Immagini della pagina
PDF
ePub

Aricini Nomentanique et Pedani eodem jure, quo Lanuvini, in civitatem accepti. Tusculanis ser vata civitas, quam habebant; crimenque rebellionis a publica fraude in paucos auctores versum. In Veliternos, veteres cives Romanos, quod toties rèbellassent, graviter saevitum, et muri dejecti, et senatus inde abductus, jussique trans Tiberim habitare, ut ejus, qui cis Tiberim deprehensus esset, usque ad mille pondo clarigatio esset, nec prius, quam aere persoluto, is qui cepisset, extra vincula captum haberet, In agrum senatorum coloni missi, quibus adscriptis speciem antiquae frequentiae Velitrae receperunt. Et Antium nova colonia missa, cum eo, ut Antiatibus permitteretur, si et ipsi adscribi coloni vellent, Naves inde longae abactae, interdictumque mari Antiati populo est, et civitas data. Tiburtes Praenestinique agro mulctati, neque ob recens tantum rebellionis, commune cum aliis Latinis crimen, sed quod taedio imperii Romani cum Gallis, gente efferata, arma quondam consociassent, Caeteris Latinis populis connubia commerciaque et concilia inter se ademerunt.

Es ward ihnen also wiederholt als Rebellion vorgeworfen, was nur Selbstvertheidigung und Abwehr des Römerdruckes war, ihre Mauern wurden zertrümmert, ihre Senate verwiesen, Colonien in ihre Städte gelegt, ihr Gebiet, ihre Schiffe genommen, Meeresschifffahrt ihnen untersagt, unter sich alle Verbindung, sogar Handel und Heirathen verboten.

[ocr errors]

So endigten die Latiner und ihr Bundestag. Ist es zu verwundern, dass da bald ein weiter Todtenacker entstand, wo vorher ein reiches, schönes, glückliches Land geblüht hatte? Von nun an ward alles rein römisch in der Campagna, alle Eigenthümlichkeit verschwand, Allein- und Selbstherrscher ward römisches Wort, Gesetz und Schwert.

[ocr errors]

VEJI.

Schriftsteller und Dichter darüber.

T. Livii Patav. Historiarum Lib. I. 2. 6. 13. 17. - II. 6. 7. 8. 11. 23. 27. IV. 2. 9. 10. 11. 12. 13. 16. 33. V. 1. 14. 2. - III. 6.

Dionys, Halic, antiq. Rom. Lib. II. III. VIII. IX. Strabo Lib. V.

Ciceronis epp, ad famil, IX. 7.

orat, in Catil, III.

orat, pro domo, c. 50.

[ocr errors]

in Verrem, c. 55.

Philipp. XII. c. 9.

Taciti annal, L. XIII, c. 47.

Suetonius in vita Neron. c. 50.

Plutarchus in vita I, Caes. c. 5.

Aurel. Victor de vir, illustr. c. 72.

Appianus de bell. civil,

p.

486.

Florus L. IV. c. 27.

Eutropius hist. L. X.

Frontinus de colon, c. 3.

Propertii eleg. L. IV. eleg. 11.

Von Rom nach Veji.

Ueber den Mons Praeclarus und Subjaco her sendete die Sonne ihre ersten Strahlen auf die Campagna und Roms Kuppeln, als wir durch die Porta del Popolo zogen. In der Stadt war es freilich noch düster und leblos, aber auf der nahen Höhe des Pincio sahen wir schon den freundlichen Sonnengruss an den Obelisken und den Thürmen von Trinita.

Uns hielt das Thor nicht auf, eben so wenig Villa und Palast von Papa Giulio, oder die Kirche S. Andrea, wiewohl sie eins der besten Werke von Vignola ist und auf den Ruinen eines antiken Grabes steht.

Wir gingen auf der alten Via Flaminia, wo Göthe seine Schnitter herkommen lässt. Die Strasse stammt aus guter republikanischer Zeit. Denn sie erbaute Cajus Flaminius der Censor, derselbe, welchem der Circus Flaminius seine Entstehung verdankt, und der bald darauf von Hannibal beim Trasimener See besiegt wurde und starb.

Florus in seiner epitome zum Livius sagt: Cajus Flaminius Censor viam Flaminiam munivit et

« IndietroContinua »