ΔΟΥΚΑΣ. His enim ab initio quidem ἀνακωχὴ ἄσπονδ fuit cum Atheniensibus V, 32., postea autem palam adversus e bellum gesserunt. ,,Vid. V, 52. 115." DOBR.

66

---

Οἱ δὲ — κατέχονται. „ Οἷοί εἰσι Βοιωτοί (ὅρα συγγρα κεφ. κς'. λβ'.) καὶ οἱ Χαλκιδεῖς ἐπὶ Θράκης· (δρα συγγρ. xε..)" 40YKAZ. Addendi videntur Megarenses. Vid. 17. 31. Sed Elei, quos Bloomf. propter V, 17. adiicit, inter Atheniensium amici facti erant. Super ipsis δεχημέροις σπο dais, de quibus hić praeter Heilm. nonnulla habet Bloomf., iu reprehendens Goellerum, quod ideo, quia decimo quoque d renunciari potuerint, nonоvdás V, 32. (ubi vid. adnot.) a pellatas esse dicat, cuius dicti auctor est Heilm., consule a scripta ad V, 26. ['Et om. etiam Ven. Laur. ac nunc Haac De m. negat Bekk. Deletum idem I, 109. Kai post de co locatum Bloomf. eleganter et Attice hɛováε censet. Que iudicium sibi habeat! Post dia tó transpositum cupit Kam 1. d. Addit tamen: ,, Si retinere malueris, hanc video una rationem esse, qua illud consequaris. Namque primum illu xaí, quod est proxime post oi dé, hosce ad eos, qui sunt ante dicti, adiungit, alterum vero xai avtoí eosdem illos Laceda moniis opponit; quasi dixisset Thucydides: οἱ μὲν ἄντικρυς πο λεμοῦσιν· εἰσὶ δὲ καὶ ἄλλοι τινες, οἳ διὰ τὸ Λακεδαιμονίοι ἔτι ἡσυχάζειν καὶ αὐτοὶ δεχημέροις σπονδαῖς κατέχονται.]

S. 4. [Túya av S'etiam Cl. Ven. T. ac nunc Haac Secus Bloomf. Did. Arn. Ita ös äv dé, žvíz är dé, simili δέ, interdum legi ostendit Erf. ad Soph. Oed. R. v. 749. ed. Herm Εἰ δίχα Lúßouv. Verti possit: si solos, segregate λάβοιεν. a reliquis (sociis) interceperint nostros." BAU. Fallitur. Ai valet divisos in duas partes, (alteris in Graecia remanentibu alteris in Siciliam profectis.) Cf. Schol. Addi poterat ovoa s. yɛvouévny, de qua dicendi formula, cuius exempla Bloom adscripsit, vid. Matth. Gr. §. 309. c.

Ὅπερ

"Олεσлενdoμev. Cf. Matth. Gr. §. 423. [Deind ξυνεπίθοιντο Bloomf. et Arn., ille ξυνεπιθεῖντο mediae dialect Atticae et recenti tribuens, hic Bekkerum sibi parum constan tem лоóоiντо I, 120. et in Demosth. de Pac. p. 61, 3. Reish ipsum servasse ad c. 11. adnotans. I, 120. in ed. ster. Bekl scripturam mutavit. De Demosthene vid. Brem. ad orat. d Cor. §. 114. Hic Ven. ¿vvεnidoĩντo, Aug. et Pal. secundur Bekk. ξυνεπείθοιντο.]

[Tevέodai. Epio Ven. et Laur. quoque om. et Haack nunc uncis inclusit. Similiter atque olim ille nunc defendit Did. non cogitans, quam saepe pronomina temere inculcata sint.]

§. 5. Σκοπεῖν τινά. ,, Interpretes [Lev. Bred. Goell Haack.] pronomine tά Alcibiadem significari putant. Sed no

errare eos existimamus; nam tis Thucydidi ita usitatissimum est, ut notionem ei det generalem; idem enim valet atque zon axoivuus. In proximo capite eandem dicendi rationem invenimus: ὧν κρατήσας τε μὴ κατασχήσει τις.“ DiD.

