in incautum hoftem decumana porta erupit, et, quum perfequi poffet, metu fubftitit, ne qua, ex 6 parte altera, in caftra vis fieret. Furium legatum (frater idem confulis erat) longius extulit curfus: nec fuos ille redeuntes, perfequendi studio, mutandae non fatis idoneum effe videtur. [§. 4. curiae pro curae, et mox vigiliaeque, denique sta. tiones autem portas Veith. ] §. 5. In incautum hostem porta decumana erupit] In volumine Borbetomagensi legitur in cautum hostem. nec displicet lectio. Praecedit enim, tanta vi caftra circumfeffa atque oppugnata fuiffe, ut ne nuncius quidem Ro. mam mitti potuerit. Non itaque Furius hoftes eft adortus, tamquam parum cautos, fed quia copiae illorum propter obsidionem divifae erant, fuae vero colle. etae. RHEN. in incautum hostem decumana porta erupit edidit Andreas, neque aliter Pa. lat. fec. nisi quod quoque erumpit. Pall. reliqui duo, et ed. Campan. ut Rhenani codex, in cautum hostem decumana porta erupit. Cauti hostes funt intenti. Mox, Is intentos in castra Romana Aequos, legatique caput ferociter ostentantes ab tergo adortus. dixerat quippe cap. 4. Namque et proxima nocte et postero die tanta vi castra sunt circumsessa, atque oppugnata, ut ne nuncius quidem inde mitti Romam posset. GEBH. iniri cautum hostem Gaertn. in cautum hostem, vel incautum hostem, apud me etiam Voff. 1. Leid. ambo, Lipfiens. et Portug. Praeftare tamen videtur vulgata fcriptura. Quia Furius primo in caftris quietus obfidionem paffus erat, non timebant hoftes, ne in obfidentes erumperet; ideoque, quod ad vim, si qua forte ex castris inferretur, repellendam, in. cautius agebant, licet forte diligenter operam darent, ac caverent, ne nuncius Romam mitti poffet: quod nec ipfum tamen neceffario sequitur ex narratione Liviana, qui refert tantum, proxima nocte et postero die tanta vi caftra circumfella et obpugnata fuiffe, ut nuncius Romam mitti nequiverit. Eruptionem vero poft proximam noctem et pofterum diem factam effe, ex initio hujus capitis, ac verbis per eos dies, ut et aliunde fatis colligi poteft. In codicibus itaque, qui incautum hostem praeferunt, tò in excidit, quod vox fequens ab eadem fyllaba incipiat. V. infra ad 8, 33, 6. [Initio Interim ca stris Veith. ] Quum persequi posset, metu subsistit] Lectio haec per recentiores edd. propagata eft ex Basileensi Curionis. Omnes autem priores vulgarunt substitit, quod etiam fupereft in codd. quibus ufus fum, et Hearne invenit in Oxon. B. L. 1. et 2. Recte igitur Cl. Clericus eamdem lectionem revocavit. quod tamen qua auctoritate a se factum sit, lectorem monere ne dignatus quidem eft. Mox to altera deeft in vetuftis edd. at idem fupereft in omnibus noftris codd. Recte itaque Aldus in contextum recepit. metu substitutus ne qua parte Veith. qui mox §. 6. legatum omittit.] §. 6. Nec suos ille redeuntes, persequendi studio, neque hostium ab tergo incursum vidit] non suos ille Voff. 1. a m. 1. Sed nec, pro non, poftea inter ver 1 neque hoftium ab tergo incurfum vidit. ita exclusus, multis faepe fruftra conatibus captis, ut viam sibi ad caftra faceret, acriter dimicans cecidit. Et 7 conful, nuncio circumventi fratris converfus ad pugnam, dum se temere magis, quam satis caute, in me fus adfcriptum fuit. To ille non adparet in Voff. 2. Deinde nec hostium ab tergo Leid. 2. et Liphens. quorum librariis ita feribendi cauffa fuiffe videtur, quod vocula nec modo praecefferit, poft quam non recte tò neque inferri poffe exiftimabant. Sed male. V. infra ad 