§. 2. Ἐκκλησίαν ποιήσαντες. „Pro ποιησάμενοι, “ Β. At vid. I. 1. p. 189 sq. Hanc concionem Droysen. 1. d. p. 1€ Martii die XIX. habitam putat. Cuius quam fallax sit disputat ex adnot. ad §. 1. et §. 3. liquet.

'Enaywyά. Cf. ad IV, 88. [Deinde xal ovx om. pri man. Cl.]

Περὶ τῶν χρημάτων. De his quomodo decepti fueri c. 46. audiemus.

[Tois xoivois Ven. quoque et Laur. Pluralem Bloomf., q in int. propter causas a Duk. et Haack. allatas et propter locu similem Paus. X, 19, 5. reiecerat, nunc a nobis persuasus rec pit. Arn., a quo obeli ei appositi sunt, và xová quidem qu sint, nisi forte Demosthenis à doua, sive pecuniae public non sacrae, facile percipi negat, attamen verba ev tois xotro de aerario publico etiam in uno recentiorum historicorum Gra corum a se reperta esse, sed non meminisse se, utrum in P. lybii tribus primis libris an in Dionis aut Dionysii reliquiis V: ticanis. Quod discere a nobis poterat. Singularem retinuit Did

Στρατηγοὺς αὐτοκράτορας. „ Κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς πρὸ τὰς μεταβολὰς τῶν πραγμάτων καὶ τὰς ἀποβάσεις τῆς τύχη πράττοντας. [Ita etiam Bloomf.] ἀναγκαῖον γὰρ ἦν εἰς οὔτι μακρὰν καὶ διαπόντιον ἐκπλέοντας αὐτοκράτορας εἶναι, με ἐνὸν ὡς ἐν τάχει δέχεσθαι τὰ παραγγέλματα ἐκ τῆς πόλεως μήτε [μηδὲ] πέμπειν πρὸς αὐτοὺς ἐρωτήσοντας, περὶ ὧν ἂ ὁρῶσι. ΔΟΥΚΑΣ. „De his στρατηγοῖς αὐτοκράτορσι legi mus in Aristoph. Av. 1495. Vid. etiam Aeschin. p. 62, 35 лоéoßes avτоxQúτopes [ut Thuc. V, 45. 46. cf. etiam V, 27. εἰ στρατηγὸν αὐτοκράτορα Paus. IV. p. 241. Spanhemius ac Iulian. p. 76. docte super his disserit." BLOOMF. Thucydide ipse explicat c. 26.

Αλκιβιάδην

Aúuazov. Cur hos tres duces constituerint, exponit Plut. Nic. 12. Alcib. 18. Inutiles igitur de hac re sunt Bloomfieldii coniecturae, cui Mitfordium [IV. p. 40.], quod Niciam. primum imperatorem creatum esse [secutus Plutarchum Nic. 1. d.] dicat, et totam rem magnae Alcibiadis calliditati tribuat, reprehendenti hic a factione populari et iuvenibus nobilibus, pauper Lamachus artibus illius, Nicias ab optimatibus videtur esse delectus. De Lamacho vid. I. 2. p. 85. Add. Baehr. ad Plut. Alc. c. 18. et Schleiermach. ad Plat. Lach. c. 26. ed. Engelh. Tum ξυγκατοικῆσαι etiam Aug.]

Ἤν τι περιγίγνηται [περιγίγνεται Aug. quoque] αὐτοῖς τοῦ πολέμου. поλéuоv. „,Рotest intelligi: si quid otii, temporis, facultatis, superesset ex (reliquo) bello; [ita Port. Bloomf. Arn.] sed et: si quid inde commodi nacti essent, si res prospere cessissent." BAU. Altera ratione Valla, et recte quidem; cf. adnot. ad II, 39.

N, 73.; nam solum tí non potest valere aliquid otii. [Paulo post Aug. quoque γιγνώσκουσιν.]

§ 3. Нutoa лéμлτη. Hunc fuisse Martii diem XXIV. inde, quod ex Aristoph. Lys. v. 391 sqq. Adoniis hanc concionem habitam esse liqueat, apparere putat Droysen. 1. d., quem sequitur Chambeau de Alcib. p. 45. At Athenis Adonia, quae ad Munychionem referunt Dodw. ad c. 27. et Wachsm. Antiqu. Gr. II. 2. p. 286. et in quem diem inciderint plane ignoramus, illo die celebrata esse infirmissimo argumento ex Macrob. Saturn. 21., ubi de orientis Adoniorum die laeto agi ipse fatetur, ducto probare vult. Brevissimum autem intervallum ab Alcibiade, ne cupido populi refrigeraretur, constitutum esse Mitfordium coniicere adnotat Bloomf. eandem rem Niciae tribui posse improbabiliter addens. Omnino quid mirum expeditione decreta consultationem de apparatu conficiendo non esse dilatam?