·

Μὴ μετεώρῳ τε πόλει - κινδυνεύειν. Ἡ δοτικὴ συνέχ δοχικῶς ἐκληπτέα κατὰ πᾶσαν τὴν πόλιν μετέωρον ἤδη οὖσαν. είληπται δὲ ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν πλεόντων.“ 40YKAZ. Dativum absolutum male vocat Wannowsk. Syntax. anom. Graec. p. 90., neque recte Bloomf. ní supplet. Vid. adnot. ad c. 9. et II, 65. Translationem etiam ab homine in alto stante, qui lapsu graviore rueret, posse ductam esse male putabat Heilm. „, Locum hunc imitatur Dio Cass. 254, 19. μετεώρου τῆς πόλεως οὔσης. [At ibi μετέωρος ita dictum, ut Thuc. II, 8. ubi vid. adnot.] Thucydidi videntur obversata esse verba Soph. Οed. R. 22. Πόλις γὰρ, ὥςπερ καὐτὸς εἰςορᾷς, ἄγαν Ἤδη σαλεύει. [Quum navis et reipublicae comparatio. apud scriptores et Graecos et Latinos saepissime reperiatur, Thucydidem ad Sophoclem respexisse noli credere.] Usus dativi apud xvdovever rarus quidem est, sed exemplo Theophrasti a Steph. in Thes. prolato addantur Herodot. II, 120. Herodi. VI, 5, 18. Diod. Sic. V. 107." BLOOMF. Qui alia iam dedit ad II, 65. Cf. Thuc. VI, 9. 47. VII, 65.

[Βεβαιωσώμεθα. Βεβαιωσόμεθα etiam Aug. Ven. m. et corr. Laur. Mediam distinctionem post hoc verbum pro minima, quod &-yɛ hic idem atque yάc valerent, frustra posuit Did.] Ἔτη τοσαῦτα. Εξ καὶ δέκα. ΔΟΥΚΑΣ. [Deinde aq Ven. quoque. Sprevit Did. Tum m. quoque vuar.]

Κατὰ τὰς ἠπείρους. „ Europam et Asiam minorem opinor dici.“ BLOOMF.,, In continentis variis litoribus, ut contrariae insulis, quarum certior erat obedientia. Quanquam Graeci Thucydidis aetate vocabulum napos singulari quadam significatione de duabus, quas nos dixerimus, Europae et Asiae continentibus ponere solebant (Herod. III, 134. IV, 118.), tamen eodem etiarn de variis partibus orae terrae continentis, ut diversae ab insulis inde distantibus, utebantur." ARN. Qui hoc vocabulum distinctionis causa necessarium esse, ubi plurimum terrae aut ex insulis aut ex paeninsulis constet, addit. Cf. adnot. ad Schol. I, 5. et ad III, 94, 3.

Ἐνδοιαστῶς ἀκροῶνται. 'Evdoшotas axoo@vta.,,Imitatur Dio Cass. p. 387, 92. ἐνδ. ἀκροωμένους. [Haec ibi non leguntur, sed οὐδὲν ἔτι ἐνδο paTTov.] Fortasse Thucydides meminerat [?] Herodot. VII, 174. ἐμήδισαν προθύμως, οὐδ ̓ ἔτι ἐνδοιαστῶς.“ BLOOMF.

Evμuázois. Cf. adnot. ad c. 6. [Aug. et Laur. quoque ξύμμαχοι.]

[Αὐτῶν. Αὐτοὺς δὲ ὑφ ̓ ὧν legendum esse inconsiderate

ων

dixit Dukas. Wexium Epist. crit. p. 10. až tv coniicere nos ut Kampius p. 13. miramur. Male quidem hic p. 13. illi Thucydidem nunquam particularum & a compositione uti opponit; quod, quam negligenter eius scripta perlegerit, docet. Vid. I, 81. II, 44. 45. VIII, 92. al. Sed rectius articulum tŵr illi coniecturae obstare addit. Nam" inquit,, quum genitivus Tŵv τῶν пáλαι à¶εστáτwv nequeat is esse, quem partitivum vocant, sed haec ipsa sit illa iniuria, quod ab Atheniensibus defecerunt ad Spartanos, arctissime genitivus ille cum v cohaeret, quod Graecis non minus inauditum, quam si active dicere velles: οἳ δ ̓ αὖ οἱ πάλαι ἀφεστῶτες ἡμᾶς ἀδικοῦσι. Αυ τῶν virgulis post ὧν et post ἀφεστώτων positis orationem insolentem commentus Bloomf. tueri studet. Aliter explicatum agnoscit etiam Bernh. Synt. p. 288. adnot. Sed quis hic Latine a quibus ipsis, gerade von welchen, dixerit? „, Avtoí Maltby quoque legit, et antithesis ita multo gravior est; at contra v ὧν δ ̓ αὐτῶν similia sunt verbis IV, 126. προηγώνισθε τοῖς Μακεδόσιν αὐτῶν, et αὐτῶν aeque atque αὐτοί requiri videtur.“ ARN. Cur ita iudicet, nos fugit, et si vp av avtov a quibus ex illis sociis interpretamur, fortasse nimiam orationis asperitatem Thucydidi obtrudimus. Tuearis tamen loco Liv. VIII, 37. ut in Tusculanos animadverteretur, quorum eorum ope ac consilio Veliterni Privernatesque bellum populo Romano fecissent; quanquam ibi quoque dubia est explicatio. Vid. ibi Duk. et Drakenb. Quorum eorum unus Plaut. Trin. IV, 4, 16. Denique inteßatóv, quod Thucydidi usitatissimum sit, fingit Did. Qui certe, ut substantiva, ad quae relativa spectarent, saepe in relativam enunciationem transferrentur, sic idem hic in pronomine demonstrativo factum esse dicere debebat; sed exempla eius rei desiderantur. Bekk. nunc recepit aitoí etiam Kampio probatum; et iis, quae pro Segestanis iniuriam passis Athenienses facere iubeantur, eas iniurias, quae ipsis ulciscendae sint, patet opponendas esse.]

