Conjecturas vel alienas vel meas perpaucas in ipsa scriptoris verba retuli, neque ullam, opinor, nisi necessitate urgente, et lectore monito, præterquam quod lib. i. cap. 60. ex conjectura Popponis scripsi η Ποτίδαια απέστη, pro ή Ποτίδαια απέστη,* ac quod recepta Ηermanni emendatione in lib. iii. cap. 114. mapà Salvrdiov, pro Tapà Σαλύνθιον, insuper οίπερ και μετανέστησαν exprimendum curavi pro oinep kaì ueravéornoav: utrumque puto ratione satis probabili. Stephani conjecturam ápxovta pro čxovta lib. iii. cap. 26. in syntagmate scriptoris non legi a me positam, valde pænitet, quippe certissimam. Sensus hic est: Alcidam præfecerunt, qui erat ipsorum hoc tempore nauarchus.' Irriti sunt conatus vulgatam tuendi. Bekkerus in Præfatione ad editionem minorem et ipse nonnulla commendabilia protulit, quibus mihi quidem non jam uti licebat. Is igitur lib. ii. cap. 86. et 92. legi vult útò twv 'Aonvūr,

'Anvalwv, itidemque lib. vii. cap. 18. et 42. Tum lib. ii. cap. 64. καταλυθή, et ibidem cap. 92. κελεύματος, et lib. iii. cap. 18. εγκατφκοδομήθη. quodopjon. Reliqua ejusdem auctoris suis memorata locis invenies. Ceterum ne Thucydidi quidem sui desunt Zoili, qui suspicionibus negotio defungi, quam interpretando operam navare atque frui paratis iisque quæ ex scriptis libris in medio posita sunt, uti malunt;t qui si neque conjectura neque explicatio ex sententia provenit, ad inanem illam de obscuritate et quasi tenebris verborum cantilenam confugiunt, atque vel ipsum scriptorem calumniantur. Scilicet habent, quo glorientur, præclarum auctorem atque signiferum, lepidum illum Dionysium. Atqui Thucydides creber tantum sententiis, verborum ut paucorum, ita delectu ac structura aptus est, sensus habet elatos atque abditos, non caligine, qualem Alexandrinis quidem concedam, quæsita laborat, nam nihil prorsus inepte molitur, magisque interprete quam audacia critica indiget, ac denique

velis tantummodo Expugnabis : et est qui vinci possit ; at idem

Difficilis aditus primos habet. Ex tabula superiorum editionum chronologica nonnulla omisi, quod

* Vid. quos locos habet Index Rerum et Verborum in het ń.

+ Centena Valckenar. adnotat. ad Phalarid. Epist. et observata Lennepii p. xviii. ait sese e codicibus manuscriptis restituere posse, quorum lectiones expendere potius cum cura debuissent editores, quam ea notare quæ ad quemvis etiam alium referri, et Thomæ Magistro similibusque grammaticis illustrandis fuissent aptissima. Si quis igitur 'Thucydidis contextum nobis daret e Mss. et conjecturis emendatum, et loca veterum qui illius sententias imitando expresserunt, præsertim Demosthenea ; eum et de historicorum maximo et de hoc genere literarum optime meriturum.—Tametsi Thucydidis raram imitationem apud Demosthenem esse, docuit Wolf, in Proleg. ad Demosth. Leptin. p. li.

Dodwelli calculis haud ubique confisus tutiora quam uberiora sectabar. Præterea recensum habui glossarum, in quibus verba sub Thucydidis nomine a grammaticis prolata vel non comparent, vel a me quidem non sunt reperta ; quibus inserui tum alia nonnulla ejusdem argumenti, tum ex Georgii Lecapeni grammatici codice Mosquensi excerpta,* quæ, sero nactus, nunc demum supplementi loco addere potui.

Non puto alienum esse ab hoc loco, apponi quæ Dukerus in Præfatione de auctoribus Scholiorum nostrorum memoriæ prodidit, adjectis aliorum animadversionibus :

