αν

Κίμωνος στρατηγοῦντος, πλήθει οὐκ ὀλίγῳ. μάλιστα δ ̓ αὐτοὺς ἐπεκαλέσαντο ὅτι τειχομαχεῖν ἐδόκουν δυνατοὶ εἶναι. τῆς δὲ ποι λιορκίας μακρᾶς καθεστηκυίας, τούτου ἐνδεᾶ ἐφαίνετο. βίᾳ γὰρ ἂν εἷλον τὸ χωρίον. καὶ διαφορὰ ἐκ ταύτης τῆς στρατείας προτον Λακεδαιμονίοις καὶ ̓Αθηναίοις φανερὰ ἐγένετο. Quae brevia incisa librarii, ut solent ad talia proni esse (vid. Bornem. de gemina Xenoph. Cyrop. recens. p. 95. sq.) in periodum redigere frustra conati sunt I, 26. (Κερκυραῖοι) πλεύσαντες εὐθὺς πέντε καὶ εἴκοσι ναυσὶ καὶ ὕστερον ἑτέρῳ στόλῳ, τούς τε φεύγοντας ἐκέλευον κατ ̓ ἐπήρειαν δέχεσθαι αὐτοὺς, τούς τε φρουρούς, οὓς οἱ Κορίνθιοι ἔπεμψαν, καὶ τοὺς οἰκήτορας ἀποπέμπειν. οἱ δὲ Ἐπιδάμνιοι οὐδὲν αὐτῶν ὑπήκουσαν. ἀλλὰ στρατεύουσιν ἐπ' αὐτοὺς οἱ Κερκυραῖοι ναυσὶ τεσσαράκοντα. Pro pronominibus autem relativis et talibus particulis, quae rationem nexus singulis in locis clare indicant, Thucydides usurpat eas, quae nonnisi copulandi vim habent. Itaque δέ, και, τέ ibi infert, ubi etiam pronomini relativo aptus locus erat. III, 88. Οἰκοῦσι δ ̓ ἐν μιᾷ τῶν νήσων οὐ μεγάλῃ, καλεῖται δὲ Λιπάρα. IV, 55. Τὰ δὲ Κύθηρα νῆσος ἐστιν, ἐπίκειται δὲ τῇ Λακωνικῇ. ΙΙΙ, 52. Gn. Οἱ δ ̓ ἔλεγον, αιτησάμενοι μακρότερα εἰπεῖν, καὶ προτάξαντες σφῶν αὐτῶν Αστύμαχον καὶ Λάκωνα καὶ ἐπελθόντες ἔλεγον τοιάδε. (Ubi, qui postrema ad οἱ δέ, non ad oratores proxime nominatos referret cum Porto, pleonasmi plane damnandi, οἱ δ ̓ ἔλεγον καὶ ἔλεγον, reum faceret Thucydidem. IV, 21. καὶ ἔπεισεν etc.). Adde locum II, 4. supra cap. XVI. fin. commemoratum et Duk. ad VIII, 73. Eodem modo explicandum, sicubi δέ dicitur, ubi accuratior ser mo γάρ requirit. Vid. I, 77. (Εκείνως δέ etc., ubi cf. schol.) 86. (Oi d' ovxétı etc.) VIII, 69. ("Hoav d'’Adnναῖοι etc.) Cf. Herm. ad Vig. p. 847. Atque tali sensu δέ etiam pro particula, qualis est quv, positum iudicari potest. Vid. Bauer. Philol. p. 155. sq. Ita και et praecipue τε, ubi alius δέ, οὗτος δέ (καὶ πλεύσας etc. III, 25.), ἔτι δέ γάρ scripsisset. Vid. I, 15. (ἐπειδή τε etc.) I, 50. (Κορίνθιοι

ἐστρατοπεδεύοντο ἐπὶ ̓Ακτίῳ.

ἀντεστρατοπεδεύοντο δὲ καὶ

· οἱ Κερκυραῖοι ἐπὶ τῇ Λευκίμμῃ. — ἐπέπλεόν τε οὐδέτεροι αλ λήλοις.) ΙΙ, 11. (τό τε ναυτικόν etc., quin etiam, praeterea vero.)

4) Notionum arguta brevitas et densitas. (Cf. Bauer. Philol. p. 199. sqq. et p. 295. sq.)

