onward step by step. How far they advanced in the 12th century, we are able to ascertain, partly from their own literary remains,12 partly from the writings of their adversaries of this his non deberent aliquatenus prohiberi. Quidam etiam ex eis simplicitatem sacerdotum suorum fastidiunt, et cum ipsis per eos verbum salutis proponitur, se melius habere in libellis suis, et prudentius se posse id eloqui, submurmurant in occulto. Licet autem desiderium intelligendi divinas Scripturas, et secundum eas studium adhortandi reprehendendum non sit, sed potius commendandum; in eo tamen apparent merito arguendi, quod tales occulta conventicula sua celebrant, officium sibi praedicationis usurpant, sacerdotum simplicitatem eludunt, et eorum consortium aspernantur, qui talibus non inhaerent.-Tanta est enim divinae Scripturae profunditas, ut non solum simplices et illiterati, sed etiam prudentes et docti non plene sufficiant ad ipsius intelligentiam indagandam.-Unde recte fuit olim in lege divina statutum, ut bestia, quae montem tetigerit, lapidetur; ne videlicet simplex aliquis et indoctus praesumat ad sublimitatem Scripturae sacrae pertingere, vel etiam aliis praedicare. Scriptum est enim: Alliora te ne quaesieris. Propter quod dicit apostolus: Non plus sapere, quam oporteat sapere, sed sapere ad sobrietatem.—Cum Doctorum ordo sit quasi pracipuus in Ecclesia, non debet sibi quisquam indifferenter praedicationis officium usurpare etc. He says the same in Epist. 142. ad Episc. Metensem with the remark quod vel iidem errent in fide, vel a doctrina discrepent salutari, nobis per tuas literas non duxisti exprimendum. 12 Concerning these see Hahn ii. 3: the greater portion of them are printed in Hahn ii. 561. Many of these ever since Leger's time have been referred to a period between 1100 and 1120: this, however, is without doubt wrong. At the head of them stands the Poem La nobla Leyczon (in Raynouard choix des poésies originales des Troubadours ii. 73. in Hahn ii. 628.) From the passage (quoted in Raynouard p. 73): Ben ha mil e cent ancz compli entierament, The world has already completed a thousand and a hundred years,- Si n'i a alcun bon, que ame et teme (timet) Yeshu Xrist, Ni avoutrar (to commit adultery), ni aucir (occidere), ni penre date; among these Eberhard of Bethune, 13 and Peter of VauxCernay,1 make only cursory mention of the Waldenses: but Ni venjar (venger) se de li seo enemis, Ilh dion (disent), qu'es Vaudes e degne de murir. Further, p. 97: No Pope from Sylvester till now can forgive sins: "solament Dio perdona." According to this the Popedom first began with Sylvester. The rest of the poésies des Vaudois contributed by Raynouard and Hahn breathe the same spirit (viz. La Barca, Lo novel sermon, Lo novel comfort, Lo Payre (Père) eternal, Lo despreczi del mont (contempt of the world), L'avangeli de li quatre semencz (in reference to Matth. xiii. 3 ff.); accordingly they likewise undoubtedly belong to the first age of the sect. Comp. on the collective Poésies des Vaudois Raynouard in the dissertations at the beginning of T. ii. p. cxxxvii, on their doctrinal views, Hahn ii. 71. The rest of the works, for which we are indebed to Leger, namely, a Catechismus daté de l'an 1100 p. 58, Abhandlungen über den Antichrist daté de l'an 1120 p. 71, über das Fegfeuer de l'an 1126 p. 83 über die Anrufung der Heiligen de l'an 1120 p. 87, and a Glaubensbekenntnitss de l'an 1120 p. 92, bear traces on the other hand of a controversial development in doctrine, which points to a later date, so long as we have no information, on what authority the year of each is here determined. The mention of the adoration of the Eucharist on p. 74 also directly contradicts the date assigned (see above § 77. note 14.) The passage on p. 95: Nous non avèn conegu (connu) autre Sacrament, que lo Baptisme, e la Eucharistia, is already manifestly opposed to the seven Catholic sacraments (comp. above § 77. note 20.) 