[πολὺ ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν] ἐπ ̓ ἄλλων καταστροφῇ οὐκ ἐξήεσαν οἱ Ἕλληνες. Οὐ γὰρ ξυνεστήκεσαν πρὸς τὰς μεγίστας πόλεις ὑπήκοοι, οὐδ ̓ αὖ αὐτοὶ ἀπὸ τῆς ἴσης κοινὰς στρατείας ἐποιοῦντο, κατ ̓ ἀλλήλους δὲ μᾶλλον ὡς ἕκαστοι οἱ ἀστυγείτονες ἐπολέμουν. Μάλιστα δὲ ἐς τὸν πάλαι ποτὲ γενόμενον πόλεμον Χαλκιδέων καὶ Ἐρετριέων, καὶ τὸ ἄλλο Ἑλληνικὸν ἐς ξυμμαχίαν ἑκατέρων διέστη.

16. Ἐπεγένετο δὲ ἄλλοις τε ἄλλοθι κωλύματα μὴ αὐξηθῆναι, καὶ Ἴωσι προχωρησάντων ἐπὶ μέγα τῶν πραγμά των Κῦρος καὶ ἡ Περσικὴ βασιλεία Κροῖσον καθελοῦσα καὶ ὅσα ἐντὸς "Αλυος ποταμοῦ πρὸς θάλασσαν ἐπεστράτευσε καὶ τὰς ἐν τῇ ἠπείρῳ πόλεις ἐδούλωσε, Δαρεῖος δὲ ὕστερον τῷ Φοινίκων ναυτικῷ κρατῶν καὶ τὰς νήσους.

17. Τύραννοι δὲ ὅσοι ἦσαν ἐν ταῖς Ἑλληνικαῖς πόλεσι, τὸ ἐφ ̓ ἑαυτῶν μόνον προορώμενοι ἔς τε τὸ σῶμα καὶ ἐς τὸ τὸν

πολὺ ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν] Verba πολὺ ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν ἐπ' ἄλλων καταστροφῇ omittit cod. a. Verba πολὺ ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν fortassis abjicienda, quia nihil continent quod non jam iusit in ἐκδήμους στρατείας. Aug. Cass. Cl. eadem alio ordine scripta exhibent: ἐκδήμους στρατείας ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν πολὺ, quod πολύ simul abest a Cassell.

οὐδ ̓ αὖ αὐτοὶ] Vulg. omittunt αὖ. Pronomen autem referendum ad omnes Græcos, inprimis eos qui latent in μέγισται πόλεις. Particula αὖ recepta ex C. G. a. c. et yp. Q. av est in F. H. et marg. g.

ἀπὸ τῆς ἴσης] Suidas : Θουκυδίδης οὐδ ̓ αὐτοὶ ἀπὸ τῆς ἴσης κοινὰς στρατείας ἐποιοῦντο. Οἷόν ἀπὸ τῆς ἰδίας ἕκαστος οὐσίας τὸ φθάνον, ubi postrema verba significant idem quod τὸ ἐπίβαλλον, i. e. • the rate. V. schol. ad i, 99., ubi τὸ ἱκνούμενον ἀνάλωμα illustratur per τὸ φθάνον et ἐπίβαλλον, i. e. the portion. Haack. vertit, æquo jure, ex æquo; etenim hæc verba ait contrarium significare ei rationi, quæ est τῶν ὑπηκόων πρὸς τὰς μεγίστας πόλεις. Cum Suida et schol. codicum Reg. et Cass. alii explicant: ἀπὸ τῆς ἴσης συντελείας, i. e. ‘parem contribuentes impensarum partem. Idque potius videtur, tum quod feminino usus est ίσηs, ad quod συντελείας necessario videtur supplendum esse, tum quod dicit κοινὰς στρατείας ἐποιοῦντο, quæ verba, ut de impensa in bellum facta cogitemus, cogunt. Eademque sententia Popponis, cujus hæc verba sunt Prol. t. ii. p. 12. • Consociationes natura sua admodum inter se differebant,

