delectatus, et oblata liberalitatis occasione, iterum quingenos denarios divisit; quina millia pollicitus, ubi, re ad prælium deducta, fortem fidelemque operam navavissent. LVII. Sic excitatis militibus suis, et sparsa largitionum fama, insequutus Antonium, in itinere equites, sagittarios, elephantos illius redegit in potestatem minime repugnantes, quod Antonius Suessæ, et passim in castris trucidando, qui ei suspecti erant, animos militum vehementer alienaverat. Sed Antonius, missis ad Brutum codicillis, decedere jubebat provincia, quo et plebiscito gereret morem, et sibi parceret. Brutus contra senatusconsultum misit, quo ipsi data erat Gallia. Tum Antonius diem præstituit, intra quam nisi decessisset, pro hoste haberetur. Neque cessit Brutus, quominus nuntiandum curaret, debere Antonium sibi longiorem diem dicere, ne forte citius, quam vellet, ab senatu hostis judicaretur. LVIII. Et poterat opprimere Bruti exercitum, adhuc in castris agentem, tanto potentior Antonius, sed urbes adire maluit. Ab his quum reciperetur, Brutus veritus, ne mox nulla pateret sibi, per simulationem decedendi profectus est Mutinam, validam urbem atque populosam, eamque occupavit; et copiis Mutinensium milites suos alere, mactare pecudes, carnemque ad diuturnæ obsidionis exspectationem salire instituit. Habebat autem secum magnam gladiatorum multitudinem, duas legiones veteranas, quibus olim præfuerat, et unam tironum; sed omnes nuper firmos ad res suas tuendas effecerat, ducto in Inalpinos exercitu, multisque castellis captis atque vastatis, et liberaliter donato milite. LIX. Igitur neque minis Antonii cesserunt; et Antonius, quum dimittere Brutum nollet, ad prælium elicere non posset, circumvallare Mutinam cœpit. His rebus in Urbe cognitis, redintegratus est apud omnes Cæsaris favor, deque ipsius et Bruti honoribus in senatu actum. Provincia SLVII. Cic. Philipp. IV, 2; V, 17. SLVIII. Cie. ad Famil. XI, 4. -- Dio. Liv. Epit. Appian. quoque Gallia laudata, quod Antonium non recepisset. Octaviano imperium Ciceronis sententia decretum; statua, Philippi: Servius Serviliusque, ut ante justam ætatem petendorum honorum ei potestas fieret, censuerunt. Aberant tum consules, nam et Dolabella profectus in Syriam fuerat: ergo M. Servilius tribunus plebis, ejusque collegæ, a. d. XIII kal. jan. senatu convocato, proposuerunt edictum Bruti, quo seque et exercitum provinciamque in potestate senatus fore demonstrabat. LX. Læta igitur curia, et majora meditante, senatusconsultum de præsidio factum, uti C. Pansa, A. Hirtius consules designati, dent operam, ut senatus kalendis januar. tuto haberi possit. Interim rescissa sortitione Antonii, placuit provincias manere apud hos, qui obtinebant, neque tradi cuiquam, nisi jussu senatus. Hæc et ab aliis, sed inprimis a Cicerone, qui eadem die tertiam et quartam Philippicas habuit, cupide decernebantur, qui professis in Antonium odiis, multas hoc tempore orationes edidit, quibus rerum ille status eximie depictus est. Nam ille ex itinere, propter filium, quem Athenas studiorum causa præmiserat, in Græciam suscepto, inde trajecturus ad Dolabellam, a quo se passus erat legari, subito erat reversus; Austris reflantibus navigare vetitus, et, auditis interim Octaviani successibus, novaque spe reipublicæ recuperandæ alacrior. LXI. Sub hæc tempora P. Servilius Isauricus fatum explevit, magno vir natu; sed ad extremam usque ætatem sensibus integris, necnon nonaginta vitæ annis infracta valetudine. Par erat et animi robur bene de republica sentienti, et fortiter loquenti: quibus rebus ita nuper offenderat Antonium, ut in senatum tuto venire non posset. Unde et Canutio non diu post M. Antonius et C. Cæsar objecerunt, quod in capessenda republica consularis Isaurici sectam sequeretur: quibus ille respondit, malle Isaurici esse S LIX. Cic. Philipp. III, 15; IV, 2, 4 et 6; idem ad Famil. XI, 6. Appian. - Dio. § LX. Cic. Philipp. III, 10; ad Attic. XIV, 16; XV, 11; XVI, 7, et ad Famil. XII, Plut. in Cic. cap. 67. 