14

crusading enthusiasm penetrated, judgment was passed against Henry IV., and Clement III., his Pope. Thus, though Henry still maintained his ascendancy in Germany, 13 Clement III. was hunted out of Rome by a crusading army, and lost all his influence in Italy († 1100.) However, even this turn of affairs failed to induce Roger, Count of Sicily, to surrender his seignorial rights in ecclesiastical matters. And in order to preserve this indispensable ally, Urban granted him the rank of Papal Legate in Sicily (1098 monarchia ecclesiastica Siciliae.) 15

Sac. et Imp. lib. viii. c. 21, § 4. Gregory VII. had already forbidden this. See on the other side Enr. Noris istoria delle investiture. Mant. 1741, fol. p. 279.) The reason which the Pope urges for this purpose is the same according to Roger de Hoveden, only more strongly expressed, with that which Hincmar had already laid down (see Part 1, § 24, note 5.) Nevertheless this canon has never been brought into legal use, see de Marca, 1. c. ss.-Besides can. Clarom. xv.: Ut nullus ecclesiasticum aliquem honorem a manu laicorum accipiat. xvi. : Interdictum est, ne Reges vel alii Principes aliquam investituram de ecclesiasticis honoribus faciant.

13 Ekkehardus in Pertz viii. 214: Orientalibus autem Francis, Saxonibus et Thuringis, Bajoariis et Alemannis haec buccina minime insonuit propter illud maxime schisma, quod inter regnum et sacerdotium a tempore Alexandri Papae usque hodie tam nos Romanis, quam Romanos nobis invisos et infestos jam heu! confirmavit. Inde est, quod omnis paene populus Teutonicus, in principio profectionis hujus causam ignorantes, per terram suam transeuntes tot legiones equitum, tot turmas peditum, totque catervas ruricolarum, feminarum ac parvulorum, quasi inaudita stultitia delirantes, subsannabant, utpote qui pro certis incerta captantes, terram nativitatis vane relinquerent, terram repromissionis incertam certo discrimine appeterent, renuntiarent facultatibus propriis inhiarent alienis. Sed quamvis nostra gens caeteris multo sit insolentior, respectu tamen miserationis divinae inclinatur tandem ad verbum ejusdem remunerationis furor Teutonicus, a commeantium scilicet turbis rem ad integrum edoctus.

14 Fulgerius Carnot. (in Bongars i. 384), Otto Frising. viii. cap. 6. The manner in which Fanaticism had overturned all moral perception, is especially well shown, by the declaration Urbani II. ad Godofred. Ep. Lucanum (in Gratiani decret. P. ii. caus. xxiii. qu. v. c. 47): Non enim eos homicidas arbitramur, quos adversus excommunicatos zelo catholicae Matris ardentes, aliquos eorum trucidasse contigerit.

15 On this point writes the cotemporary Gaufredus Malaterra in his hist. Sicula lib. iv. c. 29, (in Murator. scr. rer. Ital. v. 601.) In Urbans Privilegium (1. c. and in Mansi xx. 659) we find this: Quiaprobitas tuas. sedi apostolicae devotam se multis modis semper

C

The mighty crusading army actually conquered Jerusalem (15. July 1099), and there rose a kingdom of Jerusalem, in which the Pope exercised considerable influence even over secular affairs.

$49.

PASCHAL II. (1099-1118.)

Paschal II. maintained the same principles, but not the same firmness as his immediate predecessors. Philip, King of France, who had renewed his connection with Bertrada, he caused indeed to be excommunicated by his Legates at the Synod of Poictiers (1100),1 and thus compelled him to obedience (1104):2 But soon after Philip was living again publicly in marriage with Bertrada, without being further troubled by Paschal.3 He brought the struggle of Anselm, Archbishop of Canterbury, with Henry I., King of England, about investiture and oaths1 of