b) Adnotata ad Scholia.

Ad p. 30. v. 9. Kai olɛode ] xar tows μèv oleo98. Aug. zal οἴεσθε ἴσως. οὐκ ἔστι δέ· αἵτινες. Minus cohaerent verba. Fort. retinere voluit Thucydidis vocab. altres. [At id apud Thuc. non legitur.] Alioqui scriberet ai yàp σл." ВAU. At vid. Matth. Gr. §. 480. c. adnot. TVyzúvei Aug. Cf. Matth. Gr. §. 553. d. adnot. 1.

Vulgo είναι. δόξειεν ἄν. Aug. δόξει. Eavióv Cass. Aug. Vulgo

αὐτόν. Eevayogar. Eevάony legendum esse ex V, 36 sqq. intelligitur. τὸ δέ. Aug. τὸ δὲ καί. Deinde a Schol. male ἐκ τῶν ἐναν τίων cum σφαλέντων ἐπιχείρησιν — ποιήσονται iungi particula τέ

apud Thuc. post ¿vádɛ posita satis demonstrat. om. Aug.

τοῦ post ἀντί

Ad p. 31. v. 5. Διά —] — Aug. ξυμφορῶν οἱ ξύμβασις.

Ad p. 82. v. 1. Kal in Tov ] Hoc Schol. in Aug. cum supenore coniungitur ita incipiens: τὸ δὲ καὶ ἐκ ὑπερβιβάσαι χρή. Eo minime opus esse doceat Heilmanni interpretatio: da solche einmal res erlittenen Unglücks wegen, und unter schimpflichern Bedingungen (cf. ad verba Thuc.) als wir, blos aus Noth den Frieden eingehen

müssen.

zal ous Aug. Vulgo hic novum Ad v. 7. Taxa d' av —] Scholion incipit omisso και et praefixo capite Οὓς πρὸ πολλῶν.

CAP. XI.

a) Adnotata ad verba Thucydidis.

Cf. quae

§. 1. Κἂν κατάσχοιμεν· τῶν δ ̓ εἰ καὶ ad c. 19. ex Aristide adnotabuntur. Idem Aristid. p. 372. refutare studet sermonem eorum, qui dixerint és ovd ́ ́ el húßolv τὴν Σικελίαν ῥᾳδίως ἂν φυλάξαιεν. Sed argumentis utitur parum idoneis, a Persis quoque longe distantibus Cyprum teneri et imperium se ipsum copia subiectorum conservare dicens, Athenienses sententiam iterant c. 86, 3.

Διὰ πολλοῦ. „Διαστήματος supplet Schol., de qua ellipsi Steph. Append. ad Script. al. de Dial. Att. p. 115." Dux. Cf. Bernh. Synt. p. 235. et infra ad §. 4.

ους

[Tooúrovs. m. ToLovτois. Tum Laur. et m. quoque xpaτήσαντες. Denique Ald. Bas. Steph. 1. κατασχήσῃ.]

Μὴ ἐν τῷ ὁμοίῳ otal. Non eadem conditione, quam antequam invaserimus, futuri simus. Non intellexerunt Port. Hobb. al 'Ev inservit periphrasi adiectivi vel adverbii." BAʊ. Adverbialiter haec locutio legitur c. 16. 21. Hic comparanda Latina in dubio, incerto, facili, integro esse, alia similia, de quibus vid. Drakenb. ad Liv. III, 8, 9. 10, 13. Cf. Matth. Gr. §. 477. Non fore autem eos v tu ouolo, quod clade afflictos Sicilienses etiam domum persecuturi sint, recte docet Haack. Cf. c. 10. init. et VIII, 2, 3.

