Lucianus

τὸν πατέρα τῆς εὐποτμίας· ὃ δὲ λέγουσιν, ὡς ἄρα καὶ ἀθάνατοί τινες γίγνονται ἐξ ἀνθρώπων, τοῦτό σοι περιποιήσω· καὶ γὰρ ἂν αὐτὸς ἐκ τοῦ βίου ἀπέλθῃς, οὔ ποτε παύσῃ συνὼν τοῖς πεπαιδευμένοις καὶ προσομιλῶν τοῖς ἀρίστοις. ὁρᾷς τὸν Δημοσθένην ἐκεῖνον, τίνος υἱὸν ὄντα ἐγὼ ἡλίκον ἐποίησα; ὁρᾷς τὸν Αἰσχίνην, ὃς τυμπανιστρίας υἱὸς ἦν; ἀλλ ̓ ὅμως αὐτὸν δι ̓ ἐμὲ Φίλιππος 18 ἐθεράπευσεν. ὁ δὲ Σωκράτης* καὶ αὐτὸς ὑπὸ τῇ ἑρμογλυ φικῇ ταύτῃ τραφεὶς ἐπειδὴ τάχιστα συνῆκε τοῦ κρείτ τονος καὶ δραπετεύσας παρ ̓ αὐτῆς ηυτομόλησεν ὡς ἐμέ, ἀκούεις ὡς παρὰ πάντων ᾄδεται. ἀφεὶς δὲ αὐτοὺς τηλι- 13 κούτους καὶ τοιούτους ἄνδρας καὶ πράξεις λαμπρὰς καὶ λόγους σεμνοὺς καὶ σχῆμα εὐπρεπὲς καὶ τιμὴν καὶ δόξαν καὶ ἔπαινον καὶ προεδρίας καὶ δύναμιν καὶ ἀρχὰς καὶ τὸ ἐπὶ λόγοις εὐδοκιμεῖν καὶ τὸ ἐπὶ συνέσει εὐδαιμονίζεσθαι χιτωνιόν τι πιναρὸν ἐνδύσῃ καὶ σχῆμα δουλοπρεπὲς ἀναλήψῃ καὶ μοχλία καὶ γλυφεῖα καὶ κοπέας καὶ κολαπτῆ ρας ἐν ταῖν χεροῖν ἕξεις κάτω νενευκὼς εἰς τὸ ἔργον, χαμαιπετὴς καὶ χαμαίζηλος καὶ πάντα τρόπον ταπεινός, ἀνακύπτων δὲ οὐδέποτε οὐδὲ ἀνδρῶδες οὐδὲ ἐλευθέριον οὐδὲν ἐπινοῶν, ἀλλὰ τὰ μὲν ἔργα όπως εύρυθμα καὶ εὐ 19 σχήμονα ἔσται σοι προνοῶν, ὅπως δὲ αὐτὸς* εὔρυθμος καὶ κόσμιος ἔσῃ, ἥκιστα πεφροντικώς, ἀλλ ̓ ἀτιμότερον ποιῶν σεαυτὸν λίθων. ταῦτα ἔτι λεγούσης αὐτῆς οὐ περιμείνας 14 ἐγὼ τὸ τέλος τῶν λόγων ἀναστὰς ἀπεφηνάμην, καὶ τὴν ἄμορ φον ἐκείνην καὶ ἐργατικὴν ἀπολιπών μετέβαινον πρὸς τὴν

ὡς ἄρα καὶ ἀθάνατοί τινες γίγνονται A, at γίνονται. ὡς ἄρα ἀνάνατοι γίγνονταί τινες ν. καὶ προσομιλῶν AFQabco. deest καὶ apud Bourdel. et Reitz. fortasse typothetae culpa. τοῖς ἀρίστοις om. ὃς τυμπ.] ὡς τυμπ. Fet Q, in quo margini adscriptum: γρ ὃς. ὡς τυμπανιστριὰς Α. ὡς τυμπανηστρίας ΤΥΓac. ἀλλ ̓ ὅπως Α.Τ. ἐθεράπευσεν; Α.

