quoniam potius dicitur aliquis ἀποτείνεσθαι πρὸς vel εἰς τι At vero αινίττεσθαι Thucydidem aliquid vel aliquem, cum dicit, intelligit, eum non aperto, fed occulto, fermo- ne fignificare. Ac interdum & quidem frequentius) accufa- tivum cum praepofitione dat huic verbo : ut pag. 343 1. 32, πρὸς τοὺς λόγους τοῦ Κορινθίου αἰνίττεται. Item pag. 317 1. 13, πρὸς Ἡρόδοτον αἰνίττεται. Cum accuf. tamen fine praepof. 1. 20, αἰνίττεται δὲ τὰ Μηδικὰ Ἡροδότου. Sic pag. 327 1. 2, αί- νίττεται Ποτίδαιαν. Nec non pag. 328 1. 9, αινίττεται Ἐπίσ δαμνον. At vero pag. 383 fq. utramque invenies conftru&tio- nem. nam ibi leges 1. 36, αινίττεται τοὺς ἱππέας αὐτῶν τοὺς κειμένους. Et paucis interie&tis, αἰνίττεται δὲ πρὸς Λακεδαι μονίους. Solet tamen potius accufativo fine praepofitione iun- gi hoc verbum: cui propemodum refpondet Latinum innue- re: quo etiam uti malim ad illius interpretationem, quam verbo alludere. Addendus porro eft praecedentibus hic locus pag. 339 l. 30, in quo adverbium αορίστως praefigit verbo αἰνίττεται. Scribit enim, αορίστως μὲν, εἰς τοὺς Λακεδαιμο νίους δὲ αινίττεται. Ubi poft ἀορίστως μὲν, quod fonat indefi nite quidem, fubaudiendum relinquit aliquod verbum: nifi forte incuria librarii potius defiderari credendum eft. Hoc autem verbum fuerit (ut opinor) vel λέγει, vel φησὶ, vel aliud huiufmodi. nam qui non vult aperte declarare, quod fentit, fed tantum αἰνίττεσθαι, is indefinite loquitur, genus dum, eum alicubi pro aivitTea verbo xeye uti, minus proprie: ut pag. 320 1. 36, λέγει δὲ ̓Αθηναίους. Verbo xaтarneválev in concionum praefertim expofitione fignificare folet adftruere aliquid argumentis: quod una voce dicitur probare. Sic pag. 452 1. 7, κατασκευάζει δὲ διὰ τούτου ὅτι οὐδ ̓ ὅλως δεῖ αὐτοῖς συγχωρῆσαι κατελθεῖν εἰς τὴν γῆν. Ufus autem fum verbo adftruere, quod eandem, quam ipfa vox Graeca, metaphoram habeat: & videam contrarium Latinum deftruere contrario Graeco ávaσnevάleiv in eodem metaphorae genere refpondere. Qua de re vel Fabius nullam nobis dubitationem relinquit, ubi fcribit, narrationibus non inutiliter fubiungitur opus deftruendi confirmandique eas: quod àνασκευὴ καὶ κατασκευὴ vocatur. Quo ex loco pofit καταGXEvάZEV reddi etiam confirmare: fed huius fcholiaftae locis. aptior eft altera huius verbi interpretatio. Legimus autem & pag. 336 1. 22, ἐπειδὴ εἶπεν ὁ Κορίνθιος πρὸς ἑτέραν συμμα χίαν τραπέσθαι (fed τραπεῖσθαι, aut τραπέσθαι ἂν fcribo) μὴ βοηθούμενος ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων, νῦν τοῦτο κατασκευάZel. Ubi perinde videtur effe, ac fi diceretur, Rationibus di&tum fuum munit & velut fulcit; five, fententiam fuam; vel, quod fe facere decreviffe dixit. In iifdem concionibus faepe utitur nomine xeqáλara, quod Latino capita ei refpondente interpretari poffumus. Sunt autem concionis alicuius neqάa, ea quae potiffimum conatur nataσnevázev (de quo verbo dictum modo fuit) is, qui concionatur. Ideoque concionem unam in certa dividere capita confuevit. Sic pag. 404 1. 