Immagini della pagina
PDF
ePub

Is for sin, is tú an gaisgidheach is fearr d'á bhfacaidh mé riamh no d'á bhfeicfidh mé choidhche. Agus bhéarfaidh mé seóide mac-righ agus tighearna dhuit, acht spóráil m'anam. »

« Do sheóide i láthair a bhodaigh! »

< Bhéarfaidh mé each caol donn duit, bhéarfas naoi n-uaire ar an ngaoith roimpi, sul mbeiridh [sul do bheir] an ghaoth 'na diaigh aon uair amháin uirri. »

Thóg sé an cloidheamh agus chaith sé an ceann dé, agus chuir sé naoi n-iomaire agus naoi n-eitrighe uaidh é le neart na buille sin.

«

< Ochón go deó! ar san ceann, « dá bhfághainn dul suas ar an gcolainn arís, agus a bhfuil i n-Éirinn ní bhéarfadh siad

anuas mé. »

« Budh bheag an ghaisgidheacht do rinne tú, nuair bhí tú shuas uirri cheana! »

Tháinig sé a-bhaile ann sin, agus tháinig an t-oncal amach roimhe arís « Ta dá dtrian de m' inghin gnóthuighthe agad anocht. >>

<< Ni buidheach díot-sa tá mé, a bhodaigh. »

Ghabh sé asteach ann sin ann san rúma, agus fuair sé a chailin mná féin roimhe, agus ní raibh bean 'san domhan budh bhreaghdha 'ná i. Bhí siad ag caint go h-am suipéir, agus dubhairt si leis tar éis an t-suipéir a cheann do leagan ar a h-uchd, agus nuair rinne sé sin chuir sí biorán suain ann go maidin. Bhí sé trioblóideach nuair nach raibh cead cainte aige léithe go maidin. [Nuair dhúisigh sé dubhairt sí leis.] « Tá fathach eile le marbhadh agad ar son inghine m' oncail arís andiú, agus tá faitchios orm go bhfuighfidh tú cruaidh é seỏ. Acht seỏ coileáinín beag madaidh dhuit, agus leig amach faoi n-a chosaibh é, agus b' éidir go dtiúbhraidh sé congnamh beag duit. Agus amharc ar an meadhon-laé de'n lá, ar do ghualainn dheis, agus geobhaidh tú mise mo cholum geal, agus bhéarfaidh mé congnamh dhuit. » Chuaidh sé chum na coille agus tháinig an fathach mór chuige. Ni mharbhóchaidh tú mise le do choinin gránna mar

-« C'est vrai cela, c'est toi le meilleur guerrier que j'aie jamais vu et que je verrai jamais et je te donnerai des trésors de fils de roi et de seigneur, mais épargne ma vie. »>

- «Tes trésors sur-le-champ, coquin! >>

— « Je te donnerai un cheval maigre brun, qui l'emportera en vitesse neuf fois sur le vent avant que le vent qui le suit l'emporte une fois sur lui. >>

Il leva l'épée et lui coupa la tête et l'envoya à neuf billons et neuf sillons de là, par la force du coup.

- « Hélas, malheur! » dit la tête, «< si j'obtenais de revenir sur le corps, tout ce qu'il y a en Irlande ne me ferait pas sauter. »

« Il était petit l'exploit que tu as accompli quand tu y étais encore. »

Il alla à la maison alors et l'oncle sortit encore à sa rencontre : — « Tu as gagné ce soir deux tiers de ma fille. »