25. discipulum, quam Epidii calumniatoris: id erat nomen crimenque rhetoris, quem illi audiverant. LXII. Hujus viri quanta fuerit auctoritas, vel ut mores temporum noscantur, annotabitur. Forte per forum incedens, quum testes in reum dari vidisset, loco testis constitit, præfatusque, sibi nec hominem notum esse, qui causam diceret, neque cur esset postulatus; at improbum sibi videri dixit, propterea quod se pedibus incedentem, nullo reverentiæ signo edito, eques præteriisset. Digna res visa judicibus, cur indicta causa damnaretur. LXIII. Eodem et sequente anno multa, ut solitum in principio magnarum calamitatum, prodigia nuntiata. Terræ motus in Alpibus et in Italia crebri; fulminata navalia, Jovisque Capitolini cella, quæ fuit in fano Victoriæ, aliæque sacræ ædes et statuæ: tabulæ æneæ ex delubris Fidei et Saturni turbine evulsæ; ad Opis valvæ ædis fractæ : arbores exstirpatæ, tecta convulsa: fax cælo visa, quales Græci bolidas vocant, ab ortu ad occidentem ferri: trini soles apparuerunt, quorum unus quasi spicea corona cinctus micuit; et postea paulatim unum in orbem sole redacto, multis mensibus prope ad exitum anni lurida et pallens lux fuit, quasi continuo sideris defectu : id ostentum mox accommodarunt temporibus, triumviros denuntiatos dictitantes, quorum duo defecturi fuissent, Cæsare superstite, cujus victoriam corona soli circumdata, spicarum figura frugum ubertatem, notasset. Ætna arsit in Tiberis ostio piscium magna vis relabente æstu in sicco est exposita. Padus etiam inundavit in campos, magno accolentium damno, recedensque vim reliquit ingentem viperarum : insequuta est pestilentia vehemens per omnem Italiam: armorum sonitus auditus in Germania de cælo, cum cantu tubarum, virorum 186 JO. FREINS. SUPP. IN LOC. LIB. CXVII. que clamoribus, et equorum decurrentium strepitu, quum tale nihil oculis cerneretur. LXIV. Voces humana majores ex lucis auditæ: pallida simulacra hominum sub crepusculis visa: bos inter arandum humana voce proloquutus, frustra se urgeri; non enim fruges paulo post, sed homines defuturos: infans recens natus loquutus est amnes constiterunt: terra hiavit effigies deorum lacrymare et sudare; in quibusdam et sanguineus sudor apparuit: puteorum aqua in sanguinem versa : lupi per fora urbium discurrerunt: sereno cælo sæpe fulguravit: taurus, quum in æde Vestæ immolatus esset, exsiluit: carmina Sibyllarum jactata, quibus finis reipublicæ instare prædictus esset: lapidibus multoties pluit. LXV. Hæc in communes valere calamitates credita, sed alia malum significare singulis: Ciceroni, quod consecrata ab eo pridie, quam in exsilium iret, Minerva, vi turbinis dejecta et confracta est; Lepido, quod ante domum ejus canum ululatus auditi, maximusque omnium a cæteris dilaniatus est. Hoc minari pontifici maximo crediderunt: illud Antonii et Dolabellæ consulum alienationem a republica portendisse, quod in æde Castorum ex eorum nominibus literas quasdem corvi advolantes rostris exciderant. Sed omnia hæc malorum præsagia propemodum sero apparuerunt. Jam enim ea passim agebantur, ex quibus exarsuræ necessario turbæ erant, discurrentibus utriusque partis ducibus ad occupandas provincias, cogendosque exercitus, et quæ alia bellis gerendis apparantur. Ex quibus initiis longorum deinceps atque multiplicium certaminum insani tumultus exstiterunt. JOANNIS FREINSHEMII SUPPLEMENTORUM LIVIANORUM LIBER LXXXIII IN LOCUM LIBRI CXVIII LIVIANI. EPITOME LIBRI CENTESIMI DECIMI OCTAVI. M. Brutus in Græcia sub prætextu reipublicæ, et suscepti contra M. Antonium belli, exercitum, cui Vatinius præerat, cum provincia in potestatem suam redegit. C. Cæsari, qui primus reipublicæ arma sumpserat, proprætoris imperium a senatu datum est cum consularibus ornamentis; adjectumque, ut senator esset. M. Antonius D. Brutum Mutinæ obsedit; missique ad eum a senatu legati de pace, parum ad eam componendam valuerunt. Populus romanus saga sumpsit. M. Brutus in Epiro C. Antonium prætorem cum exercitu potestati suæ subjecit. abrupit, 1. Hoc idem tempus M. Bruti et C. Cassii cunctationem , quorum anceps hactenus et varie impedita deliberatio fuerat. Romam reverti periculosum erat; manere in Italia, suspectum ; et si ad impositam provinciam accingerentur, contumeliosum videbatur. Brutus enim in Asia, Cassius in Sicilia frumentum emendum, atque in Urbem mittendum curare debebant. Præbuit tamen illud negotium et colligendarum classium facultatem, et prætextum dusi forte casus aliquis exsisteret: nec interea cendi moras, |