[E Tov. Pro Pal. Bekk. in ed. ster. nominat Vat. Antea zadóti ali disiungunt.]

§. 4. Axovoios. [Etiam Ven. Laur.] „Azovoɑs non potest locum habere, nisi dicamus Niciam concioni populi ante quintum diem habitae, in qua ipse cum Alcibiade et Lamacho dux huius belli delectus erat, non interfuisse, idque deinde ei renunciatum esse. Sed hoc parum probabile est. Longe melior est, mea sententia, altera scriptura úxovotos, quae et [plurimorum] manuscriptorum auctoritate nititur, et ex ipso Thucydide confirmatur. Nam ita ipse Nicias infra c. 12. eйte tis ügyei äoμeros πρεθεὶς παραινεῖ ὑμῖν ἐκπλεῖν· quibus verbis indicat se ἀκού Toy, Alcibiadem autem άouɛvov ducem creatum esse. Et Hermocrates in oratione ad Syracusanos c. 34. ἄλλως τε καὶ τοῦ ἐμπειροτάτου τῶν στρατηγῶν, ὡς ἐγὼ ἀκούω, ἄκοντος ἡγουuérov. Nec non Aristides Orat. Sicula poster. t. II. p. 34. de Nicia: εἷς δὲ ὁ λειπόμενος, ὃν ἄκοντα ἐνθένδε ἐξηλάσαμεν. [Add. Plut. Alc. c. 18. init.] Vallam quoque legisse axovoos ἀκούσιος ostendit eius interpretatio horum verborum: Nicias, qui invitus fuerat delectus." DUK. „Axovous praefert Abresch. p. 570., 1) quod non necessarium fuerit monere invitum Niciam esse ducem electum, quum hoc ex omni eius oratione appareat, 2) quod non bene procedat opponendi ratio ἀκούσιος μὲν — νομίζων dé. Censet igitur librarios azovσios propterea dedisse, quod

12. legerant Alcibiadem oμevov, c. 34. Niciam azovta ducem creatum." BECK. Bau. postquam neutri scripturae usum Loquendi refragari, quum axovoas nonuevos recte diceretur, quanquam durius per participia duo, sed asperiora magis etiam Thucydidea esse praemisit, et hoc concesso contextum orationis solum consulendum esse, unde invitum creatum Niciam esse satis constaret, addidit, ita pergit: „Disiunctionem autem per μév Thucyd. Adnott. IV.

3

et dé quod minus procedere putat Abresch., Graecismus eun fugit, ex quo non diversa utique aut opposita, sed partitionen saepe et cumulationem coniunctorum uév et dé notent: et invitus creatus, et vero consilium improbans belli suscepti; quum invitus lectus, tum improbans. Haec satis interpretentur axovozos mihi magis probari." Haec Bau. Etiam,, Lev. ȧzovơios secutus est, quod probabile sit Niciam ipsum interfuisse concioni, in 'qua dux legebatur.“ BECK. Si id ab aliis audivisset, oñoa legeretur Τῆς Σικελίας — ἀποτρέψαι εβούλετο. Plut. Nic. c. 17 Νικίας ὡς χαλεπὸν ἔργον ἂν τὰς Συρακούσας ἑλεῖν ἀπέτρεπε τὸν δῆμον.

Προφάσει βραχείᾳ καὶ εὐπρεπεῖ. Port. : exigua et speciosa de causa. Εὔλογος et εὐπρεπής plerumque ita discernuntur a Thuc., ut evλoyov sit quod est pulchrum et rationi consentaneum, evлqɛлés quod videtur esse, quanquam revera non est. I, 37. 39. III, 38. 44. IV, 86. 87. VI, 76. 84.“ ARN.

Vid.

