38. Καὶ μὴν καὶ τῶν πόνων πλείστας ἀναπαύλας τῇ γνώμῃ ἐπορισάμεθα, ἀγῶσι μέν γε καὶ θυσίαις διετησίοις νομίζοντες, ἰδίαις δὲ κατασκευαῖς εὐπρεπέσιν, ὧν καθ ̓ ἡμέραν ἡ τέρψις τὸ λυπηρὸν ἐκπλήσσει. Επεισέρχεται δὲ διὰ μέγεθος τῆς πόλεως ἐκ πάσης γῆς τὰ πάντα, καὶ ξυμβαίνει ἡμῖν μηδὲν οἰκειοτέρᾳ τῇ ἀπολαύσει τὰ αὐτοῦ ἀγαθὰ γιγνόμενα καρποῦσθαι ἢ καὶ τὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. 39. Διαφέρομεν δὲ καὶ ταῖς τῶν πολεμικῶν μελέταις τῶν ἐναντίων τοῖσδε. Τήν τε γὰρ πόλιν κοινὴν παρέχομεν καὶ οὐκ ἔστιν ὅτε ξενηλασίαις ἀπείργομέν τινα ἢ μαθήματος ἢ θεάμα τος, ὃ μὴ κρυφθὲν ἄν τις τῶν πολεμίων ἰδὼν ὠφεληθείη, πιστεύον τες οὐ ταῖς παρασκευαῖς τὸ πλέον καὶ ἀπάταις ἢ τῷ ἀφ ̓ ἡμῶν αὐτῶν ἐς τὰ ἔργα εὐψύχῳ· καὶ ἐν ταῖς παιδείαις οἱ μὲν ἐπιπόνῳ ἀσκήσει εὐθὺς νέοι ὄντες τὸ ἀνδρεῖον μετέρχονται, ἡμεῖς δὲ ἀνειμένως διαιτώμενοι οὐδὲν ἧσσον ἐπὶ τοὺς ἰσοπα obscurity prevent no one from obtaining a public office. We manage the government of the state, and decide mutual discords, easily arising in (daily) common life, with a liberal spirit, nor do we bear malice to our neighbour for following the bent of his own humor; nor put on that countenance of discontent, which pains though it cannot punish. Without being troublesome by our pretensions in private intercourse, we respect the public statutes, and never infringe them ; we obey the magistrates and the laws, especially those that are given for the benefit of the injured, and which, without being written, force respect and observance by every man's own feeling. Vocabula δέος, αἰσχύνη, et αἰδὼς synonyma sunt. Conf. i, 84. Ceterum pos. tremorum verborum sensus idem est, si cum Bredovio vertas, or which, without being written, dishonour by a tacit agreement (or consent),' sc. si contra eas leges peccetur. 38. νομίζοντες] Dativo junctum, ut i, 77. extr. οὔθ ̓ οἷς ἡ ἄλλη Ἑλλὰς νομίζει. iii, 82. ὥστε εὐσεβείᾳ μὲν οὐδέτεροι ἐνόμιζον. Conf. Herodot. iv, 63. 117. et Abresch. Diluc. p. 193. Anecd. Bekk. i. p. 35. διετησίως, ἀντὶ τοῦ δι ̓ ἔτους, οἷον καθ ̓ ἕκαστον ἔτος. Θουκυδίδης καὶ ̓Αριστοφάνης. ὧν ἐκπλήσσει] Trajectio pro ἡ τέρψις ἡ καθ' ἡμέραν. Conf. Herodot. viii, 108. ἡ κομιδὴ τὸ ὀπίσω. Thuc. i, 137. πάλιν ἡ ἀποκομιδὴ ἐγένετο. ii, 36. ἀεὶ οἱ αὐτοὶ οἰκοῦντες. V. Krueger. ad Dionys. p. 252. Adscripsit hæc verba Thom. M. in kπλήττω, simul cum verbis, ii, 87. φόβος γὰρ μνήμην ἐκπλήσσει, quæ imitatur Achill. Tat. vii, 10. p. 600. Bod. ἀληθὴς δέ ἐστιν ὁ λόγος, ὅτι μνήμην ἐκπλήσσειν πέφυκε φόβος. Μox, ad verba διὰ μέγεθος τῆς πόλεως, conf. Isocr. Paneg. c. 11. Xenoph. d. R. A. c. 2. 