De praepositionum et adverbiorum quodam usu ex attractione explicando iam supra dictum cap. XIV. d) item de substantivis ibid. a) cc). Hie consideramus primum praepositiones per additamentum quoddam adverbii vim accipientes. I, 78. Ἐν ἀδήλῳ κινδυνεύεται, in obscuro tentatur, i. e. ita ut obscurus s. incertus sit periculi exitus. III, 64. “4 ἡ φύσις ἐβούλετο, ἐξηλέγχθη ἐς τὸ ἀλη θές, in verum probata sunt, i. e. ita comperta sunt, ut vera voluntatis vestrae ratio appareret. VI, 34. 'Αγγελοιμεθα ἐπὶ τὸ πλεῖον, in maius nunciemur, i. e. ita nuncietur de nobis, ut maiores nostrae copiae dicantur et putentur." Ita ponuntur etiam adverbia ipsa. „,I, 140. Ενδέχεται γὰρ τὰς ξυμφορὰς τῶν πραγμάτων οὐχ ἧσσον ἀμαθῶς χωρῆσαι, fieri potest, ut casus fortuiti non minus imperite eveniant, i. e. ita ut bellantes eorum imperiti sint, ea non praevideant, ut consiliis eorum eventus haud respondeat. II, 61. Φέρειν χρὴ τὰ δαιμόνια ἀναγκαίως, oportet ferre casus immissos divinitus necessario, i. e. velut necessaria nec evitanda. III, 40. Παρὰ τὸ εἶν κὸς καὶ τούςδε ξυμφόρως δεῖ κολάζεσθαι. Schol. τοῦ συμφέροντος ἕνεκα. Ι, 21. Τὰ πολλὰ ὑπὸ χρόνου αὐτῶν ἀπίστως (ita ut iam fides iis nulla habeatur) ἐπὶ τὸ μυθῶδες ἐκνενικηκότα. Cf. VI, 58. Praegnans, qui vocatur, sensus. I, 71. Μέχρι τοῦδέ ὡρίσθω ὑμῶν ἡ βραδυτής, hactenus progressa finem iam habeat vestra tarditas. Similiter V; 1. Αἱ ἐνιαύσιοι σπονδαὶ διελέλυντο μέχρι Πυθίων. VIII, 48. Καὶ ἐκινήθη πρότερον ἐν τῷ στρατοπέδω καὶ ἐς τὴν πόλιν ἐν ·τεῦθεν ὕστερον (ἐνεχθὲν κἀνταῦθα ἐκινήθη). Ι, 1. Επεμβα

γνυντο παρ' ἀλλήλους (φοιτώντες, cf. fin. praeced. libri. II, 4. Στυρακίῳ ἀκοντίου χρησάμενος (καὶ αὐτὸ ἐμβαλὼν ἐς τὸν μόχλον. Ι, 51. Επεὶ καὶ τὰς ὀλοφύρσεις τῶν ἀπογιγνομένων τελευτῶντες καὶ οἱ οἰκεῖοι ἐξέκαμνον (ποιούμενοι). III, 83. Οἱ καταφρονοῦντες (h. e. διὰ καταφρόνησιν πεποιθότες, ut bene monet Heilm.) καν προαισθέσθαι καὶ ἔργῳ οὐδὲν σφᾶς δεῖν λαμβάνειν, ἃ γνώμῃ ἔξεστιν. ΙΙ, 11. (Η ̔Ελλὰς) προςέχει τὴν γνώμην, εὔνοιαν ἔχουσα (δι' εὔνοιαν ἐλπίζουσα καὶ ἐπιθυμοῦσα) πρᾶξαι ἡμᾶς ἃ ἐπινοοῦμεν, V, 40. Πρότερον οὐ δεχόμενοι τὰς Λακεδαιμονίων σπονδὰς, ἀλλ' ἐν φρονήματι ὄντες (καὶ ἐλπίζοντες) τῆς Πελοποννήσου ἡγήσεσθαι. Ι, 76. Υπόνομον ἐκ τῆς πόλεως ὀρύξαντες καὶ ξυντεκμηράμενοι (schol. διὰ τεκμηρίου τι νὸς ἐρχόμενοι ὑπὸ τὸ χῶμα). V, 25. Επ' οἴκου διεκρίθησαν (schol. ἐπέπλευσαν ἐπ ̓ οἴκου διακριθεῖσαι). VI, 17. Ταῦτα ἡ ἐμὴ νεύτης λόγοις πρέπουσιν ὡμίλησε (ὁμιλήσασα ἔπραξε). VI, 11. "Οπερ οἱ Εγεσταῖοι μάλιστα ἡμᾶς ἐκφοβοῦσι (ἐκροβοῦντες λέγουσι, vid. supra cap. XI. versus finem). V, 111. Δοθείσης αἱρέσεως πολέμου πέρι καὶ ἀσφαλείας, μὴ τὰ χείρω φιλονεικῆσαι (φιλονεικοῦντας ἑλέσθαι).

Breviloquentiae mixta quaedam exempla. V, 72. Ετρεψαν οὐδὲ ἐς χεῖρας (μέχρι τοῦ ἐς χεῖρας ἐλθεῖν) τοὺς πολλοὺς ὑπομείναντας. Atque simili modo scholiasta interpretatur verba IV, 43. ̓Επὶ τὴν Σολύγειαν κώμην πειράσειν, quae tamen potius cum nostro auf den Flecken einen Versuch machen comparare placet. Insigne breviloquentiae exemplum inest etiam in verbis III, 11. Μαρτυρίῳ ἐχρῶντο, μὴ ἂν τούς γε ἰσοψήφους ἄκοντας, εἰ μή τι ἠδίκουν οἷς ἐπήεσαν, ξυστρατεύειν, de quibus vide not.

