5 του συγγενής. Θρᾷκες καὶ Δόλογκοι ἐπολέμουν πρὸς Αψινθίους, ὄντας γείτονας· ταλαιπωρούμενοι δὲ τῷ πολέμῳ, καὶ τί κακὸν οὐ πάσχοντες ἐκ τοῦ μεῖον ἔχειν ἀεὶ τῶν πολεμίων, καταφεύ γουσιν ἐπὶ τὰ τοῦ θεοῦ χρηστήρια, εἰδότες, ὅτι μόνος θεὸς ἐξ ἀμηχάνων ευρίσκει πόρους. θεοῦ γὰρ ἰσχὺς καὶ κατ ̓ Αἰσχύλον ὑπερτέρα· πολλάκις δ ̓ ἐν κακοῖσι τὸν ἀμήχανον καὶ χαλεπᾶς δύας ὑπέρ τε ὀμμάτων κρημναμέναν νεφέλαν ὀρθοῖ. 6 καὶ οὐκ ἐψεύσθησαν τῶν ἐλπίδων· ἐχρήσθησαν γὰρ κράτιστον ἕξειν ἡγεμόνα τοῦτον, ὃς ἂν αὐ τοὺς ἀλωμένους ἐπὶ ξενίαν καλέσῃ. τότε καὶ Κροί σος εἶχε Λυδίαν, καὶ τὰς Αθήνας ἡ Πεισιστρατι δῶν τυραννίς. ἐπανιόντες οὖν ἀπὸ τοῦ χρηστηρίου περιέτυχον τῷ Μιλτιάδῃ πρὸ τῶν ὅρων καθεζο μένῳ τῆς ̓Αττικῆς, ἀχθομένῳ μὲν τῇ τυραννίδι,

§. 5. Δόλογκοι Pal. Guelf. Vulgo male Δόλοπες.

καὶ χαλεπᾶς Pal. Guelf. Verius videtur κάκ, quod in libris mss. Aeschyli legitur. Deinde κρημναμενᾶν νεφελᾶν editores Aeschyli, et in Guelf. νεφελῶν. Antea τὸν ἀμήχανον Pal. Guelf. Male vulgo τάν, ut olim apud Aesch. contra metrum.

§. 6. καὶ οὐκ Guelf., κοὐκ Pal. et Bekk.

mavult Sturz. in Hellan. Fragm. p. 52.,,Cf. Muell. Hist. fragm. p. 48. WESTERM.

§. 5. Δόλοπες vulgo. „Herodotus hanc historiam refert, sed ita, ut Marcellinum alios auctores esse secutum appareat. Quin et Θράκες οἱ Δόλογκοι rescrib[ima16], quum Δόλογκοι teste StephaΤο ἔθνος Θράκης, Δόλοπες ἔθνος Θεσσαλών. ΗUDS. Add. Wessel. ad Herodot. p. 452 [VI 34], qui docet Δόλογκοι reponendum esse. Idem confirmat Schol, ined. in Aristid. ap. Valcken. ibid. BECK. Καὶ Δόλογκοι nunc ex mss. est receptum, sed καί, si Δόλογκοι legitur, sententiae contrarium est. – τί κακὸν οὐ, i. e. nullum καταφεύγουσι . . . χρηστήρια. Ἐς Δελφοὺς ἔπεμψαν τοὺς βασιλέας περὶ τοῦ

non.

πολέμου χρησομένους. Herodot. VI 34." HUDS. μόνος θεός. Sine articulo, quem Pal. auctoritate delevit Bekk., dixit, quia non, ut ante, de solo Apolline cogitat, sed infinite intelligi vult. κατ ̓ Αἰσχύλον. In Prom. v. 59 et Sept. ad Theb. v. 210, ubi metri causa πολλάκι et υπερθ' legendum. Cf. etiam sd,

§.6. ἐχρήσθησαν. Attende personalem, quem dicunt, huius passivi usum pro usitatis ἐχρήσθη αὐτοὺς . . . ἕξειν. Deinde malumus τότε δέ. πρὸ τῶν ὅρων... τῆς Αττικῇς., Procul dubio legendum πρὸ τῶν θυ ρῶν καθεζομένῳ τῆς αὑτοῦ οἰκίας nam Herodotus disertim refert eum sedisse ἐν τοῖσι προθύ ροισι τοῖσι ἑωυτοῦ. RUTGERS. Recepit Bekk. Sed audacior est

