PRÆMONITUM. Librarius quum in eo esset ut HENR. MEYERI Fragmenta oratorum Romanorum, præstantissimum opus et tam juventuti academicæ quam Jurisconsultis aliisque doctis viris Galliæ valde expetitum, suis typis ornatius repeteret, me adiit, quem adnotasse quædam de hoc libro audierat. Ego primum renuere; sed quum rerum ille documentis mihi perprobasset Turicensem librarium longissime abesse ut novam editionem paret, neque doctissimo Meyero quicquam damni illatum iri, si aliena in terra repeteretur ipsius liber, meam ei curam præstare decrevi. His autem potissimum liber optimus, de quo quid sentiam pridem in Jahnii Annalibus philol. exposui, paullo et perfectior et commodiore usu fieri posse videbatur: ut primum loci veterum scriptorum, ex quibus Editor non raro pauciora quam res postulabat verba excerpserat, apponerentur pleniores; deinde ut fragmenta ad editiones, si fieri posset, meliores vel ad ipsos codices iterum exigerentur; tum ut explicarentur vel corrigerentur aliqua obscuriora vel corrupta; denique ut accederent quæ a nobis reperiri potuerunt fragmenta nova. Quibus omnibus ita satisfacere studuimus, ut hæc editio non no mine sed re ipsa prodiret auctior et emendatior. Luculentas aliquot additiones debemus juveni doctissimo EGGER, quem ornamentum olim Gallicæ philologiæ fore arbitror; alias operi accuratissimo, quod omnibus harum rerum studiosis maximopere commendamus, ANTONII WESTERMANN, Geschichte der Beredtsamkeit in Griechenland und Rom, vol. II, Lips. 1835. Qui vir doctissimus quum in annorum computatione Fastos Capitolinos ubique sequatur, eamdem in hoc quoque libro restituimus, ne forte turbentur qui utroque, id quod maxime suademus, simul velint uti. FRIDERICI ELLENDT brevem historiam eloquentiæ, meritis laudibus dudum celebratam, ut oportebat, in initio libri ponendam curavimus, exceptis inde, si fieri poterat, iis quæ de singulis orationibus disseruntur : hæc enim jam fragmentis ipsis inserta melius intelligentur et judicabuntur. Ceterum uncis fere inclusimus quæ utrique operi in hac editione accesserunt, et notas præsertim criticas asterisco distinximus. FR. D. Parisiis, Kal. Jun. EDITOR LECTORIBUS. Cum reliquias oratorum clarissimorum, quos Romana tulit respublica, perquirerem, et rationem occasionemque orationum ex memoria antiquorum temporum repeterem, in maximis gravissimisque causis, quæ etiamnunc animum nostrum agitant atque implent, versari plerasque intellexi. Cum deinde splendorem pulchritudinemque fragmentorum, quæ collegi, plus centum oratorum, qui orationes scriptas reliquerunt, perspicerem et universam earum studio ac cogitatione imaginem adumbrassem, eadem quasi quadam admiratione imbuebar, qua excitatus fui, cum ante hoc biennium Romæ ipsius, capitis quondam orbis terrarum, monumenta reliqua perlustrabam, quæ, etiamsi dimidiata atque fœde devastata magnitudine ac splendore nihilominus omnes moles turritas nostrorum regum vincunt. Ut autem Roma vetus in ipsa ruina novam antecellit urbem eademque et pulchrior est et excelsior, sic oratores veteres, quamquam eorum opera maximam partem ætatem non tulerunt, ceteros facile superant, et vivunt etiamnum quodam modo vigentque. Catonis orationes virum probum, justum, peritum, eloquentem, sed gloriosum hominem et litigatorem produnt. In Graccho teneros mores perspicies et animum liberalem atque ingenuum et splendidissima eloquentiæ lumina, quamvis ipse rebus gerendis civilibus parum fuisset aptus. Romani vero mores severi et excelsa animi magnitudo et ingenium incorruptum quam maxime in Scipionis apparent oratiunculis. Nec multum distat Lælii oratio, cujus robigo nativam Latini sermonis indolem et proprium cultum indicat. Ac profecto vetus sermo Latinus in se habet nescio quid integritatis, quod animum allicit magis quam ille Græcorum coloribus fucatus. Quid ergo gratius esse poterit Romanarum studiosis literarum libro, in quo fragmenta oratorum dispersa sunt collecta? Atque adeo ætate Taciti id munus aggressus est M. Licinius Crassus Mucianus, ut præcipuorum monumenta oratorum contraheret et ederet, ne oblivione obruerentur, ut in Dialogo de oratoribus c. 37 scriptum legimus. Ac ni Mucianus hunc suscepisset laborem, multo minus etiam quam nunc habemus, opinor, reliqui haberemus. Ea enim fragmenta, quæ apud Gellium, Frontonem, Macrobium etiamnunc legimus, ex illo opere excerpta puto. Inter recentiores autem duo viri, ingenio et eruditione longe maximi, collectionem oratorum promiserant, nec tamen solvere vota gratissima potuere. Justum Lipsium dico et Franciscum Dousam, quorum prior in lib. 2 Electorum cap. 18 ita scribit: « Fragmenta scriptorum veterum adolescens olim (ut ferebat illa ætas) cum impetu et labore |