et triplicis maxime erant generis, quæ quidem genera nominibus ξυμπολιτείαι ἴσαι, ἄνισοι (ἡγεμονικαὶ) et ξυνοικισμοὶ distinguere placet. Nam æquissima sane erant ea foedera, e quibus urbes fœderatæ domesticas res (τὰ οἰκεῖα) tam publicas (δημόσια) quam privatas (ίδια) pro arbitrio instituebant, in communibus (ἐν τοῖς κοινοῖς) autem æqualibus omnes juribus fruebantur. Ibi igitur singulæ urbes ελεύ θεραι, sibi solis vectigales (αὐτοτελείς), sui juris (αὐτόνομοι καὶ αὐτόδικοι, i. e. suas ipsa leges scribebant et secundum eas in patria causas disceptabant); rixis ortis inter privatos judicia æquo jure (ἐπὶ τοῖς ἴσοις καὶ ὁμοίοις) subibant, publicas vero controversias per arbitros utrique litiganti amicos dirimebant ; de communi autem salute si deliberabatur, omnium suffragia paria erant (ἰσόψηφοι), omnes parem conferebant impensarum (ἀπὸ τῆς ἴσης κοινὰς στρατείας ἐποιοῦντο) et paren accipiebant præda parten (ἰσόμοιροι).

ὡς ἕκαστοι] i. e, 'civitates ut erant quæque invicem finitimæ, ita mutuo bel labant. Mox de Chalcidensium bello v. Herodot. v, 99. ibiq. Wessel.

16. Κωλύματα μὴ αὐξηθῆναι] Ι. e. τοῦ μὴ αὐξηθῆναι, ut ap. Plat. de Rep. iii. p. 407. c. ὥστε ὅπη αὕτη (nimia corporis cura) ἀρετῇ ἀσκεῖσθαι καὶ δοκιμάζεσθαι πάντη ἐμπόδιος, cum contra de Leg. vii. p. 832. A. scripserit, αὕτη—ζήτησις—έμ πόδιος γίγνεται τοῦ μὴ καλῶς ἀσκεῖν τὰ περὶ τὸν πόλεμον ἑκάστους. Euthyd. § 79. ὥστε παρὰ πᾶσιν εὐδοκιμεῖν ἐμποδὼν σφίσιν εἶναι οὐδένας ἄλλους, etc. V. Heind. ad

ἴδιον οἶκον αὔξειν δι ̓ ἀσφαλείας ὅσον ἐδύναντο μάλιστα τὰς πόλεις ᾤκουν, ἐπράχθη τε ἀπ ̓ αὐτῶν οὐδὲν ἔργον ἀξιόλογον, Oi εἰ μὴ εἴ τι πρὸς περιοίκους τοὺς αὑτῶν ἑκάστοις. Οἱ γὰρ ἐν Σικελίᾳ ἐπὶ πλεῖστον ἐχώρησαν δυνάμεως. Οὕτω πανταχόθεν ἡ Ἑλλὰς ἐπὶ πολὺν χρόνον κατείχετο μήτε κοινῇ φανερὸν μηδὲν κατεργάζεσθαι, κατὰ πόλεις τε ἀτολμοτέρα εἶναι.

