ECLOGA IV.

POLLIO.

SICELIDE
ICELIDES Musæ, paulò majora canamus ;
Non omnes arbusta juvant humilesque myricæ :
Si canimus silvas, silvæ sint consule dignæ.
Ultima Cumæi venit jam carminis ætas ;
Magnus ab integro sæclorum nascitur ordo:
Jam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna;
Jam nova progenies cœlo demittitur alto.

Tu modò nascenti puero, quo ferrea primùm Desinet, ac toto surget gens aurea mundo, Casta, fave, Lucina: tuus jam regnat Apollo.

Teque adeo decus hoc ævi, te consule, inibit, Pollio, et incipient magni procedere menses: Te duce, si qua manent sceleris vestigia nostri, Irrita perpetuâ solvent formidine terras. Ille deûm vitam accipiet, divisque videbit Permixtos heroas, et ipse videbitur illis; Pacatumque reget patriis virtutibus orbem.

At tibi prima, puer, nullo munuscula cultu, Errantes ederas passim cum baccare tellus Mixtaque ridenti colocasia fundet acantho: Ipsæ lacte domum referent distenta capellæ Ubera; nec magnos metuent armenta leones: Ipsa tibi blandos fundent cunabula flores: Occidet et serpens, et fallax herba veneni Occidet; Assyrium vulgò nascetur amomum.

At simul heroum laudes et facta parentis Jam legere, et quæ sit poteris cognoscere virtus ;

Molli paulatim flavescet campus aristâ,
Incultisque rubens pendebit sentibus uva,
Et duræ quercus sudabunt roscida mella.
Panca tamen suberunt priscæ vestigia fraudis,
Quæ tentare Thetim ratibus, quæ cingere muris
Oppida, quæ jubeant telluri infindere sulcos:
Alter erit tum Tiphys, et altera quæ vehat Argo
Delectos heroas: erunt etiam altera bella,
Atque iterum ad Trojam magnus mittetur Achilles.
Hinc, ubi jam firmata virum te fecerit ætas,
Cedet et ipse mari vector, nec nautica pinus
Mutabit merces; omnis feret omnia tellus :
Non rastros patietur humus, non vinea falcem ;
Robustus quoque jam tauris juga solvet arator:
Nec varios discet mentiri lana colores;
Ipse sed in pratis aries jam sur vè rubenti
Murice, jam croceo mutabit vellera luto;
Sponte suâ sandyx pascentes vestiet agnos.

Talia sæcla, suis dixerunt, currite, fusis
Concordes stabili fatornm numine Parcæ.

Aggredere o magnos, aderit jam tempus, honores, Cara deûm soboles, magnum Jovis incrementum! Adspice convexo nutantem pondere mundum, Terrasque, tractusque maris, cœlumque profundum; Adspice venturo lætentur ut omnia sæclo.

O mihi tam longæ maneat pars ultima vitæ, Spiritus et, quantùm sat erit tua dicere facta! Non me carminibus vincet nec Thracius Orpheus, Nec Linus:huic mater quamvis,atque huic pater,adsit; Orphei, Calliopea; Lino, formosus Apollo: Pan etiam Arcadiâ mecum si judice certet, Pan etiam Arcadiâ dicat se judice victum. Incipe, parve puer, risu cognoscere matrem ; Matri longa decem tulerunt fastidia menses: Incipe, parve puer: cui non risere parentes, Nec deus hunc mensâ, dea nec dignata cubili est.

ECLOGA V.

MENALCAS, MOPSUS.

CUR

MENALCAS.

non, Mopse, boni quoniam convenimus ambo, Tu calamos inflare leves, ego dicere versus

Hic corylis mixtas inter considimus ulmos?

MOPSUS.

Menalca;

Tu major, tibi me est æquum parere,
Sive sub incertas zephyris motantibus umbras,
Sive antro potiùs, succedimus: adspice ut antrum
Silvestris raris sparsit labrusca racemis.

MENAL CAS.

Montibus in nostris solus tibi certet Amyntas.

MOPSUS.

Quid, si idem certet Phœbum superare canendo?

MENALCAS.