" De auctore horum Scholiorum Fabricius t non sine ratione assentitur Stephano putanti, non unius alicujus, sed plurium grammaticorum, e quibus Antyllus, Asclepius, sive potius Asclepiades, et Pbcebammo in iis nominantur,f interpretationes deinde a recentioribus quibusdam in unum corpus collectas esse. In eadem sententia est Casaubonus, qui quum ad Diogenem Laërtium, iii, 47. ex Suida retulisset, || Sabinum commentarium in Thucydidem edidisse, addit, se non dubitare quin Scholia, quæ hodie extant, e Sabini, Antylli, et Phæbammonis commentariis decerpta sint. Neque immerito his additur Euagoras. Et e plurium interpretationibus consuta esse, fidem facit liber Cassellanus, in quo quum primum tantum pars eorum, quæ in vulgatis leguntur, vetusta manu scripta esset, deinde alius longe recentior multa addiderat, haud dubie quod ea in aliis exemplaribus invenerat. De ætate autem veterum illorum interpretum nihil certi e Scholiis constitui potest. Sabinum, quem iis adnumerat Casaubonus, sub Adriano floruisse dicit Suidas. Antylli et Asclepii meminit in Vita Thucydidis Marcellinus, quem ad Valentiniani, Valentis, et Gratiani tempora refert Vossius, ii. de Histor. Gr. 18. Phæbammonem rhetorem æqualem fuisse Synesio, i. e. Arcadio

* In Chr. Fr. Matthæi Lectionibus Mosquens, vol.i. p.

55. + Bibl. Gr. t. ii. p. 727. Harl.

“ De Antyilo v. iii, 95. iv, 19. 28., de Phæbammone i, 53., sed præter hos obiter, neque sic ut ipsos scholia confecisse appareat, memorantur etiam Herodianus, qui male vulgo Herodes scribitur ii, 19. viii, 44. Chæroboscus viii, 44. Orus ii, 19. v, i. Tzetzes i, 113. 123. ii, 102. iii, 61. Herodianus haud dubie est notissimus Ælius Herodianus, qui sub Antonino philosopho floruit. Chærobosci in Dionysii Thracis vel potius Dionysii magistri æcumenici grammaticam adnotationes nuper in Anecd. Gr. t. ii. divulgavit Bekkerus.” Poppo.—De Oro v. Vitam Thucyd.

|| Suidas Heronem quoque rhetorem Atheniensem ait Énburnua in Thucydidem composuisse.

De Euagora v. Vitam Thucyd. “ Etiam Nunenius rhetor temporibus Adriani clarus composuit του Θουκυδίδου και Δημοσθένους χρειών συναγωγήν. Fuerunt quoque Thucydidi nosiro jam inde sui reprehensores ; nam Suidas testatur, Claudium Didyτηum scripsisse περί των ημαρτημένων παρά την αναλογίαν Θουκυδίδη.” Fabricius.

imperante vixisse, suspicatur Fabricius. * Is qui ad Thucydidem i, 132. scribit, regem Romanorum tripodem e præda Persica Apollini Pythio a Pausania dedicatum Byzantii in circo posuisse, non ante Constantinum M. vivere potuit, ut constat ex iis quæ ad Callimachi Hymn. in Delum p. 391. scribit Spanhemius: nec Juliano antiquior fuit, qui ad lib. iii. cap. 37. Gregorium Nazianzenum laudat, quod et Christianum fuisse indicio est, ut recte Fabricius; quemadmodum et eum qui auctor est Scholii ad lib. iii. cap. 38., qui, quod ibi observavit Wasse, ad verba Lucæ Act. xvii, 21. respexit. In Scholiis autem codicis Bas. ad iv, 83. etiam Belisarius laudatur, quem Justiniano imperante floruisse nemo ignorat.t Ex his Scholiis multa avroletei leguntur in Lexico Suidæ, quæ Stephanus, Reinesius, et viri docti vulgo Suidam inde descripsisse, ut alia ex Aristophanis, Sophoclis, et aliorum Scholiis existimant: qui quæsiverunt utrum Suidas sua ex interpretibus Aristophanis, an illi ex Suida acceperint, idem de interpretibus Thucydidis possint quærere. Suidam plurima e vetustis Scholiis Aristophanis in Lexicon suum contulisse, bene ostendit in Præfatione Suidæ Kusterus, et vel uvus locus in Makkoç ab eo non animadversus extra controversiam ponit. In eo ita scriptum est : Μακκος ανοηταίνει, ένεόν έστι: έφαμεν δε ότι Μακκώ ενεά ήν. ΑρισTopávns. Hæc in scholiaste Aristophanis ad Equit. v. 395. legi, observarunt Portus et Kusterus : sed neuter eorum vidit, verba illa épaper de manifesto indicio esse, Suidam hæc ex interprete Aristophanis, non hunc ex Suida descripsisse ; nam quod interpres recte dicit épauer dè, quia scilicet hoc ante ad v, 62. scripserat, id Suidas neque ex sua persona dicere, nec de eo quod deinde ex eodem Scholiaste scripturus erat, Μακκώ ενεάν fuisse, έφαμεν scribere recte potuit. In