39. ξενηλασίαις] V. ad i, 144. Pugnat adversus hunc locum Plut. V. Lyc. c. 27., hanc ξενηλασίαν non factam esse, ne peregrini instituta Lycurgi in suos usus converterent, ἀλλὰ μᾶλλον, ὅπως μὴ διδάσκαλοι κακοῦ τινος ὑπάρξωσι. In proximis particula av pertinet ad dwv, latetque sententia conditionalis in hoc participio, quod ita resolvendum, ὃ εἴ τις ἴδοι, ὠφελη· θείη ἄν. Verba τῷ ἀφ' ἡμῶν idem sonant quod τῷ ἡμετέρῳ. ἡμεῖς δὲ — χωροῦμεν] Hæc in usum suum convertit Cic. pro Muræn. c. 35. Neque tamen Lacedæmonii, auctores istius vitæ atque orationis, qui quotidianis epulis in robore accumbunt, neque vero Cretes, quorum nemo gustavit unquam cubans, melius quam Romani homines, qui tempora voluptatis laborisque dispertiunt, respublicas suas retinuerunt. De voce ἀνειμένως v. Wyttenb. Bibl. Crit. vol. iii. P. i. p. 68. Conf. Plut. V. Sertor. c. 13. πρὸς ἀνειμένην ἤδη καὶ τρυφερὰν δίαιταν ἐκ πολλῶν ἀγώνων καὶ μεγάλων ἐνδεδωκώς. Cleanth. H. Jov. 29. Βr. ἐς ἄνεσιν καὶ σώματος ἡδέα ἔργα. Heliod. p. 150, 36. Bourd, τὸ ἀνειμένον τε καὶ ἡδονῇ πάσῃ σύγκρατον. Eur. Androm. 727. alio sensu, ἀνειμένον τι χρῆμα πρεσβευτῶν γένος. ν. λεῖς κινδύνους χωροῦμεν. Τεκμήριον δέ· οὔτε γὰρ Λακεδαιμόνιοι καθ ̓ ἑκάστους, μετὰ πάντων δ ̓ ἐς τὴν γῆν ἡμῶν στρατεύουσι, τήν τε τῶν πέλας αὐτοὶ ἐπελθόντες οὐ χαλεπῶς ἐν τῇ ἀλλοτρίᾳ τοὺς περὶ τῶν οἰκείων ἀμυνομένους μαχόμενοι τὰ πλείω κρατοῦμεν. Αθρόᾳ τε τῇ δυνάμει ἡμῶν οὐδείς πω πολέμιος ἐνέτυχε διὰ τὴν τοῦ ναυτικοῦ τε ἅμα ἐπιμέ λειαν καὶ τὴν ἐν τῇ γῇ ἐπὶ πολλὰ ἡμῶν αὐτῶν ἐπίπεμψιν· dé μορίῳ τινὶ προσμίξωσι, κρατήσαντές τέ τινας ἡμῶν πάντας αὐχοῦσιν ἀπεῖσθαι, καὶ νικηθέντες ὑφ ̓ ἁπάντων ἧσε σῆσθαι. Καίτοι εἰ ῥαθυμίᾳ μᾶλλον ἢ πόνων μελέτη καὶ μὴ μετὰ νόμων τὸ πλεῖον ἢ τρόπων ἀνδρείας ἐθέλοιμεν κινδυνεύειν, περιγίγνεται ἡμῖν τοῖς τε μέλλουσιν ἀλγεινοῖς μὴ προκάμνειν, \ καὶ ἐς αὐτὰ ἐλθοῦσι μὴ ἀτολμοτέρους τῶν ἀεὶ μοχθούντων φαίνεσθαι. Καὶ ἔν τε τούτοις τὴν πόλιν ἀξίαν εἶναι θαυμά ζεσθαι καὶ ἔτι ἐν ἄλλοις. οὔτε καθ ̓ ἑαυτοὺς] Si quo alio loco hujus scriptoris, hic conjectura in ordinem recipienda videtur, quam docta manus oræ exempli Florentini, quod Vimaria est, adscripsit, καθ ̓ ἑαυτοὺς pro καθ' ἑκάστους; id quod primus Popp. Obs. p. 194. demonstravit. Sensum vulgatæ hunc volunt esse: • Lacedamonii non per sese (i. e. soli), sed cum omnibus auxiliis agrum nostrum invadunt.' Sed καθ ̓ ἑκάστους non significat soli, sed 'singuli.' Ita gens e pluribus populis composita, velut Græcorum, potest dici στρατεύεσθαι καθ' ἑκάστους, cum quæque natio per se expeditionem facit. Sed unus populus