F. — τίνος] τινὸς f.

ἄδεται Α a. ᾄδεται; ν.

παρ ̓ αὐτῆς ηὐτομόλησεν om.

13. δὲ αὐτοὺς] δ ̓ αὖ τοὺς Iacobsius. δὲ τοὺς Fritzschius.

μοχλεῖα Α.

χιτώνιόν τι AFQ. χιτώνιόν τε ν. —

γλυφία Fa.

μαιτυπης Q, v. superscr. ἐλεύθερον AFXY ac.

ἀνακύπτων] ἀνανήφων RTYacd. εύρυθμος καὶ Α. εὔρυθμός τε καὶ ν.

Παιδείαν μάλα γεγηθώς, καὶ μάλιστα ἐπεί μοι εἰς νοῦν ἦλθεν ἡ σκυτάλη καὶ ὅτι πληγὰς οὐκ ὀλίγας εὐθὺς ἀρ χομένῳ μοι χθὲς ἐνετρίψατο. ἡ δὲ ἀπολειφθεῖσα τὸ μὲν πρῶτον ἠγανάκτει καὶ τὰ χεῖρε συνεκρότει καὶ τοὺς ὀδόν τας συνέπριε· τέλος δὲ, ὥσπερ τὴν Νιόβην ἀκούομεν, ἐπεπήγει καὶ εἰς λίθον μετεβέβλητο. εἰ δὲ παράδοξα ἔπαθε, 15 μὴ ἀπιστήσητε θαυματοποιοὶ γὰρ οἱ ὄνειροι. ἡ ἑτέρα δὲ πρός με ἀπιδοῦσα, τοιγαροῦν ἀμείψομαί σε, ἔφη, τῆσδε τῆς δικαιοσύνης, ὅτι καλῶς τὴν δίκην ἐδίκασας, καὶ ἐλθὲ ἤδη*, ἐπίβηθι τούτου τοῦ ὀχήματος, δείξασά τι ὄχημα 20 ὑποπτέρων ἵππων τινῶν τῷ Πηγάσῳ ἐοικότων όπως εἰδῆς, οἷα καὶ ἡλίκα μὴ ἀκολουθήσας ἐμοὶ ἀγνοήσειν ἔμελ λες. ἐπεὶ δὲ ἀνῆλθον, ἡ μὲν ἤλαυνε καὶ ὑφηνιόχει, ἀρ-θεὶς δὲ εἰς ὕψος ἐγὼ ἐπεσκόπουν ἀπὸ τῆς ἕω ἀρξάμενος ἄχρι πρὸς τὰ ἑσπέρια πόλεις καὶ ἔθνη καὶ δήμους, καθά περ ὁ Τριπτόλεμος ἀποσπείρων τι ἐς τὴν γῆν. οὐκέτι μέντοι μέμνημαι, ὅ τι τὸ σπειρόμενον ἐκεῖνο ἦν, πλὴν τοῦτο μόνον, ὅτι κάτωθεν ἀφορῶντες ἄνθρωποι ἐπήνουν καὶ μετ ̓ εὐφημίας καθ ̓ οὓς γενοίμην τῇ πτήσει, παρέ 16 πεμπον. δείξασα δέ μοι τὰ τοσαῦτα κἀμὲ τοῖς ἐπαινοῦσιν ἐκείνοις ἐπανήγαγεν αὖθις οὐκέτι* τὴν ἐσθῆτα ἐκεί-21 νην ἐνδεδυκότα, ἣν εἶχον ἀφιπτάμενος, ἀλλ ̓ ἐμοὶ ἐδόκουν

οὐκ ὀλίγες

14. ἐπεί μοι εἰς νοῦν Α. ἐπεὶ μοι καὶ εἰς νοῦν ν. εὐθὺς Α. εὐθὺς οὐκ ὀλίγας ν. xès] Literae ès in litura in F. ἀποληφθεῖσα ad το μεν πρῶτον F. ὁδόντας F.

συνέπειε

A Y. Praefert etiam Schaeferus apud Erfurdt. ad Soph. Ant. v. 831. ἐνέπριε. ν.

