his additamentis, praeter morem scriptum esset.] Verum οὖσαν pro εἶναι dici posse, reliqua exempla osten dunt." BAUER. Add. VI, 1. Διείργεται τὸ μὴ ἤπειρος οὖσα, quod alibi semper per infinitivum effertur. Vid. Matth. Gr. p. 781. not. 5.

Cap. XIII. Enallage ε) temporum et ξ) personarum. Sub iicitur b) hypallage.

aa) Praesens.

αα) Pro imperfecto Bauerus invenit I, 68. Οὐ περὶ ὧν ἐδιδάσκομεν ἑκάστοτε τὴν μάθησιν ἐποιεῖσθε, ἀλλὰ τῶν λε γόντων μᾶλλον ὑπενοεῖτε, ὡς ἕκενεν (ita codd. vid. infra in cap: de dial. Thuc.) τῶν αὐτοῖς ἰδίᾳ· διαφόρων λέγουσι, ubi oratio recta et obliqua, ut saepe alibi, permutatae sunt. Vid. Matth. Gr. p. 711. Tum I, 41. Φίλον ἡγοῦν. ται τὸν ὑπουργοῦντα, ἦν καὶ πρότερον ἐχθρὸς ᾖ. Neophytus Ducas: Τὸ μὲν πρότερον τοῦ παρωχημένου μόριον, τὸ δὲ ἂν ᾖ πρὸς τὸ μέλλον. ἀξυμβίβαστα ἄρα ἀλλήλοις· κείσθω δὴ ἀντὶ τοῦ, καὶ εἰ πρότερον ἐχθρὸς ἦν. Potius notio adverbii πρότερον non nimis premenda, nisi ipsum εἰ ἦν reponi placet; nam ἦν habent certe C. E., et el atque ἤν saepe confundi constat. Vitium etiam in verbis III, 57. Ες τοῦτο γὰρ δὴ ξυμφορᾶς προκεχωρήκαμεν, οἵτινες Μήδων τε κρατησάντων ἀπολλύμεθα, καὶ νῦν ἐν ὑμῖν τοῖς πρὶν φιλτάτοις Θηβαίων ἡσσώμεθα. Nam ὄλλυσθαι etiamsi iam in praesente praeteriti temporis notionem habeat, ut demonstrare studuit Doederlein. Actt. Monacc. I. 1. 46., quanquam huic fidem non habet Censor eruditus Ephemm. Ienn. 1816. no. 12., tamen vere monitum est, pro perfecto tantum, quod huc non quadrat, non autem pro imperfecto vel aoristo poni posse. Scribe igitur ἀπωλε λύμεθα.

P.

ββ) Pro imperfecto cum v. III, 65. Εἰ μὲν ἡμεῖς αὐ τοὶ πρός τε τὴν πόλιν ἐλθόντες ἐμαχόμεθα, καὶ τὴν γῆν ἐδη οῦμεν ὡς πολέμιοι, ἀδικοῦμεν· εἰ δὲ ἄνδρες ὑμῶν οἱ πρῶτοι καὶ χρήμασι καὶ γένει — — ἐπεκαλέσαντο ἑκόντες, τί ἀδικοῦ μεν; ubi postrema quidem recte dicta sunt, quoniam ε ἐπεκαλέσαντο notat si arcessiverunt (quod re vera ab iis factum est) vel aliis verbis quum arcessiverint; sed in priore membro proprie requirebatur εἰ ἐμαχόμεθα ήδικοῦμεν ἄν, pro quo scripsit ἀδικοῦμεν concinnitatis causa, ut videtur. Apud alios scriptores etiam perfectum in apodosi talium sententiarum legitur. Facile excusari possunt verba Platon. Apol. Socr. 5. Πόθεν αἱ διαβολαί σοι αὗται γεγόνασιν; οὐ γὰρ δήπου σου γε οὐδὲν τῶν ἄλλων περιττότερον πραγματευομένου, ἔπειτα τοσαύτη φήμη τε καὶ λίγος γέγονεν, εἰ μή τι ἔπραττες ἀλλοῖον ἢ οἱ πολλοί, quae bre viter dicta sunt pro λόγος γέγονεν, ὃς οὐκ ἂν ἐγένετο, εἰ μή Maiorem offensionem habent Aeschyli verba Agam. 866.