quo etiam animadvertendus est levis error Kusteri, qui quum ante Murkog non inveniret alium locum Suidæ ubi hoc dictum erat, neglecta interpretatione Porti diximus enim,' convertit dicitur enim.' De Scholiis Thucydidis non habeo quidem tam certum argumentum; sed si quis consideret quæ apud Suidam in Karappóvnou leguntur, haud difficulter sibi persuadebit ea ex his Scholiis, i, 122. sumta esse. Et omnino probabile est, Suidam quod in Scholiis Aristophanis, idem etiam in his factitasse ; quum dubitari non possit quin veteres illi interpretes Thucydidis illo antiquiores fuerint, quippe qui etiam e Marcellino, quem Antyllo et Asclepio juniorem fuisse constat, quædam descripserit. Quanquam hoc quoque vero non dis

.

* Bibl. Gr. 31, 16, 9.

+“Recentissima Scholia sunt codicis Palatini, maxime versiculi, ab ipso librario qui hunc codicem transscripsit, ut videtur, confecti, et Tzetzæ mentionem injicientes." Poppo.-Joli. Tzetzes, auctor Chiliadum, floruit circa annum post Chr. N. 1150.

Item apud Photium, Phavorinum, aliosque.

simile est, quemadmodum Scholiis in Aristophanem, ita his quoque ex Suida quædam adsuta esse; cujus rei argumentum ex eo capi potest, quod in margine codicis Græviani, in quo paucissima sunt Scholia, locus Suidæ in Káxinkes ad verbum descriptus est ad lib. iv,

Cap. 26.”

Venio jam ad

PARALIPOMENA GLOSSARII THUCYDIDEI.

Αισθάνομαι συντάσσεται και γενική και αιτιατική γενική μεν, ώς παρά Θουκυδίδη: (i, 72.) " έτυχε γάρ πρεσβεία πρότερον περί άλλων παρούσα και ως ήσθοντο των λόγων, έδοξεν αυτοίς παραιτητέα είναι.” Αιτιατική δε, ως παρά Θουκυδίδη: “ αισθανόμενοι δε οι τον Κερασούντα οικούντες την έφοδον...... συν τοϊς όπλοις απήντων.” Lecapen. p. 55.

'Ακρατία, παρά Θουκυδίδη μόνη. Τhom. Μ.-Ιn nostris exemplaribus non legitur. Vid. Poppon. Prol. t. i. p. 243. Pierson. ad Mærin p. 29. Lobeck. ad Phrynich. p. 524.

. . p. . 'Auapràs e Thucydide enotavit Marcellin. $ 52., sed apud eum non reperitur. V. Popp. 1. 1. p. 241.

'Αμείβειν λέγεται και αντί του διέρχεσθαι, ως παρά Θουκυδίδη: « και των εν τω στενή των Κορινθίων θάλασσαν.” Lecapen. p. 57. -Locus non suppetit.

'Ανάγνωσις, η δευτέρα γνώσις, ή η άνωθεν γνώσις" παρά δε Θουκυδίδη η ανάπαισις, και αναγινώσκειν το αναπείθειν. Εtym. Μ. Leidense apud Kænium ad Greg. Cor. p. 503. Schæfer.- Quem locum in mente habuerit, equidem nescio, nisi referenda hæc glossa est ad lib. iii, 49. extr. male intellectum : η μεν (ναύς) έφθασε τοσούτον όσον Πάχητα ανεγνωκέναι το ψήψισμα, ubi αναγιγνώσκειν est perlegere.'

'Ανδρακάς, το κατά άνδρα χωρήσαι, ο Κρατίνος εν Βουκόλoις: Θουκυδίδης δε αντί του ίσον και αντικείμενον. Αnecd. Βekk. t. i. p. 394. . -Paulo aliter Suidas: 'Ανδρακάς, κατ’ άνδρα, χωρίς. Κρατίνος Βουκόλoις. Το ίσον και αντικείμενον καλεί Θουκυδίδης: η 'Ανδρακάς, κατά δέκα άνδρας. Ubi Kusterus: “ Hæc obelo,” ait, “notanda esse existimo, quoniam non video quomodo loco huic convenire possint." _“Casu quodam mirabili” (Blomfieldi verba sunt in glossario ad Æschyl. Agamemn. v. 1585.) “confusæ sunt glossæ diversissimæ; nam voces το ίσον και αντικείμενον καλεί Θουκυδίδης vix dubito quin ad interpretamentum vocis åvrimadov pertineant, qua voce in isto sensu saepissime utitur Thucydides. Schol. ad i, 3. Αντίπαλον, και το ίσον και το πολέμιον.” -De vocabulo 'Ανδρακάς vide Valcken, ad Herodot. vii, 144.

