceperunt, domos regias et palatia subnixa altis columnis et officinis distincta variis erexerunt, quorum impensae deberent in usum pauperum erogari. Et qui prius in nascentis eorum religionis exordio, deposito fastu, calcare mundi gloriam videbantur, nunc fastum resumere, et amplecti videntur gloriam quam calcarunt.

3 Innocent IV. indeed, shortly before his death, in 1254, abolisht the offensive privileges of the Mendicant Friars, see Waddingi ann. Minor. 1254 no. 2, and quoted from him in Raynald. 1254 no. 70. The documents missing there are Innocentii IV. literae dd. vi. Idus Maji ann. 1254 ad Episc. Constantiensem (in J. H. Hottingeri histor. ecclesiast. viii. 1246), quite in the same strain ad Archiep. Narbonensem (in Steph. Baluzii Conc. Galliae Narbon. append. p. 156): and his Bull ad universos Religiosos cujuscunque professionis vel Ordinis of 21. Nov. 1254 (in Bulaei hist. Univ. Paris. iii. 270.) Both are essentially to the same purpose. Compare in the first the complaints of the

Q

Dominicans in 1230, soon after the Franciscans also possessed

Chapters in Zurich and Narbonne : Parochiani irrequisitis sacerdotibus, imo potius damnabiliter vilipensis ad quosdam religiosos, velut apud ipsos resinam duntaxat salutis inveniant, se temere transferentes,nexus vitiorum in confessione depromunt.-Porro tamquam parum sit proprios taliter sacerdotes despicere, nisi eorum Ecclesiae pariter contemnantur, iidem Parochiani-cum in praefatis Ecclesiis tam in officiis divinis, quam sacrae praedicationis eloquiis aure devotionis vocem sui deberent suscipere sacerdotis, ipsis Ecclesiis contra ss. canonum statuta contemptis, ad eorundem religiosorum divertunt Ecclesias.-Si Parochianorum [alicui] contingat in aegritudinis lectum decidere, statim confluunt religiosi praedicti, et plerumque infirmum, invitatione praeventa sub pietatis specie, visitantes, ipsius testamentum componunt et ordinant, magno tandem adscribentes muneri, si executores mereantur ipsius fieri testamenti. Quid plura ? blandis ipsorum infirmus illectus sermonibus, omissis avitis et paternis sepulchris, apud eos eligens sepeliri, ampla ipsis, praedictis vero Ecclesiis nulla vel modica legata largitur etc. The decrees are most ample in the second Bull: Attendentes, quod ex usurpatione hujusmodi non tantum indevotio et contemptus in populo prodeunt contra proprios sacerdotes, verum etiam erubescentia, quae est magna pars poenitentiae, tollitur, dum quis non proprio sacerdoti, quem habet continuum et praesentem, sed alieno et aliquando transeunti-sua crimina confitetur :-Universitati vestrae— mandamus, quatenus Parochianos alienos diebus dominicis et festivis non recipiatis de caetero in vestris Ecclesiis seu Oratoriis temere ad divina, nec ipsos sine sacerdotis sui licentia ad poenitentiam ullatenus admittatis cum si quis alieno sacerdoti justa de causa sua voluerit confiteri peccata, secundum statuta generalis Concilii licentiam prius postulare ac obtinere debeat a proprio sacerdote, vel saltem primo sibi confiteri et recipere absolutionis beneficium ab eodem: aliter namque ab ipso solvi non poterit, cum duplex in judicando funiculus, scilicet potestatis et scientiae, requiratur, quorum alterum constat in alieno deficere sacerdote. Et ne parochialibus Ecclesiis devotio debita subtrahatur, ante Missarum solemnia, ad quae audienda Parochiani prima diei parte in suis consueverunt et debent Ecclesiis convenire, nequaquam in vestris Ecclesiis praedicetis, nec hora illa solemnes in eis faciatis sermones, ne propter hos audiendos ad vos populus confluens parochiales Ecclesias derelinquat: sed nec ad praedicandum solemniter ad alias parochias accedatis, nisi a sacerdote parochiarum istarum fueritis invitati, vel saltem nisi ad illud humiliter petieritis et obtinueritis vos admitti. Et ut debitus honor Episcopis deferatur, eadem die qua dioecesanus Episcopus vel alius loco ejus solemniter, maxime in Ecclesia cathedrali, nullus vestrum in eadem civitate vel loco praedicare praesumat, ne salubris praedicationis doctrina ex frequenti conculcatione hujusmodi quasi tedium generans contemnatur. Si vero in casu licito Parochianos alterius ad sepulturam, quam nemo sine justa et rationabili causa temere debet eligere antiquis suorum parentum dimissis sepulcris, in vestris Ecclesiis recipere vos contingat: omnia quae obtentu hujus sepulturae fueritis consequuti, medietatem vel tertiam vel quartam