Et quae vos rara viridis tegit arbutus umbra, Solstitium pecori defendite; jam venit aestas Torrida, jam laeto turgent in palmite gemmae.
T. Hic focus et taedae pingues, hic plurimus ignis Semper, et assidua postes fuligine nigri; Hic tantum Boreae curamus frigora, quantum Aut numerum lupus aut torrentia flumina ripas.
C. Stant et juniperi et castaneae hirsutae; Strata jacent passim sua quaeque sub arbore poma; Omnia nunc rident: at si formosus Alexis Montibus his abeat, videas et flumina sicca.
T. Aret ager; vitio moriens sitit aëris herba; Liber pampineas invidit collibus umbras: Phyllidis adventu nostrae nemus omne virebit, Juppiter et laeto descendet plurimus imbri.
C. Populus Alcidae gratissima, vitis Iaccho, Formosae myrtus Veneri, sua laurea Phoebo; Phyllis amat corylos; illas dum Phyllis amabit, Nec myrtus vincet corylos, nec laurea Phoebi.
T. Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis, Populus in fluviis, abies in montibus altis; Saepius at si me, Lycida formose, revisas, Fraxinus in silvis cedat tibi, pinus in hortis.
M. Haec memini, et victum frustra contendere Thyrsim. Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis.
PASTORUM musam Damonis et Alphesiboei, Immemor herbarum quos est mirata juvenca Certantes, quorum stupefactae carmine lynces, Et mutata suos requierunt flumina cursus, Damonis musam dicemus et Alphesiboei.
Tu mihi seu magni superas jam saxa Timavi, Sive oram Illyrici legis aequoris, en erit umquam Ille dies, mihi cum liceat tua dicere facta? En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem Sola Sophocleo tua carmina digna cothurno? A te principium, tibi desinet. Accipe jussis Carmina coepta tuis, atque hanc sine tempora circum Inter victrices hederam tibi serpere laurus. Frigida vix caelo noctis decesserat umbra, Cum ros in tenera pecori gratissimus herba, Incumbens tereti Damon sic coepit olivae:
D. Nascere, praeque diem veniens age, Lucifer, almum, Conjugis indigno Nisae deceptus amore
Dum queror, et divos, quamquam nil testibus illis
Profeci, extrema moriens tamen adloquor hora.
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus.
Maenalus argutumque nemus pinosque loquentes Semper habet; semper pastorum ille audit amores Panaque, qui primus calamos non passus inertes. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus.
Mopso Nisa datur: quid non speremus amantes? Jungentur jam gryphes equis, aevoque sequenti Cum canibus timidi venient ad pocula damae. Mopse, novas incide faces: tibi ducitur uxor;
Sparge, marite, nuces: tibi deserit Hesperus Oetam. 30
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. O digno conjuncta viro! dum despicis omnes, Dumque tibi est odio mea fistula dumque capellae Hirsutumque supercilium promissaque barba, Nec curare deum credis mortalia quemquam. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Sepibus in nostris parvam te roscida mala Dux ego vester eram - vidi cum matre legentem. Alter ab undecimo tum me jam acceperat annus; Jam fragiles poteram ab terra contingere ramos. Ut vidi, ut perii! ut me malus abstulit error! Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Nunc scio, quid sit Amor; duris in cotibus illum Aut Tmaros aut Rhodope aut extremi Garamantes Nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Saevus Amor docuit natorum sanguine matrem Commaculare manus; crudelis tu quoque, mater; Crudelis mater magis, an puer improbus ille? Improbus ille puer; crudelis tu quoque, mater. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Nunc et oves ultro fugiat lupus, aurea durae Mala ferant quercus, narcisso floreat alnus, Pinguia corticibus sudent electra myricae, Certent et cycnis ululae, sit Tityrus Orpheus, Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Omnia vel medium fiant mare. Vivite, silvae: Praeceps aërii specula de montis in undas
Deferar; extremum hoc munus morientis habeto. Desine Maenalios, jam desine, tibia, versus.
Haec Damon; vos, quae responderit Alphesiboeus,
Dicite, Pierides; non omnia possumus omnes.
A. Effer aquam, et molli cinge haec altaria vitta, Verbenasque adole pingues et mascula tura,
Conjugis et magicis sanos avertere sacris Experiar sensus; nihil hic nisi carmina desunt.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Carmina vel caelo possunt deducere lunam; Carminibus Circe socios mutavit Ulixi; Frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Terna tibi haec primum triplici diversa colore Licia circumdo, terque haec altaria circum Effigiem duco; numero deus impare gaudet.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores; Necte, Amarylli, modo, et, "Veneris," dic, "vincula necto." Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Limus ut hic durescit et haec ut cera liquescit Uno eodemque igni, sic nostro Daphnis amore. Sparge molam, et fragiles incende bitumine laurus. Daphnis me malus urit, ego hanc in Daphnide laurum. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Talis amor Daphnim, qualis cum fessa juvencum Per nemora atque altos quaerendo bucula lucos Propter aquae rivum viridi procumbit in ulva, Perdita, nec serae meminit decedere nocti, Talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. 90 Has olim exuvias mihi perfidus ille reliquit,
Pignora cara sui; quae nunc ego limine in ipso, Terra, tibi mando; debent haec pignora Daphnim.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Has herbas atque haec Ponto mihi lecta venena Ipse dedit Moeris; nascuntur plurima Ponto. His ego saepe lupum fieri et se condere silvis Moerim, saepe animas imis excire sepulcris Atque satas alio vidi traducere messes.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. 100 Fer cineres, Amarylli, foras, rivoque fluenti
Transque caput jace, nec respexeris. His ego Daphnim Aggrediar; nihil ille deos, nil carmina curat.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Aspice, corripuit tremulis altaria flammis
Sponte sua, dum ferre moror, cinis ipse. Bonum sit! Nescio quid certe est, et Hylax in limine latrat.
Credimus? an, qui amant, ipsi sibi somnia fingunt? Parcite, ab urbe venit, jam parcite, carmina, Daphnis.
L. Quo te, Moeri, pedes? an, quo via ducit, in urbem ?
M. O Lycida, vivi pervenimus, advena nostri, Quod numquam veriti sumus, ut possessor agelli Diceret: "Haec mea sunt; veteres migrate coloni." Nunc victi, tristes, quoniam Fors omnia versat, Hos illi (quod nec vertat bene) mittimus haedos.
L. Certe equidem audieram, qua se subducere colles Incipiunt mollique jugum demittere clivo,
Usque ad aquam et veteres, jam fracta cacumina, fagos Omnia carminibus vestrum servasse Menalcan.
M. Audieras, et fama fuit; sed carmina tantum Nostra valent, Lycida, tela inter Martia, quantum Chaonias dicunt aquila veniente columbas. Quod nisi me quacumque novas incidere lites Ante sinistra cava monuisset ab ilice cornix, Nec tuus hic Moeris nec viveret ipse Menalcas.
L. Heu, cadit in quemquam tantum scelus? heu, tua nobis Paene simul tecum solatia rapta, Menalca?
Quis caneret nymphas? quis humum florentibus herbis Spargeret, aut viridi fontes induceret umbra? Vel quae sublegi tacitus tibi carmina nuper, Cum te ad delicias ferres, Amaryllida, nostras?
« IndietroContinua » |