g

8

h

i

55

addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo;
et vos, o lauri, carpam et te, proxuma myrte,
sic positae quoniam suavis miscetis odores.
Rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis,
nec, si muneribus certes, concedat Iollas.
heu heu! quid volui misero mihi? floribus austrum
perditus et liquidis inmisi fontibus apros.
Quem fugis, a, demens? habitarunt di quoque silvas 60
Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces
ipsa colat: nobis placeant ante omnia silvae.
torva leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam,
florentem cytisum sequitur lasciva capella,

te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. 65
Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci,
et sol crescentis decedens duplicat umbras.
me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori?
a Corydon Corydon, quae te dementia cepit!
semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est.

70

quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
viminibus mollique paras detexere iunco?
invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.

a

b

MENALCAS.

III

DAMOETAS. PALAEMON.

M. Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? an Meliboei
D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.
M. Infelix o semper ovis pecus! ipse Neaeram
dum fovet ac ne me sibi praeferat la veretur,
hic alienus ovis custos bis mulget in bora;
et sucus pecori et lac subducitur azza.

D. Parcius ista viris tamen obicienda memento.
novimus et qui te transversa tuentãos air quis.
sed faciles nymphae risere

et quo
M. Tum, credo, cum me arbustom videre Micsnis 17
atque mala vitis incidere falce

α

α

β

Δα

respexit tamen et longo post tempore venit,
postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. 30
namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat,
nec spes libertatis erat nec cura peculi.

quamvis multa meis exiret victima saeptis,
pinguis et ingratae premeretur caseus urbi,

non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat. 35 M. Mirabar quid maesta deos, Amarylli, vocares; cui pendere sua patereris in arbore poma: a Tityrus hinc aberat. ipsae te, Tityre, pinus, ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant. T. Quid facerem? neque servitio me exire licebat nec tam praesentis alibi cognoscere divos. hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis bis senos cui nostra dies altaria fumant.

Εα

α

Ζα

40

α hic mihi responsum primus dedit ille petenti : 'pascite ut ante boves, pueri: summittite tauros.' 45 M. Fortunate senex! ergo tua rura manebunt.

β

β

et tibi magna satis, quamvis lapis omnia nudus
limosoque palus obducat pascua iunco.

β non insueta gravis temptabunt pabula fetas,
nec mala vicini pecoris contagia laedent.
fortunate senex! hic inter flumina nota
et fontis sacros frigus captabis opacum. >
hinc tibi, quae semper, vicino ab limite saepes
Hyblaeis apibus florem depasta salicti

γ

γ

saepe levi somnum suadebit inire susurro.
hinc alta sub rupe canet frondator ad auras:
nec tamen interea raucae tua cura palumbes
nec gemere aëria cessabit turtur ab ulmo. 3

Ha T. Ante leves ergo pascentur in aequore cervi,
et freta destituent nudos in litore pisces;

α ante pererratis amborum finibus exul

β

α

aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim,'> quam nostro illius fabatur pectore voltus.

M. At nos hinc alii sitientis ibimus Afros,

50

55

60

pars Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen 65 et penitus toto divisos orbe Britannos. 4

T

4

70

en umquam patrios longo post tempore finis,
pauperis et tuguri congestum caespite culmen
post aliquot mea regna videns mirabor aristas?
impius haec tam culta novalia miles habebit, 2
barbarus has segetes: en quo discordia civis
produxit miseros, his nos consevimus agros! 3
insere nunc, Meliboee, piros; pone ordine vites.
ite meae quondam felix pecus, ite capellae. 3
non ego vos posthac viridi proiectus in antro 3 75
dumosa pendere procul de rupe videbo; 4
carmina nulla canam; non me pascente, capellae, 4
florentem cytisum et salices carpetis amaras.
T. Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem
fronde super viridi: sunt nobis mitia poma, 3 80
castaneae molles et pressi copia lactis. +

et iam summa procul villarum culmina fumant,
maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

4

a

a

II

Formonsum pastor Corydon ardebat Alexim,
delicias domini; nec quid speraret habebat.
tantum inter densas umbrosa cacumina fagos
adsidue veniebat. ibi haec incondita solus
montibus et silvis studio iactabat inani:

O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas?
ni nostri miserere? mori me denique coges.
nunc etiam pecudes umbras et frigora captant;
nunc virides etiam occultant spineta lacertos,
Thestylis et rapido fessis messoribus aestu
alia serpullumque herbas contundit olentis.
at mecum raucis, tua dum vestigia lustro,
sole sub ardenti resonant arbusta cicadis.
nonne fuit satius, tristis Amaryllidis iras
atque superba pati fastidia? nonne Menalcan,
quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses?

5

10

15

a

b'

с

d

d

f

O formonse puer, nimium ne crede colori!
alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur.
despectus tibi sum, nec qui sim quaeris, Alexi,
quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans: 20
mille meae Siculis errant in montibus agnae;
lac mihi non aestate novom, non frigore defit.
canto, quae solitus, siquando armenta vocabat,
Amphion Dircaeus in Actaeo Aracintho.

nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi, 25
cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim
iudice te metuam, si numquam fallit imago.
O tantum libeat mecum tibi sordida rura

atque humilis habitare casas, et figere cervos,
haedorumque gregem viridi compellere hibisco! 30
mecum una in silvis imitabere Pana canendo.
nec te paeniteat calamo trivisse labellum:

31

haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? 35
Est mihi disparibus septem compacta cicutis
fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim

et dixit moriens: 'te nunc habet ista secundum.'

praeterea duo nec tuta mihi valle reperti
capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo;
bina die siccant ovis ubera: quos tibi servo.
iam pridem a me illos abducere Thestylis orat;
et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.
Huc ades, o formonse puer: tibi lilia plenis
ecce ferunt nymphae calathis; tibi candida nais,
pallentis violas et summa papavera carpens,
narcissum et florem iungit bene olentis anethi;
tum casia atque aliis intexens suavibus herbis
mollia luteola pingit vaccinia calta.
ipse ego cana legam tenera lanugine mala

castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;

Pan primum calamos cera coniungere pluris
instituit, Pan curat ovis oviumque magistros.
dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas.

40

45

50

32

39

55

addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo;
et vos, o lauri, carpam et te, proxuma myrte,
sic positae quoniam suavis miscetis odores.
Rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis,
nec, si muneribus certes, concedat Iollas.
heu heu! quid volui misero mihi? floribus austrum
perditus et liquidis inmisi fontibus apros.
Quem fugis, a, demens? habitarunt di quoque silvas 60
Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces
ipsa colat: nobis placeant ante omnia silvae.
torva leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam,
florentem cytisum sequitur lasciva capella,

te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. 65
Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci,

et sol crescentis decedens duplicat umbras.

me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori? a Corydon Corydon, quae te dementia cepit! semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est.

70

quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
viminibus mollique paras detexere iunco?
invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.

b

M. Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? an Meliboei?
D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.
M. Infelix o semper ovis pecus! ipse Neaeram
dum fovet ac ne me sibi praeferat illa veretur,
hic alienus ovis custos bis mulget in hora;
et sucus pecori et lac subducitur agnis.

D. Parcius ista viris tamen obicienda memento.
novimus et qui te transversa tuentibus hirquis,

et quo

5

M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis 10 atque mala vitis incidere falce novellas.