EPILOGUS. ECCE opus exactum! Latiæ quo gloria linguæ Hic stant, Ausoniam scriptis quicumque potentem Et doctis fatalem etiam fecere triumphis. Hic quibus intendit generosa in carmina vocem Mæonius furor, aut lyricæ quos impetus alæ In sublime rapit; recti quicumque sacerdos Castigat vitia et lustrandis ora resolvit Moribus; aut teneri queis suspirantur amores; Hic qui facta virum, secla et fugitiva secuti Pallentes subigunt legum meminisse tyrannos; Quique animi latebras scrutantur et intima veri, Ut bene vivendi causas a fonte recludant; Aut quicumque graves vulgi moderatus habenas Intonat eloquio et fulmen populare coruscat. Omnibus his socios doctrina infundit honores : Quæ, veluti Phario nocturnum e vertice sidus, Antiqui tenebras ævi et rubiginis umbram Ingens artificis meritum, quo munere tantas Fudit opes, et Dædaleas, ratione magistra, Ambages solvit ! sed dum securus in ipso Fine operis, jam spe requiem præsumit honestam, Occidit heu! subitæ præreptus fulmine mortis, Occidit, et parta jacuit sub laude sepultus. Siccine præcipiti pendent humana ruina! Quid vigilare juvat? quid tot producere noctes Insomnes studio ?.... longum tamen ille laborem Indefessus agens bis septem urgere per annos Sustinuit; quam magna brevis dispendia vita! Scilicet emensus civilibus atra procellis Ad faciles ruere exuvias, patriamque jacere |