/ Ετάξαντο ) ἀντὶ τοῦ παρετάξαντο &c. Alicubi vero praefigitur vì Toυ totius etiam fententiae expofitioni. Sed interdum etiam occurrit ἀντὶ τῆς, cum alicuius προθέσεως, id eft praepofitionis, fit mentio : ut p. 404 1. 28, Τὰ ἐπιθαλάσσια) ἡ ἐπὶ avTì Tns Tapá. Intelligit enim compofitum unum pofitum effe pro altero: videlicet ἐπιθαλάσσια, ex praepofitione ἐπὶ & nomine θάλασσα factum, pro παραθαλάσσια, in quo praepofitio mapa & idem illud nomen coaluerunt. Neque vero dubium eft, quin itidem fcribendum fit, й és aνTì Tus Tepì, non vτì To Tepì, in iis, quae proxime praecedunt.

At ubi leges, 's av ei exeye, fcias id effe, quod Latine dicitur, quafi diceret, vel, perinde ac fi diceret. Sic pag. 453 l. 28, in hunc locum, ἐς τοῦτό τε περιέστη ἡ τύχη, ὥστε Αθηναίους μὲν ἐκ γῆς τε καὶ ταύτης Λακ. &c. fcribi videmus, ὡς ἂν εἰ ἔλε γεν, ἐς τοῦτο περιέστη ἡ τύχη Αθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις &c. Scio autem, & oavsì alicubi coniun&te fcriptum inveniri, (ut pag. 398 duobus in locis) fed non dubium eft, quin disiuncte potius fcribendum fit, és àv ei.

Ne hoc quidem filentio praetereundum, interdum loci totius fenfum proponi, quamvis nihil eorum, quae recenfui, praefigatur. Cuius rei exempla cum alibi habes, tum vero pag. 452.

At cum oftendere vult, quae fit naturalis (ut ita dicam) verborum feries, feu quis ordo, (id eft, in quem ordinem reducenda fint verba, feu quomodo collocanda, ut facilior fit loci fenfus) dicit, Tò eğns, vel, Tò éğñs outw. Ideoque dicere queas tale apud Latinos enarratores effe, ordo eft. Verum alicubi addens τοῦ λόγου, dicit τὸ ἑξῆς τοῦ λόγου: ut pag. 425 1. 2.

Sed cum dicit, naì và és, fignificare vult, & fequentia ; five, & ea quae fequuntur. quod vulgo dicimus, & cetera, ac compendiarie fcribimus &c. Oftendit enim, iis, quae ex quopiam Thucydidis attulit loco, addenda effe & quae fequuntur, ea videlicet, quae locum illum claudunt. Utrumque loquendi genus habes pag. 310.

Verum, ut ad illud o es revertar, quo uti eum dixi, cum docet, quaenam effe debeat vulgaris illa & velut naturalis verborum feries: legimus quidem alicubi & ifta, To s Tns Savoias outw fed non dubito, quin mendofe fcripta haec fint pro iftis, τὸ ἑξῆς καὶ ἡ διάνοια οὕτω; ut intelligamus, talem verborum feriem pariter & fenfum esse.

Eundem vero ufum praeftant illi aliquando hae duae vo

culae, iva, five, "', quem illae rò ens ut pag. 308 I. 16, ἵν ̓ ᾖ, καὶ τῇ ἐς τὸν νῦν τρόπον. Uno autem in loco invenio, (fortaffe autem & in pluribus inveniri poterit) pag. videlicet 5741. 22, ivan Tò ñs. Verum & de hoc monendus es, ex iis locis, in quibus utitur illis voculis iva, nonnullos esse, in quibus non ipfa Thucydidis verba in talem ordinem, qualem dixi, reducta, fed eorum fenfum fubiungit. Sic pag. 546 1. 14, ἵνα ᾖ, δείσαντες τὴν τῶν ̓Αθηναίων περὶ λόγους δεινότητα. Invenies & vocabulum σúvτağıs de illa verborum ordinatione dictum: ut pag. 314 l. 18, in haec verba, й yàs AaneSaíuov, & in ea, quae proxime fequuntur, annotat, i oúvταξις, ἡ γὰρ Λακεδαίμων, ἐπὶ πλεῖστον ὧν ἴσμεν χρόνον στα σιάσασα, πρὸ τῆς τῶν Ἡρακλ. &c. Quin etiam alicubi dicit, iva ouτws n cúvτağıs ut pag. 343 1. 24. Ac fimiliter utens verbo συντάττειν, dicit alicubi tale verbum συντακτέον τούT. quod diceremus, Iungendum effe illi, vel Connectendum cum illo. Interim tamen & alteram illam fignificationem vulgarem tribuit vocabulo úvragis & quidem non raro: ut cum dicit Αττικὴ ἡ σύνταξις.