ζητοῦντι δὲ δικαίαν τῆς ̓Αττικῆς ἔξοδον· ταῦτα γὰρ ᾠκονόμησεν ὁ χρησμὸς αὐτοῖς. ὁρῶν οὖν τ αὐτοὺς πλανητῶν ἔχοντας στολήν, συνείς, τί δύ ναται πλάνη, καλεῖ τοὺς ἄνδρας ἐπὶ ξενίαν, ὑπη ρετῶν τῷ χρησμῷ λανθάνων. οἱ δ' ήσθησαν τὸν ἡγεμόνα τὸν ἀπὸ τῶν ξενίων εἰληφότες, καὶ πάντα αὐτῷ διηγησάμενοι στρατηγὸν ἐχειροτόνησαν αὐτῶν. οἱ μὲν οὖν τὸν θεόν φασιν ἐρωτήσαντα ἐξελθεῖν, οἱ δὲ οὐκ ἄνευ γνώμης τοῦ τυ ράννου τὴν ἔξοδον πεποιηκέναι, ἀλλὰ τῷ κρατ τοῦντι τὴν πρόσκλησιν τῶν Θρακών διηγησάμε νον ἀπελθεῖν· ὃς καὶ προσδοὺς δύναμιν ἀπέπεμψεν, ἡσθείς, ὅτι μέγα δυνάμενος ἀνὴρ ἔξεισι τῶν ̓Αθηνῶν. οὗτος οὖν ἡγούμενος ἐπλήρωσε τὰ 8 μεμαντευμένα, καὶ μετὰ τὴν νίκην γίγνεται καὶ Χερρονήσου οἰκιστής. ἀποθανόντος δὲ τοῦ παι- 9 δὸς αὐτοῦ, διαδέχεται τὴν ἐν Χερρονήσῳ ἀρχὴν Στησαγόρας ὁ * * ἀδελφὸς ὁμομήτριος. ἀποθανόν- 10

§. 7. ὅς Casaub. et Bekk. Vulgo et Pal. οἷς.

§. 9. ὁ * * ἀδελφός Pal. Guelf. Bekk. Vulgo ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ.

...

eius uterini filius. Cypseli enim
uxor, mater Miltiadis, . . . Cyp-
selo mortuo nubit Stesagorae sive
Tisagorae, ut eum vocat Aristidis
Schol. Stesagoras ex ea Ci-
monem suscepit, qui ob stultitiam
κοάλεμος dictus fuit. Hunc pa-
trem Miltiadis tertii et Cimonis
eius filii avum fuisse constat.
Nam Cimoni duo filii fuere, Ste-
sagoras et Miltiades, ut liquet ex
Herodot. VI 38 et 39. Hic Miltia-
des ad Marathonem vicit, ..
[eique] liberi fuere tres, Metio-
chus et Elpinice e muliere ignota,
quam Atticam fuisse Marcellinus
ait, ex Hegesipyle, Olori Thra-
ciae regis filia, Cimon dux claris-
simus. Vid. Rutgers. in Var.
Lect. p. 37 et 44." HUDS. In ver-
bis vulgatis aliqua depravata esse
verisimile est; nam et avtov post
ἀδ. vulgo collocatum a Pal. abest
in eodemque lacuna est ante ad.,