9, 9, 14. Denique a tergo Vol. 1. Gaertn. et Portug. cum priscis edd. pro que Aldus ab tergo repofuit, confentientibus reliquis, quibus utor, codicibus. Temere magis, quam caute, in mediam dimicationem infert] Palat. pr. se temere magis, quam satis caute, dimicationi infert. sec. ut et edd. antiquae, dum se temere magis, quam satis caute, in mediam dimica. tionem infert. At tertius, quam satis caute, in mediam dimicationem fert. quam lectionem probo maxime. GEBII. MSS. et vett. edd. ne Gryphio quidem excepto, temere magis, quam satis caute. rotundiore, ut vi detur, dictione et praegnantio Frustra conatibus captis, ut viam sibi ad castra faceret ]re sententia. J. FR. GRON. VO. Prima vox exfulat a Voss, 1. et Leid. 2. Deinde zo sibi non ad. paret in Leid. 2. Paullo ante vero exclusum, pro exclusus, Li. psiens. faceret, et acriter dimi. cans Florent. .7. Conversus ad pugnam, dum se temere] conversus ad pugnam se temere Gaertn. omila voce dum, quam alii prae. cedenti jungunt. nam conversus ad pugnandum, se temere ha bent Florent. Voff.uterque, Leid. uterque, Lipfiens. Haverk. et Fragm. Hav. Veith.] cum priscis excusis. Frobenius demum anno 1531. divisis vocibus edidit ad pugnam, dum se temere. quod in reliquis codd. fuperfuiffe videtur. Quum olim voces unico contextu fcriptae, et literae n alque m fuprafcripta virgula notatae fuerint, utrum pugná. dú reddi debuerit pugnandum, an pugnam dum, non nisi ex fenfa patere potuit, quem ad. fequi indoctis librariis difficile fuit. cem satis servant etiam omnes noftri codd. et Florent. Eam pri. mus editorum expunxerat Curio, quem ceteri secuti sunt usque ad Gronovium, a quo reposita eft. Ceterum temere magú habet Lipsiens. In mediam dimicationem in. fert] Flor. in medio dimicatio. nis. Forte in medium dimicationis. 2, 56. Ad ultimum dimicationis rem venturam. J. FR. GRON. Locutionem in medium dimicationis inlufirare poflunt, quae infra notantur ad 27, 2, 9. Nescio tamen, an unius codicis veftigiis innixa haec conjectura tuto admitti poffit. Certe omnes noftri receptam lectionem in mediam dimicationem conftanter servant, nisi quod Voff. 2. se temere magis, quam satis caute, dimicatum infert praeferat. Praeterea in mediam dimicatio. nem fert, quod Gebh. ex uno cod. probabat, habet etiam Leid. 1. et Lipsiens. Verius tamen vi. detur, primam syllabam zovin diam dimicationem infert, vulnere accepto, aegre ab circumstantibus ereptus, et fuorum animos tur8 bavit, et ferociorcs hoftes fecit. qui, caede legati et confulis vulnere accensi, nulla deinde vi suftineri potuere, quum compulsi in caftra Romani rur fert elisam effe ab ultima litera vocis proximae dimicationem. Cujus erroris plura exempla v. ad 10, 13, 3. Praesertim quum locutio haec inferre se in aliquem Livio familiaris fuerit, et pro ea ftet reliquorum codd. turba. Infra hoc lib. c. 17, 10. Patres circumire plebem, inferentesque se in circulos sermones tempori aptos serere. 5, 43, 8. Quum se in mediam concionem intulisset. 7, 17, 5. Quum in ipsos armatos se intulissent, averterunt totam aciem. Solitum quoque passim fuifle Livium, praepositionem, ex qua verbum com ponitur, in regimine addere, supra vidimus ad praefat. §. 11. Ceteroquin etiam inferre se alicui dixit infra 6, 12, 9. Ubi il. li vana injecerint missilia, et effusi stantibus vobis se intulerint, tum micent gladii. ubi alia exempla vide. Denique dum se temere etc. inferet Harlej. 