IN ANNIVERSARIUM NATALEM DIEM

EDVARDI PRINCIPIS.

Ut gliscit mens mea
Sumere nova gaudia,

Promere nova cantica

Lætis carminibus !

Philyris mea tempora,
Citharis mea pectora,
Sint lepidis omnia
Plena veneribus.

Profani cedite,

Procul hinc jam næniæ,
Procul hinc querimoniæ,
Luctus et odia.

Salibus et joculis

Fabulis et poculis,

Dapibus et epulis,

Sint plena omnia.

Edvardi principis

Natalis nobilis,

Reductus annuis

Solis reflexubus,

Renovat nova tempora,
Reparat nova gaudia,
Abstergens tristia

Nostris pectoribus:
Sub te nunc principe,
O princeps inclyte,
Edvarde maxime,

Floreat tranquillitas,
Redeunt jam tempora,
Aureaque sæcula,

Jam Anglis splendida,
Redit felicitas.

Romana bestia,

Et fæx dogmatica,

Procul hinc procul omnia
Facessant impia.

Quies et pax inclyta,
Salus et mens consona,
Sua jam tabernacula
Ponunt in Anglia.

O decus Angliæ !

O metus Scotia !

O terror Galliæ !

O princeps maxime! Sis patri, sis patriæ, Henrico et Angliæ, Longo solamini,

O princeps optime !

Sis fautor literis,
Sis author studiis,

Musarum otiis

Et Cantabrigiæ.

Sic pater sic est tuus
Henricus optimus,
Princeps nobilissimus,

Consuetus facere.

O spes, O pignora!
O patris, O patriæ,

O salus unica !

Tuis temporibus.
Floreas diu prospere,
Decus et spes patriæ,

Vivas diu integre,

Sæclis perennibus.

Oremus precibus,

Ad cœlum manibus,

Et votis omnibus,

Ut Angliæ solem :
Qui trinus et unus est,
Qui solus, qui bonus est,
Servet, qui potens est,
Edvardum principem.

DIALOGUS ἐπιτάφιος

IN OBITUM

CLARISSIMI VIRI ANTONII DENNES.

Interloquutores Ξένος, ̓Αγγλία.

Ξ. Καί τις γυνὴ πενθῶδες ἠμφιεσμένη ;
Α. Ολβία ποτ' ἀλλὰ νῦν τρίσαλγος Αγγλία.
Ξ. Εὐφήμει.

Α.

Ξ.

Οὕτως ἔστιν.

Αἴτιον δὲ τί;

Α. Πολὺ μεῖζον, ὡς φασίν Προφητῆς καὶ Πλάτων. Ξ. Τί ποτε τί ἐστ';

Α.

Οταν μεν ἐξαίρει Θεός

Τῆς γῆς ἄριστον ἄνδρα, φεῦ μεγεθους κακοῦ. Ξ. Εξειλέ τινα.

Α.

Οίμοι τάλαινα, οἴχεται.

Βέλτιστος ἀνδρῶν ὧν πόθ' ἥλιος βλεπει
Αντώνιος Δενναῖος, Αγγλίας κλέος.

Ξ. Ποῖος μὲν ;

A.

Οἷος; φιλόπολις καὶ θεόφιλος,

Νοῶν δέοντα, καὶ λέγων νοούμενα,

Καὶ χρημάτων κρείττων, καὶ ἥσσων οὐδενὸς
Φαύλου, πεφυκὼς πᾶσιν ἄλλοις χρήσιμος,
Σχεδόν τι αὐτῷ οὐδὲν ὠφελούμενος.

Ξ. Τί νῦν ποιεῖ;

Α.

Μεγίστῳ εὔχομαι Θεῷ.

Ξ. Τί πρῶτον αἰτεῖς ;

Α.

Τί; θανόντι συνθανείν

Μετέχουσα καλῶν ὧν ἐκεῖνος τυγχάνει.

Ξ. Τί δεύτερον ;

A.

Πάλιν αὖθις αὐτὸν εἰς βίον Ἐλθεῖν ἂν ; Αγγλοῖς τοῖσι νῦν πόθος μέγα. Ξ. Τί φιλτάτοις αἰτεῖς δὲ σοῖς;

A.

Εἰς τὸν Θέον
Τὴν πίστιν αὐτοῦ, εἰς βασιλέα τόνδε νοῦν,
Εἰς κοῖνον αὖ μελετὴν, φιλοὶς βιοῦσι μὲν
Τοίους τρόπους, θανοῦσι δ ̓ αὖ τοῖον τέλος.

CARMEN CARMINI REDDITUM LATINE.

Hospes. Quæ tristis hæc est velle pulla femina?
Anglia. Olim beata, nunc miserrima Anglia.
Hos. Meliora Dii!

Ang. Ah! gravius, ut Propheta memorat et Plato.

Hos. Tandem quid est ?

Ang.

Viros, id offensissimum arguit Deum.

Hos. Quem sustulit?

Ang.

Quando optimos tollit Deus

Me miserum! eheu nuper perît

Vir optimus, quos sol vidit, vir optimus:]
Antonius Dennæus, Angliæ decus.

Hos. Qualis fuit?

Ang.

Patriam colens, colens Deum,

Menti probatæ sermo consonus fuit,

Nummis superior, abstinens, purus mali,
Aliis quibusvis multa comparans bona.
Soli sibi prodesse tardus et pudens.

Hos. Quid nunc agis?