Tode.,,Sic reposui e mss. atque ita etiam frequentius, quod quidem veritatis studioso magis convenit, [quum non ipsa verba concionis exhiberi significet.] In orationibus fere passim Touάde, in foederibus rúde. Sed et in orat. I, 85. adɛ, at [brevis est oratio, et] sequitur toιavτa legas et II, 29. Túde et postea rooavta [pariter] in oratione brevi, ubi nihil fere auctori permittitur. At in colloquio cum Meliensibus, ubi res nuda missis rhetorum coloribus [? cf. Ingress. hui. colloqu.] agebatur, ἔλεγον inquit τοιάδε [V, 84.], et postea τοσαῦτα εἶπον. [? τοσαῦτα ἀπεκρίναντο V, 113., at ἀπεκρίναντο τάδε c. 112.] Hic ergo legendum τοιάδε, quia sequitur τοιαῦτα. Vel de epistola usus Toide VII, 10., [at c. 16. de eadem Toσavra,] sed in orationibus nusquam adhibet τάδε et ταῦτα, sed τοιαῦτα et τοσαῦτα semper. In foederibus contra, ut ad V, 46. observavimus. [Non recte igitur VIII, 59. Bekk. Toatai.] In brevioribus orationibus rúde fere, in longioribus etiam quandoque Toude Herodotus, atque ita apud Hippocr. de Victus Rat. III, 38. pro Tоlavτa ex Feurii codice reponendum, et paulo infra οὐκ ἔτι δὴ τ." Wass. In eo, quod e Thuc. II, 29. adnotatur, est error festinantis calami. [Scribere III, 29. Wass. volebat.] Todde fere ubique in his dicit Thucydides; rúde solo hoc loco, ni fallor, habent editiones omnes, ceteris semper totáde. Scripti nonnulli quidem I, 139. IV, 91. et VII, 60. pro voiúde habent rád sed illorum non est habenda ratio." DUK. Tricari Wassium in discrimine pronominum Táde et roláde, quia et talia Latinis haec notent, et apud Paulum τοιοῦτος μεν οὗτος ponatur, falso contendit Bau. Rectius Arn. iudicat. Non minus cautum esse Tacitum Wachsmuthii verbis docet Ruperti. ed. Tac. vol. I. p. XLII. [Lugd. m. rúdɛ.]

b) Adnotata ad Scholia.

Ad p. 26. v. 7. Ασήμου ἀργ.] σημεῖον ad II, 13. Vid. du Cange Glossar. Graec." Duk. Ad v. 10. 'Eлaywyά] hie quam vulg.] ἱκανά. Βου.

-

πιθανά Cass. Αug. Melius haud du

Ad p. 28. v. 6. Mɛyáλov čoy.]

- Η ρά νύ τοι Cass. ut in Hom. II. x'. v. 401.“ DUK, In Aug. ή ρανυ, om. vol. Vulgo ή μέλα του.

ORATIO. NICIA.E.

Trium proximarum concionum magnas partes interpretatus est Mitford. IV. p. 41 sqq. Niciae orationem singulari libello illustravit Kampe. (Inscribitur: Niciae oratio, quae est apud Thucydidem libro sexto, explicata ab I. F. C. Kampe, Ph. Dr. Neo-Ruppini 1835. 18 pag. 4.) Summam huius concionis his verbis indicat Diod. XII, 83. Νικίας — συνεβούλευε μὴ στρατεύειν ἐπὶ Σικελίαν· μὴ γὰρ δυνατὸν ὑπάρχειν ἅμα τε Λακεδαιμονίοις διαπολεμεῖν, καὶ δυνάμεις μεγάλας εκπέμπειν διαποντίους· καὶ τῶν Ἑλλήνων μὴ δυναμένους κτήσασθαι τὴν ἡγεμονίαν ἐλπίζειν τὴν μεγίστην τῶν κατὰ τὴν οἰκουμένην νῆ τον περιποιήσασθαι; καὶ Καρχηδονίους μὲν ἔχοντας μεγίστην ἡγεμονίαν, καὶ πολλάκις ὑπὲρ τῆς Σικελίας πεπολεμηκότας, μὴ δεδυνῆσθαι κρατῆσαι τῆς νήσου, τοὺς δὲ Αθηναίους, πολὺ λειπομένους τῇ δυνάμει τῶν Καρχηδονίων, δορύκτητον ποιήσασθαι τὴν κρατίστην τῶν νήσων; Plut. Nic. c. 12. μετὰ τὸ ψηφίσασθαι τὸν πόλεμον Αθηναίους, καὶ στρατηγὸν ἑλέσθαι πρῶτον ἐκεῖνον μετ' Αλκιβιάδου καὶ Λαμάχου, πάλιν ἐκκλη σίας γενομένης ἀναστὰς ἀπέτρεπε, καὶ διεμαρτύρετο, καὶ τε λευτῶν διέβαλλε τὸν ̓Αλκιβιάδην ἰδίων ἕνεκα κερδῶν καὶ φιλοτιμίας τὴν πόλιν εἰς χαλεπὸν ἔξωθεῖν καὶ διαπόντιον κίνδυνον. Impagnat Niciam paucis et levibus verbis Chambeau. de Alcibiad. Ρ. 38.