2. dum se temere etc. inferret Portug. Male. To dum enim tempus praesens requirit. V. supra ad 1, 40, 7. Vulnere accepto aegre ab circumstantibus ereptus] vulnere ibi accepto Vol. 1. et Leid. 2. qui supra ad pugnandum exhi. buerant. Ita vero diftinguendum foret infert. Vulnere ibi accepto. Sed praefero vulgatum. Tum a circumstantibus Voff. ambo, Leid. 2. Lipsiens. Gaertn. Portug. et Haverk. invitis reliquis, quorum potior apud me fides eft. Mox erectus Vol. 2. et Por. tug. errore librariorum et alibi obvio. V. ad 2, 54, 8. 3, 20, 1. c. 48, 9. c. 50, 8. 4, 32, 7. c. 33, Et suorum animos turbavit, cessit. §. 8. Nulla deinde vi sustineri potuere]_sustinere perperam Leid. 1. et Fragm. Hav. Deinde poterant Vol. 1. et Leid. 2. mani rursus obsiderentur] Pa. Quum compulsi in castra RoRomani rursus obsiderentur. lat. ec. quin pulsi in castra GEBH. Palat. et Voff. 1. nulla deinde vi sustineri potuere, quin compulsi in castra Romani rursus obsiderentur. Certe quum, quod vulgo eft, scopas reddit diffolutas. Et videtur ratio loquendi imperare; quin compul. sos in castra Romanos rursus obsiderent. Nisi malis: Quum compulsi, etc. venisset in pe riculum. Ascensius, si forte malis, edidit: potuere. Compulsi in castra Romani rursus obsidebantur. J. FR. GRON. Recte Gronovius quin. Rursus 2, 19, 4. Sustineri ira non potuit, quin extemplo confligerent. et 33, 36, fus obfiderentur, nec Ipe, nec viribus pares. veniffetque in periculum fumma rerum, ni T. Quinctius peregrinis copiis cum Latino Hernicoque exercitu fubveniffet. Is, intentos in caftra Romana Aequos 9 legatique caput ferociter oftentantes ab tergo ador 12. Nec ultra sustinuerunt certamen Galli, quin terga verterent. DUK. Lectionem, quam Gronov. ex ed. Asc. profert, jam ante Ascensium exhibuerunt editt. Venetae annorum 1495. et 1506. sed ea nullius cod. auctoritate firmatur. Nam quin compulsi in castra etc. venissetque, praeter Voff. 1. habent Leid. 2. Harlej. 1. Lipsiens. et Fragm. Hav. quin pulsi in castra etc. venisset que Haverk. [Veith.] dum compulsi in castra etc. venisset Portug. in contextu, qui in margine quin compulsi in ca. stra etc. venisset exhibet. dum compulsi in castra etc. venissetque Harlej. 2. et Gaertn. cum compulsi in castra etc. venissent Voll. 2. cum compulsi in castra etc. venissetque Leid. 1. cum reliquis edd. sola nupera Cl. Clerici excepta, quae praefert quin compulsi in castra etc. venissetque, lectore mutatae lectionis ne verbo quidem monito. Ego in vulgata lectione, in qua τὸ quum scopas dissolutas reddere Gronovius adfirmat, nihil difficultatis video, modo ante vocem venissetque oratio majori distinctione interpungatur. Dicit enim Aequos, caede legati et vulnere consulis ferocientes, multo ferociores factos effe, quum vel pofiquam Romani infelici ducis casu in caftra compulsi effent, et ita rursus in caftris obfide. rentur. Oratio igitur hoc modo cohaeret: Aequi nulla deinde vi sustineri potuere. venissetque in periculum summa rerum, nempe apud Romanos obsellos. Nemo, credo, habebit, quod in proceffu hujus orationis reprehendere poffit. Peregrinis copiis cum Latinisset] In his peregrinis copiis no Hernicoque exercitu subveaqua mihi haeret. Doujatius exiftimat, za cum Latino Hernicoque exercitu explicationem espiis, non diftinetionem; adeoque se praecedentium peregrinis coLivium indicare voluisse, quibus ex gentibus peregrinae hae copiae conscriptae fuerint. Verum ita Livius potius scripsisset, ni T. Quinctius cum peregrinis copiis, Latino Hernicoque exercitu, subvenisset. Di. xerat autem cap. praec. in fine: T. Quinctium subsidio castris cum sociali exercitu mitti, ad eum explendum Latini Hernicique et colonia Antium dare Quinctio subitarios milites (ita bant) jussi. Vel itaque voces tum repentina auxilia adpellaeo modo transponendae sunt, vel legendum pereuntibus (* vel periclitantibus) copiis. ut per copias pereuntes intelligatur ex ercitus obsessus. §. 