Immagini della pagina
PDF
ePub

dos suscitavit, ac postremo ad immortalem famam nominisque celebritatem et perennem et nunquam morituram gloriam ex hostium crudelissimorum faucibus reservavit. Sed quo vehor? Sum, fateor, longior quam institueram. Sed in hanc me loquacitatem conjecit hic EGIDIUS ASCHAMUS discipulus meus, tuus, spero, futurus, benificiis tuis astrictior. Mallem equidem, clementissima princeps, honesta petendo videri nimis molestus et insigniter impudens, quam discipulum deserendo nimis ingratus haberi. Si majestas tua, ea qua es clementia et liberalitate, huic petitioni acquieverit, et divinas aures ad has obscurissimi hominis supplicationes arrexerit; huic puero rem valde utilem, matri gratam et optatam, sed dignitate ac majestate tua dignissimam fecisse videberis. Accipe igitur rursus, illustrissima regina, hæc quæ ego offero observantiæ et officii mei erga tuam excellentiam testimonia : ac scribentis præclaram indolem egregiumque in literis conscribendis artificium, cum colligentis et in lucem proferentis industria, benigno vultu quæso amplectere. Deus Optimus Maximus tuum felicissimum imperium latissime propaget, et longissime precor perpetuet et proroget; ut vel majorum tuorum HENRICI Tertii, ac EDVARDI Tertii imperandi annos felicissime attingas, vel HENRICI Patris, si humana te fragilitas sinet, triginta octo annorum imperium cum summo tuorum gaudio conduplices. Quod solum nos tui hic collegii membra possumus, a Deo quotidianis precibus valde contendemus, ut salutem omnem et felicem in terris, et perpetuam in cœlis, tuæ majestati sua bonitate concedat. E schola majestatis Westmonasteriensi Februarii xvii, 1576. Serenissimæ majestatis tuæ humillimus servus, et scholæ tuæ Westmonasteriensis moderator, EDVARDUS GRANT.

301

BENIVOLO LECTORI.

Epistolas omnes, optime lector, prima editione impressas in tres distribui libros: primus eas complectitur, quas ad ornatissimum disertissimumque virum JOANNEM STURMIUM ARGENTORATENSIS Academiæ rectorem scripserit; suaves illas quidem, et summa elegantia conscriptas, dulci lepore et míra orationis venustate conditas. Has ego præposuí, non quod tempore erant priores aut antea ad JOANNEM STURMIUM missæ, quam aliæ quæ secundo libro sequuntur ad alios scriptæ sed eo consilio de industria hoc feci, quod et literarum longitudine, et orationis præstantia cæteras præcedunt. Et fateor equidem illam primam epistolam De Imitatione, primo libro præfixam, commovisse me, ut literas postremo missas priore libro collocarem. Liber secundus eas literas continet, quas ad amicos miserit, quum Cantabrigiæ bonis literis ad suam magnam gloriam, ad illustrissimæ ELIZABETHÆ felicem in literis progressum, ad totius reipublicæ maximam utilitatem, felicissime operam navaret. Tertius eas comprehendit, quas et post abitionem ex Anglia in Germaniam, et à reditu ex Germania in Angliam, ad amicos dederit. Neque hic omnes in sua propria loca eo quo erant tempore scriptæ, detrusi et compegi: hoc enim fieri a me non poterat, nec a BEMBO, SADOLETO, LONGOLIO, aut P. MANUTIO hoc observatum video. Nam multæ defuerunt, variæ amissæ, complurimæ aut combustæ, aut nonnullorum incuria laceratæ, nonnullæ in eorum manibus, ad quas erant scriptæ : ita per omnia tempus et ordinem nullo modo observare possem. Habes igitur perelegantes epistolas, sed ineleganter et inornate a me dispositas. Hisce tribus

familiarium epistolarum libris, prima editi adjunxi commendatitiarum, petitoriarum, hujus generis epistolarum, aliorum nomin conscriptarum, librum unum. Quæ certe officina prodiere, et eandem orationis sua dolere videantur. Addidi hac postrem JOANNIS STURMII, HIERONYMI OSORII alioru tolas ad ROGERUM ASCHAMUM, aliosque nobi missas. Eas omnes, et prius editas et nunc adjunctas, eo tu animo, optime lector, comp soles sic rem et tibi utilem, et mihi non feceris. Bene vale.

Pro captu lectoris habent sua fata libelli.

AD ADOLESCENTULOS LATINE LINGUÆ STUDI

EDVARDI GRANT

ORATIO DE VITA ET OBITU ROGERI ASCHA

AC EJUS SCRIPTIONIS LAUDIBUS.