Lacedemonii, si omnino recte καθ ̓ ἑκάστους dicitur στρατεύειν, id certe non valet, solum expeditionem facere : quæ tamen notio hic requiri videtur, cum Athenienses Lacedaemoniis oppositi statim prædicentur αὐτοὶ (‘soli) Peloponnesum invasisse; ac si quis dicat, Lacedæmonios partem potiorem pro toto, Peloponnesiis, nominatos esse, ne id quidem potest probari: nam Athenienses hic cum solis Lacedemoniis comparantur, non cum universis Peloponnesiis. Deinde ut id sumi posset, non tam μετὰ πάντων, quam ξύμπαντες, scribendum erat, cum Lacedæmonii ipsi essent ii qui omnes in bellum proficisci perhiberentur. Ubi enim καθ' ἑκάστους dicitur, vel de gente, cujus singuli populi, vel de populo, cujus singuli cives agunt aliquid, usurpatur; ibique formula καθ ̓ ἑκάστους opponitur ἅπαντες, ξύμπαντες, quibus vocibus complexus omnium in unum clarius, quam simplice rávτες significatur, quod proprie ad ἕκαστος او refertur, ut ἅπαντες atque ξύμπαντες ad καθ ̓ ἑκάστους. Cum autem hac ipsa formula omnium codicum scriptura sit, xao' auroùs vero tantum in marg, unius vel duarum vett. edd. notatum, nolui illorum auctoritate spreta quidquam novare. Haack. et ante eum Neophyt. Ducas, viam modo dictam ingressi, Λακεδαιμόνιοι latiore sensu accipiunt pro Πελοποννήσιοι, negantque hoc per se cuiquam mirum videri posse, cum 'Αθηναῖοι quoque pro ipsis et ipsorum sociis simul ponantur, et vero ipsum Lacedæmoniorum nomen ita usurpetur supr. c. 12. πρεσβείαν μὴ προσδέχεσθαι Λακεδαιμονίων ἐξεστρατευμένων, ubi Peloponnesii omnes intelliguntur. His tamen difficultates modo memoratæ non removentur. καίτοι εἰφαίνεσθαι] Dionys. p. 801. Blomfield. Gloss. ad Asch. Αgam. 244. ε tribus) codd. recipiendum putat άτολμοτέροις. Sed Græci accusativum ponunt etiam ubi dativus præcessit ejusdem subjecti: v. ad ii, 11. Προκάμνειν est præmature laborare. Pro ἐθέλοιμεν cod. I. habet ἐθέλομεν, idque reponi jubet Krueger. ad Dionys. p. 232., quia de re non dubia sed vera et confessa loquatur. Minime vero; nam neque otio, nec sine legibus sese agere dicit, sed hoc: si otio potius, quam laborum meditatione, si legum minus quam morum fortitudine pericula subire vellemus. Sic enim jungendum: μὴ μετὰ ἀνδρείας νόμων τὸ πλεῖον ἢ τρόπων ἀνδρείας, quasi dicat, that only the laws were spirited among us, as among the Lacedæmonians, and not also our manner of thinking: but among us both laws and 40. Φιλοκαλοῦμεν γὰρ μετ ̓ εὐτελείας καὶ φιλοσο φοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινι αἰσχρὸν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον. Ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ ̓ ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυ μούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις manner of thinking are spirited. Jam τῇ ῥαθυμίᾳ respondent verba περιγίγνεται ἡμῖν τοῖς μέλλουσιν ἀλγεινοῖς μὴ προκάμνειν, verbis autem μὴ μετὰ νόμων τὸ πλεῖον ἢ τρόπων ἀνδρείας verba περιγίγνεται ἡμῖν ἐς ἀλγεινὰ ἐλθοῦσι μὴ ἀτολμοτέρους τῶν ἀεὶ μοχθούντων φαίνεσθαι, atque hoc posterius quidem, quia vel τρόπων ἀνδρεία nobis sufficit. Vulgatam ἐθέλοιμεν et reliqui libri tuentur, et Dionys., qui ob ipsum hunc usum optativi hæc verba affert. Præsens autem post optativum, περιγίγνεται post ἐθέλοιμεν, jam supra legimus, neque aliis exemplis caret: v. Matth. Gr. § 524, 3. Schafer. ad Dionys. de C. V. p. 214. In περιγίγνεται non mera periphrasis est, sed hoc verbo exprimitur, Athenienses habere, quo Lacedæmonios superent. Hic ergo totius loci sensus : What, though from a state of inactivity rather than laborious exercise, or with a natural rather than an acquired valour, we learn to encounter danger? this good at least we receive from it, that we never droop under the apprehension of possible misfortunes ; and when we hazard the danger, are found no less courageous than those who are continually inured to it.' 40. φιλοκαλοῦμεν] i. e. 4 pulchri et artium studiosi sumus iidemque parci,' i. e. in vita privata. Hoc dicit, quia, ut Schol. adnotavit, ab aliis luxuria et otium Atheniensibus exprobrari solebat. Atque extat eadem laus veterum Atheniensium in præclaris verbis Demosth. Ol. ii. p. 35., quæ iterantur fere in Or. contr. Aristocr. p. 689. conf. adv. Lep.in. p. 16. Wolf., qui locus verbotenus repetitur in Or. contr. Androt. p. 617. adde Isocrat. p. 265. Lang., quibus egregie noster locus illustratur. Atque itidem Horat. Carm. ii, 15. de priscæ ætatis Romanis: Privatus illis census erat brevis, Commune magnum: nulla decempedis Metata privatis opacam Porticus excipiebat arcton ; Nec fortuitum spernere cespitem Leges sinebant, oppida publico Sumtu jubentes et deorum Templa novo decorare saxo. او Quæ sequuntur verba, πλούτῳχρώμεθα, varie accipiuntur. Sunt qui πλούτῳ ἔργου jungant, conferentes verba Platonis Euthyphr. c. 13. σοφίας πλοῦτον, cui Euseb. Præp. Ev. 10. p. 471. opponat πενίαν et ἀπορίαν σοφίας, εἰ πλοῦτον εὐπρεπείας ap. Aristænet. Ep. i, 1. p. 4. et Paulum Ep. ad Rom. ii, 4. πλοῦτον τῆς χρηστότητος. Sed nexus orationis declarat, hæc aliter explicanda atque jungenda esse: quippe inde a verbo λour novam materiem orditur: nos, dicit, nec sapientem