Καὶ τραυμάτων μὲν εἰ τόσων ετύγχανεν
ἀνὴρ ὅδ', ὡς πρὸς οἶκον ὠχετεύετο
φάτις, τέτρωται δικτύου πλέω λέγειν.

yy) Participium praesentis pro aoristi vel perfecti participio. Ubi participium substantivi instar est. Ne commemoremus φεύγοντας, quo nomine saepissime eos denotari, qui in exilium eiecti sunt, satis constat, Thucyd. III, 4. scribit Πέμπουσιν ἐς τὰς ̓Αθήνας οἱ Μιτυληναῖοι τῶν διαβαλλόντων ἕνα, ᾧ μετέμελεν ἤδη, ubi non est, cur cum Reiskio pro διαβαλλόντων e coniectura ponas διαβαλόντων, quum οἱ διαβάλλοντες sint accusatores. Add. II, 2. Θέμενοι ἐς τὴν ἀγορὰν τὰ ὅπλα, τοῖς ἐπαγομένοις οὐκ ἐπείθοντο, ubi non accurata est Stephani nota, et II, 5. Ευρύμαχος, πρὸς ὃν ἔπραξαν οἱ προδιδόντες. Cf. Lobeck. ad Aiac. p. 277. In quibus locis simul permanens effectus rei praeteritae indicatur, qua ratione ἀδικούμενοι Ι, 58. explicandum esse vidit Herm. ad Soph. El. v. 47.

dd) Praesens pro aoristo indicativi. Latinorum praesens historicum. Matth. Gr. p. 704. Cf. infra sub Oratione, variata.

E) Pro praeterito perfecto, quae cognata tempora eunt. Ως αὐτοὶ μετὰ προςηκόντων τῶν τοῦ δικαίου κεφαλαίων ἐς ὑμᾶς ἐρχόμεθα, δεδήλωται I, 40. Quod usitatius xousv dixisset scriptor. Matth. p. 704.

Pro futuro. In quaque fere lingua tempus proxime futurum et aoristus futuri praesente denotantur. I, 121. Μια τε νίκῃ ναυμαχίας κατὰ τὸ εἰκὸς ἁλίσκονται. Multa annotarunt interpretes ad II, 44., sed in his (ut vere monuit Abresch. Obss. Miscell. T. III. p. 150.) aut verbum lu est, quod apud Atticos in futuri vim abiit, aut in codem sermonis tenore semel praesens et semel futurum tempus invenitur, de quibus locis (ex quorum numero sunt etiam ii, quos habet Dion. H. p. 801.) infra sub Oratione variata et inaequali dicetur. Aliquoties etiam in eo erratum, quod verba in oo in futuro contractionem Atticam pati (Matth. p. 213. d.) non perspectum est. Et sane haec res nondum plane dubio caret. Cf. Buttm. Gr. max. §. 95. not. 16. Nam hɛvdɛgoûtɛ II, 8. etiam aliter explicari potest (vid. Herm. ad Vig. p. 901.), et de oixɛloŪVTAS VI, 23. Bauerus scribit:,,Legi malim oinovvtas [boni enim libri olxLouvres habent], suppleto os, tanquam › condituros; neque enim facere hoc volebant Athenienses, sed ita comparari atque instrui iubet Nicias, ut qui urbem velint inter infesta omnia condere. "Add. Interprr. ad I, 100. Mirum vero est, nézede per futurum intellectum esse a Dukero in his verbis III, 47. Νῦν μὲν γὰρ ὑμῖν ὁ δῆμος ἐν πάσαις ταῖς πόλεσιν εὔνους ἐστὶ, καὶ ἢ οὐ ξυναφίσταται τοῖς ὀλίγοις, ἢ, ἐὰν βιασθῇ, ὑπάρχει τοῖς ἀποστήσασι πολέμιος εὐθὺς, καὶ τῆς ἀντικαθισταμένης πόλεως τὸ πλῆθος ξύμμαχον ἔχοντες, ἐς πόλεμον ἐπέρχεσθε· εἰ δὲ διαφθερεῖτε τὸν δῆμον τῶν Μιτυληναίων, πρῶτον μὲν ἀδι

κήσετε. Nam verba διαφθερείτε et ἀδικήσετε patet nullam vim habere posse in ἐπέρχεται, quod ad νῦν refertur, et rationem Atheniensium et aliarum civitatum, qualis tunc erat, describit. Denique V, 54. Ηιδει δὲ οὐδεὶς ὅποι στρατεύουσιν fortassis praestat scribere στρατεύσουσιν. Vid. supra sub Mod. Indicat. et infra sub Temp. Fut..