18. Ἐπειδὴ δὲ οἵ τε ̓Αθηναίων τύραννοι καὶ οἱ ἐκ τῆς ἄλ λης ̔Ελλάδος ἐπὶ πολὺ καὶ πρὶν τυραννευθείσης οἱ πλεῖστοι καὶ τελευταῖοι πλὴν τῶν ἐν Σικελίᾳ ὑπὸ Λακεδαιμονίων κατελύθησαν, (ἡ γὰρ Λακεδαίμων μετὰ τὴν κτῆσιν τῶν νῦν ἐνοικούντων αὐτὴν Δωριέων ἐπὶ πλεῖστον ὧν ἴσμεν χρόνον στασιάσασα ὅμως ἐκ παλαιτάτου καὶ εὐνομήθη καὶ ἀεὶ ἀτυράννευτος ἦν· ἔτη γάρ ἐστι μάλιστα τετρακόσια καὶ ὀλίγῳ πλείω ἐς τὴν τελευτὴν τοῦδε τοῦ πολέμου ἀφ ̓ οὗ Λακεδαιμόνιοι τῇ αὐτῇ πολιτεία χρῶνται, καὶ δι ̓ αὐτὸ δυνάμενοι καὶ τὰ ἐν ταῖς ἄλλαις πόλεσι καθίστασαν·ὶ μετὰ δὲ τὴν τῶν τυράννων κατάλυσιν ἐκ τῆς Ἑλλάδος οὐ πολλοῖς ἔτεσιν ὕστερον καὶ ἡ ἐν Μαραθῶνι μάχη Μήδων πρὸς ̓Αθηναίους ἐγένετο. Δε κάτω δὲ ἔτει μετ ̓ αὐτὴν αὖθις ὁ βάρβαρος τῷ μεγάλῳ

Plat. Cratyl. p. 110. et ad i, 74. Mox de verbo ἐδούλωσε, i. e. sibi subjecit, v. Popp. Prol. t. i. p. 185.

17. δι' ἀσφαλείας] Nihili est conjectura Lindavii Spicil. Crit. in Thuc. et Liv. init. scribentis δι' ἀφανείας, vel αὔξειν ἀσφαλῶς δι' ἀφανείας. Rectius idem dixit, οἰκεῖν esse dictum sensu verbi διοικεῖν, collatis ii, 37. iii, 37. Interpretare: tyranni autem quotquot erant in urbibus Græcis, sui tantum rationem habentes, et corporis custodiendi, propriæque domus augenda causa, quam tutissime poterant urbes regebant.'

εἰ μὴ εἴ τι] Gr. Clar. Reg. et d. f. h. i. εἰ μή τι, itidemque cod. Zanett. Nihil mutandum: nam sic bis posita conjunctione ei et Græci et Latini, quod notissim mum est, velut Cic. Cat. ii, 4, 1. ' Nisi vero si quis est, qui Catilinæ similes cum Catilina sentire non putet.' Eodem sensu dicas εἰ μὴ ὅ, τι. V. Abresch. Diluc. p. 27. Pro εἰ μὴ hoc sensu invenias etiam ὅτε μὴ et ὅτι μή. V. Heyn. ad Ηom. t. vii. p. 180. Herm. ad Vig. p. 849. 908.

18. ἐπειδὴ — μετὰ δὲ τὴν κατάλυσιν] Hermogen. d. Method. c. 14. (ib.) Μακρόν δὲ γίνεται ὑπέρβατον, ὁπόταν ἡ αἰτία ἑτέ ρας αἰτίας χρείαν ἔχῃ, οἷον· ἐπειδὴ δὲ οἵτε

Αθηναίων—ὑπὸ Λακεδαιμονίων κατελύθησαν. Πῶς ὦ Θουκυδίδη; ἡ γὰρ Λακεδαίμων

καὶ ἀεὶ ἀτυράννευτος ἦν. Αἰτίαν τῆς αἰτίας ἀποδίδωσιν· ἔτη γάρ ἐστι μάλιστα καθίστασαν· εἶτα ἐπανέρχεται ἐπὶ τὴν ἀρ χήν· μετὰ δὲ τὴν τῶν τυράννων κατάλυσιν. De re v. Herodot. v, 68. 72. ibiq. Valck. Thuc. i, 126. 127. Schol. Aristoph. Nub. 37.-Quod Hermog. explicare studet, hoc est partim protaseos primam sententiam alio modo post parenthesin repeti: quæ enim dicta sunt verbis ἐπειδὴ δὲ-κατελύθησαν, iterum insunt in his, μετὰ δὲ τὴν τῶν τυράννων κατάλυσιν. Μοχ κτῆσιν βιο vulgato κτίσιν præbent codd. longe plurimi, quod etiam sensus commendat: nam occuparunt Peloponnesum Dores, non primi incoluerunt. Verba ἐς τὴν—πολέμου adscripsit auct. anon. Vit. Thuc. § 8.

