θέντος, ὁ δῆμος εὐθὺς ἀναλαβὼν τὰ ὅπλα περιοργὴς ἐχώρει ἐπί τε Πελοποννησίους καὶ τοὺς 5 τὰ ἐναντία σφίσι μετ ̓ αὐτῶν πράξαντας. καὶ προσπεσόντες τρέπουσιν ἅμα μὲν μάχη αιφνι δίῳ, ἅμα δὲ τοῖς ̓Αθηναίοις τῶν πυλῶν ἀνοιγομένων φοβηθέντων ᾠήθησαν γὰρ ἀπὸ προειρη μένου τινὸς αὐτοῖς τὴν ἐπιχείρησιν γενέσθαι. 6 καὶ οἱ μὲν ἐς τὴν ἀκρόπολιν, ὅσοι μὴ αὐτίκα διεφθάρησαν, κατέφυγον, ἥνπερ καὶ τὸ πρότε ρον αὐτοὶ εἶχον· οἱ δὲ Ἀθηναῖοι (ἤδη γὰρ καὶ ὁ Νικίας ἐπαναστρέψας πρὸς τῇ πόλει ἦν ἐσπεσόντες [ἐς] τὴν [Μένδην] πόλιν, ἅτε οὐκ ἀπὸ ξυμβάσεως ἀνοιχθεῖσαν, ἁπάσῃ τῇ στρατιᾷ ὡς κατὰ κράτος ἑλόντες διήρπασαν, καὶ μόλις οἱ στρατηγοί κατέσχον ὥστε μὴ καὶ τοὺς ἀνθρώ η πους διαφθείρεσθαι. καὶ τοὺς μὲν Μενδαίους μετὰ ταῦτα πολιτεύειν ἐκέλευον ὥσπερ εἰώθεσαν, § 4. περιοργής. Olim et in plerisque libris male περὶ ὀργῆς. ad urbem erat, apud urbem illam aderat, [ἐς] τὴν ... πόλιν. Praepositio es delenda est, ne enuntiatum participiale ἅτε ... ἀνοιχθεῖσαν, quod cum verbis ἐσπεσόντες ἐς τὴν Μ. πόλιν coniungi sententia vetat, a substantivo suo disiungatur. Cf. Ullrich. Symb. crit. IV p. 50. Ineptius etiam, cum praecesserit πρὸς τῇ πόλει, Μένδην additur, quasi haec alia urbs sit ab illa addito nomine distinguenda. ἅτε. Cf. Krueg. Gr. $ 56, 12 adn. 2. οὐκ ἀπὸ ξυμβά σεως = ἄνευ ξυμβάσεως. Praepositionis notio addita negatione in contrarium vertitur. Cf. III 40, 6 μὴ ξὺν προφάσει, V 8, 3 μὴ ἀπὸ καταφρονήσεως, VI 86, 3 μὴ μεθ ̓ ὑμῶν, VII 70, 8 μὴ κατ ̓ ἀνάγκην. Soph. OC. 1636 οὐκ οἴκτου μέτα. ... ὡς ἑλόντες, quod eam vi cepissent. Cf. adn. 14, 5. Cf. adn. I 49, 7. § 6. αὐτοί. Cf. adn. 113, § 2. -- - λόφου δέ τι νος αὐτοὺς κρίναντας ἐν σφίσιν αὐτοῖς εἴ τινας ἡγοῦνται αἰτίους εἶναι τῆς ἀποστάσεως· τοὺς δ' ἐν τῇ ἀκροπόλει ἀπετείχισαν ἑκατέρωθεν τείχει ἐς θάλασσαν καὶ φυλακὴν ἐπικαθίσταντο. ἐπειδὴ δὲ τὰ περὶ τὴν Μένδην κατέσχον, ἐπὶ τὴν Σκιώνην ἐχώρουν. 131. Οἱ δὲ ἀντεπεξελθόντες αὐτοὶ καὶ Πελο- 1 καὶ Σκιώνη ποννήσιοι ἱδρύθησαν ἐπὶ λόφου καρτεροῦ πρὸ πολιορκεί τῆς πόλεως, ὃν εἰ μὴ ἕλοιεν οἱ ἐναντίοι, οὐκ ἐγί ται, ὅποι οἱ ἐκ τῆς ἀκρο-γνετο σφῶν περιτείχισις. προσβαλόντες δ ̓ αὐτῷ 2 πόλεως τῆς κατὰ κράτος οἱ Ἀθηναῖοι καὶ μάχῃ ἐκκρούσαντες Μένδης δια τοὺς ἐπόντας ἐστρατοπεδεύσαντό τε καὶ ἐς τὸν φεύγουσι. § 7. ἐπεκαθίσαντο libri longe plurimi. Hoc certe ἐπικαθ ίσαντο scribendum