η

τος δὲ καὶ τούτου, διαδέχεται τὴν ἀρχὴν Μιλτιάδης, ὁμώνυμος μὲν τῷ πρώτῳ οἰκιστῇ, ἀδελφὸς δὲ 11 Στησαγόρου ὁμομήτριος καὶ ὁμοπάτριος. οὗτος οὖν, ὄντων αὐτῷ παίδων ἐξ ̓Αττικῆς γυναικός, ὅμως ἐπιθυμῶν δυναστείας λαμβάνει Θρακών βασιλέως Ολόρου θυγατέρα Ηγησιπύλην πρὸς γάμον· ἐξ Σου καὶ αὐτῆς γίνεται παιδίον. κατελθόντων δὲ εἰς τὴν Ἑλλάδα Περσῶν, συσκευασάμενος τὰ αὑτοῦ εἰς τὰς ̓Αθήνας πέμπει, καὶ τὰ πολλὰ τοῦ γένους ἀποστέλλει. ἡ δὲ ναῦς ἁλίσκεται, ἐν ᾧ καὶ οἱ παῖδες αὐτοῦ, ἀλλ ̓ οὐχ οἱ ἐκ τῆς γυναικὸς τῆς Θρακικῆς ἀφίενται δ ̓ ὑπὸ βασιλέως, εἴ γε μὴ Ηρόδοτος ψεύδεται. Μιλτιάδης δ ̓ εἰς τὴν ̓Αττι13 τὴν ἐκ Θράκης διαφυγών σώζεται. οὐκ ἀπέδρα δὲ καὶ τὴν τῶν [ἐχθρῶν] συκοφαντίαν· ἐγκλή ματα γὰρ αὐτῷ [ἐπέφερον] διεξιόντες τὴν τυραν νίδα. ἀποφεύγει δὲ [καὶ τούτους καὶ] στρατη γὸς τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους πολέμου γίγνεται. Ἡ ἀπὸ τούτου οὖν κατάγεσθαί φησι τὸ Θουκυδίδου γένος, καὶ μέγιστον τεκμήριον νομίζουσι τὴν πολλὴν περιουσίαν καὶ τὰ ἐπὶ Θράκης κτή

...

§. 11. γίνεται Pal. Guelf., quod apud hunc scriptorem non muraudum putavimus in γίγνεται. Cf. §. 20.

§. 13. ἐχθρῶν et ἐπέφερον et καὶ τούτους καί in Pal. et Guelf. omissa e Suida in v. Μιλτιάδης interposuit Casaub. Praeter necessitatem adiecit αὐτοῦ post διεξιόντες et τὴν ἐν Χερρονή σε post τυραννίδα.“ WESTERM. Pro στρατηγός Pal. male και τήγορτος, Guelf. κατήγορος.

3. 14. Post οὖν lacuna in Pal. Guelf.,,Quam nomine proprio explendam esse docet quod iidem habent φησί, pro quo olim scri bebatur φασί.“ WESTERM. Δίδυμος interposuit Ritt.

et articulus ante όμομήτριος adjectivum iterandus fuit. Ὁ ἀδελ φοῦ αὐτοῦ ὁμομητρίου ad sententiam bene Hofman.

§. 12. ἡ δὲ ναῦς ἁλίσκε ται. Cf. Herodot. VI 41. εἴ γε... ψεύδεται. Ea Marcellinus tribuit Herodoto, quae ille non dixit. Vid. Wessel. et Valck, ad Herod. p. 456." BEKK. Cf. Ritt. p. 17.

§. 13. De lacunis cf. adn. crit.

§. 14. μέγιστον τεκμήριον . . . Non posse hoc grave argumentum existimari docet Rutgers. Quid, quod infra §. 19 sq. divitiae Thucydidis a coniuge repetuntur. Cf. adn. §. 20. ἐπί χρυσᾶ. Καὶ ἐν Σκαπτησύλῃ nos legendum coniecimus, καὶ τὰ ἐν Σκαπτησύλῃ

...

τὰ

ματα καὶ

η

σύλη μέταλλα χρυσᾶ. δοκεῖ οὖν 15 τισιν . . . εἶναι τοῦ Μιλτιάδου ἢ θυγατριδούς. παρέ σχε δ ̓ ἡμῖν τὴν ἄλλως αὐτὸς ζήτησιν, ζήτησιν, μηδε μίαν μνήμην περὶ τοῦ γένους πεποιημένος. μὴ 16 ἀγνοῶμεν δὲ τοῦτο, ὅτι Ὄρολος ὁ πατὴρ αὐτῷ ἐστι, τῆς μὲν πρώτης συλλαβῆς τὸ ο ἐχούσης, τῆς δὲ δευτέρας τὸ λ. αὕτη γὰρ ἡ γραφή, ὡς καὶ Διδύμῳ δοκεῖ, ἡμάρτηται. ὅτι γὰρ Ὄρολος ἐστιν, ἡ στήλη δηλοῖ ἡ ἐπὶ τοῦ τάφου αὐτοῦ κειμένη, ἔνθα κεχάρακται

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΟΛΟΡΟΥ ΑΛΙΜΟΥΣΙΟΣ.