15. τῆσδε Arabco. τῆς δὲ ν. ARZT (D?)ed. ἴδῃς ν.

ὑπόπτερον ΑFacd. - εἰδῇς

καὶ ἡλίκα om. Α.

ὑφηνιόχει] ηνιόχει πρὸς τὰ ἑσπέρια πόλεις Iacob.

Gronovius. πρὸς τὰς ἑσπερίας πόλεις AVD?)cd. πρὸς τὰς ἑσπε ρίους πόλεις F. πρὸς τὰς ἑσπέρι πόλεις RT. πρὸς ἑσπερίας πόλεις Ζ. πρὸς ἑσπέραν, πόλεις τ. ἀποσπείρων τί Α. μέντοι AFa. μέν ἐκεῖνο om. Α. ἦν ἐκεῖνο μ'. ἄνθρωποι ΑΓ. οἱ ἄνθρω

του ν.

ποι ν.

16. τὰ τοσαῦτα] τὰ om. Q. τὴν ἐσθῆτα ἐκείνην Thom. Μag. s. Ενδεδυκώς p. 162, 18. Ritsch. τὴν αὐτὴν ἐκείνην ἐσθῆτα Α. τὴν αὐ τὴν ἐσθῆτα ἐκείνην ν. ἐκείνην om. F. - ἀλλ ̓ ἐμοὶ] ἀλλ ̓ ἐν ᾗ Q.

εὐπάρυφός τις ἐπανήκειν. καταλαβοῦσα οὖν καὶ τὸν πατέρα ἑστῶτα καὶ περιμένοντα ἐδείκνυεν αὐτῷ ἐκείνην τὴν ἐσθῆτα καμέ, οἷος ἥκοιμι, καί τι καὶ ὑπέμνησεν, οἷα μικροῦ δεῖν περὶ ἐμοῦ ἐβουλεύσαντο. ταῦτα μέμνημαι ἰδὼν ἀντίπαις ἔτι ὤν, ἐμοὶ δοκεῖ, ἐκταραχθεὶς πρὸς τὸν τῶν πληγῶν φόβον. μεταξὺ δὲ λέγοντος, Ηράκλεις, ἔφη 17 τις, ὡς μακρὸν τὸ ἐνύπνιον καὶ δικανικόν. εἶτ ̓ ἄλλος ὑπέκρουσε, χειμερινὸς ὄνειρος, ὅτε μήκισταί εἰσιν· αἱ νύκτες, ἢ τάχα που τριέσπερος, ὥσπερ ὁ Ἡρακλῆς, καὶ 22 αὐτός ἐστι. τί δ ̓ οὖν ἐπῆλθεν αὐτῷ ληρῆσαι ταῦτα πρὸς ἡμᾶς καὶ μνησθῆναι παιδικῆς νυκτὸς καὶ ὀνείρων παλαιῶν καὶ ἤδη γεγηρακότων; ἕωλος γὰρ ἡ ψυχρολογία· μὴ ὀνείρων ὑποκριτάς τινας ἡμᾶς ὑπείληφεν; οὔκ, ὠγαθέ οὐδὲ γὰρ ὁ Ξενοφῶν ποτε διηγούμενος τὸ ἐνύπνιον, ὡς ἐδόκει αὐτῷ καὶ ἐν τῇ πατρῴᾳ οἰκίᾳ καὶ τὰ ἄλλα, ἴστε γάρ οὐχ ὑπόκρισιν τὴν ὄψιν οὐδ ̓ ὡς φλυαρεῖν 23 ἐγνωκὼς αὐτὰ * διεξῄει, καὶ ταῦτα ἐν πολέμῳ καὶ ἀπογνώ σει πραγμάτων, περιεστώτων πολεμίων, ἀλλά τι καὶ χρήσιμον εἶχεν ἡ διήγησις. καὶ τοίνυν κἀγὼ τοῦτον τὸν 18 ὄνειρον ὑμῖν διηγησάμην ἐκείνου ἕνεκα, ὅπως οἱ νέοι πρὸς τὰ βελτίω τρέπωνται καὶ παιδείας ἔχωνται, καὶ μάλιστα, εἴ τις αὐτῶν ὑπὸ πενίας ἐθελοκακεῖ καὶ πρὸς

τὸν πατέρα usque ad ἐδείκνυεν αὐτῷ om. AF. ,, In Mss. [quos notavi Ζ.] καταβαλοῦσα καὶ τὴν ἐκείνην ἐσθῆτα. Recepta lectio in margine regii Cod. adscripta est. "Bourdelotius. οἷος ] οἷς F.