exhibuit, nos in specialem atque carissimum filium ejusdem universalis Ecclesiae te assumsimus. Idcirco de tuae probitatis sinceritate plurimum confidentes, sicut verbis promisimus, ita etiam literarum auctoritate firmamus: quod omni vitae tuae tempore, vel filii tui Simonis, aut alterius, qui legitimus tui haeres exstiterit, nullum in terra potestatis vestrae, praeter voluntatem aut consilium vestrum, legatum Romanæ Ecclesiae statuemus: quin immo, quae per legatum acturi sumus, per vestram industriam legati vice exhiberi volumus, quando ad vos ex latere nostro miserimus etc. Against the integrity of this document and the natural meaning of it writes Baronius ann. 1097 no. 18-143 (for this reason vol. xi. was forbidden in Spain 1610, and this Excursus is left out in the Antwerp edition of 1647.) No. 37 naively and truly enough says: Potuitne (Urbanus) tanta concessisse Rogerio, quorum partem aliquam tantum si Imp. Henrico-cessisset, pacem proculdubio universalis Ecclesiae redemisset, et tot tantisque cladibus afflictam diutius Ecclesiam liberasset? Against Baronius L. E. du Pin défense de la monarchie de Sicile contre les entreprises de la Cour de Rome. Amsterd. (Lyon) 1716, in 4 and 12.

Mansi xx. 1117. Blondellus de formula Regn. Christo. p. 54. 2 About Conc. Balgenciacense (at Beaugenci) in the year 1104, see Ivonis epist. 144 ad. Paschalem P. Concil. Parisiense in the year

1105. Mansi xx. 1193.

3 Blondellus 1. c. p. 61.

* Concerning Anselm's former quarrel with William Rufus, as well as this one above mentioned, see Anselm's bosom friend Eadmer historia

fealty, to an end, by sanctioning the latter (1106.) The French Bishops, among whom a more moderate view of the controversies

novorum (libb. vi. 1066-1122) and ejusd. de vita s. Anselmi libb. ii., both given under Anselmi opp. ed. G. Gerberon, Paris, 1675 and 1721, fol. Möhler's Schriften und Aufsätze herausgeg. v. Döllinger i. 87. Lappenberg's Gesh. v. England ii. 193, 248. Gu. R. Veder diss. de Anselmo Cantuar. Lugd. Bat. 1832, 8, P. 34. F. R. Hasse's Anselm of Canterbury (Leipzig 1843) i. 292.

5 Anselm had brought with him from Italy, where he had resided from 1097-1100, the new maxims about the oath of fealty (see § 48, not. 12.) How they were received in England (see in Anselmi lib. iii. ep. 47, ad Paschalem P. (falsified in Gerberon's edition, pure in Wharton Anglia sacra ii., 178): Postquam revocatus ad episcopatum redii in Angliam, ostendi decreta apostolica, quae in Romano concilio praesens audivi: ne scilicet aliquis de manu Regis aut alicujus laici Ecclesiarum investituras acciperet, ut pro hoc ejus homo fieret; nec aliquis haec transgredientem consecrare praesumeret. Quod audientes Rex et Principes ejus, ipsi etiam Episcopi et alii minoris ordinis tam graviter acceperunt, ut assererent, se nullo modo huic rei assensuin praebituros, et me de regno potius quam hoc servarent expulsuros, et a Romana Ecclesia se discessuros. Unde, reverende Pater, vestrum petii per epistolam nostram consilium etc. Epist. Henrici ad Paschalem P. ann. 1103, from Bromptoni (about 1326) chron. in Rymer foedera etc. Regum Angliae ad h. a. He promises the Pope eos honores et eam obedientiam, quam tempore patris mei antecessores vestri in regno Angliae habuerunt,- -eo videlicet tenore, ut dignitates, usus et consuetudines, quas pater meus-in regno Angliae habuit, ego-integre obtineam. Notumque habeat Sanctitas vestra, quod me vivente, Deo auxiliante, dignitates et usus regni Angliae non minuentur. Et si ego, quod absit, in tanta me dejectione ponerem, optimates mei, immo totius Angliae populus id nullo modo pateretur. Habita igitur, carissime Pater, utiliori deliberatione, ita se erga nos moderetur benignitas vestra, ne-a vestra me cogatis recedere obedientia. The King's firmness prevailed at length 1106 Paschalis ep. ad Anselmum dd. x. Kal. April. in Eadmeri hist. nov. lib. iv. p. 74 in Mansi xx., 1003: Te autem, frater in Christo venerabilis et carissime, ab illa prohibitione sive, ut tu credis, excommunicatione absolvimus, quam ab antecessore nostro s. memoriae Urbano P. adversus investituras aut hominia factam intelligis. Tu vero eos, qui investituras acceperunt, aut investitos benedixerunt, aut hominia fecerunt,-suscipito, et eos vice nostrae auctoritatis absolvito:-si qui vero deinceps praeter investituras Ecclesiarum praelationes assumserint, etiamsi Regi hominia fecerint ; nequaquam ob hoc a benedictionis munere arceantur, donec per omnipotentis Domini gratiam ad hoc omittendum cor regium tuae praedicationis imbribus molliatur.-Eadmer p. 76 thus illustrates this passage: Papa -concesserat hominia, quae Urbanus P. aeque ut investituras interdixerat, ac per hoc Regem sibi de investituris consentaneum fecerat. a Synod in London 1107 the new arrangement was solemnly proclaimed. Eadmer 1. c.