m) Infinitivus praesentis pro futuri infinitivo, post verba sperandi, credendi et similia, per negligentiorem sermonem, qui apud nostrates constans, neque Latinis ignotus est. Sanct. Min. I, 155. sqq. IV, 27. Πάντων ἐφοβοῦντο μάλιστα τοὺς Λακεδαιμονίους, ὅτι ἔχοντάς τι ίσχυ ρὸν αὐτοὺς ἐνόμιζον οὐκέτι σφίσιν ἐπικηρυκεύεσθαι. Bene igitur codices I, 127. Νομίζοντες, ἐκπεσόντος αὐτοῦ, ῥᾷον σφίσι προχωρεῖν τὰ ἀπὸ τῶν ̓Αθηναίων pro vulg. προχωρήσειν. Saepe enim Grammatici hoc tempus temere mutarunt, ut Pind. Olymp. I, 64. ubi vid. Boeckh. Add. infra sub Aoristo et Oratione variata.

hh) Participium praesentis pro futuri participio, Ν, 81. Ἡ ἔκπεμψίς μου - γεγένηται τὴν αἰτίαν ἐπαληIV, θεύουσα. III, 18. ̓Επὶ Μήθυμναν ὡς προδιδομένην ἐστράτευσαν. Cf. Duk. ad V, 65.

aa) Pro praesente, si excipiuntur quaedam loquendi formulae, de quibus vid. Heind. ad Plat. Phaedon. 55, admitti non potest, quum imperfectum praeteritis et relativis temporibus annumerandum sit. Attamen I, 10. Καὶ ὅτι μὲν Μυκῆναι μικρὸν ἦν, ἢ εἴ τι τῶν τότε πόλισμα νῦν μὴ ἀξιόχρεων δοκεῖ εἶναι, οὐκ ἀκριβεῖ ἄν τις σημείῳ χρώ μενος ἀπιστοίη, μὴ γενέσθαι τὸν στόλον τοσοῦτον, Gottleb. ἦν pro ἐστί intelligi vult. Quod sane speciosum est. Nam Thucydidis quidem aetate Mycenae, ab Argivis antea devastatae, parvae erant, sed prius magis celebres eas esse oportebat (unde etiam magnae Mycenae vocantur a Virgi

lio Aen. II, 331.), neque quicquam aliud sibi propositum habet Thucydides, quam ut eos facile falli posse ostendat, qui e praesenti urbium quarundam conditione etiam de pristinis earum rebus iudicent. Quum tamen Grammatica Gottleberi rationi non faveat, concedere Thucydides existimandus est, ut Bauerus monet, Mycenarum oppi dum semper parvum fuisse τῇ ὄψει, at non τῇ δυνάμει.

ββ) Pro perfecto. I, 55. Πολλὰ δὲ, ὥςπερ ἐν ἀρχῇ ὑπείπομεν, τὰ ξυμφέροντα ἀποδείκνυμεν, καὶ μέγιστον, ὅτι οἵ τε αὐτοὶ πολέμιοι ἡμῖν (ita libri, vulgo ὑμῖν) ἦσαν, ὅπερ σαφεστάτη πίστις, καὶ οὗτοι οὐκ ἀσθενεῖς. Non hoc fdem confirmat, quod alicui idem hostes, per aliquod tempus erant potuit enim cum iis postea in gratiam redire sed quod iidem hostes ei fuerunt et adhuc sunt, γεγένην ται. Kistemak. tamen ἦσαν per ἦσαν ἄν, iidem hostes nobis forent, interpretatur.

γγ) Pro aoristo. 'Ολύμπια ἐγένετο, οἷς ̓Ανδροσθένης 49κὰς παγκράτιον τοπρῶτον ἐνίκα V, 49. Non saepius nec diutius vincebat, sed semel vicit. Refertur tamen haec sententia ad priorem, ideoque tempori relativo locus, et si mul effectus victoriae (ut honor, quo victor fruebatur) ita permanere significatur. Itaque hac in re semper etiam Diodorus, Dionysius aliique imperfecto utuntur. Eodem modo excusari possunt haec III, 58. Παυσανίας μὲν γὰρ ἔθαπτεν αὐτούς, sed non III, 49. ̓Εκράτησε δὲ ἡ Διοδό του· καὶ τριήρη εὐθὺς ἄλλην ἀπέστελλον. Cf. Oratio variata et inaequalis.

δδ) Pro plusquamperfecto. II, 25. ̓Απέστειλαν τὰς ἑκατὸν ναῦς, ἅςπερ παρεσκευάζοντο. Non potuerunt mittere naves, quas adhuc parabant, sed quas iam paraverant. Nisi forte igitur imperfecto significatur paratas habebant, coniicias legendum cum Gr. ώςπερ παρεσκ. Nam ita habes IV, 2. Τὰς τεσσαράκοντα ναῦς ἀπέστειλαν, ὥςπερ παρεσκευάζοντο, et IV, 129. Εξέπλευσαν ἐπὶ τὴν Μένδην ὥςπερ