Spernit, nunc viridi membra sub arbuto
Stratus, nunc ad aquæ lene caput sacræ.
Multos castra juvant, et lituo tubæ •
Permistus sonitus, bellaque matribus
Detestata. Manet sub Jove frigido
Venator, teneræ conjugis immemor ;
Seu visa est catulis cerva fidelibus,
Seu rupit teretes Marsus aper plagas.

Me doctarum hederæ præmia frontium
Dîs miscent superis: me gelidum nemus,
Nympharumque leves cum Satyris chori
Secernunt populo; si neque tibias
Euterpe cohibet, nec Polyhymnia
Lesboüm refugit tendere barbiton :
Quòd si me Lyricis vatibus inseres,
Sublimi feriam sidera vertice.

AD NAVEM QUA VEHITUR VIRGILIUS. LIB. I. ODE III.

Sic té divă potēns Cypri,

Sic fratres Hělěna, lucidă sidĕră,

Ventōrumque regāt pǎtěr,

Obstrictis ǎlíis, præter lāpуgă,

Navis, quæ tibi creditum

Debes Virgilium, finibus Atticis

Reddas incolumem, precor,

Et serves animæ dimidium meæ.

Illi robur et æs triplex

Circa pectus erat, qui fragilem truci Commisit pelago ratem

Primus; nec timuit præcipitem Africum Decertantem Aquilonibus,

Nec tristes Hyadas, nec rabiem Noti; Quo non arbiter Adriæ

Major, tollere seu ponere vult freta.

Quem mortis timuit gradum,

Qui siccis oculis monstra natantia,

Qui vidit mare turgidum, et

Infames scopulos Acroceraunia?

Nequicquam Deus abscidit

Prudens Oceano dissociabili

Terras, si tamen impiæ

Non tangenda rates transiliunt vada.

Audax omnia perpeti

Gens humana ruit per vetitum nefas :

Audax Iapeti genus

Ignem fraude malâ gentibus intulit.

Post ignem ætheriâ domo

Subductum, macies, et nova febrium

Terris incubuit cohors;

Simotique priùs tarda necessitas

Leti, corripuit gradum.

Expertus vacuum Dædalus aëra

Pennis non homini datis.

Perrupit Acheronta Herculeus labor.

Nil mortalibus arduum est.

Cœlum ipsum petimus stultitiâ; neque

Per nostrum patimur scelus

Iracunda Jovem ponere fulmina.

Sölvitur acris hyēms grātā vicě Vēris et Făvōnī;
Trăhūntque siccās māchină cărinās :

Ac neque jam stăbŭlis gaudét pěcŭs, aūt ărātor īgni
Něc prātă cānīs ālbĭcānt průīnīs.

Jam Cytherea choros dūcīt Věnŭs immĭnēntě Lūnā ; Junctaque Nymphis Grātie děcentēs

Alternō terram quatĭunt pědě, dūm grăvēs Cyclōpům Vulcanus ārdēns ūrīt ōfficinās.

Nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myrto,
Aut flore, terræ quem ferunt solutæ.

Nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis,
Seu poscat agnâ, sive malit hædo.

Pallida mors æquo pulsat pede pauperum tabernas,
Regumque turres. O beate Sexti,

Vitæ summa brevis spem nos vetat inchoare longam.
Jam te premet nox, fabulæque Manes,

Et domus exilis Plutonia; quò simul meâris,

Nec regna vini sortiere talis,

Nec tenerum Lycidam mirabere, quo calet juventus Nunc omnis, et mox virgines tepebunt.

Nēc věnēnātīs grăvidâ săgittis,
Fuscě, phǎrētrâ,

Sive per Syrtes iter æstuosas,
Sive facturus per inhospitalem
Caucasum, vel quæ loca fabulosus
Lambit Hydaspes.

Namque me silvâ lupus in Sabinâ,
Dum meam canto Lalagen, et ultra
Terminum curis vagor expeditus,
Fugit inermem.

Quale portentum neque militaris
Daunia in latis alit æsculetis,
Nec Juba tellus generat, leonum,
Arida nutrix.