c

Sed ad priorem illum vocis ouvrais ufum quod attinet, invenies etiam in quodam loco, (quem effe unicum puto) 'H περιοχὴ τοῦ λόγου καὶ ἡ σύνταξις τοιαύτη. Is autem eft pag. 306, Νεμόμενοί τε τὰ αὑτῶν ἕκαστοι) ἡ περιοχὴ τοῦ λόγου και ἡ σύνταξις, τοιαύτη, Νεμόμενοι τὰ ἑαυτῶν ἕκαστοι &c. Ubi Epox appellare videtur eam fententiam, quam verba illa ४० Tepeover, id eft, complectuntur. Illam enim non dubito περιέχουσι, quin pluribus, quam habeamus, verbis expofuerit, & aliqua in parte huius loci aliam, quam fit hic, fcripturam reliquerit. Vel hic certe, οὐδὲ γῆν φυτεύοντες, ἀλλὰ σπείροντες, mendofam effe fcripturam manifeftum eft. Ceterum epox ÙV TYS Ypaons Lucas in Actis eodem quidem modo dixit de certo loco & certis quibufdam verbis, iifque haud multis, comprehenfo: fed non de verbis ad exponendum eum adhibitis loquens, verum de illis ipfis, quibus a fuo auctore (fi modo Graeca interpretatio fatis fideliter ea repraefentare poteft dici) fcriptus eft.

Pertinent ad hunc fermonem & voces iftae, dià μéσov, quae frequenter occurrunt. Significant enim, quod vulgo dicimus per parenthefin: ideoque illis utitur, cum aliqua interiiciuntur, quae verborum ordinem velut perturbant, & de illis lectorem vult commonefacere, ne ipfum turbent ea, quibus (uti dixi) ordo ille velut perturbatur. Ceterum duae illae

voces, fi quis verbum verbo velit reddere, fonant per medium. Sed non fecus exponere oportet, ac fi fcriptum foret év μéow, id eft in medio. Sic pag. 391 1. 19, Tò ñs πρòs tò, pvíja καταλελείψεται τὰ γὰρ ἄλλα διὰ μέσου. Ubi obfervandus eft obiter & hic ufus praepofitionis pòs, cum ellipfi, ubi fcribit, pòs Tó. nam perinde eft, ac fi diceret, vocula is fertur ad illa, five, tendit ad illa, μvýμn natanske ferar five verbum Opera, five aliud haec loquendi forma fubaudiendum nobis relinquat. Ceterum hunc ad locum quod attinet, ea quae ille dicit effe διὰ μέσου, funt ifta, ἂν καὶ νῦν ὑπενδῶμέν ποτε. πάντα γὰρ πέφυκε καὶ ἐλασσοῦσθαι. fed vifum tamen eft fatis effe ifta, πάντα γὰρ πέφυκε καὶ ἐλασσοῦσθαι, notis parenthefies includere: cum alioqui fint plerique alii loci, ubi cunda, quae fiuérou pofita ait, illis notis inclufa fis inventurus. Quemadmodum porro ellipfin fubeffe dixi illis verbis πpòs το, fic etiam his διὰ μέσου fubefle manifeftum eft: five τίθε ται, aut τέθειται, five κεῖται, five aliud quodpiam verbum fubaudire oporteat. Ne hoc quidem omittendum, haec etiam verba ἐν τῷ μέσῳ (quorum fignificationem illa διὰ μέσου habere, modo aiebam) alicubi occurrere: ut pag. 466 1. 23, λέγει ἐν τῷ μέσῳ.