Δωριέων] ab Heraclidis. V. Marx. ad Ephor. p. 56. 95.

ἐπὶ πλεῖστον—χρόνον] i. e. ἐπὶ πλεῖστ τον χρόνων οὓς ἴσμεν, ' longissimo spatio temporum, quorum notitiam habemus. Seditiosa autem erat Sparta cum ob alias causas, tum propter bella cum Helotis gesta.

δεκάτῳ δὲ ἔτει] Anno ante Chr. N. 481. Nam de profectione Xerxis, non de pugna

νοντο.

στόλῳ ἐπὶ τὴν ̔Ελλάδα δουλωσόμενος ἦλθε. Καὶ μεγάλου κινδύνου ἐπικρεμασθέντος οἵ τε Λακεδαιμόνιοι τῶν ξυμπολε μησάντων Ελλήνων ἡγήσαντο δυνάμει προὔχοντες, καὶ οἱ * Αθηναῖοι ἐπιόντων τῶν Μήδων διανοηθέντες ἐκλιπεῖν τὴν πόλιν καὶ ἀνασκευασάμενοι ἐς τὰς ναῦς ἐμβάντες ναυτικοὶ ἐγέ Κοινῇ τε ἀπωσάμενοι τὸν βάρβαρον ὕστερον οὐ πολλῷ διεκρίθησαν πρός τε Αθηναίους καὶ Λακεδαιμονίους οἵ τε ἀποστάντες βασιλέως Ἕλληνες καὶ οἱ ξυμπολεμή σαντες. Δυνάμει γὰς ταῦτα μέγιστα διεφάνη· ἴσχυον γὰρ οἱ μὲν κατὰ γῆν, οἱ δὲ ναυσί. Καὶ ὀλίγον μὲν χρόνον ξυνέμεινεν ἡ ὁμαιχμία, ἔπειτα δὲ διενεχθέντες οἱ Λακεδαι μόνιοι καὶ οἱ ̓Αθηναῖοι ἐπολέμησαν μετὰ τῶν ξυμμάχων πρὸς ἀλλήλους· καὶ τῶν ἄλλων Ελλήνων εἴ τινές που διασταῖεν, πρὸς τούτους ἤδη ἐχώρουν. Ὥστε ἀπὸ τῶν Μηδικῶν ἐς τόνδε ἀεὶ τὸν πόλεμον τὰ μὲν σπενδόμενοι τὰ δὲ πολεμοῦντες ἢ ἀλλήλοις ἢ τοῖς ἑαυτῶν ξυμμάχοις ἀφιστα

Salaminia loquitur. Qui cum Sardibus hiemasset, teste Herodoto, vii, 37., deinde versus Græciam progressus est, pugnaque Salaminia anno 480. commissa victus rediit. Magis igitur cum ratione conveni. ebat scribi ενδεκάτῳ ἔτει. V. Scaliger. ad Euseb. Chronic. p. 100. et de Emend. Temp. v. p. 406.

ἀνασκευασάμενοι] Schol. τὰ σκεύη ἀναλαβόντες. Phavorin. τὸ γοῦν ἐξ οἰκίας εἰς ἑτέραν οἰκίαν τὰ τοιάδε σκεύη (ἐπίπλα) μετατιθέναι, μετασκευάσασθαί φασιν οἱ Αττικοί. Ο Θουκυδίδης λέγει· οἱ ̓Αθηναῖοι διανοηθέντες ἐκλιπεῖν τὴν πόλιν, καὶ ἀνασκευασάμενοι ἐς τὰς ναῦς ἐμβάντες, ναυτικαὶ ἐγένοντο, ἀντὶ τοῦ· ἐνέθηκαν ἀναβιβάσαντες ἐπὶ νεῶν τὰ αὐτῶν σκεύη, ἤγουν τὰ πρὸς χρείαν ζωῆς ὄντα. Εst igitur contrarium verbo κατασκευάζεσθαι, significans