- « Je ne t'en suis pas reconnaissant, grossier personnage. » Il entra alors et se rendit dans la chambre et il trouva sa jeune fille devant lui et il n'y avait pas de femme au monde qui fût plus belle qu'elle. Ils causèrent jusqu'au souper et elle lui dit après le souper de poser sa tête sur son sein et quand il l'eût fait, elle lui mit l'épingle de sommeil jusqu'au matin. Il était tourmenté parce qu'il n'avait pas la permission de lui parler jusqu'au matin. [Quand il fut éveillé, elle lui dit] : « Tu as encore un autre géant à tuer pour la fille de mon oncle aujourd'hui et je crains que ce ne soit dur pour toi. Mais voici un petit chien pour toi, lâche-le à ses pieds et il est possible qu'il te soit de quelque secours. Et regarde au milieu du jour sur ton épaule droite; tu m'y trouveras sous la forme d'une colombe blanche et je te porterai secours. >>

Il alla au bois et le grand géant vint à lui.« Tu ne me tueras pas avec ton horrible petit chien, comme tu as tué mes

mharbh tú mo bheirt dhearbhràthar, a raibh fear aca cúig bliadhna agus fear aca seacht mbliadhna go leith. >

<< Fuair mé garbh go leór iad sin féin, ar sa mac righ Éireann.

Ghabh siad de na sgeannaibh glasa i mbárr easnacha a-chéile, chuirfeadh siad cith teineadh d'a gcroicionn arm agus éadaigh. Nuair tháinig an meadhon-laé, d'amharc sé ar a ghualainn dheis agus chonnairc sé an colum geal. Nuair chonnairc an fathach mór an colum, rinne sé seabhac dé féin, acht rinne sise trí meirrliúin dí féin, de'n choileán, agus de mhac righ Éireann, agus throid siad leis an seabhac ann san aér, agus thuirling siad ar an talamh arís. Dubhairt an fathach mór ann sin, « is tú an fear gan chéill, cad é 'n sórt act-ál atá agad, thú féin agus an dá ruidin gránna sin? Ni'l aon fhear le fághail le mise do mharbhadh acht Réalandar mac righ Éireann. »

<Mise an fear sin. »

«Ma's tú é, » ar san fathach, « tarrnóchaidh [tarróngaidh] tú an cloidheamh so. » Sháith sé a chloidheamh asteach 'san gcarraig, agus dubhairt, « tarraing an cloidheamh so má 's tú Réalandar. >

Tharraing sé an cloidheamh, agus bhuail sé an fathach mór leis, agus chaith sé an ceann dé. Bhí sé féin loite. Bhí gearradh mór faoi bhonn a chích' deas [deise]. Tharraing sí amach buideull beag iocshláinte, agus chneasaigh sí é. Chuaidh sé abhaile ann sin, agus tháinig an t-oncal roimhe.

<< Tá m'inghean gnóthuighthe agad anocht. >
<< Ní buidheach díot-sa atá mise a bhodaigh. »

Ghabh sé asteach ann a rúma féin, agus fuair sé a bhean astigh ann roimhe. Dubhairt sí leis, « a mhic righ Éireann, leagfaidhear biadh agus deoch fút andiú, nach bhfacaidh tú i dteach d'athar ná do mháthar féin roimhe, ná do dhiaigǹ, » ar sise. Tiucfaidh fear freastail thart, agus suidhfidh sé ar an mbac, agus déarfaidh sé leat, a mhic righ Éireann, an bhfacaidh tú a leitheid de bhiadh ná de dheoch i dteach d' athar ná do

deux frères dont l'un avait cinq ans et l'autre sept ans et

demi. »

<«< Je les ai pourtant trouvés assez rudes, » dit le fils du roi d'Irlande.

Ils se plongèrent l'un à l'autre des couteaux gris dans le haut des côtes et ils faisaient jaillir une pluie de feu de leur peau, de leurs armes et de leurs vêtements. Quand vint le milieu du jour, il regarda sur son épaule droite et il vit la colombe blanche. Quand le grand géant vit la colombe, il se changea en faucon; mais elle fit trois faucons d'elle, du petit chien et du fils du roi d'Irlande et ils se battirent avec le faucon dans l'air, et ils redescendirent sur la terre. Le grand géant dit alors: <<< Tu es un imbécile, quelle plaisanterie fais-tu, toi et ces deux vilaines petites choses? On ne peut pas trouver d'homme pour me tuer, sauf Réalandar fils du roi d'Irlande. »