Pone me, pigris ubi nulla campis
Arbor æstivâ recreatur aurâ ;
Quod latus mundi nebulæ, malusque
Jupiter urget:

Pone sub curru nimium propinqui
Solis, in terra domibus negata;
Dulce ridentem Lalagen amabo,
Dulcè loquentem.

Quis desiderio sīt půdŏr, aūt modus
Tām cări căpitis? Præcipě lūgubrēs
Cantus Melpomene; cui líquidām pǎtěr
Vocêm cum cithără dědít.
Ergo Quintilium perpetuus sopor
Urget? cui Pudor, et Justitiæ soror,
Incorrupta Fides, nudaque Veritas,
Quando ullum invenient parem

Multis ille bonis flebilis occidit;
Nulli flebilior quàm tibi, Virgili.
Tu frustrà pius, heu, non ita creditum
Poscis Quintilium Deos.
Quòd si Threïcio blandius Orpheo
Auditam moderere arboribus fidem;
Non vanæ redeat sanguis imagini,
Quam virgâ semel horrida
Non lenis precibus fata recludere,
Nigro compulerit Mercurius gregi.
Durum: sed levius fit patientiâ,
Quidquid corrigere est nefas.

?

AD LICINIUM. LIB. II. ODE X.

Rectius vives, Licini, neque āltum
Semper urgendo; neque dūm procellǎs
Cautus hōrrescis nimium prěmēndo
Littus iniquum.

Auream quisquis mediocritatem

Diligit, tutus caret obsoleti

Sordibus tecti, caret invidendâ

Sobrius aulâ.

Sæpiùs ventis agitatur ingens

Pinus; et celsæ graviore casu

Decidunt turres, feriuntque summos
Fulmina montes.

Nec Lethæa valet Theseus abrumpere caro
Vincula Pirithoo.

VITE RUSTICE LAUDES. EPOD. II.

Běātús ille, qui procul něgōtiis,
Ut priscă gēns mortālíūm,
Paterna rura bobus exercet suis,
Solutus omni fœnore:

Nec excitatur classico miles truci,
Nec horret iratum mare;
Forumque vitat, et superba civium
Potentiorum limina.

Ergo aut adultâ vitium propagine
Altas maritat populos,

Aut in reductâ valle mugientium
Prospectat errantes greges,
Inutilesque falce ramos amputans,
Feliciores inserit;

Aut pressa puris mella condit amphoris,
Aut tondet infirmas oves.

Vel cùm decorum mitibus pomis caput
Autumnus arvis extulit:

Ut gaudet insitiva decerpens pyra,
Certantem et uvani purpuræ,
Quâ muneretur te, Priape, et te Pater
Sylvane, tutor finium!

Libet jacêre modò sub antiqua ilice;
Modò in tenaci gramine.
Labuntur altis interim ripis aquæ,
Queruntur in silvis aves,

Fontesque lymphis obstrepunt manantibus,
Somnos quod invitet leves.

At cum tonantis annus hybernus Jovis

Imbres nivesque comparat;

Aut trudit acres hinc et hinc multâ cane

Apros in obstantes plagas,

Aut amite levi rara tendit retia,

Turdis edacibus dolos;

Pavidumve leporem, et advenam laqueo gruem,

Jucunda captat præmia.

Quis non malarum, quas Amor curas habet,

Hæc inter obliviscitur?

Quòd si pudica mulier in partem juvans
Domum, atque dulces liberos,

(Sabina qualis, aut perusta solibus

Pernicis uxor Appuli,)

Sacrum vetustis extruat lignis focum,

Lassi sub adventum viri;

Claudensque textis cratibus lætum pecus,

Distenta siccet ubera;

Et horna dulci vina promens dolio,
Dapes inemptas apparet :

Non me Lucrina juverint conchylia,
Magisve rhombus, aut scari,

Si quos Eois intonata fluctibus

Hyems ad hoc vertat mare,

Non Afra avis descendat in ventrem meum,
Non attagen Ionicus