• to

remove with all his goods and chattels, non, ut putavit Schol. ad ii, 17. verbo καταλύειν, quod est * deverti aliquo. Suidas et Phavorin, καταλῦσαι παρὰ Θουκυδίδῃ (1, 136.) ἐπὶ τῶν ὀχουμένων ἐπὶ ἅρματος· κατάγειν δὲ ἐπὶ νηός, i. e. qui devertuntur advecti curru καταλύειν dicuntur; qui navi, κατάγειν. Omnino verba scholiastæ l. 1. καταλύειν τὰ σκεύη quid sibi velint, neque per se patet, cum illud verbum neutrum accusativo jungi non queat, neque Poppo docuit, qui h. 1. usus est Obs. p. 233.

διεφάνη] Elegans est conjectura Stem phani legentis δὴ ἐφάνη. Non raro δὴ cum verbis simplicibus, quæ sequuntur, coalescit, mutatum in δι', ut docuit Hemsterh.

ad Lucian. t. i. p. 387. Reitz. adde interpp. ad Greg. Cor. p. 478. 499. Itidemque Ernest. ad Xen. Mem. ii, 1, 24. pro διέσῃ legit δὴ ἔσῃ, at Gottl. ad h. 1. Thucydidis διαιτήσῃ, ut quod verbum in repetita hac narratione de Hercule Prodicio occurrat ap. Justin. Martyr. Apol. ii. p. 127. Thirib. Est hæc conjectura Valckenarii ad h. 1. Xenoph. p. 243. ed. Victor. διέσῃ. In marg. exemplaris, quod Monachii extat, manu ipsius Victorii adscriptum, γρ. δὴ ἔσει. Αbresch. Diluc. p. 29. non probat Stephani emendationem, sed ita resolvendum διεφάνη ait, quasi scriptum sit, δυνάμει γὰρ ταῦτα μέγιστα τε ἦν καὶ διαφανέστατα. Ipsumque illud verbum occurrit ii, 51. σῶμά τε αὔταρκες ὃν οὐδὲν διεφάνη. iv, 108. τῆς ̓Αθηναίων δυ νάμεως ὅση ὕστερον διεφάνη. vi, 17. καὶ μὴν οὐδ ̓ ὁπλῖται ὅσοι περικομποῦνται— διεφάνησαν, itemque adv. διαφανῶς ii, 65. adde Procop. π. Κτίσμ. Ἰουστ. p. 17. διεφάνη γὰρ – συρφετός. Restituerunt idem verbum Herodoto viii, 83. editores : ήώς τε διέφαινε. - Μox δμαιχμία e Thuc. affert Pollux i, 153. Verba καὶ ὀλίγον ἀλλήλους, tanquam ex Herodoto desumta, citat Suidas in δμαιχμία, ubi igitur legendum Θουκυδίδης.

ἐς τόνδε ἀεὶ—πολεμοῦντες] Hyperbaton est pro ἐς τόνδε τὸν πόλεμον ἀεὶ τὰ μὲν σπενδόμενοι, τὰ δὲ πολ., etc. Mox de verbis μετὰ κινδύνων-ποιούμενοι v. Wyttenb. Bibl. Cr. iii, 2. p. 6. sive ad Julian. p. 168. Schaf.

μένοις εὖ παρεσκευάσαντο τὰ πολέμια καὶ ἐμπειρότεροι ἐγένοντο μετὰ κινδύνων τὰς μελέτας ποιούμενοι.

19. Καὶ οἱ μὲν Λακεδαιμόνιοι οὐχ ὑποτελεῖς ἔχοντες φόρου τοὺς ξυμμάχους ἡγοῦντο, κατ ̓ ὀλιγαρχίαν δὲ σφίσιν αὐτοῖς μόνον ἐπιτηδείως ὅπως πολιτεύσωσι θεραπεύοντες· Αθηναῖοι δὲ ναῦς τε τῶν πόλεων τῷ χρόνῳ παραλαβόντες πλὴν Χίων καὶ Λεσβίων καὶ χρήματα τοῖς πᾶσι τάξαντες φέρειν. Καὶ ἐγένετο αὐτοῖς ἐς τόνδε τὸν πόλεμον ἡ ἰδία παρασκευὴ μείζων ἢ ὡς τὰ κράτιστά ποτε μετὰ ἀκραιφνοῦς τῆς ξυμμαχίας ἤνθησαν.