divitiarum usum spernimus, nec paupertatem non commeritam confiteri erubescimus. Recte igitur schol. τὸ ἑξῆς, τῷ πλούτῳ χρώμεθα ἐν τῷ καιρῷ τοῦ ἔργου, καὶ οὐ κόμπῳ λόγου, i. e. non jactamus contemtom divitiarum, ut Lacedæmonii, quorum tamen nonnulli vel jam conflaverant sibi, vel posthac conflaverunt avaritiæ infa miam, ut Gylippus et alii. καὶ τὸ πένεσθαι-αἴσχιον] Quod vulgo interpretabantur, 'paupertatem confiteri, turpe non est, at non vitare factis, turpius;' Bauerus quæsivit: quorsum turpius, si illud turpe plane non est? Respicit ad hunc locum grammaticus in Anecd. Bekk. t. i. p. 363. αἴσχιον ἀντὶ τοῦ αἰσχροῦ Θουκυδίδης. Sed αἴσχιον h. 1. potius est idem quod μᾶλλον αἰσχρὸν, ut sit non turpius,' sed potius turpe.' Conf. viii, 27. οὐ γὰρ αἰσχρὸν εἶναι, Αθηναίους ναυτικῷ μετὰ καιροῦ ὑποχωρῆσαι, ἀλλὰ καὶ μετὰ ὁτουοῦν τρόπου αἴσχιον ξυμβήσεσθαι, ἢν ἡσσηθῶσι. καὶ αὐτοὶ ἤτοι—ὀρθῶς] Vocabulum αὐτ τοὶ ad solum κρίνομεν spectat, nam sensus hic est, aut ipsi judicamus, aut post aliorum judicia rectam de rebus sententiam concipimus, i. e. ἐνθυμούμεθα. Apte hic Schol. codicis H. commemorat illud Hesiodi prudenter dictum Opp. et D. 293. oùτος μὲν πανάριστος, ὃς αὐτὸς πάντα νοήσῃ· ἐσθλὸς δ ̓ αὖ κἀκεῖνος, ὃς εὖ εἰπόντι πίθηται ὃς δέ κε μήτ' αὐτὸς νοέῃ, μήτ' ἄλλου ἀκούων ἐν θυμῷ βάλληται, ὁ δ ̓ αὖτ ̓ ἀχρήϊος ἀνήρ. Sic enim legendum est. V. Schaefer. Me let. Cr. p. 136. conf. Ρ. 59. Ammon. d. Dif. Voc. p. 196. ita adscripsit, οὗτος μὲν او ων βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεῖν. Διαφερόντως γὰρ δὴ καὶ τόδε ἔχομεν ὥστε τολμῶν τε οἱ αὐτοὶ μάλιστα καὶ περὶ ἐπιχειρήσομεν ἐκλογίζεσθαι· ὃ τοῖς ἄλλοις ἀμαθία μὲν θράσος, λογισμὸς δὲ ὄκνον φέρει. Κράτιστοι δ ̓ ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων. Καὶ τὰ ἐς ἀρετὴν ἠναντιώμεθα τοῖς πολλοῖς· οὐ γὰρ πάσο πανάρι, ὃς αὑτῷ πάντα νοήσει. De sententia v. Gruteri Fac. Crit. t. i. p. 419. Huc facit Sallustii monitum, Cat. 1. nam et priusquam incipias, consulto, et, ubi consulueris, mature facto opus est; et Herodot. vii, 49. ἀνὴρ δὲ οὕτω ἂν εἴη ἄριστος, εἰ βουλευόμενος μὲν ὀῤῥωδέοι, πᾶν ἐπιλεγόμενος πείσεσθαι χρῆμα, ἐν δὲ τῷ ἔργῳ θρασὺς εἴη. Leudat h. 1. Plut. Moral. p. 533. ex citatione Wassii. διαφερόντως—φέρει] Stobæus Serm. p. 192. Schow. usque ad κινδύνων. Sallust. Jug. 7. Et praelio strenuus erat, et bonus consilio, quorum alterum ex providentia timorem, alterum ex audacia temeritatem adferre plerumque solet.' Huc respicit etiam Lucian. t. i. p. 26. ἀποφεύγοιμ ̓ ἂν εἰκότως τὸ τοῦ Θουκυδίδου λέγοντος, ὅτι ἡ ἀμαθία μὲν θρασεῖς, ὀκνηροὺς