· ἤδη om. AF.

και

ἐβουλεύσατο Ζ.

ὠγαθέ] ὦ ἀγαθὲ Α. ὦ γαθέ ὡς ἐδόκει αὐτῷ καὶ] Locus cor

ὀνείρων ὑποκριτάς τινας ἡμᾶς Α. ὀνείρων τινῶν ἡμᾶς ὑποκριτάς τι

νας ν. τινῶν deest etiam in FQa. V. - Ξενοφῶν] Anab. 3, 1, 11. ruptus. καὶ post αὐτῷ eiecit Lehmannus. Non male Schmiederus: ὡς ἐδόκει αὐτῷ καιομένη ἡ π. οἰκ., si pro καιομένη scribas: καίεσθαι. πατρός] πρώα Α, ad mrg. πατρώα.

(sic) F.

ὑποκρίσιν

ἐν πολέμῳ Α. ἐν τῷ πο

οἰκεία (sic) F.

18. τοῦτον τὸν ὄνειρον Α. τοῦτον ὄνειρον F. τὸν a 2πι. τοῦτον

τὴν ἥττω ἀποκλίνει φύσιν οὐκ ἀγεννῆ διαφθείρων· ἐπιρ ρωσθήσεται εὖ οἶδ' ὅτι κἀκεῖνος ἀκούσας τοῦ μύθου, ἱκανὸν ἑαυτῷ παράδειγμα ἐμὲ προστησάμενος, ἐννοῶν οἷος μὲν ὢν πρὸς τὰ κάλλιστα ὥρμησα καὶ παιδείας ἐπεθύ μησα μηδὲν ἀποδειλιάσας πρὸς τὴν πενίαν τὴν τότε, οἷος δὲ πρὸς ὑμᾶς ἐπανελήλυθα, εἰ καὶ μηδὲν ἄλλο, οὐδενὸς γοῦν τῶν λιθογλύφων ἀδοξότερος.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΙΠΟΝΤΑ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΕΕ
ΕΝ ΛΟΓΟΙΣ.

Οὐκοῦν Προμηθέα με εἶναι φής; εἰ μὲν κατὰ τοῦτο, ὦ ἄριστε, ὡς πηλίνων κἀμοὶ τῶν ἔργων ὄντων, γνωρίζω τὴν εἰκόνα καὶ φημι ὅμοιος εἶναι αὐτῷ, οὐδ ̓ ἀναίνομαι πηλοπλάθος ἀκούειν, εἰ καὶ φαυλότερος ἐμοὶ ὁ πηλὸς οἷος ἐκ τριόδου, βόρβορος τις* παρὰ μικρόν· εἰ δὲ ὑπερε-24 παινῶν τοὺς λόγους ὡς δῆθεν εὐμηχάνους ὄντας τὸν σου φώτατον τῶν Τιτάνων ἐπιφημίζεις αὐτοῖς, ὅρα μή τις εἰρωνείαν φῇ καὶ μυκτῆρα οἷον τὸν Ἀττικὸν προσεῖναι τῷ ἐπαίνῳ. ἢ πόθεν γὰρ εὐμήχανον τουμόν; τίς δ' η περιττὴ σοφία καὶ προμήθεια ἐν τοῖς γράμμασιν, ὡς ἔμοιγε ἱκανόν, εἰ μὴ πάνυ σοι γήϊνα ἔδοξε μηδὲ κομιδῇ ἄξια του Καυκάσου. καίτοι πόσῳ δικαιότερον ὑμεῖς ἂν

τὴν ἥττω ΑFQ M. τὰ ἥττω v.