20. Τὰ μὲν οὖν παλαιὰ τοιαῦτα εὗρον, χαλεπὰ ὄντα παντὶ ἑξῆς τεκμηρίῳ πιστεῦσαι.

19. ἡγοῦντο-θεραπεύοντες] Accusati. vus ξυμμάχους pendet ab ἔχοντες. Schol. autem et Anecd. Bekk. i. p. 147. ita explicant : ἡγοῦμαι — αἰτιατικῇ Θουκυδίδης πρώτῳ· καὶ οἱ μὲν Λακεδαιμόνιοι-ἡγοῦντο, ἀντὶ τῶν ξυμμάχων, neque secus Matth. Gr. § 360. Neque magis i, 76. verbum ἐξηγεῖσθε habet adjunctumn accusativum, sed pendet ibi πόλεις ex καταστησάμενοι. At iii, 55. in verbis ἃ δὲ ἑκάτεροι ἐξηγεῖσθε τοῖς ξυμμάχοις, accusativum & esse ' in quibus,' et positum ex analogia verborum χρῆσθαί τινί τι, monuit Popp. Prol. t. i. p. 130. Vide Matth. Gr. § 409, 6. Duo tantum exempla verbi ἡγεῖσθαι, vel ex eo compositi, cum quarto casu constructi extant : vi, 85. καὶ γὰρ τοὺς ἐκεῖ—φορᾷ, et i, 71., ubi vide.

κατ' ὀλιγαρχίαν] Sociis Lacedaemonii harmostas præfecerunt. V. Diod. xiii, 66. Plebs ubique Atheniensibus, nobiles Lacedæmoniis favebant. Nam illi, quo ipsi utebantur, populare imperium ubique constituere studebant; contra hi, ut socii a paucis, proinde ac ipsis conducebat, regerentur, curabant. Neque bellum Peloponnesiacum aliud, nisi quod per totam historiam cernitur, duarum civitatis for marum certamen. Μόνον hyperbaton facit; jungendum, κατ ̓ ὀλιγαρχίαν δὲ σφίσιν αὐτοῖς ἐπιτηδείως ὅπως πολιτεύσωσι, μόνον θερ. h. e. id tantum curantes, ut prouti ipsis utile erat, paucorum imperio parerent.' Conf. i, 76. init.

πόλεων] Vulgo πολεμίων. Major pars codicum, et in his codd. Zanett. et Lugd. πόλεων ; omittit a. Marg. Vict. πολῶν. Vulgatam inter alios fert S. πόλεις, ubi dicit, socios' Atheniensium haud raro intelligit.

παραλαβόντες] Vulgo addunt ήρχον. Sed repetendum ἡγοῦντο ; constructio ἀπὸ κοινού est. Omittitur ἦρχον in A. B. C.

Thucyd.

Οἱ γὰρ ἄνθρωποι τὰς

F. G. H. I. N. a. c. f. g. h., quorum B. C., adde S. inter versus, ἐκ κοινοῦ τὸ ἡγοῦντο. Omittit etiam cod. Zanett., in alio manu recenti scriptum est. Neque schol. agnuscit hanc glossam, ut qui scribat, κατ' ὀλιγαρχίαν] ἡγοῦντο δηλονότι, quamquam non suo loco hæc adnotatio posita est.

ὡς τὰ κράτιστα] Respicit tempora s0cietatis contra Persas integra et forentissimæ. Mox quæ legitur, vocem ἀκραιφνοῦς, Dionys. p. 793. ut absoletam dam

nat.