13 Ebrardi lib. antihaeresis (see above § 87. note 25) cap. 25: Quidam autem, qui Vallenses se appellant, eo quod in valle lacrymarum maneant, Apostolos habentes in derisum, et etiam Xabatatenses a Xabatata potius, quam Christiani a Christo se volunt appellari, Sotulares cruciant, cum membra potius debeant cruciare: calceamenta coronant, caput autem non coronant. The accusations made are, that they did not work for their bread, but begged, and preacht on their own authority. He brings against them no definite errors in faith. Quamvis enim contra fidem multa doceant, tamen quaedam bona permiscent, ut dum bonum conferunt, malum abscondant, more veneficorum, qui dum venena porrigunt, ora calicis melle liniunt.--Quia in quibusdam nobis communicatis, in aliis non dissentitis, hostes estis tanquam domestici. 14 Petrus Mon. Vallium Cernaji c. 2 after the passage quoted above, § 87. note 28, writes thus: Erant praeterea alii haeretici, qui Waldenses dicebantur a quodam Waldio nomine, Lugdunensi. Hi quidem mali erant, sed comparatione aliorum haereticorum longe minus perversi. In multis enim nobiscum conveniebant, in aliquibus dissentiebant. Ut autem plurima de infidelitatibus eorum omittamus, in quatuor praecipue consistebat error eorum in portandis scilicet sandaliis, more Apostolorum; et in eo quod dicebant, nulla ratione jurandum, vel occidendum; in hoc insuper, quod asserebant, quemlibet eorum in necessitate, dum Bernard, Abbot of Fontcaude,15 in his account of a religious modo haberet sandalia, absque ordinibus ab Episcopo acceptis, posse conficere corpus Christi. 15 Bernardus Abb. Fontis calidi contra Valdenses (prim. ed. Jo. Gretser in Triade scriptorum adv. Wald., afterward in Bibl. PP. Lugdun. xxiv. 1585.) Praef. Sanctae Romanae Ecclesiae praesidente domino Lucio, inclitae recordationis, subito extulerunt caput novi haeretici, qui quodam praesagio futurorum sortiti vocabulum, dicti sunt Valdenses, nimirum a Valle densa, eo quod profundis et densis errorum tenebris involvantur. Hi, quamvis a praefato summo Pontifice condemnati, virus suae perfidiae longe lateque per orbem temerario ausu evomuerunt. Eapropter contra eos pro Ecclesia Dei dominus Bernardus Narbonensis Archiepiscopus (Bernard Gaucelin, Archbishop from 1181 --1191. Cf. Hist. de Languedoc iii. 128)-se fortem murum opposuit. Accitis itaque pluribus tam clericis quam laïcis, religiosis ac saecularibus, ad judicium vocavit. Quid plura? Causa diligentissime investigata condemnati sunt. Nihilominus tamen postea, et clam et publice, semen suae nequitiae spargere ausi sunt. Unde rursum, quamvis ex abundanti ad disceptationem vocati sunt per quosdam tam clericos quam laicos : et, ne lis diutius protraheretur, electus est ab utraque parte judex, quidam sacerdos, Raimundus scil. de Daventria, vir siquidem religiosus ac timens Deum, nobilis genere, sed conversatione nobilior. Assignata igitur die causae adveniente, congregatis invicem partibus, aliisque quam plurimis clericis et laïcis, de quibusdam capitulis, in quibus male sentiebant, a veris Catholicis accusati sunt: eisque per singula respondentibus hinc inde diu disputatum est, et ab utraque parte multae productae auctoritates. Auditis igitur partium allegationibus praefatus judex per scriptum definitivam dedit sententiam, et haereticos esse in capitulis, de quibus accusati fuerant, pronunciavit. Quibus autem auctoritatibus vel