ἀποκλίνων Α.
ບໍ່

ἑαυτῷ Hemster

ἀποδειλιάσας Α.

husius. Libri et edd. vett.: ἑαυτοῦ. . In fine A, uti semper, repetit operis titulum. Q, in quo hic libellus ultimus, addit: ἐπίγραμμα ὃ ἐπέγραψε Λουκιανὸς ἐν στήλῃ βηρύλλου λίθου πρὸς τῷ λιμένι τῆς τῶν μακάρων νήσου ποιηθὲν αὐτῷ παρ' Ομήρου" Λουκιανὸς τάδε πάντα φίλος μακάρεσσι θεοῖσιν εἶδέ τε καὶ πάλιν ἦλθεν ἑὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.

Cf. Ver. Hist. 2, 28. T. 2. p. 125.

εἰκάζοισθε τῷ Προμηθεῖ, ὁπόσοι ἐν δίκαις εὐδοκιμεῖτε ξὺν ἀληθείᾳ ποιούμενοι τοὺς ἀγῶνας; ζῶντα γοῦν ὡς 25 ἀληθῶς καὶ ἔμψυχα* ὑμῖν τὰ ἔργα, καὶ νὴ Δία καὶ τὸ θερμὸν αὐτῶν ἐστι διάπυρον· καὶ τοῦτο ἐκ τοῦ Προμη θέως ἂν εἴη, πλὴν εἰ μὴ διαλλάττοιτε, ὅτι μηδ ̓ ἐκ πηλοῦ πλάττετε, ἀλλὰ χρυσᾶ ὑμῖν τοῖς πολλοῖς τὰ πλάσματα. ἡμεῖς δὲ οἱ ἐς τὰ πλήθη παριόντες καὶ τὰς τοι-2 αύτας τῶν ἀκροάσεων ἐπαγγέλλοντες εἴδωλα ἄττα ἐπι δεικνύμεθα· καὶ τὸ μὲν ὅλον, ἐν πηλῷ, καθάπερ ἔφην μικρὸν ἔμπροσθεν, ἡ πλαστικὴ κατὰ ταὐτὰ τοῖς κορο πλάθοις· τὰ δ ̓ ἄλλα οὔτε κίνησις ὁμοία πρόσεστιν οὔτε 26 ψυχῆς δεῖγμά τι, ἀλλὰ τέρψις* ἄλλως καὶ παιδιὰ τὸ πρᾶγμα. ὥστε μοι ἐνθυμεῖσθαι ἔπεισι, μὴ ἄρα οὕτω με Προμηθέα λέγοις εἶναι, ὡς ὁ κωμικὸς τὸν Κλέωνα· φησὶ δὲ, οἶσθα, περὶ αὐτοῦ·

Κλέων Προμηθεύς ἐστι μετὰ τὰ πράγματα.

καὶ αὐτοὶ δὲ Ἀθηναῖοι τοὺς χυτρέας καὶ ἰπνοποιοὺς καὶ πάντας, ὅσοι πηλουργοί, Προμηθέας ἀπεκάλουν ἐπισκώπτοντες ἐς τὸν πηλὸν καὶ τὴν ἐν πυρὶ οἶμαι τῶν σκευῶν ὄπτησιν· καὶ εἴγε σοι τοῦτο βούλεται εἶναι ὁ Προμηθεύς, πάνυ εὐστόχως ἀποτετοξευται καὶ ἐς τὴν Ἀττικὴν δρι μύτητα τῶν σκωμμάτων, ἐπεὶ καὶ εὔθρυπτα ἡμῖν τὰ ἔργα, ὥσπερ ἐκείνοις τὰ χυτρίδια, καὶ μικρόν τις λίθον ἐμβαλὼν συντρίψειεν ἂν πάντα. καίτοι φαίη τις ἂν παΣτραμυθούμενος, οὐ ταῦτα* εἰκάσαι τῷ Προμηθεῖ, ἀλλὰ τὸ