Proditum est memoriæ, studiosi adolescentes, VIUM AUGUSTUM, imperatorem Romanum, et excultum et rerum gestarum gloria florentem, gium illud et memorabile PUBLII VIRGILI M Eneidos opus, ad poetæ perennem famam, ad lit reipublicæ summum fructum et ad Maroniani no perpetuam celebritatem, ab igne et flamma conser Moriens enim, ut probe meministis, PUBLIUS testamento jussit, ut illud opus nondum ad perductum igne consumeretur. Sed putavit prud

simus princeps, poetæ nomini

consultius et

posteritati salubrius fore, si tot labores ab igne servaret, quam ut legum severitati et supremæ MAR

voluntati, ad summum literarum detrimentum, ad poetæ perpetuam oblivionem, indulgeret. Quamobrem, subductis utrinque rationibus, et operis utilitate commotus et versuum cremandorum dispendio perterritus, in hæc verba prorupisse dicitur:

Frangatur potius legum veneranda potestas,
Quam tot congestos noctesque diesque labores
Hauserit una dies, vivat MARO doctus ubique,
Ingratusque sibi, studiorumque invidus orbi,
Laudetur, vigeat, placeat, relegatur, ametur.

In re fere simili, diversa tamen ratione, excubuerunt omnes cogitationes meæ, omnes curæ, omne studium. ROGERUS ASCHAMUS, quem ego ornandum in præsentiarum suscepi, nullum hujusmodi opus in manibus habebat inchoatum. Reliquit hæc scripta, sed multis chartulis dispersa, non in unum fasciculum congesta; hic et illic disseminata, non collecta, nec ordine disposita; non jussit hæc concremari testamento, quæ ego collegi meo studio. Non ab ignibus, sed a blattis et tineis reservavi; non ad meam laudem, cui nulla debetur; sed ad ASCHAMI perennem gloriam, quam obnixe ejus nomini parare conor, in lucem et hominum oculos produxi.

Hæc inprimis ad meam utilitatem, et nonnullam fortasse delectationem, situ fere obducta et crassis obscurata et circumfusa tenebris, collegi. Non ad aliquam hinc aucupandam inanem gloriam, quam vanam et futilem judico; sed ad doctissimi viri perpetuam celebrandam memoriam, quam semper florentissimam esse cupio, divulgavi. Ego ne unquam quidem ullius existimationis tam sitiens, vel ASCHAMI laudis tam invidens, vel meæ tenuitatis tam insolens prædicator, vel summæ ROGERI ASCHAMI eruditionis tam parcus et restrictus æstimator fuerim, ut vel me in hominum

voculas ad inanem quandam et fumosam quærendam laudem committere vellem, vel ad ASCHAMI famam, meo studio perpetuo concelebrandam, nomen meum ad gravissimos casus extremosque ignominia scopulos impingere nollem. Qui sic sentiunt, profecto de meo satis pudenti pudore nimis impudenter sentiunt, et quibus rationibus commotus caussisque adductus hæc evulgaverim, non satis prudenter intelligunt. Videmus complurimos hoc factitasse: conspicimus multos talibus rationibus prolectatos, hujusmodi operam in amicorum scriptis colligendis purgandis et eventilandis posuisse. Quid impediet, quo minus ego idem ad meam utilitatem, ad meorum fructum, ad nonnullorum explendam avidam expectationem, in ROGERI ASCHAMI Scriptis colligendis et ex tenebris in lucem proferendis, quibus mea nunc opera, ad vestram scio expectationem et fructum spero nonnullum, fruemini, quæ alioqui periissent, feliciter pertentem? An aliquid de his quæ in ROGERO ASCHAMO Summa fuerunt detractum erit, si ego in quo omnia sunt vix mediocria, ad laudem nulla, ad eruditionem perexigua, hanc suscipiam provinciam, quam alii, qui melius præstare potuissent, nec attingere propter horum scriptorum penuriam, nec adornare propter laboriosam hujusmodi epistolarum conquisitionem potuerunt? Atque quemadmodum nunquam eram vel excellentis ROGERI ASCHAMI laudis et ingenii tam ignarus quin vehementer exoptarem, ut alii hoc facerent, nec eminentis aliorum eruditionis tam invidens, aut mei obliviscens, ut non semper cognoscerem complurimos et prope innumerabiles utriusque academiæ alumnos, hujusmodi laborum conficientissimos et ad hæc præstanda munera longe aptissimos: sic profecto stultum nimis, puerile, et a communi utilitate abhorrens fuisset, tam durum in meipsum, tam difficilem erga

« IndietroContinua »