35 de Mitylenaeorum legatorum concione dicit, διαιρεῖται ἡ δημηγορία αὕτη κεφαλaíos ubi deeffe puto vocem Tpai. Sequuntur enim tria capita: primum, Tò Sínasov, id eft, aequum effe quod poftulant : fecundum, To Suvatov, fieri id poffe: tertium, Tò σuμpéрov, utile effe. Huc pertinet quod pag. 322 legitur, Tou Kepnupaiou δημηγορία μᾶλλον τὸ συμφέρον προβάλλεται ἤπερ τὸ δίκαιον· ἡ δὲ τοῦ Κορινθίου, μᾶλλον τὸ δίκαιον ἤπερ τὸ συμφέρον id eft, Corcyrenfis concio magis utilitatem allegat, (vel obtendit) quam aequitatem: at Corinthii, magis aequitatem quam utilitatem. In fcholiis fcriptis in hanc partem hiftoriae Thucydidis (fi conciones certam quandam hiftoriae illius partem vocare licet) occurrent aliquoties haec verba, évτeudev oi dyves ut pag. 323 1. 9, in haec verba, γενήσεται δὲ ὑμῖν πειθομένοις καλώ Η ξυντυχία κατὰ πολλὰ τῆς ἡμετέρας χρείας, & in ea, quae fequuntur, annotata funt illa, ἐντεῦθεν οἱ ἀγῶνες. Ubi ἀγῶνες, id eft certamina, (fi verbum verbo reddatur) appellari videntur rationes, quae firmamentum & robur caufae efficiunt, quafi praecipuum fit illarum certamen. Sed pag. 334 1.17, poft évTEUDEV οἱ ἀγῶνες, legimus, καὶ τὸ δίκαιον. ubi aliquam verborum ellipfin effe fufpicor. Occurrent in iifdem in eafdem conciones fcholiis & verba ista, oi éπíλoyos évteûber ut pag. 324 1. 35, & 327 1. 22, & 3361. 18. Mirari autem quis poffit, illum plurali numero uti, ac non potius ἐπίλογος dicere: fed ἐπιλόyous dixerunt & quidam alii. Atque adeo auctor rhetorices ad Herennium, conclufiones, inquit, quae apud Graecos Ínoyo nominantur, tripartitae funt. nam conftant ex enumeratione, amplificatione, & commiferatione. Verum in his epilogis huius fcholiaftae haec omnia minime vera comperientur: minus etiam id, quod addit, nos poffe quatuor in locis uti conclufionibus: in principio, fecundum narrationem, fecundum firmiffimam argumentationem, in conclufione. Quartus enim hic locus, is potius eft, ex quo hic fcholiaftes fuos étiλóyous nobis folet depromere. Obiter autem animadvertendum eft, poffe hoc duriufcule dictum videri, nos conclufionibus in conclufione uti. Idem conciones vidéTous vocare videtur, eas quae potius ἀντιλογικαὶ νocantur, vel ἀντιῤῥητικαί. quafi quis dicat contradictoriae: fed potius adverfarias appellare Latinas iubet, ficut Aeschinis & Demofthenis orationes adversariae vo cantur. Locis aliquot occurret tibi μετάβασις, alicubi & παρέκβασ σις: ut pag. 308 1. 