§. 16. Αλιμούσιος. Pal. Αλιμ.

Bekker. Cf. Thuc. IV 105 et ibi adn. atque de Scaptesula urbe infra adn. §. 19.

θυ

§. 15. δοκεῖ οὖν γατριδούς. Post τισίν pronomen ἀδελφιδούς interponit Casaub., ὑϊδοῦς Piers. ad Moer. p. 379. Neutrum verum esse respondit Goell. Cf. Krueg. de Vit. Thuc. p. 4 et Wuttk. p. 25, qui lacuna sublata in ỏ mutandum censuit p. 28. A Miltiade enim Marathonio ex Hegesipyle praeter Cimonem Hegesipylen minorem procreatam, atque ex ea et Oloro Thracum regis nepote partum esse Thucydidem suspicantur Od, Mueller. Hist. liter. Gr. II p. 341 et Roscher. 1. d. p. 89 sq. Alii Hegesipylen Miltiadis uxorem post mortem mariti Halimusio cuidam nupsisse, et ex his natum esse Olorum Thucydidis patrem coniecerunt. τὴν ἄλλως, vulgo τηνάλλως, quod quaere in Lex.

§. 16. Ὄρολος. „, Quae hic de nomine patris Thucydidis scribit Marcellinus, non potuerunt adducere Stephanum in adnot. ad Thucyd., ut ei ac Didymo potius assentiri vellet quam plerisque aliis vetustis scriptoribus, qui patrem Thucydidis Ὄλορον vocant, non Ορολον. Ita Thucydides ipse IV 104, Dionysius Hal. de Art. rhe

[ut metri causa in Tzetzae versibus quibusdam in cod. Pal.] Ὄλουρε pro Ολορε, Suidas in Θουκυδίδης et ὀργᾶν, qui etiamr in Ὄλορος ad patrem Thucydidis respicere potuit, et Scholiastes Dionis Chrysostomi in Scholiis Morelli ad Dionem p. 106.... Hoc quoque scrupulum iniecit, quod Marcellinus regem Thracum, cuius nomen patri Thucydidis impositum fuit [8. 2 et 11], Ολορον appellat, et quod Herodotus VI 39 et 41 Ολόρον regem Thracum memorat. HUDS. Verum nomen esse Ολορος docet etiam inscriptio Athenis nuper reperta. Vid. Walz, ad Paus. I 23, 9.“ WESTERM. Αpud ipsum Marcellinum ob haec testimonia et 85. 2. 55 et Anon. §. 10 verba depravata, et hic Ὄλορος, οὐκ Ὄρο λος, paulo post Ὄλορος et in Columnae titulo Ολόρου legendum esse probabiliter coniecit Grauert.

66

Διδύμῳ. Cf. adn. §. 3. ἡμάρτηται. Cf. adn. ad Thuc. Π 65,11. - Αλιμούσιος. I. e. ex Halimunte demo seu pago tri

17 πρὸς γὰρ ταῖς Μελιτίσι πύλαις καλουμέναις ἐστὶν ἐν Κοίλῃ τὰ καλούμενα Κιμώνια μνήματα, ἔνθα δείκνυται Ηροδότου καὶ Θουκυδίδου τάφος. εύ ρίσκεται δηλονότι τοῦ Μιλτιάδου γένους ὄντως· ξένος γὰρ οὐδεὶς ἐκεῖ θάπτεται. καὶ Πολέμων δὲ ἐν τῷ περὶ ἀκροπόλεως μαρτυρεῖ· ἔνθα καὶ 13 . . θεονυ . . . αὐτῷ γεγενῆσθαι προσιστορεῖ. ὁ δὲ Ερμιππος καὶ ἀπὸ τῶν Πεισιστρατιδών αὐτὸν

§. 17. Μελιτίσι. Vulgo et Pal. Guelf. Μελιρίσι. Cf. adn. ὄντως. Pal. ὄντος. Cf. adn.