δὲ τὸ λελογισμένον ἀπεργάζεται. Ubi Hemsterh. contulit Procop. B. Goth. iii. p. 256. ἐμπειρία γὰρ λογισμὸν φέρουσα θρασύνεσθαι ἥκιστα πέφυκεν. V. Menag. ad Diog. Laërt. vii, 171. Synes. Εp. 153. ἀμαθίας ἡγουμένης τοῦ θράσους. Idem, Ep. 79. Thucydidea sententia parumper immutata, τὸ γὰρ ἀλόγιστον ἀνδρεῖον μὲν οὐδαμοῦ, παρὰ δὲ τοὺς καιροὺς δειλόν τε καὶ θρασὺ γίνεται. V. etiam Wass. ad Sallust. I. 1. Plin. Ep. iv, 7, 3. ' quanquam minor vis bonis quam malis inest, ac sicut ȧualía μὲν θράσος, λογισμὸς δὲ ἄκνον φέρει, ita recta ingenia debilitat verecundia, perversa confirmat audacia. De structura conf. i, 122. 8, καὶ λόγῳ ἐνδοιασθῆναι αἰσχρὸν τῇ Πελοποννήσῳ καὶ πόλεις τοσάσδε ὑπὸ μιᾶς κακοπαθεῖν. iii. 12. ὅ τε τοῖς ἄλλοις μάλιστα εὔνοια πίστιν βεβαιοῖ, ἡμῖν τοῦτο ὁ φόβος ἐχυρὸν παρείχε. Thucydides, Popp. Prol. t. i. p. 134. ait, initio scribere voluit 8 (τὸ ἐκλογίζεσθαι) τοῖς ἄλλοις ἔκνον φέρει, sed explicandi causa contrarium in medio inseruit, ἀμαθία μὲν θράσος, et deinde quo oratio concinnior esset, λογισμός addit. Conferri possunt nominativi absoluti ad eandem prorsus rationem conformati, iii, 34. δ δὲ Paches προκαλεσάμενος ἐς λόγους Ιππίαν, ὥστε ἢν μηδὲν ἀρέσκον λέγῃ, πάλιν αὐτὸν καταστή Thucyd. σειν ἐς τὸ τεῖχος σῶν καὶ ἡγιᾶὁ μὲν ἐξῆλθε παρ' αὐτὸν, ὁ δὲ ἐκεῖνον ἐν φυλακή ἀδέσμῳ εἶχε, pro Πάχης προκαλεσάμενος ἐς λόγους Ιππίαν ἐξελθόντα αὐτὸν ἐς φυλακῇ εἶχε. iv, 80. καὶ προκρίναντες οἱ Λακεδαιμόνιοι ἐς δισχιλίους Εἵλωτας - οἱ μὲν ἐστεφανώσαντό τε καὶ τὰ ἱερὰ περιῆλθον, οἱ δὲ οὐ πολλῷ ὕστερον ἠφάνισαν αὐτ τούς, pro προκρίναντες δισχιλίους, στεφανωθέντας καὶ τὰ ἱερὰ περιελθόντας αὐτοὺς ἠφάνισαν. Conf. iv, 36. καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι τῶν ἐφόδων, et iii, 55. fin. Mihi quidem Popponis explicatio non probatur. Dicam de hac structura ad iii, 12. 8 TE— παρείχε. δεινὰἡδέα] Schol. δεινὰ τὰ πολέμια, ἡδέα τὰ τῆς εἰρήνης. Propter neutrum se dicit pericula fugere. Hæc cohærent cum modo dictis c. 39. fin. Aliter sentit Lehner. Act. Phil. Monac. t. iii. p. 33. dicens ' ἡδέα victoriæ esse bona, δεινὰ victorum subjectorumque mala, quæ sunt ab hoc loco prorsus aliena. Supra dixerat orator, se nec laboris tædio otium quærere, nec voluptatis retinendæque pacis causa pericula fugere; se igitur inter optimos nunerat, ut qui et sava belli et suavia pacis noverint, neque iis se periculis subeundis deterreri sinant. At Lacedemonios dixerat, quanquam perpetuo bellum meditantes et tetrico animo a voluptatis fructu abhorrentes, nihilo sibi armis præstare. Quam sententiam explico ipsis verbis