§. 2. Ὣς γε νῦν ἔχουσι, καὶ ἔτι ἄν — Post Schol. in banc sententiam accepit Port.: mihi videntur et nunc parum formidabiles nobis esse, multoque minus formidabiles fore, si —. Secuti sunt Bloomf. Hier. Muell. al., discrepant Hobb. et Heilm. Ad praesentem Siciliae statum respiciens, hanc insulam adeo minus formidabilem nobis fore dixerim, si Syracusani totam expugnaverint. Prius ἄν proprie iam ad ἧσσον δεινοὶ γενέσθαι pertinet, sed parenthesis ye vov xovo interiecta particula iteratur. Vis verborum as ye suv xovo explanatur proximis εῖν μὲν γὰρ ZáQITI. Quod si Thucydides [id, quod Portus ranslatione sua expressit,] dicere vellet, particula yé plane

notionem suam amitteret." ARN. Eam quidem facile in tέ mutaveris; at nec omissio verborum ou Sɛivoì elvai simili exemplo comprobetur, et prius v Porto adversatur. [Antea Ald. quoque δοκῶσιν.]

§. 3. Οὐκ εἰκὸς - στρατεῦσαι. Causam cur hoc non probabile sit, a Porto non perspectam esse ex supplementis sententiae ab eo inculcatis cognoscitur. Neque vero, id quod Bloomf. dici, aequalitatis virium conservandae causa Athenienses aggredi recusent, sed quod praevideant Lacedaemonios, quemadmodum Athenienses imperare nolint, ita his devictis etiam in Syracusanos imperio Siciliae potitos impetum facturos, ut his quoque principatu deiectis Graecas illius insulae civitates in libertatem scilicet vindicent. Haec sibi velle Niciam proxima demonstrant. Aliena igitur verba V, 91. ab Haack. comparata, ubi sermo est de iis, quae victi a civitate imperium habente et quae a subiectis mala patiantur. Ceterum hic a Nicia explicata non perpendit Theod. Kelch., qui nuper Athenienses ad bellum alterum Syracusanis inferendum necessitate fuisse coactos demonstrare aggressus est in libello, qui inscribitur ,,De bello altero ab Atheniensibus in Sicilia gesto". Elbing. 1834.

-

Τὴν ἡμετέραν — ἀφέλωνται. Ita non addito accusativo altero hominem significante, qui facile subaudiatur, etiam VIII, 76. τὸ Ἀθηναίων κράτος ἀφελέσθαι legi adnotat Bloomf.

Διὰ τοῦ αὐτοῦ. ,, Nempe Toónov. Obs. 1) formam loquendi dià toónov, pro clat. (vel ablat.); 2) varietatem; nam supra τρόπῳ. Aut διὰ τοῦ αὐτοῦ simpliciter accipe pro adverb. ὁμοίως, ὡςαύτως.“ BAU.

Δι' ὀλίγου.

§. 4. Δείξαντες τὴν δύναμιν Ὅρα κεφ. μζ'. ΔΟΥΚΑΣ. Ibi enim Nicias id ipsum facere vult. Cf. Bloomf. Alyov. „Haec prout aut cum superioribus aut cum proximis iunguntur, aut temporis diuturnitatem aut loci intervallum possunt significare. Illud interpretibus Latinis placuit, ego hoc [ut sit ex propinquo, cominus,] antetuli, non solum quia dia hac notione Thucydidli alibi usitatissimum est, sicut [deinde διὰ πλείστου,] paulo ante ab initio huius capitis διὰ πολλοῦ γε καὶ πολλῶν ὄντων, ΙΙΙ, 94. ᾤκουν κατὰ κώμας, καὶ ταύτας διὰ πολλοῦ [ubi cf. adnot.], VII, 15. extr. τῶν πολεμίων τὰ ἐν Σικελίᾳ δὲ ὀλίγου ποριουμένων· [at ibi tempus indicatur;] sed maxime propterea, quod di onlyov de tempore [ut c. 47. VII, 39. al.] dicta proprie non valeant post breve tempus, quae vis hic requiratur, verum intra breve tempus." HEILM. Sed hic quoque intra breve tempus recte dici posse respondet Bred., totam hanc dubitationem vanam esse Matth. Gr. §. 580. e. demonstrat. Quoniam igitur et temporis et loci vis in hac locutione inesse possit, si quaeratur, utra hic aptior sit, praestare

et