Interdum autem adverbio μeraù idem ab eo declaratur: ut pag. 415, 1. 17, τὸ δὲ, ἐὰν χαρίζησθε, μεταξύ. Ubi tamen quomodo verum effe poffit, verba haec, suv xupinade, poni per parenthefin, non video: nifi aliam lectionem fecutum effe eum dicamus, ut meae in haec fcholia annotationes docebunt. Hinc autem eft compofitum μsтažuλoyía, apud eundem, eadem de re. Nam pag. 380 verba ifta, Tuxor yàs ev Aiyin övres, (fed apud eum omifit librarius dn & övres) quae notis parenthefios cincta funt, peragunovíav effe fcribit. Quamvis autem Latinis interlocutio five interloquium eandem compofitionis formam habeat, quam peragunogía, (quod veteribus Graecis ignotum fuiffe puto) voces tamen illae magis apte refpondere Graeco illi vocabulo videntur, cum eo id fignificatur, quod Suidas fcribit, videlicet, Relicto ad breve tempus fuo argumento, de re ad aliud argumentum pertinente fermonem inücere. Cui expofititioni hoc exemplum fubiungit, pòs Bpcsχὺ ὁ λόγος ἐπέπαυτο αὐτῷ περὶ τῆς χώρας, καὶ αὖθις ὥσ περ ἐν μεταξυλογίᾳ τινὶ, περὶ Ἄβρου του Σαρακηνοῦ διελεγέστην άμφω.

Sed cum faepe ad oftendendum illum verborum ordinem, fimulque declarandum loci fenfum, admonendus fit lector,

aliquam vocem aut aliquas voces repeti debere e fuperioribus, five e praecedentibus: ille hac de re loquens dicere folet, and novou quae fonant, fi verbum verbo reddatur, a communi; quod ea, quae repetitur, vox, vel potius repetenda effe dicitur, affumenda fit ex fuperiore loco, tanquam quodam communitatis iure. Neque vero dubium eft, quin cum ellipfi ipfe, ficut & ceteri paffim, ita loquatur, & LONGU & defit verbum anтéov, (id eft, fumendum, vel accipiendum) aut aliquod huiufmodi. Hoc quidem certe apud eum ipfum invenitur cum alibi, tum pag. 424 1. 27, τὸ δὲ, οὔκουν χρὴ, ἀπὸ κοινοῦ ληπτέον.

Alicubi alia verba adiicit: ut pag. 550 l. 17, Tò àπoqaívoμer δὲ, ἀπὸ κοινοῦ, ἄνω κείμενον, ἀκουστέον. Ubi ἀκουστέον pro ὑπακουστέον pofitum dici poteft. Sed cum dicat ἄνω κείμενον, (ut certe quae aò xovou adfcifcuntur, e fuperioribus plerumque fumuntur) tamen verbum illud non ave fed nára videmus xɛłodαι, ut illic etiam monebo. Ceterum ut áæò noivoũ plerifque in locis fine adiectione legitur, fic alicubi & narà κοινού occurrit: ut pag. 314 1. 13, κατὰ κοινοῦ τὸ κατείχετο. Sic pag. 326 1. 22, xaтà novou тò év . Sed tamen, ut multo frequentius hoc quam illud legitur, ita etiam rectius dici exiftimo. Hoc certe conftat, fi ellipfin illam vocabuli anπTéov, aut λαμβάνεται, effe hic dicamus, non κατὰ κοινοῦ, fed ἀπὸ KOVO, dici debere. Sed tamen & illud non uno in loco legi fateor.

Iam vero & illae huius enarratoris admonitiones, ex quibus difcimus aliquid efle pofitum καθ' ὑπερβατόν, ad hunc de verborum ordine fermonem pertinent. Nam xat repßarÒN pofitum dicit, quod in fua fede non eft, fed eam velut tranfcendit. Alicubi vero dicit tantum eßaróv ut pag. 550 l. 1, τῶν ὑπὸ τῷ βασιλεῖ, ὑπερβατόν. τὸ δὲ ἑξης, αὐτοὶ δὲ οἰκουμεν, ἡγεμόνες καταστάντες τῶν ὑπὸ τῷ βασιλεῖ πρότερον ὄντων. Απ vulgo moris eft, in iis potius locis effe hyperbaton dicere, in quibus totum aliquod colon aut faltem comma in fedem alienam traie&tum eft. Dionyfius Halic. Tepßerov adiective etiam dixit: ubi inter illa, quibus potiffimum ab aliis differt hic fcriptor, ponit τὰς ὑπερβατοὺς καὶ πολυπλόκους καὶ ἐξ ἀποκοπῆς πολλὰ σημαίνειν πράγματα βουλομένας καὶ διὰ μα κροῦ τὰς ἀποδόσεις λαμβανούσας νοήσεις. Ad noftrum autem enarratorem quod attinet, eius exemplo poffumus vocis unius feu voculae ὑπερβιβασμὸν potius, quam ὑπερβατὸν dicere. nam verbo repßißále ita utitur: ut pag. 307 l.