Incipe, Mopse, prior: si quos aut Phyllidis ignes,
Aut Alconis habes laudes, aut jurgia Codri:
Incipe; pascentes servabit Tityrus hædos.

MOPSUS.

Immo hæc in viridi nuper quæ cortice fagi
Carmina descripsi, et modulans alterna notavi,
Experiar: tu deinde jubeto certet Amyntas.

MENALCAS.

Lenta salix quantùm pallenti cedit olivæ,
Puniceis humilis quantùm saliunca rosetis;
Judicio nostro tantùm tibi cedit Amyntas.

MOPSUS.

Sed tu desine plura, puer; successimus antro.

Exstinctum Nymphæ crudeli funere Daphnin
Flebant: vos, coryli, testes, et flumina, Nymphis,
Quum, complexa sui corpus miserabile nati,
Atque deos atque astra vocat crudelia mater.
Non ulli pastos illis egêre diebus

Frigida,Daphni, boves ad famina; nulla neque amnem
Libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones
Interitum montesque feri silvæque loquuntur.
Daphnis et Armenias curru subjungere tigres
Instituit, Daphnis thiasos inducere Baccho,
Et foliis lentas intexere mollibus hastas.
Vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvæ,
Ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis ;
Tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,
Ipsa Pales agros, atque ipse reliquit Apollo:
Grandia sæpè quibus mandavimus hordea sulcis
Infelix lolium et steriles nascuntur avenæ ;
Pro molli viola, pro purpureo narcisso,
Carduus et spinis surgit paliurus acutis.

Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras, Pastores; mandat fieri sibi talia Daphnis.

Et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen: DAPHNIS EGO IN SIIVIS HINC VSQUE AD SIDERA NOTVS, FORMOSI PECORIS CVSTOS, FORMOSIOR IPSE.

MENALCAS.

Tale tuum carmen nobis, divine poëta,

Quale sopor fessis in gramine, quale per æstum
Dulcis aquæ saliente sitim restinguere rivo:
Nee calamis solùm æquiparas, sed voce, magistrum;
Fortunate puer,
tu nunc eris alter ab illo.
Nos tamen hæc quocumque modo tibi nostra vicissim
Dicemus, Daphninque tuum tollemus ad astra;
Daphnin adastra feremus:amavit nos quoqueDaphnis.

MOPSUS.

An quidquam nobis tali sit munere majus ?

Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista
Jam pridem Stimicon laudavit carmina nobis.

MENALCAS.

Candidus insuetum miratur limen olympi, Sub pedibusque videt nubes et sidera Daphnis. Ergo alacris silvas et cetera rura voluptas Panaque pastoresque tenet, Dryadasque puellas; Nec lupus insidias pecori, nec retia cervis Ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis. Ipsi lætitiâ voces ad sidera jactant

Intonsi montes; ipsæ jam carmina rupes,

Ipsa sonant arbusta: DEUS, DEUS ILLE, MENALGA !
Sis bonus o felixque tuis! en quatuor aras;
Ecce duas tibi, Daphni; duas, altaria Phœbo.
Pocula bina novo spumantia lacte quot annis
Craterasque duo statuam tibi pinguis olivi;
Et multo in primis hilarans convivia baccho,
Ante focum, si frigus erit, si messis, in umbra,
Vina novum fundam calathis Ariusia nectar:
Cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon;
Saltantes Satyros imitabitur Alphesibous.
Hæc tibi semper erunt, et quum solemnia vota
Reddemus Nymphis, et quum lustrabimus agros.
Dum juga montis aper, fluvios dum piscis amabit,
Dumque thymo pascentur apes, dum rore cicada,
Semper honos nomenque tuum laudesque manebunt.
Ut Baccho Cererique, tibi sic vota quot annis
Agricolæ facient: damnabis tu quoque votis.

MOPSUS.

Quæ tibi, quæ tali reddam pro carmine dona ?
Nam neque me tantùm venientis sibilus austri,
Nec percussa juvant fluctu tam littora, nec quæ
Saxosas inter decurrunt flumina valles.

MENALCAS.

Hac te nos fragili donabimus antè cientâ :

Hæc nos, « Formosum Corydon ardebat Alexin: »