scriptoris, i, 120. ἀνδρῶν γὰρ σωφρόνων μέν ἐστιν, εἰ μὴ ἀδικοῖντο, ἡσυχάζειν, ἀγαθῶν δὲ ἀδικου μένους ἐκ μὲν εἰρήνης πολεμεῖν, εὖ δὲ παρα σχὸν ἐκ πολέμου πάλιν ξυμβῆναι, καὶ μήτε τῇ κατὰ πόλεμον εὐτυχίᾳ ἐπαίρεσθαι μήτε τῷ ἡσυχίῳ τῆς εἰρήνης ἡδόμενον ἀδικεῖσθαι ὅ τε γὰρ διὰ τὴν ἡδονὴν ὀκνῶν τάχιστ ̓ ἂν ἀφαιρεθείη τῆς ῥαστώνης τὸ τερπνὸν δι ὅπερ όκνεῖ, εἰ ἡσυχάζοι, ὅ τε ἐν πολέμῳ εὐτυχίᾳ πλεονάζων οὐκ ἐντεθύμηται θράσει ἀπίστῳ ἐπαιρόμενος. ἠναντιώμεθα] Consuetudinis notionem in hoc tempore perfecto inesse dicunt, quare Heilm. interpretatus est, of the zeal of serving others, we have also notions quite different from the generality of men. N χοντες εὖ ἀλλὰ δρῶντες κτώμεθα τοὺς φίλους. Βεβαιότερος δὲ ὁ δράσας τὴν χάριν ὥστε ὀφειλομένην δι ̓ εὐνοίας δέδωκε σώζειν· ὁ δ ̓ ἀντοφείλων ἀμβλύτερος, εἰδὼς οὐκ ἐς χάριν, ἀλλ ̓ ἐς ὀφείλημα τὴν ἀρετὴν ἀποδώσων. Καὶ μόνοι οὐ τοῦ ξυμφέροντος μᾶλλον λογισμῷ ἢ τῆς ἐλευθερίας τῷ πιστῷ ἀδεῶς τινα ὠφελοῦμεν. او 41. Ξυνελών τε λέγω τήν τε πᾶσαν πόλιν τῆς Ἑλλάδος Sed aliter hic olim lectum fuisse, suspiceris ex glossa Hesychii et Phavorini: ἤντησεν, ἀπήντησεν, ἱκέτευσε. Θουκυδίδης δὲ τὸ, ἠντιώμεθα ἐπὶ τῷ ἐναντιώμεθα. Unde Reisigio conj. in Aristoph. i. p. 144. scripsisse videtur ἂν ἦν τιώμεθα, dicitque Thucydidem alibi scribere ἠναντιούμην, ηναντιοῦτο, nec putat usquam ἠναντιώμεθα sine mendo legi. Fortasse scripsit Thucydides καὶ τὰ ἐς ἀρετὴν ἀντιώμεθα. De Romanis Sallust. Cat. 6. magis dandis quam accipiundis beneficiis amicitias parabant.' Contrarium est διόλλυμι, obliviscor. v. Erfurdt. et Brunck. ad Soph. (Ed. R. 318. Brunck. ad Eur. Bacch. 782. Hippol. 391. Quod autem sic statuitur ellipsis pronominis ἐκεῖνον, durior etiam ellipsis iii, 13. οὐ γὰρ ἐν τῇ Αττικῇ ἔσται ὁ πόλεμος, ἀλλὰ δι ̓ ἣν ἡ ̓Αττικὴ ὠφελεῖται. ii, 92. τροπαῖον ἔστησαν τῆς τροπῆς ἃς πρὸς τῇ γῇ ναῦς διέφθειραν, i. e. τῆς τροπῆς τῶν νεῶν, ἃς πρὸς τῇ γῇ διέφθειραν. Conf. Asch. Prom. 445. Pronomen autem quod primo loco poni debebat, positum post δι ̓ εὐνοίας, ut iii, 109. V. Krueger. ad Dionys. p. 287. Sensus igitur hic : firmior in amicitia is qui beneficium confert, ut is, in quem benevolentia ductus contulit, beneficii memor sit; qui autem gratiam referre debet, hebetior est, quia scit, se non beneficium collocaturum, sed rem debitam persoluturum.' Præfero priorem rationem, cui et collocatio verborum sensusque facilitas favere videtur, et sensu memoria tenere longe aptior media forma σώζεσθαι est; ne dicam, hunc magis poëtarum usum esse. Wakefield. Silv. Crit. iv. p. 120. ita exponit, firmiore nititur fundamento, magis