Omnibus fere locis Suidas et scholia genuinam comici scripturam servaverunt accedentibus uno aut compluribus libris Aristophaneis iisque Ambrosiano M imprimis et Parisino A in Eq. Ra. Nb. Pl. Av. fabulis; id quod optimae origini, quam utrique codici vindicandam esse p. 126 statuimus, novo est documento. Septem locis (Eq. 278, 635, Ra. 1000, Ach. 26, 971, Th. 834, 910) Suidae scholiisque solis vera lectio debetur, cum tribus aliis (Ra. 680, Av. 1480, Ach. 1099) et Suidas et scholia pravas scripturas gravissimi momenti praebeant, quas in codicibus nostris frustra quaeras. Quae cum ita sint, dubitari nequit, quin lexicographi codex cum scholiorum textu artiore necessitudine cohaeserit.

244 Victor Coulon, Quaestiones criticae in Aristophanis fabulas.

Quibus rebus expositis imago universae recensionis fabularum Aristophanearum sie fere adumbranda nobis videtur.

Antiquissimam textus Aristophanei formam, quae quidem nota nobis sit, scholia in codicibus, qui ad nos pervenerunt, congesta repraesentant. Fundamentum autem scholiorum commentarium esse circa annum 100 p. Chr. n. a Symmacho compositum inter omnes constat. Qui scholiorum nucleus amplificatus est grammaticorum interpretationibus. Itaque fieri non potuit, quin variis coniecturis et mutationibus textus depravaretur ita, ut recensio Aristophanea diversam prae se ferret imaginem. Atque quamquam codices et reliquiae ex fabulis Aristophaneis Suidae lexico adservatae propter multa vitia inter se communia (cf. Buenger, De Ar. Eq. Ls. Th. apud Suid. rell. p. 15 et Kuehne, De codd. qui Ar. Ec. et Ls. exhibent, p. 21) ad unum eundemque archetypum revocanda sunt, tamen ita inter se discrepant, ut tria codicum genera discernenda sint: primum R, alterum V, tertium S-MA (cf. quae in fine § 17 libri prioris diximus). Ex his autem tribus generibus illud S-MA ex textu quodam fluxisse, qui archetypum multo clarius atque sincerius repraesentavit quam ii codices, unde R et V originem duxerunt, in priore libro satis docuimus et supra (p. 234 et 243) obiter monuimus. Quibus de causis illum textum, ex quo classis S-MA profecta est, ab archetypo propius afuisse quam ii libri, ex quibus R et V orti sunt, haud scio an iure sumamus. Neque falsi esse nobis videmur, si stirpem familiae S-MA saeculo IX attribuimus, eos vero codices, unde R et V descripti sunt, brevi tantummodo temporum intervallo ab ipsis libris R et V disiunctos fuisse censemus.

Hoc igitur in arte critica in Aristophanis fabulis factitanda tenendum est, diversas recensiones, quae antiquis temporibus extabant, codicibus nostris ita traditas esse, ut ad textum comici constituendum tam libri recentiores MA quam RV adhibendi nobis sint; neque enim propterea fide digniores sunt RV, quod aetate codices MA superant. In arte critica exercenda librorum non anni sunt numerandi, sed ponderandae virtutes.

INDICES.

I. Suidae Glossae.

De hoc indice Suidae glossarum, quae ad Aristophanis undecim
fabulas pertinent, monendum est, si quos versus Aristophaneos explicationi
lemmatis addidit lexicographus, eos numeris inclinatis, non latius dis-
positis, ut in prooemio (p. 9) scripsi, conspicuos esse redditos.

1. Adnotationes, quas Suidas ex codice Aristophaneo scholiis in-
structo in lexicon suum recepit, proferuntur sub hisce glossis :