Immagini della pagina
PDF
ePub

AL SIGNIOR GIO. MILTONI, NOBILE INGLESE.

Ode.

ERGIMI all' Etra ò Clio

Perche di stelle intreccierò corona,
Non più del biondo Dio

La fronde eterna in Pindo, e in Elicona,
Diensi a merto maggior, maggiori i fregi,
A' celeste virtù celesti pregi.

Non puo del tempo edace
Rimaner preda, eterno alto valore,
Non puo l'oblio rapace

Furar dalle memorie eccelso onore;
Su l'arco di mia cetra un dardo forte
Virtù m' adatti, e ferirò la morte.

Del Ocean profondo

Cinta dagli ampi gorghi Anglia resiede
Separata dal mondo,

Però che il suo valor l'umana eccede:
Questa feconda sà produrre Eroi,

Ch' hanno a ragion del sovruman tra noi.

Alla virtù sbandita

Danno ne i petti lor fido ricetto,

Quella gli è sol gradita,

Perche in lei san trovar gioia e diletto;
Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto
Con tua vera virtù, vero il mio canto.

Lungi dal patrio lido

Spinse Zeusi l' industre ardente brama;
Ch' udio d' Helena il grido

Con aurea tromba rimbombar la fama,
E per poterla effigiare al paro

Dalle più belle Idee trasse il più raro.

Cosi l'ape ingegnosa

Trae con industria il suo liquor pregiato
Dal giglio e dalla rosa,

E quanti vaghi fiori ornano il prato ;
Formano un dolce suon diverse chorde,
Fan varie voci melodia concorde.

Di bella gloria amante

Milton dal Ciel natio per varie parti
Le peregrine piante

Volgesti a ricercar scienze, ed arti;
Del Gallo regnator vedesti i regni,
E dell' Italia ancor gl' Eroi più degni.

Fabro quasi divino

Sol virtù rintracciando il tuo pensiero
Vide in ogni confino

Chi di nobil valor calca il sentiero;
L'ottimo dal miglior dopo scegliea
Per fabbricar d'ogni virtu l' idea.
Quanti nacquero in Flora

O in lei del parlar Tosco appreser l'arte,
La cui memoria onora

Il mondo fatta eterna in dotte carte,

Volesti ricercar per tuo tesoro,

E parlasti con lor nell' opre loro.

Nell' altera Babelle

Per te il parlar confuse Giove in vano,
Che per varie favelle

Di se stessa trofeo cadde su 'l piano:

Ch' ode oltr' all' Anglia il suo più degno idioma Spagna, Francia, Toscana, e Grecia e Roma.

I più profondi arcani

е

Ch' occulta la natura e in cielo e in terra
Ch' à ingegni sovrumani

Troppo avaro tal' hor gli chiude, e serra,

Chiaramente conosci, e giungi al fine

Della moral virtude al

gran

Non batta il tempo l' ale,

confine.

Fermisi immoto, e in un fermin si gl' anni,

Che di virtù immortale

Scorron di troppo ingiuriosi a i danni;
Che s'opre degne di poema o storia
Furon gia, l' hai presenti alla memoria.

Dammi tua dolce cetra

Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto,
Ch' inalzandoti all' Etra

Di farti huomo celeste ottiene il vanto,

Il Tamigi il dirà che gl' e concesso
Per te, suo cigno, parreggiar Permesso.
I o che in riva del Arno

Tento spiegar tuo merto alto e preclaro,
So che fatico indarno,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo;
Freno dunque la lingua, e ascolto il core
Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del. sig. ANTONIO FRANCINI,
Gentilhuomo Fiorentino.

JOANNI MILTONI,

LONDINENSI:

Juveni patria, virtutibus, eximio,

VIRO qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos, intelligat:

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt.

Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistrâ philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ auctorum lectione,

"Exquirenti, restauranti, percurrenti.
At cur nitor in arduum?"

Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non suffici ant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentia et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

ELEGIARUM LIBER.

ELEGIA PRIMA

AD CAROLUM DEODATUM.

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas;
Pertulit, occiduâ Deva Cestrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostri, tamque fidele caput,
Quodque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Meque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles:
Quàm male Phœbicolis convenit ille locus!
Nec duri libet usque minas perferre magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,
Non ego vel profugi nomen, sortemve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima Maro.
Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,

Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro,
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat.
Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum
Quassat, et effusis crinibus ora rotat,
Et dolet et specto, juvat et spectasse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest:
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit; Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor, Conscia funereo pectora torre movens; Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos. Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo, Atque suburbani nobilis umbra loci. Sæpius hic blandas spirantia sidera flammas, Virgineos videas præteriisse choros. Ah quoties digna stupui miracula formæ Quæ possit senium vel reparare Jovis! Ah quoties vidi superantia lumina gemmas, Atque faces, quotquot volvit uterque polus; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta via;

Et decus eximium frontis, tremulosque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit amor;
Pellacesque genas, ad quos hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor!
Cedite laudatæ toties Heröides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem :
Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon
Vos etiam Danam fasces submittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus.
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis,
Extera sat tibi sit fœmina posse sequi.

Tuque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis,

« IndietroContinua »