securus est benevolentiæ, qui,' etc. Sic vero non poterat ὥστε sequi, sed futuro σώσειν opus erat, et ipsa sententia repugnat alterius membri ὁ δ ̓ ἀντοφείλων ἀμβλύτερος, etc. nam qui securior sis benevolentiæ ab eo, qui in amicitia servanda hebetior sit βεβαιότερος-ἀποδώσων] i. e, ὥστε σώζειν δι ̓ εὐνοίας ὀφειλομένην ὑπ ̓ ἐκείνου, ᾧ δέδωκε. * More constant in bis sentiments is the giver, in order to receive the due thanks for his gifts from him who received them; slower is he who is obliged to him, well knowing that he is to return the service, not as a favour, but as a duty.' Etenim σTE cum infin. consilium rei significat, et respondet nostris voculis, ' so as to ; dum solus infinitivus redditur perto.' Οφείλω est * debeo sive ‘I owe ; ὀφείλεταί μοι potest esse et some one is obliged to me,' et quatenus uo est pro ' ἐμοῦ, ‘I am obliged. Itaque χάρις ὀφειλομένη δι ̓ εὐνοίας est due thanks for kindness. Egregie sententia illustratur loco Aristotelis, Ethic. ix, 7. οἱ εὖ πεποιηκότες φιλοῦσι καὶ ἀγαπῶσι τοὺς εὖ πεπονθότας, καν μηδὲν ὦσι χρήσιμοι, μηδ' εἰ ὕστερον γένοιντ ̓ ἄν· ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν 41. ξυνελὼν εἶναι] Diodor. xiii. 27. τεχνιτῶν συμβέβηκε. Πᾶς γὰρ τὸ οἰκεῖον ὅσοι μὲν γὰρ λόγου καὶ παιδείας ἐν τῇ πόλει ἔργον ἀγαπᾶ μᾶλλον ἢ ἀγαπηθείη ἂν ὑπὸ μετεσχήκατε, δότε τὸν ἔλεον τοῖς τὴν πατοῦ ἔργου, ἐμψύχου γενομένου. Μάλιστα τρίδα κοινὸν παιδευτήριον παρεχομένοις δ ̓ ἴσως τοῦτο περὶ τοὺς ποιητὰς συμβαίνει πᾶσιν ἀνθρώποις, ubi v. Wessel. Eustath. τὸ γὰρ οὖν εὖ πεπονθὸς ἔργον ἐστὶν ad Il. β. p. 284. ὅτι—πολὺ τὸ σεμνὸν αἱ αὐτῶν· τοῦτο δὴ ἀγαπῶσι μᾶλλον, ἢ τὸ ̓Αθῆναι πάλαι ποτὲ εἶχον, δηλοῖ καὶ ὁ εἰπὼν ἔργον τὸν ποιήσαντα,-τῷ μὲν οὖν πεποιη- τὰς ̓Αθήνας Ελλάδος μουσεῖον. Ἔτι δὲ καὶ κάτι μένει τὸ ἔργον· τὸ καλὸν γὰρ πολυ- Πίνδαρος Ελλάδος αὐτὰς ἔρεισμα καλέσας, χρόνιον· τῷ δὲ παθόντι τὸ χρήσιμον παροί- καὶ Θουκυδίδης (in Εpigrammate Anth. Est alia hujus loci interpretandi Gr. t. i. p. 102. Jac., de quo v. Vit. ratio, sed paulo difficilior. Schol. ἡ σύν-Thuc.) Ἑλλάδος Ἑλλάδα. Ceterum παί ταξις οὕτως· ὥστε ὀφειλομένην σώζειν δευσις abstractum pro a school of inἐκεῖνον δηλονότι, ᾧ δι ̓ εὐνοίας δέδωκεν. struction. Conf. iv, 62. Τιμωρία οὐκ Quam explicationem ita tueri possis: σώ- εὐτυχεῖ δικαίως, ὅτι καὶ ἀδικεῖται. ν, 23. ζειν significat memoria servare. V. Por- ἢν ἡ δουλεία ἐπανιστῆται, i. e. οἱ δοῦλοι, son. Praef. ad Hec. Eur. p. xxxvi. Soph. quod adnotaverunt etiam Thom. Μ. p. Trach. 682. Eur. Suppl. 918. Helen. 274. 248. et Pollux iii, 75. V. Duker. ad h. 1. χεται. |