-« Je suis cet homme. >>

[ocr errors]

— « Si tu l'es, » dit le géant, « tu arracheras cette épée. Il enfonça son épée dans le roc et dit : « Arrache cette épée, si tu es Réalandar. »>

Il arracha l'épée, il en frappa le grand géant et lui coupa la tête. Il était blessé lui-même. Il avait une grande coupure au-dessous du sein droit. Elle tira une petite bouteille de remède et le guérit. Il alla alors à la maison et l'oncle vint à lui.

— « Tu as gagné ma fille, ce soir. >>

-« Je ne t'en suis pas reconnaissant, grossier personnage. »> Il entra dans sa chambre et y trouva sa femme devant lui. Elle lui dit : « Fils du roi d'Irlande, on va te servir aujourd'hui de la nourriture et de la boisson comme tu n'en as jamais vu dans la maison de ton père ou de ta mère auparavant ni après, » dit-elle. « Un serviteur viendra et s'asseoira sur la plaque du foyer et te dira: «< Fils du roi d'Irlande, as-tu vu jamais une telle nourriture et une telle boisson dans la maison de ton père ou

H

mháthar féin ariamh?» Abair leis nach bhfacais. Leigfidh sé dhuit, go mbeidh leath do chuid bidh caithte agad. Tiucfaidh sé arís ann sin, agus suidhfidh sé ann san áit chéadna, agus déarfaidh sé « a mhic righ Éireann an bhfacais a leitheid de bhiadh nå de dheoc i dteach d'athar nå do mháthar féin ariamh? » Abair nach bhfacais. Tá fhios aige go bhfuil tú tuirseach, agus leigfidh sé dhuit do shaith de'n bhiadh ithe. Tiucfaidh sé agus suidhfidh sé ann san áit chéadna, agus déarfaidh sé a mhic righ Éireann an bhfacais a leitheid de bhiadh nå de dheoch i dteach d'athar nå do mháthar féin ariamh. » Abair leis go bhfacais a leitheid de bhiadh agus de dheoch ag buachaill-na-mbó d'athar, agus go bhfuil an chailleach-cearc do bhí ag do mháthair níos breághta [breághdha] 'nȧ an bhainríoghain óg, agus muna n-abraigheann [n-abrann] tú sin, ní fheicfidh tú mise arís a-choidhche. >

[Thárla gach uile rud mar dubhairt a bhean leis, acht] mhol sé an biadh chomh mór go raibh náire air a cáineadh an tríomhadh uair. Rinne sé stad nuair bhí a shaith ithte aige, agus dubhairt sé an chaint chéadna ar deireadh, agus dubhairt sé an dá uair roimhe. D'éirigh sé go léir ann sin, agus ghabh sé asteach ann san rúma agus fuair sé í 'na préachán dubh roimhe.

Thosaigh sé ag caoineadh agus ag tarraing na gruaige d'á cheann. Bhí sí ag dul o'n ngualainn thall go dti an gualann abhos ag tiormughadh na ndeóra [ndeór] d'á shúilibh, go dtáinig an mheadhon-oidhche, agus [ann sin] d' imthigh si amach ar an tsimiléir uaidh.

Ar maidin nuair d'éirigh sé shaoil an t-oncal a phósadh le n-a inghin féin.

<< Foil ort! ni'l mise ionnånn do phósadh ná do shȧsughadh, go gcaithfidh mé seachtmhain andhiaigh na trí fhathaigh sin do mharbhadh. >

Ghlac an t-oncal sin uaidh, agus nuair fuair sé an ảit uaigneach, d' imthigh sé síos go sean-chailleach na gcearc, « A sheanchailleach, ar sé, « cuir i bhfolach mise, agus nå h-admhuigh [h-amhduigh] go bhfacaidh tú mise ariamh. [Rinne si sin dó.]

« IndietroContinua »