At

of the time generally prevailed, gave him credit for great consideration.'

6

Compare the opinion of Ivo Bp. of Chartres, distinguished among the French Bishops for his learning, particularly in canon law, ep. 69, ad Hugonem Archiep. Lugdun. sedis apost. legatum (in the year 1099): Factum est, ut imperastis, et manus a consecratione Senonensis electi continuimus. Quod autem scripsisti, praedictum electum investituram episcopatus de manu Regis accepisse, nec relatum nobis ab aliquo qui viderit, nec cogni.um. Quod tamen si factum esset, cum hoc nullam vim sacramenti gerat in constituendo Episcopo; vel admissum, vel omissum, quid fidei, quid sacrae religioni officiat, ignoramus, cum post canonicam electionem Reges ipsos apostolica auctoritate a concessione episcopatuum prohibitos minime videamus. Legimus enim, sanctae recordationis summos Pontifices aliquando aqud Reges pro electis Ecclesiarum, ut eis ab ipsis Regibus concederentur episcopatus, ad quos electi erant, intercessisse; aliquorum, quia concessiones Regum nondum consecuti fuerant, consecrationes distulisse. - Domnus quoque Papa Urbanus Reges tantum a corporali investitura excludit, quantum intelleximus, non ab electione, in quantum sunt caput populi, vel conces sione: quamvis octava synodus solum prohibeat eos interesse electioni, non concessioni. Quae concessio sive fiat manu, sive nutu, sive lingua, sive virga, quid refert? cum Reges nihil spirituale se dare intendant, sed tantum aut votis petentium annuere, aut villas ecclesiasticas et alia bona exteriora, quae de munificentia Regum obtinent Ecclesiae, ipsis electis concedere.-Quodsi haec aeterna lege sancita essent, non esset in manu praesidentium, ut ea in quibusdam districte judicarent, in quibusdam misericorditer relaxarent, ipsis in honore accepto permanentibus, contra quos ista loquuntur. Nunc vero quia ea illicita maxime facit praesidentium prohibitio, licita quoque eorundem pro sua aestimatione remissio: videmus nullos aut paene nullos pro hujusmodi transgressione damnatos, plurimos autem vexatos, plurimas ecclesias spoliatas, plurima scandala exorta, divisum regnum et sacerdotium, sine quorum concordia res humanae nec incolumes esse possunt nec tutae. Sed hoc vellem cum multis mecum pie sentientibus, ut Romanae Ecclesiae ministri tanquam probati medici majoribus morbis sanandis intenderent, et non ab irrisoribus suis audirent culicem excolantes et camelum glutientes, mentam, rutam, ciminum et anetum decimatis, graviora autem legis praecepta praetermittis: cum per totum paene mundum flagitia et facinora videamus publice perpetrari, nec ea a vobis aliqua justitiae falce resecari. For this reason he speaks zealously ep. 236, against the opinion of those who call lay investiture a heresy, and reckons the prohibition of investitures among those points quae aeterna lege sancita non sunt, sed honestate et utilitate Ecclesiae instituta vel prohibita. Ivo's friend Hugo Mon. Floriacensis, considered even the nomination of Bishops by the King unobjectionable, see his tract de regia potestate et sacerdotali dignitate (Baluz. miscell. lib. iv. p. 9) cap. 5: Igitur Rex instinctu Spiritus sancti potest, sicut existimo, praesulatus honorem religioso clerico tribuere animarum vero curam Archiepiscopus debet ei committere.