22, ταῦτα δὲ ἐν παρεκβάσει εἴρηται. Sic etiam pag. 363 ad hanc Thucydidis narrationem, To de Mnδισμού του Παυσανίου Λακεδαιμόνιοι, πρέσβεις πέμψαντες παρ ρὰ τοὺς Αθηναίους, ξυνεπητιῶντο καὶ τὸν Θεμιστοκλέα, annotat, haec effe apenßativ, quod Paufaniae factum (vel, id quod de Paufania narratum eft) confequantur. nihil enim ad piaculum pertinere: ad piaculum, inquam, de quo inftitutus erat fermo. Eft igitur hic apénßaois, quod à Latinis digreffio dicitur: a Cicerone cum adiectione, digreffio a propofito, vel digreffio ab oratione propofita. At μstáßacis non eft eiufmodi digreffio, quae intermittit tantum & velut fufpenfam orationem propofitam vel fufpenfum fermonem propofitum relinquit, fed eft potius tranfitio a fermone uno, cui finis impofitus eft, ad alium. Sic pag. 389 verbis hifce, Tou ♪ auтou Dépous &c. appofita eft vox ista KETάßaris. Itidemque pag. 426, in haec verba, 'Er dè Tậ aủ 1 TJépei &c. eandem vocem invenies. Sed cum idem annotatum effe in omnes locos deberet, qui illa verba, aut ista haberet, τοῦ δ ̓ αὐτοῦ χειμῶνος, aut τοῦ δ ̓ ἐπιγιγνομένου θέρους, five τοῦ δ ̓ ἐπιγιγνομένου χειμώνος. (cum in his omni bus illa fit, quam dixi, tranfitio) in eorum tamen pauciffimos annotationem illam es inventurus. Utitur autem & verboμsTaßaiveiv, de huiufmodi tranfitione loquens: ut pag. 350 l. 23, μετέβη ἐπὶ τοὺς Θασίους. Idiaua Thucydidis quid appellet, iam aliunde notum effe poteft: praefertim cum & Dionyfius Halicarnaffeus opufcuium περὶ τῶν Θουκυδίδου ἰδιωμάτων fcripferit: quod quidam interpretantur de Thucydidis proprietatibus; fed malim, de iis, quae Thucydidi propria funt, vel de iis, quae Thucydidi peculiaria funt, id eft, eius fermoni. Utitur autem hac voce idiopa pag. 351 1. 5. Nam ibi poftquam fcripfit éo' Te égiao diatum effe pro ἐπὶ τῷ ἐξιέναι, addit, ἰδίωμα δὲ τοῦτο Θουκυ Sidov. Pag. autem 337 vocum aliquot mentionem facit, quas apud Thucydidem effe ait idiws. Sed falli poffit lector interdum in quibufdam, quae pro Thucydideis affert, cum ei peculiaria non fuerint. veluti cum de expиTéz nobis dicit, Douxusídou effe xéğı. nam ad terminationem refpicit, & terminatione tenus effe Thucydideum vocabulum intelligit, cum fit pro ἐπιχειρητέον. Quamquam ne hoc quidem modo vocari poffe Thucydideum id vocabulum videtur, ut fuo loco docebo. Verum & de hoc monendus es, alicubi pro verbis illis, quae Thucydidis aliquod idioma habere annotaverat, alia fuppofita fuiffe. Atque hoc pariter fuo loco manifeftum faciam. Cum fcribit, τοῦτο ὡς παρὰ Θουκυδίδου εἴρηται, intelligit, hoc dictum effe tanquam a Thucydide, fuam fententiam, feu iudicium fuum, interponente. Atque hunc effe iftorum verborum fenfum, ex pag. 348 apparet. Pag. autem 346 reprehenduntur, qui de certis quibufdam verbis dixerunt, ea poffe καὶ ὡς ἀπὸ Θεμιστοκλέους καὶ ὡς ἀπὸ Θουκυδίδου λέγεσθαι. His verbis, τοῦτο δὲ ἡ τοῦ λόγου ἐπαγωγὴ δηλοῖ, quibus utitur pag. 571 l. 21, (nec non alibi, ut opinor) fignificatur, hoc declarant ea, quae fubiunguntur. perinde ac fi dictum effet, τοῦτο δὲ τὰ ἐπαγόμενα δηλοί, five, τοῦτο δὲ ἐκ τῶν ἐπαγο μένων δῆλον. Dicunt autem & τὰ ἐπιφερόμενα eadem de re : ficut οἷς ἐπιφέρει, & οἷς ἐπάγει, pro eodem: nimirum pro eo, quod dicimus, quibus fubiungit. Pro quo dicere vulgus folet, quibus fubiicit. Verba haec, os Tv Onσ (quibus per parenthefin utitur pag. 322 1. 