1

ult. ὑπερβιβάζεται γὰρ ὁ δέ. Quin etiam aliva utitur voce p. 537 1. 10, τὸ δὲ ὥστε, ὑπερβιβάσαι χρή. Ceterum quod, de particula è loquens, dicit repßißageous, id alibi vocat ἀναστρέφεσθαι. Sic pag. 543 1. 9, τὸ τότε οὐκ ἔστι χρονικὸν, dλλ' àvéσтрUTTα. Utitur autem hoc verbo & pag. 549 1. 9. Non raro incides & in locos, ubi oportere hoc vel illud Tanove dicit. Quod vocabulum fatis eft grammaticis Graecis ufitatum, ut Latinis fubaudire, in quo Graecam illam vocem imitantur, vel potius repraefentant. Dicit vero alicubi & роσνTaxоúεiv, non ut fignificet infuper fubaudire, vel praeterea fubaudire, (quod proprie tamen fonat) fed tantum illud fubaudire. unde eit προσυπακουστέον pag 465 1. 19, προσυπακουστέον τὸ ἐλθεῖν, cum fatis effet ὑπακουστέον. Utitur nihilominus & alibi illo bicompofito: ut pag. 457 (ut alios locos omittam) 1. 21, τῷ δὲ ἑτοιμότερος προσυπακουστέον τὸ ἐκείνου. Atque ut pro compofito vranove utitur etiam bicompofito προσυπακούειν, ita viciffim fimplici ἀκούειν utentem aliquando illum audies. Sic enim p. 5 5o l. 17, τὸ ἀποφαίνομεν δὲ, ἀπὸ κοινοῦ, ἄνω κείμενον, ἀκουστέον. Ceterum alicubi & adverbium otev verbo fubaudire fignificanti praefigere, in fequentibus docebo. Ad fimplex autem àxcusiv quod attinet, eum huic tribuere & alium ufum, id quodque poftea oftendam.

Atque hic, in mentione videlicet eorum verborum, quibus fignificatur, quod Latini grammatici (ut docui modo) fubaudire dicunt, omittendum non eft adverbium Snλovóti, quo nullum vocabulum nynTinòv frequentius in oculos incurrit, quamcunque in paginam eos vertas, & quo adeo κατα. nópos utitur, ut vel naufeam parere alicui poffit. Potiffimum autem iis verbis illam vocem fubiungit, quae fubaudienda funt. Verum ex his alia quidem άrò xovou, (quod loquendi genus antea expofitum fuit) alia autem collecta quidem ex iis, quae apud ipfum fcriptorem praecefferunt, fed ita, ut id quod fenfui confentaneum fit, non autem aliquam vocem aut aliquas voces ex ipfo textu fumtas fubaudiat. Sunt vero & quae fubaudiuntur, oixader omnino allata. Atque ut incipiam ab iis, quae άò xovou fumta fubaudiuntur, legimus pag. 410 1. 4, ἀνεχώρησαν δὲ καὶ οἱ ̓Αθηναῖοι ταῖς ἑκατὸν ναυ σὶν, ἐπειδὴ καὶ ἐκείνους εἶδον. ubi fcholiaftes, αναχωρήσαντας δηλονότι. Sic vero in plerifque locis invenies, ἐπειδὴ καὶ ἐκεί νους ἑώρων, aut hoc ipfum εἶδον, ubi itidem praecedentis verbi participium fubaudiendum relinquitur. Idem & poft ýodávovTo fieri videmus pag. 574 1. 13. nam in ifta fcriptoris huius