9. Legatique caput ferociter ostentantes] velociter ostentantes male Portug. Ad signum a se procul editum, ex castris eruptione facta] Palat. sec. e castris eruptione facta. GEBH. e castris etiam Harlej 2. et Haverk. Tum emptione facta Lipsiens. male literis ru in m coalescentibus, quod ob ductuum fimilitudinem in scriptura Longobardica saepius fa tus, simul ad signum a se procul editum ex caftris eruptione facta, magnam vim hoftium circumvenit. 10 Minor caedes, fuga effusior Aequorum in agro fuit Romano. in quos palatos, praedam agentes, Poftu- i mius aliquot locis, quibus opportuna inpofuerat praesidia, inpetum dedit. ii vagi, diffipato agmine: fugientes, in Quinctium victorem, cum saucio con ctum eft. V. infra ad 4, 21, 5. Praeterea ad se procul editum perperam Lipsiens. a se procul edictum Voff. 1. Leid. 2. et Fragment. Hav. solemni libra.io. rum errore. V. ad 21, 68, 7. Paullo ante a tergo, pro ab tergo, Gaertn. Mox verbis sequentibus magna vis hostium circumvenit aberrans Haverk. §. 10. Minor caedes, fuga ef fusior Aequorum in agro fuit Romano] Haec et plura sequentia usque ad voces ii vagi, sine dubio culpa librarii, desiderantur in Hårlej. 1. fuga effusiorum Aequorum habet Lipsiens. minor caedis Florent. Tum vox Aequorum non adparet in Leid. 2. Deinde in agro Romano fuit transpositis vocabulis praefert Haverk. In quos palatos, praedam a. gentes] in quos pallantes Haverk. ut librarius dare voluiffe videatur palantes, ut eft in pris. cis editt. Sed palatos, quod Aldus alterius loco reposuit, praeferendum, quum ob reliquorum codd. consensum, tum quod Livius ita loqui solitus fuerit. Su. pra 1, 11, 1. Raptim et ad hos Romana legio ducta palatos in agris obpressit. ubi plura notantur. Mox inportuna inposuerat praesidia, pro opportuna, Lipsiens. in contextu, altera lectione in margine exftante. opportuna inposuit praesidia Leidens. 1. li vagi, dissipato agmine fugientes, in Quinctium victorem, cum saucio consule revertentem, incidere] Habet Buslidianum scriptum exemplar in Quintium victorem, tum a saucio consu le revertentem, ut intelligas, victorem Quintium vel in caftris, vel alicubi in tuto loco saucium consulem reliquiffe. Nam parum verisimile eft, saucium hominem jactationes itineris ferre potuisse, praesertim in agmine legionum ad novam pugnam feftinantium. NANN. victorem cum a saucio consule revertentem Vol. 1. Leid. 1. et Lipsiens. victorem a saucio consule revertentem Florent. Leid. 2. et primae edd. Pro quo Aldus cum saucio consule subftituit. quod etiam verius puto, licet aliter Nannio videatur. Proprie enim non a saucio consule, sed a caesis hoftibus et civibus ab obsidione liberatis, revertebatur. Quod autem Nannius exiftimet, verisimile non effe, saucium consulem jactationem itineris ferre potuiffe, notandum eft, Livium non referre, Furium graviter vulneratum fuiffe, unde effici posset, neceffe fuiffe, ut vel in caftris, vel alicubi in loco tuto relinqueretur; sed tantum simpliciter vulnus accepisse. Praeterea, licet series rerum geftarum alia apud Dionys. sit, quam apud Livium, ex Dionys. timen 1.9. p.621. conftat, Furium tantum 3 |