rationibus suam assertionem defenderent: quidve eis a nobis Catholicis responsum sit:-praesenti inteximus opusculo, adjectis etiam quibusdam aliis tractatibus contra alias haereses. Haec autem omnia fecimus maxime ad instruendos vel commonendos quosdam Cleros, qui, vel imperitia vel librorum inopia laborantes, hostibus veritatis non resistendo, facti sunt in offensionem et scandalum fidelibus, quibus praesunt etc. The points of accusation against the Waldenses are, I. In primis arguuntur de inobedientia, quia scilicet non obediunt Ecclesiae Romanae,- --nec Episcopis, nec sacerdotibus obtemperant (cap. 1-3), but the reasons why the Waldenses did not do so are not given. II. cap. 4: Secundo praedicant omnes passim, et sine delectu conditionis, aetatis vel sexus. Et quoniam in hoc errore multi eorum, qui specie tenus Christiani dicuntur, seducuntur, gratia revocandi ipsos, et reliquos confirmandi,-videamus, quibus rationibus-innitantur ipsi, quidve a Catholicis dicatur contra eas infirmandas,-et tertio loco, quid in sua assertione Catholici inducant. The Waldenses asserted, ab omni, qui scit verbum Dei in populis seminare, praedicandum esse, and referred, by way of proof, to James iv. 17, and the declarations of Gregory the Great qui in corde vocem superni amoris acceperit, foras etiam proximis vocem exhortationis reddat, and, In quantum pro : conference held about 1190 in Narbonne, and Alanus,16 attack them in detail. divina largitate sufficitis, proximis vestris boni verbi cyathos date; and to Mark ix. 38, 39; Phil. i. 15 –18; Num. xi. 29. They said further, quod multi laici verbum Dei in populo fideli disseminaverunt, sicut fuit b. Honoratus et s. Equitius, quorum meminit s. Gregorius in lib. Dialog. et in his temporibus s. Raymundus cognomento Paulus, ad cujus sanctitatem approbandam multa fiunt miracula. On the other side Bernard, in cap 5, unfolds the positive reasons for the statement, quod non licet eis verbum Dei ministrare fidelibus: Et quoniam de laicis quaestio est, an verbum Dei seminare valeant in populis, distinguendum est, an sint Catholici, vel non. Nimirum si sint Catholici, et honestas vitae eos commendet, si sermo eorum sit sale conditus etc.—ad nutum Episcoporum, vel Presbyterorum, in quorum territorio fuerint, proximos exhortari, ut arbitror, poterunt: si tamen uxoribus alligati non fuerint, nec eos pondus terrenae sollicitudinis oppressit. Cap. 6: Sane sive laicus, sive clericus in haeresim lapsus fuerit, a fidelibus audiendus non est, sed vitandus.-Tales sunt, qui dicunt, non esse obediendum Episcopis, sacerdotibus, nec, quod dictu horribile est, s. Romanae Ecclesiae. Afterwards in answer to their plea, obedire oportet Deo magis, quam hominious.-Provocant vero iram Dei in se, quia aliter quam s. Ecclesia docent. This must refer to their Scriptural method of teaching, for disobedience was always given out as their only heresy. Cap. 7 : Seducunt mulieres prius, per eas viros. Cap. 8: Praeter errores jam dictos graviter errant, quia foeminas, quas in suo consortio admittunt, docere permittunt against 1 Cor. xiv. 34. In support of this they appeal to Tit. ii. 3. 4, and Luke ii. 36.-Cap. 9: Et,quoniam mos est male errantium, nisi continuo resipiscant, in deteriora labi,―audent jam insani haeretici eis, quos seducunt, dicere, defunctis nil prodesse fidelibus vivorum eleemosynas, jejunia, orationes, nec etiam Missarum solemnia, seu orationes pro eis factas. In support of this they appeal to John xii. 35; 2 Cor. vi. 2; Gal. vi. 10; Eccl. ix. 10; Ps. cv. 1. Then follow some treatises against other heretics, viz. cap. 10: qui negant ignem purgationis; cap. 11 : qui dicunt, animas nec caelum nec infernum ingredi ante judicium; sed animas justorum placidis contineri receptaculis, reproborum vero spiritus in locis poenalibus; cap. 12: qui domum Dei contemnentes, malunt orare in stabulis, vel in cubiculis, seu in thalamis, quam in-Ecclesia. 