videtur; nam Thucydides etsi ἐκαθεζόμην, tamen non ἐκάθισα, verum καθῖσα dixit. Cf. VI 66, 1. VII 82, 3. Contra ἐκάθητο V 6, 5, ἐκάθηντο III 97, 2. IV 44, 4 idemque procul dubio restituendum V 58, 4, ubi optimorum librorum plerique κάθηντο habent. Cf. προσεκάθητο IV 130, 2, ἀντεκάθητο V 6, 3. Sed hic Ar. Chr. et corr. Pal. ἐπεκαθίσταντο, in quo germanum ἐπικαθίσταντο latere verisimile est. Nam vi transitiva quidem non solum ἐκάθισα, sed, de quo in Buttm. Gr. max. Ind. verb. v. ΐξομαι tacetur, etiam ἐκαθισάμην (ut ἐστησάμην) dici ostendunt Lycurg. 141. Demosth. contra Aph. I 15 et contra Apatur. 14. Dio Cass. XLIX 41. Luci. Pisc. 12. Sed nusquam legimus καθίζω φυλακήν, saepissime καθίστημι et καθίσταμαι apud Thuc. Xen. al. Cf. I 113, 1. II 24, 1. 94, 2. IV 41, 2, al. et Sturz. Lex. Xen. Ἐπεκαθίσταντο autem propter augmentum syllabicum barbarum ex iusto ἐπικαθίσταντο ita depravari potuit, ut in multis membranis ἀντεπαρεσκευάζοντο et ἀντεπαρατάσσοντο reperiuntur VII 3, 2. 5, 1, al. Imperfectum tamen Hofmano hic minus aptum videtur. At cf. II 94, 2, IV 90, 4. Ceterum Dindorfium in Steph. Thes., ἐπικαθίσαντο an ἐπικαθείσαντο scribatur, nihil fere interesse dicere miramur. Nam hoc, cuius nullum in membranis vestigium est, nemo reponi volet, cum aoristus sloάuny de longe alia re III 58, 5 in oratione Plataeensium legatur. Cap. 131. § 2. ἐπόντας Bekker ex nostra coniectura postea a cod. Cl. confirmata. Vulgatam ἐπιόντας defendit quidem Krueger in Comment, antiqu. stud. 1842 p. 104 occurrentes, impetum cursu excipientes interpretans et, ne Scionaei et Peloponnesii nimis stolide egisse videantur, si collem, in quo consedissent, reli περιτειχισμὸν τροπαῖον στήσαντες παρεσκευάζοντο. 3 καὶ αὐτῶν οὐ πολὺ ὕστερον ἤδη ἐν ἔργῳ ὄντων οἱ ἐκ τῆς ἀκροπόλεως ἐν τῇ Μένδη πολιορκού μενοι ἐπίκουροι βιασάμενοι παρὰ θάλασσαν τὴν φυλακὴν νυκτὸς ἀφικνοῦνται, καὶ διαφυγόντες οἱ πλεῖστοι τὸ ἐπὶ τῇ Σκιώνη στρατόπεδον ἐσῆλθον ἐς αὐτήν. 1 132. Περιτειχιζομένης δὲ τῆς Σκιώνης Περ- Περδίκκου δίκκας τοῖς τῶν Αθηναίων στρατηγοῖς ἐπικηρυς τους ξύμβασις κευσάμενος ὁμολογίαν ποιεῖται πρὸς τοὺς ̓Αθη- Αθηναίους. ναίους διὰ τὴν τοῦ Βρασίδου ἔχθραν περὶ τῆς οὐ δύναται Ἰσχαγόρας ἐκ τῆς Λύγκου ἀναχωρήσεως, εὐθὺς τότε ἀρξά- ἐπικουρίαν 2 μενος πράσσειν. καὶ ἐτύγχανε γὰρ τότε Ἰσχαγό - Βρασίδα, αὐτ ρας ὁ Λακεδαιμόνιος στρατιὰν μέλλων πεζῇ πο- τός γε μέντοι ρεύσειν ὡς Βρασίδαν, ὁ δὲ Περδίκκας, ἅμα μὲν ὡς αὐτὸν ἀφικνεῖται. querint, eos in hoc ipso colle paululum hostibus obviam procedere potuisse dicens. Sed id τοὺς ἀντιθέοντας, τοὺς ἐπιφερομένους similive verbo potius exprimendum quam hoc. § 3. διαφυγόντες. Cass. Aug. Ven. Pal. Vat. Η. Lugd. Mosqu. διαφεύγοντες, quod non defenditur eodem librorum vitio 124, 3, ubi vide sd. προσάγειν κελεύοντος τοῦ Νικίου, ἐπειδὴ ξυνεβεβήκει, ἔν δηλόν τι ποιεῖν τοῖς ̓Αθηναίοις βεβαιότητος πέρι, ἅμα δ ̓ αὐτὸς οὐκέτι βουλόμενος Πελοποννησίους ἐς τὴν αὑτοῦ ἀφικνεῖσθαι, παρασκευάσας τοὺς ἐν Θεσσαλία ξένους, χρώμενος ἀεὶ τοῖς πρώτοις, δι εκώλυσε τὸ στράτευμα καὶ τὴν παρασκευὴν ὥστε μηδὲ πειρᾶσθαι Θεσσαλῶν. Ἰσχαγόρας μέντοι καὶ 3 Αμεινίας και Αριστεὺς αὐτοί τε ὡς Βρασίδαν ἀφίκοντο, ἐπιδεῖν πεμψάντων Λακεδαιμονίων τὰ πράγματα, καὶ τῶν ἡβώντων αὐτῷ παρανόμως ἄνδρας ἐξῆγον ἐκ Σπάρτης ὥστε τῶν πόλεων ἄρ Cap. 132. § 2. αὐτοῦ Cass. Aug. Ven. Pal. Gr. al. πέρι, manifestam aliquam constantiae suae significationem Atheniensibus dare, Port. παρασκευάσας. Cf. ad. III 36, 5. χρώμενος ... τοῖς πρώτοις] δηλονότι ξένοις καὶ φίλοις. Schol. Exemplum 78, 2 reperitur. τὴν παρασκευήν. Conatum vertit Class., quam vim vocabulum non habet. Neque interpretari licet impedivit apparatum i. e. quominus exercitus pararetur; nam paratum hunc fuisse τὸ στράτευμα ostendit. Quare substantivo παρασκευή eandem sententiam tribuentes, quam paulo ante verbum παρασκευάζειν habet, Perdiccam eo, quod Thessalorum principes ad suum consilium adiuvandum adduxerat, impedivisse volumus, quominus Ischagoras, ut Brasidas fecerat (cf. 78, 3. 4), Thessalos suis consiliis conciliaret. Atque hoc ita impedivisse dicitur, ut ne temptaretur quidem. Genetivum Θεσσαλλῶν igitur ad τὴν παρασκευήν applicamus. ... § 3. ἐπιδεῖν. Cf. adn. ad προσβάλλειν 127, 2. καί τῶν ἡβώντων ...] ὡς οὐκ ὄντος νομίμου ἄρχοντας καθιστάνειν ταῖς πόλεσι τοὺς ἡβῶντας, ἀλλὰ τοὺς προβεβηκότας καθ ̓ ἡλικίαν. Schol. Παρανόμως hic non esse contra leges, sed praeter consuetudinem (παρὰ τὸ καθ εστηκὸς ἔθος schol.), contra instituta (Spartiatarum), demonstrant Mans. Sart. II p. 140. Lex. Arn. Hoc autem primum est harmostarum vestigium. Cf. Herm. Antiqu. Gr. I § 39 adn. 8. Nomen αρμοστής