Sed plene breviloquentiam si illustrare vellemus, longae partes orationum huc transscribendae essent. Verum has praestat quemque in scriptore ipso legere et conferre cum iis Reiskii paraphrasin, in caeteris quidem laude nequaquam dignam, sed tamen Thucydidis breviloquentiam sua loquacitate illustrantem. De obscuritate

autem, quae brevitati interdum iuncta est, lectores remittimus ad Cap. XIX.

Cap. XXIII. De Thucydidis sublimitate et iuncta ei aspe ritate quadam. Subsistit oratio maxime in insolentioris verborum ordinis contemplatione.

de

Alterum, quod ad severum historici sermonis genus pertinere supra diximus, erat sublimitas, non fugiens omnem asperitatem. Nam temporibus, quibus Thucydides scribebat, et omnino temporibus conversionum rerum publicarum, seditionum et bellorum civilium eminent quidem multi viri fortes, ad quodvis audendum parati, ardua, alta, nova atque insolita spectantes. Simul vero saevit crudelitas, omnis generis flagitia et scelera committuntur, nihil nimis dirum atque asperum videtur, et si haec tempora diuturna sunt, cum moribus etiam dicendi ratio et ipsa lingua fit asperior. Quanquam enim quodque bellum terribile est, in eo tamen, quod contra barbaros geritur, quoties populares nostros fortiter et strenue certasse animadvertimus, de virtute de virtute eorum, salute, quam patriae, de gloria, quam et sibi et nobis conciliarunt, laetamur. Sed in bello civili ne victoriae quidem animos virorum patriae amantium exhilarare possunt, quod de fratribus et consanguineis reportantur, et quum gentem nostram debilitent, exitium ei portendunt. Talium igitur temporum descriptionem vides quale "deceat scribendi genus, et vere Cicero Orat. c. 12. Thucydidem ait incitatiorem ferri et de bellicis rebus canerę etiam quodammodo bellicum. Subiungamus testimonia veterum de eius sublimitate et asperitate. Tribuit igitur Dionysius ei p. 776. τὸ δεινόν, p. 777. κάλλος φοβερόν, ρ. 795. τὸ τραχὺ τῆς ἁρμονίας, τὸ στρυφνὸν, καὶ τὸ πικρὸν, καὶ τὸ αὐστηρὸν, καὶ τὸ ἐμβριθές, καὶ τὸ δεινὸν, καὶ τὸ φοβερόν,

p. 881. μεγαληγορίαν, ideoque etiam τραγικώτερον appellat eius sermonem et ipsum dicit alicubi ἐπιτραγῳδεῖν (p. 883.). Auctor libri de Elocutione τὸ μεγαλοπρεπές eius memorat, eumque semper offendenti, similem dicit, quemadmodum qui per aspera incedant. (Φεύγει τὸ λεῖον καὶ ὁμαλὲς τῆς συνθέσεως, καὶ ἀεὶ μᾶλλον τι προςκρούοντι ἔοικεν, ὥςπερ οἱ τὰς τραχείας ὁδοὺς πορευόμενοι.) Secundum Hermogenem (περὶ ̓Ιδεών lib. II. fin.) cupidus maxime του μεγέθους, et σεμνόν esse vult sermonem suum, atque est talis sententiis (ταῖς ἐννοίαις), caeterum vero ἀγλευκὴς σχεδὸν διόλου, et incidit in τὸ τραχύτερον καὶ τὸ σκληρότερον. Marcellinus denique S. 59. eum monet elegisse sublime dicendi genus, quippe quod convenisse magnitudini tanti belli, et addit vere: Ὧν γὰρ αἱ πράξεις μεγάλαι, καὶ τὸν περὶ αὐτῶν ἔπρεπε λόγον ἐοικέναι ταῖς πράξεσιν. In qua sublimitate atque granditale (το μεγαλοφυεί) Pindarum aemulatus esse Thucydi des eidem Marcellino videtur S. 54. Add. S. 50. ̓́Εχει δὲ χαρακτῆρα ὑπέρσεμνον καὶ μέγαν. τὸ δὲ τῆς συνθέσεως τραχύ τητος μεστὸν καὶ ἐμβριθές. S. 51. Πικρὸς ἐν ταῖς αὐστηρότησιν. §. 55. Μέλει δὲ αὐτῷ καὶ ὄγκου τῶν ὀνομάτων καὶ δεινότητος τῶν ἐνθυμημάτων.

Iam vero hoc dicendi genus Thucydidem non temere elegisse neque quod alio uti non didicerat, sed quod argumento suo aptissimum vere iudicabat, demonstrare facile possumus. Nam ubi tempora bellum Peloponnesiacum praecedentia depingit, si excipis prooemium, in quo minus narrat quam ab aliis narrata perpendit et damnat, simpliciore et mitiore sermone utitur (vide modo 1, 89- 118.), et quibusdam in locis, maxime ubi mythica attingit, vere suavis est et dulcis. Itaque Hermogenes 1. 1. delectatur narratione de Tereo Procnae marito II, 29., et alii admirantur suavitatem et perspicuitatem historiae Cylonis I, 126. ubi vid. Intpp. Sed hi loci sane per ipsius argumenti, quod Thucydides tractavit, naturam non multi esse poterant, unde in iis leonem risisse