20. τὰ μὲν οὖν παλαιὰπιστεῦσαι] Ne gant satis cum sententiæ nexu convenire πιστεῦσαι. In Ms. Lugd. superscriptum est solenne corruptelæ signum. Itaque Wyttenb. corrigendum judicavit πιστῶσαι, ' confirmare, fidem facere: idque jam Reisk. conjecerat. Non necesse est, opinor; hoc sibi vult Thucydides: antiqua tempora difficilia esse ad credendum, nempe fuisse qualia a se descripta sint.

Cum autem non satis esset dicere χαλεπὰ ὄντα πιστεῦσαι, quia non tempori bus sed argumentis fides habenda est, ad antiquitatis expositionem probandam prolatis; hunc sensum efficere voluit adjectis verbis παντὶ ἑξῆς τεκμηρίφ, (i. e. res igitur vetustas tales esse reperi, difficiles ad credendum omni deinceps argumento,) cum dicere debuisset, difficiles ad credendum, omni deinceps argumento probatas;sive χαλεπὰ ὄντα πιστεῦσαι, παντὶ ἑξῆς τεκμηρίῳ πεπιστωμένα. Non παντὶ τεκμηρίῳ dicit, sed παντὶ ἑξῆς τεκμηρίῳ, quia in tantæ vetustatis obscuritate non simplex argumentum sufficit, sed aliam rem ex alia colligendo, et longam demum post ratiocinationem ad sententiam pro vera statuendam perventum est. Recte itaque h. 1. interpretatus esse videtur Gail. Mém. p. 26. n. 58. 'Such are the antiquities of Greece, which can with diffi

او

ων

ἀκοὰς τῶν προγεγενημένων, καὶ ἂν ἐπιχώρια σφίσιν ᾖ, ὁμοίως ἀβασανίστως παρ ̓ ἀλλήλων δέχονται. Αθηναίων γοῦν τὸ πλῆθος Ἵππαρχον οἴονται ὑφ' Αρμοδίου καὶ ̓Αριστογεί τονος τύραννον ὄντα ἀποθανεῖν, καὶ οὐκ ἴσασιν ὅτι Ιππίας μὲν πρεσβύτατος ὢν ἦρχε τῶν Πεισιστράτου υἱέων, Ἵππαρχος δὲ καὶ Θεσσαλὸς ἀδελφοὶ ἦσαν αὐτοῦ. Ὑποτοπήσαντες δέ τι ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ παραχρῆμα Αρμόδιος καὶ ̓Αριστογεί των ἐκ τῶν ξυνειδότων σφίσιν Ιππίᾳ μεμηνῦσθαι, τοῦ μὲν ἀπέσχοντο ὡς προειδότος, βουλόμενοι δὲ πρὶν ξυλληφθῆναι δράσαντές τι καὶ κινδυνεῦσαι, τῷ Ἱππάρχῳ περιτυχόντες περὶ Λεωκόριον καλούμενον τὴν Παναθηναϊκὴν πομπὴν διακοσμοῦντι ἀπέκτειναν. Πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ἔτι καὶ νῦν ὄντα καὶ οὐ χρόνῳ ἀμνηστούμενα καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες οὐκ ὀρθῶς οἴονται· ὥσπερ τούς τε Λακεδαιμονίων βασιλέας μὴ μια ψήφῳ προστίθεσθαι ἑκάτερον, ἀλλὰ δυοῖν· καὶ τὸν Πιτανάτην λόχον αὐτοῖς εἶναι, ὃς οὐδ ̓ ἐγένετο πώποτε. Οὕτως ἀταλαίπωρος τοῖς πολλοῖς ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπὶ τὰ ἑτοῖμα μᾶλλον τρέπονται.

culty obtain credit, even with the series
of conjectures which I have offered.'
Deinde παντὶ τεκμηρίῳ dixit hoc sensu :
argumentis, ubicunque opus erat, proba-
tas.'
Causam denique, cur difficilia sint
ad credendum hac argumenta, exponit in
proxime sequentibus, incuriam hominum
in rebus vetustis examinandis, etiamsi res
patriæ et domesticæ sint, et præjudicatas
hominum opiniones, cum vulgus fugiat
exploranda veritatis laborem, et libentius
se vertat ad frui parata, ut verbis Ho-
ratii utar.