CAP. IX.

a) Adnotata ad verba Thucydidis.

§. 1. [Ηδε. Ci. Ven. ήδη. Antea Ald. Bas. quoque ἡμέρας.] El Laur. καὶ Καὶ μή. ἄμεινον, ut videri

εἰ] ἄμεινον. Cf. Matth. Gr. S. 457. p. 854.
Καὶ μή refertur ad infinit. χρῆναι, non ad
Kai
possit, sed sensus repugnet. Mihi videtur,

inquit Nicias, de ipsa expeditione etiamnunc consultandum, non

ita brevi deliberatione habita bellum suscipiendum. Ita rect Port." BAU,

Βραχεία βουλῇ περὶ μεγάλων πραγμάτων. „Hac sententi Thucydides saepius usus est. I, 73. ὅπως μὴ ῥᾳδίως περὶ με γάλων πραγμάτων τοῖς ξυμμάχοις πειθόμενοι χεῖρον βουλεύ σησθε, et I, 78. βουλεύεσθε οὖν βραδέως ὡς οὐ περὶ βραχέων, καὶ μὴ ἀλλοτρίαις γνώμαις καὶ ἐγκλήμασι πεισθέντες οἰκεῖον πόνον πρόςθησθε. ΚΑΜΡ. Qui οὕτω non tam, sed ita ut vos fecistis, vult significare. [Alpɛoda etiam Cl. Ven. Pro πειθομ. Ald. πυθομ.]

66

§. 2. Καίτοι ἔγωγε Censet Abr. esse verba Niciae occupantis obiectionem, quam fieri posse praevidebat. Dicat aliquis: tu vero, Nicia, cur adversaris expeditioni Siculae, quem certus inde manet honor, quemque scimus minime vitae suae metuere. At non ideo contra sententiam meam dicam. Aut etiam posse verba videri ostensuri sibi dissuadenti maxime auscultandum esse." BECK. Haec quidem Abr, bene disputavit, sed male verba ita expedit: καίτοι ἔγωγε (εἰ) καὶ τιμώμενός (εἰμι) ἐκ τοῦ τοιούτου, καὶ ἧσσον ἑτέρων περὶ τῷ ἐμ. σώμ. ὀρωδῶν, ὅμως) νομίζω ὁμοίως - Quam hic hypallagen constituit Abr. probante Gottl., τιμῶμαι — ὀῤῥωδῶ νομίζων pro τιμώμενος — ὀρωδῶν νομίζω, ea non utatur qui intellexerit consequens ad καίτοι ἔγωγε τιμ. καὶ ὀῤῥωδῶ esse manifesto satis in verbis duos dé rel., quo nil sane apertius sit, nil simplicius. Et vero fefellit Abreschium praecipue sententiae ratio, ad quam sibi propositam tenderet Nicias, quae nullo pacto esset in voulov, non tam quia sit particip., quod tunc non sit ex mente Abreschii, sed quia ad causam summamque nihil facit, tantum excusationem habens, correctionem et interpretationem τοῦ ὀῤῥωδῶ· ad propositum quidem, εἰ ἄμεινόν ἐστι ut dixi, nil facit." BAU.

Hooor oor. Alcibiadem oblique carpi putat Goell., quod minime verum; quis enim unquam timiditatis Alcibiadem insimulavit? Bloomf. aut illum et τοὺς αὐτῷ παρακελευστούς c. 13., quos ad expeditionem incitantes ignavos fuisse pariter nemo dixerit, notari, aut huius locutionis vim non nimis urgendam esse censet. Res simplicissima est; nam Nicias dicit: quanquam alii, qui hanc expeditionem dissuadeant, ignaviae fortasse insimulentur, (sicut infra c. 13. seniores vereri affirinat, ne, nisi bellum suffragio suo comprobarint, palazol esse videantur,) me quidem, qui plurima stipendia fecerim, et plurimis proeliis interfuerim, propterea quod vitae meae timeam, hanc expeditionem decerni nolle, nemo ausit dicere. Proxima vousov addit, quod illos seniores ab Alcibiadis factione timiditatis incusatos ipse nequaquam vult reprehendere.