'Aνέχεια, το κωλύειν. Θουκυδίδης έν έκτη (cap. 86.) “ τους ταύτα κωλύοντας και ανέχοντας.” Anecd. Βekk. t. i. p. 400.

.

'Απαγορεύειν-και το αποκάμνω και εξαπορώ, ως παρά Θουκυδίδη: απαγορεύοντας τον προς Σικελίαν απόπλουν.” Lecapen. p. 55.

'Αρχήθεν" παρά μεν ταίς άλλαις διαλέκτους ευρίσκεται, 'Αττικoίς δε ου φίλον· διό ούτε Πλάτωνα, ούτε Θουκυδίδης έστιν ευρείν λέγοντα τούτο. Anecd. Bekk. t. i. p. 7.–Apud Herodotum extat lib. viii. cap. 142., ubi v. Valcken.

'Aφείται δύο σημαίνει, αφίεται μεν παρά Θουκυδίδη, αφήκατο δε παρα Δημοσθένει. Αnecd. Βekk. t. i. p. 469.-Αφεϊτο habet Ηerodotus. Vid. Matth. Gr. $ 214, 1. 'Apeita, non reperi apud Thucydidem.

Δεκατεύειν-Θουκυδίδης και επί του τελωνείν. Ζonaras, Εtym. Μ. in δεκατευτήρια, Harpocrat., Hesych.-Conf. Popp. ed. Τhuc. Ρ. ii. vol. 1. p. 91.

. i. . Διαβούλομαι, αναπείσω, ούτως Θουκυδίδης. Zonaras et Suidas.

, -« Corrige, διαβουλεύομαι, αναπείθω, nam verbo διαβουλεύεσθαι, quanquam paulo aliam vim habente, utitur Thucyd, ii, 5. vi, 34. vii, 50.” Popp. 1. 1. p. 90.

. Διαλέγου, διορύττου· ούτως Θουκυδίδης. Zonaras.

Διαλέγουσαν, διοικοδομούσαν· λέγειν γάρ το οικοδομείν και διαλέγου, διορύττου Θουκυδίδης. Suidas, et iterum in Λέγω. Εt Phavorinus.-Τhucydides διορύσσειν dixit, non διαλέγειν, lib. ii.

Cap. 8. Διάφορα, τα αναλώματα ούτως Θουκυδίδης. Zonaras et Suidas. -Vid. Casaubon. ad Theophr. Char. 10. et interpp. ad Hesychium.

Δοκώ και το νομίζω και το οίομαι τοίς τρισί χρόνοις συντάσσονται. Θουκυδίδης εν τη εβδόμη: « έδοξε το δήμο πρότερον.” Phavorin.

'Εδουν παρά Θουκυδίδη αντί του, διέκοπταν, διέφθειρον: « άπασαν έδουν την ανατολικήν χώραν.” Suidas.-Hec a Suida : “ non putem laudari tanquam Thucydidea, sed ex alio anonymo descripta, et testimonium Thucydidis tantum ad éjour referendum esse, et fortassis ad id quod lib. ii. cap. 12. legitur, την γήν εδήoυν.” Duker.

. 'Εμποδών, Θουκυδίδης η αντί του, προχείρους. Φησί γάρ: «τας έμποδών αιτίας μόνον επισκοπεϊν, πορρωτέρω δε μηδέν έπορέγεσθαι ταϊς διανοίαις.” Suidas, Zonaras, Εtym. Μ. p. 336, 26. Ηarpocr. Priscian. xviii. p. 1180. Apostolius viii. Proverb. 20. Phavorin.—Hæc non comparent apud nostrum scriptorem.

Εξαναλάβω, Θουκυδίδης πρώτη. Αnecd. Βekk. t. i. p. 93.

'Εξε στηκώς, διχως λέγεται παρά Θουκυδίδη και Πινδάρη" ότε μεν το μαίνεσθαι και έμφρονα (scr. έκφρονα) είναι, ότε δε το υπαναχωρείν και υπεξέρχεσθαι ή αφίστασθαι.. Εtym. Μ. Gudian. p. 193, 9.-Vid. Thucyd. ii, 61. iv, 28. et Boëckh. in fragm. Pindar. p. 682.

'Επιλύγξαι. Vide notam ad Marcellin. 5 52. Επίπλους, Θουκυδίδης: « Pν νηών επίπλουν εξαρτύοντες οι 'Αθη

.