16 Alani Summa quadripartita lib. ii. (comp. § 87, note 27.) He proves against them in cap. 1: quod nullus debeat praedicare, nisi sit a majore Praelato missus; he overthrows, cap. 2-4, their assertion, neminem debere alicui obedire, nisi Deo; and then in cap. 5-7, attacks those qui dicunt, quod bonis Praelatis tantum sit obediendum; cap. 8, qui dicunt, quod Officium vel Ordo nihil confert ad consecrandum, vel benedicendum, ad ligandum et solvendum; cap. 9 and 10, qui dicunt, quod non tenetur quis confiteri sacerdoti, si praesto sit laicus; cap. 11, quod generales absolutiones, quae fiunt ab Episcopis in variis officiis, non sint ratae; cap. 12-14, quod suffragia illa, quae fiunt ab illis, qui § 89. WAR AGAINST THE ALBIGENSES, INQUISITION, PROHIBITION Petrus Vallium Cernaji historia Albigensium (Rerum Gall. et Francic. scriptores xix. 1), and Guilelmus de Podio Laurentii super historia negotii Francorum adv. Albigenses (1. c. p. 193. Concerning both see above 287, note 28.) Histoire de la croisade contre les hérétiques Albigeois, écrite en vers provençaux par un poëte contemporain, traduite et publiée par E.Fauriel, Paris 1837. 4. (in the Collection de documents inédits sur l'histoire de France, première série.) There is a later work in prose by the same author, the Histoire de la guerre des Albigeois, écrite en Languedocien, par un ancien auteur anonyme in the Histoire de Languedoc. T. iii. Preuves p. 1. Histoire générale de Languedoc, par un Religieux Bénédictin de la Congr. de S. Maur, (Claude le Vic and Joseph Vaissette) tom. iii. (Paris 1737. fol.) p. 127 ss.1 Histoire des croisades contre les Albigeois par J. J. Barrau et B. Darragon, 2 tomes, Paris 1840. Schlosser's Weltgeschichte III. ii. i. 187. Hurter's Innocenz III. ii. 263. Hahn's Gesch. d. Ketser im Mittelalter i. 171. The earlier measures taken against the heretics in Southern France, had caused so little hindrance to their extension, that they constituted the dominant party at the end of the 12th sunt in peccato mortali, non prosunt mortuis; cap. 15-17, quod omne mendacium est peccatum mortale; cap. 18, 19, quod nullo modo est jurandum; cap. 20-23, quod nullo modo homo est occidendus; cap. 24, 25, quod Praedicatores non debent laborare manibus. i These Benedictines by their candid impartiality, drew upon theinselves the reproaches of the Jesuits of Trevoux, against which they defended themselves with consummate skill in the preface to tom. iv. 2 Petrus Vall. Cernaji c. 1: Haec Tolosa tota dolosa a prima sua fundatione, sicut asseritur, raro vel unquam expers hujus pestis vel pestilentiae detestabilis hujus haereticae pravitatis, a patribus in filios successive veneno superstitiosae infidelitatis diffuso.-Vicinae urbes et oppida radicatis in se haeresiarchis per ejusdem infidelitatis surculos pullulantes inficiebantur mirabiliter et miserabiliter peste ista. Barones terrae provincialis fere omnes haereticorum defensores et receptores effecti ipsos amabant ardentius, et contra Deum et Ecclesiam defendebant. Guilelm. de Podio Laur. in prologo: Adeo profecerunt haeretici, quod per villas et oppida habere sibi hospitia, agros et vineas inceperunt, domos latissimas, in quibus haereses publice praedicarent suis credentibus venditantes. Erantque quidam Ariani, quidam Manichaei, quidam etiam Valdenses sive Lugdunenses, qui licet inter se essent dissidentes, omnes tamen in animarum perniciem contra fidem catholi |