:

Against the Emperor Henry IV.,8 Paschal unceasingly summoned all his resources." But his anathemas seemed to be Qua discreta consuetudine usi sunt quondam quique christianissimi Reges et Principes in promovendis viris ecclesiasticis atque sanctissimis usque ad haec tempora nostra.

7

Ivonis Carnot. epist. 190 ad Paschalem (in Baron. ann. 1106 no. 50), on the installation of Rudolf, archbishop of Rheims. Plenariam pacem impetrare nequivimus, nisi praedictus Metropolitanus per manuin et sacramentum eam fidelitatem Regi faceret, quam praedecessoribus suis Regibus Francorum antea fecerant omnes Rhemenses Archiepiscopi, et caeteri regni Francorum quamlibet religiosi et sancti Episcopi. Quod persuadentibus et impellentibus totius Curiae optimatibus, etsi propter mandatorum rigorem minus licebat, factum est tamen, quia ecclesiasticae paci et fraternae dilectioni sic expediebat.-Petimns ergo -ut hoc eodem intuitu caritatis et pacis veniale habeat paterna moderatio, quod illicitum facit non aeterna lex, sed intentione acquirendae libertatis praesidentium sola prohibitio, etc.

Stenzel i. 571.

8 For what follows, comp. Planck iv. 1, 251. He pronounced sentence of excommunication repeatedly against Henry, and particularly the Bull coena Domini in ecclesia Lateranensi (Ekkehardus ad ann. 1102.) How much the enthusiasm for the crusades here served him instead, appears from the seventh epistle of Pascal ad Robertum Flandrensium Comitem (Mansi xx. 986): Benedictus Dominus Deus Israel, qui in te virtutis suae efficaciam operatur, qui reversus Jerusalem Syriae in caelestem Jerusalem justae militiae operibus ire contendis. Hoc est legitimi militis, ut sui Regis hostes instantius persequatur. Gratias ergo prudentiæ tuae agimus, quod praeceptum nostrum in Cameracensi parochia exsecutus es: idipsum de Leodiensibus excommunicatis pseudoclericis praecipimus. Justum enim est, ut, qui semetipsos a catholica Ecclesia segregarunt, per catholicos ab Ecclesiae beneficiis segregentur. Nec in hac tantum parte, sed ubicunque poteris, Henricum haereticorum caput, et ejus fautores pro viribus persequaris. Nullum profecto gratius Deo sacrificium offerre poteris, quam si eum impugnes, qui se contra Deum erexit, qui Ecclesiae Dei regnum auferre conatur, qui in loco sancto Simonis idolum statuit, qui a principibus Dei sanctis Apostolis, eorumque vicariis de ecclesiae domo s. Spiritus judicio expulsus est. Hoc tibi ac militibus tuis in peccatorum remissionem et apostolicae sedis familiaritatem praecipimus: ut his laboribus ac triumphis ad caelestem Jerusalem. Domino praestante pervenias. Among the clergy of Liege who were true at that time to their monarch, Sigebertus Gemblacensis († 1113) stands conspicuous-he himself relates de scriptoribus eccles. cap, 171 (in Fabricii biblioth. eccles. p. 114): Rogatu praedicti viri (Henrici Archidiaconi) validis Patrum argumentis respondi epistolae Hildebrandi Papae, quam scripsit ad Hermannum Metensem Episcopum in potestatis regiae calumniam. Scripsi ad ipsum Henricum apologiam contra eos, qui calumniantur Missas conjugatorum sacerdotum. Ipso etiam rogante respondi epistolae Paschalis Papae, qui Leodiensem Ecclesiam aeque ut Cameracensem a Roberto Flandrensium Comite