ὁμοίως ἀβασανίστως] i. e. tum patrias res, tum externas perinde temere credentes accipiunt, nullique examini subjiciunt.' H. 1. ante oculos habuit Pausan. t. i. p. 12. λέγεται μὲν δὴ καὶ ἄλλα οὐκ ἀληθῆ παρὰ τοῖς ἄλλοις, οἷα ἱστορίας ἀνηκόοις οὖσι καὶ ὁπόσα ἤκουον εὐθὺς ἐκ παίδων ἔν τε χοροῖς καὶ τραγῳδίαις πιστὰ ἡγουμένοις. Λέγεται δὲ καὶ τὸν Θησέα, etc.

Αθηναίων—ἀπέκτειναν] Conf. vi, 54. Utuntur h. 1. Schol. ad Arist. Vesp. 500. et alii. V. Meurs. Pisistr. c. 11. J. Gronov. t. v. Antiq. Gr. in Praef.

Λεωκόριον] Templum erat ἐν μέσῳ τῷ Κεραμεικώ. Harpocr. in v., ubi v. Vales. p. 302. Meurs. in Panathen. c. 19. ibiq. Gronov., idemque in Præf. ad t. vii. Antiq. Gr. Popp. Prol. t. ii. p. 242.

Λακεδαιμονίων—ἀλλὰ δυοῖν] Schol. αίνίττεται τὸν Ἡρόδοτον. V. Herod. vi, 57.

Notari eundem putant in ii, 97. (coll. Herod. v, 3.) i, 23. ii, 8. (coll. Herod. vi, 98.) V. Creuzer. Herodot. et Thuc. p. 4. 18. Sed jure jam dubitari videtur, an Herodoti scripta nostro scriptori cognita fuerint. V. Vit. Thuc. et Odofr. Mueller. d. Dor. vol. ii. P. ii. p. 102. not. 3. Etiam iis, quæ de Pitanate cohorte dixit, tacite Herodotum perstringere vulgo creditus est, quem v. ix, 53. Phot. Πιτάνη, φυλὴ καὶ τόπος τῆς Λακωνικής. Λόχος δὲ οὐκ ἐγένετο Πιτανάτης, ὡς Θουκυδίδης. Hesych. ὁ Πιτανάτης λόχος αὐτοσχεδιάζεται, οὐκ ὢν ταῖς ἀληθείαις. Conf. Steph. Byz. p. 641. Athen. i. p. 31. c.

οὕτως ἀταλαίπωρος-τρέπονται] Verba ista expressit Tacit. Annal. iii, 19. adeo maxima quæque ambigua sunt, dum alii quoquo modo audita pro compertis habent ; alii vera in contrarium vertunt: et gliscit utrumque vetustate : i. e, τὰ πολλὰ ὑπὸ χρόνου αὐτῶν ἀπίστως ἐπὶ τὸ μυθῶδες ἐκνενικηκότα. Conferre juvabit etiam Ephorum ap. Harpocr. in v. ἀρχαίως, ubi pro Θουκυδίδης legendum ̓́Εφορος. V. Marx. p. 64. Περὶ μὲν γὰρ τῶν καθ' ἡμᾶς γεγενημένων, Ephorus ait, τοὺς ἀκριβέσ τατα λέγοντας πιστοτάτους ἡγούμεθα, περὶ δὲ τῶν παλαιῶν τοὺς οὕτω διεξιόντας ἀπιθανωτάτους εἶναι νομίζομεν, ὑπολαμβάνοντες οὔτε τὰς πράξεις ἁπάσας, οὔτε τῶν λόγων τοὺς πλείστους εἰκὸς εἶναι μνημονεύ εσθαι διὰ τοσούτων. Synes. Encum. Calv.