VIII 5, 2 legitur. "Ανδρας, quod insolentius de τοῖς ἡβῶσιν dictum videatur, valet τινάς. Cf. Bergmann. ad Isocr. Aerop. p. 150 ed. Bensel. et adn. VII 43, 4. Neque enim audiendus est Haasius sic interpretatus: adolescentium quosdam tamquam viros. Quod in codicibus scriptum est τῶν ἡβώντων αὐτῶν neque ita explicare licet, ut ipsorum puberum vertamus, quoniam oppositum deest, neque αὐτῶν pro genetivo partitivo acceptum ... χοντας καθιστάναι καὶ μὴ τοῖς ἐντυχοῦσιν ἐπι τρέπειν. καὶ Κλεαρίδαν μὲν τὸν Κλεωνύμου καθ ίστησιν ἐν ̓Αμφιπόλει, Πασιτελίδαν δὲ τὸν Ἡγησάνδρου ἐν Τορώνη. χος περι 1 133. Ἐν δὲ τῷ αὐτῷ θέρει Θηβαῖοι Θεσπιέων Θηβαῖοι Θε τεῖχος περιεῖλον ἐπικαλέσαντες ἀττικισμόν, βου- σπιέων τεῖ λόμενοι μὲν καὶ ἀεί, παρεστηκὸς δὲ ῥᾷον ἐπειδὴ αἱροῦσι, καὶ καὶ ἐν τῇ πρὸς ̓Αθηναίους μάχῃ ὅ τι ἦν αὐτῶν νεως τῆς 2 ἄνθος ἀπωλώλει. καὶ ὁ νεὼς τῆς Ἥρας τοῦ αὐ-Αργει κατατοῦ θέρους ἐν "Αργει κατεκαύθη, Χρυσίδος τῆς ἱερείας λύχνον τινὰ θείσης ἡμμένον πρὸς τὰ στέμματα καὶ ἐπικαταδαρθούσης, ὥστε ὥστε ἔλαθεν Επιτελίδαν codd. Emend. Dobr. Cf. V 3, 1. 2. Cap. 133. § 1. ἀπωλώλει It. Vat. Aug. M., reliqui ἀπολώλει. Verbi ἔρχεσθαι plusquamperf. constanter in libris augmento caret; idem in eodem tempore verbi ὀλλύναι hic et VII 27, 5 boni libri servant. Cf. Herodian. II p. 268. Krueg. Gr. § 28, 6 adn. 2. ad Λακεδαιμονίων referre, quia idem atque proximum ἐκ Σπάρ της valeret. Deinde urbium praefectos a triumviris institutos esse non est probabile; sed hoc penes Brasidam fuisse cum inde apparere videatur, quod idem postea Agis (VIII 5, 2) et Lysander (cf. Xen. Hist. Gr. II 2, 2) fecerunt, tum ex singulari xaðίστησιν, qui ad unum aliquem triumvirorum non significatum referri nequeat (ad parum similia spectat adn. I 91, 5), colligi potest, maxime vero apparet restituta vera scriptura αὐτῷ. Cf. ν 13, 1 μπερ ἦγον τὴν στρα τιάν, et de coniunctione ὥστε adn. II 40, 4. τοῖς ἐντυ χοῦσιν. ,,Quos hic τοὺς ἐντυχόντας vocat Thuc., hos alii τοὺς τυχόντας magis dicunt. Duk. Cf. Vig. p. 364. Thucydides ipse alibi (ut I 22, 2) τοὺς παρατυχόντας vocare consuevit. Sed ὁ ἐντυχών et ὁ ἐν τυγχάνων similiter apud Plat. Isae. alios legi discas ex Steph. Thes. — ἐπιτρέπειν. Suppl. αὐτάς. Cap. 133. § 1. περιείλον. Cf. adn. I 108, 3 et de articulo ... μάχη; § 2. ὁ νεως τῆς Ηρας. καίεται. |