35) fignificant, ut in fequentibus dicit. Cum tamen verbum Kariéra fit defcendere, fonant potius ut infra dicit: (quafi quis dicat, ut defcendens ait, vel, in defcenfu) ut in eorum, quae praecedunt, mentione dici folet, save not, vel, ὡς ἀνωτέρω φησί, (aut λέγει) vel ἔφη, aut ἔλεξε, id eft, ut fupra dicit, vel dixit. Ceterum pro illo xativ nonnunquam κατιών alio participio, videlicet poïv, utentes, dicunt, &s poÏWN que. Ita pag. 360 1. 26, naì poïav eipnxev, id eft, progrediens, vel ulterius pergens. Sunt, qui in progreffu hac de re dicant. Magis alioqui ufitatum eft in fequentibus: quod refpondet huic loquendi generi, év toîs ¿¿ñs. Scripta feu narrata narà diéžodov, funt ea, quae fufe fcripta funt, & non dià ßpax éwv ut pag. 337 l. 32, ταῦτα πάντ τα παρ' Ηροδότῳ κεῖται κατὰ διέξοδον. Sic etiam pag. 313 1. 1, ἡ δὲ ἱστορία κεῖται κατὰ διέξοδον παρ' Ηροδότῳ. Item pag. 401 1. 20, τοῦτο Ἡρόδοτος ἐν τῇ ἐννάτη ἱστορεῖ κατὰ διέξοδον. Ubi aliquam obiectionem quaeftionemve proponit, (nam & hoc ab eo fit haud negligenter) non folum utitur particulis nai μùv, & naízor, quarum poftea fiet a nobis mentio, fed nonnunquam interrogativam particulam huic fermoni adhibet: ut pag. 3os 1. 20, πῶς ἤκμαζον ἀμφότεροι παρασκευῇ τῇ πάσῃ είγε τοῖς Πελοποννησίοις χρημάτων ἐνέδει ; Alicubi vero dicit, ἐζήτησαι πως ut pag. 554 1. 14, ἐζήτηται πῶς Δεκε λείας ἐπιτειχιζομένης ἔμελλον οἱ Αθ. &c. Cui obie&tioni refpondens fcribit, quμer our as iv TIS TE. &c. At vero pag. 333 utitur vocabulo dopov. Nam 1. 21 legimus, dopov πws Φορμίων τὸ πρὸς τῇ Παλλ. &c. atque hanc ἀπορίαν folvens, addit, καὶ φαμὲν ὅτι τὸ πρὸς τῇ Παλλ. &c. Alicubi autem oftendit, quomodo Thucydides obiectionem, quae mota fuiffet, anteverterit: ut pag. 466 1. 22, ÉTELδὴ εἶπε τὸ πολὺ τὴς νυκτὸς, ἵνα μή τις είπη, καίτοι ἐν ἡμέρᾳ ταῦτα ἐγένετο, λέγει ἐν τῷ μέσῳ, ἐπεγένετο γὰρ νύξ. Ubi obferva, particulam vel potius particulas nairo eum ufum habere, quem dari ab illo voculis xai unv, poftea oftendam: id eft, eodem adverfativas effe modo, quo apud Latinos atqui. (At vero év μéo memineris fignificare, quod dicimus per parenthefin: qua de fignificatione dictum a me antea fuit.) Sed & duabus illis voculis xai unv (quae inter coniunétiones numerantur, & fonant, quod Latini dicunt atqui) utitur quibufdam in locis, ubi obiectionem, quae affertur aut afferri poteft adverfum eos, proponit. Qua certe in re, non |