Immagini della pagina
PDF
ePub

ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΥ

ἐκ τῶν εἰς Θουκυδίδην σχολίων περὶ τοῦ βίου αὐτοῦ Θουκυδίδου καὶ τῆς τοῦ λόγου ἰδέας.

1

Τῶν Δημοσθένους μύστας γεγενημένους θεί ων λόγων τε καὶ ἀγώνων, συμβουλευτικῶν τε καὶ

Μαρκελλίνου ἐκ τῶν εἰς Θουκυδίδην σχολίων περί τοῦ βίου αὐτοῦ Θουκυδί δου καὶ τῆς τοῦ λόγου ιδέας. Hanc inscriptionem Bekkerus huic libello praeposuit e cod. Pal. pro vulg. Μαρκελλίνου περὶ τοῦ Θουκυδίδου βίου καὶ τῆς ἰδέας αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὅλης ξυγγραφῆς παρεκβολή. A Guelf. ab Westermanno in Vitarum scriptoribus Graecis minoribus colfato absunt verba ἀπὸ τῆς ... παρεκβολή. Palatino consentit Parisiensis is, cuius mentionem fecit Ritter in Didymi Chalcenteri Opusculis p. 1, qui ex ipsa hae inscriptione Marcellinum non auctorem huius vitae fuisse, sed excerpsisse quae in aliquo ad Thucydidem scholiorum prooemio conscripta reperisset, collegit; verum verba ita intelligi necesse

non est.

,,Quis fuerit aut qua aetate vixerit hic Marcellinus, non ita facile est coniicere. Scriptorum, qui eins meminerunt, primus, quod sciam, et antiquissimus est Suidas

in v. ἀπήλαυσε et v. ἀπολαύειν. [Cf. idem in v. μέτριος et όρο γᾶν et χαρακτῆρες οἰ ἱκρίον. RITT., qui alterum testem addit Tzetzam.] Verum an is sit, quem in v. Μαρκελλίνος Sallustio_philosopho [saec. IV p. Chr. n.] familiarem fuisse narrat, pronuntiare non ausim. Gesneri suspicio est non alium esse ab Ammiano Marcellino [eiusd. saec. script.], cuius ex XXXI Historiarum libris exstant hodie libri XVIII, nempe quia Ammianus ille Graecum se fuisse dicit extremis libri XXXI verbis, et phrasis ipsa satis hoc prodit; ad quam coniecturam firmandam non leve accedit argumentum, quod Am. Marcellinus, ut notavit Valesius, plurimis [? nommullis ] in locis imitatus est Thucydidem, et nonnulla ab eo mutuari solet." HUDS. Eum, quem nos, Marcellini nomen prae se ferentem, habemus libellum, ex diversis atque a compluribus viris conscriptis postea vero leviter iunctis partibus constare vel ei, qui semel hanc vitam

δικανικῶν νοημάτων μεστοὺς γενομένους καὶ ἱκα νῶς ἐμφορηθέντας, ὥρα λοιπὸν καὶ τῶν Θουκυδίδου τελετῶν ἐντὸς καταστῆναι· πολὺς γὰρ ὁ ἀνὴρ τέχναις καὶ κάλλει λόγων καὶ ἀκριβεία πραγμάτων καὶ στρατηγικαῖς συμβουλαῖς καὶ πανηγυρικαῖς ὑποθέσεσιν. ἀναγκαῖον δὲ πρῶτον εἰπεῖν τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸ γένος καὶ τὸν βίον· πρὸ γὰρ τῶν λόγων ταῦτα ἐξεταστέον τοῖς φρονοῦσι καλῶς. Θουκυδίδης τοίνυν ὁ συγγραφεὺς 2 Ολόρου μὲν προῆλθε πατρός, τὴν ἐπωνυμίαν ἔχον τος ἀπὸ Ολόρου τοῦ Θρακών βασιλέως, καὶ μητρὸς Ηγησιπύλης, ἀπόγονος δὲ τῶν εὐδοκιμω τάτων στρατηγών, λέγω δὴ τῶν περὶ Μιλτιάδην

§. 1. ἀνήρ Pal. et Guelf. Ὁ ἀνήρ Casaub. et Bekk. στρατηγικαῖς Bekk. ex coniect. Grauerti. In ms. Pal. et Suid. vit. Thuc. στρατηγίαις καί. Guelf. στρατηγίᾳ καί.

perlegerit, atque perversam eius descriptionem, turbatam saepe seriem narrationis, repetitiones earundem rerum aliquoties et aliis modis institutas, sententiarum (§. 26 et 46, item §. 32 et 55) repugnantiam animadverterit, non potest dubium videri. Docuerunt hoc complures (vid. Fabric. Bibl. Gr. II p. 721), et tres partes huius vitae distinxerunt, quarum altera a §. 45, tertia a §. 54 inciperet. Cf. Grauert. ad Marcell. Vit. Thuc. Obs. crit. in Mus. Rhen. I 3. Sed sunt fortasse adeo quatuor partes. Cf. adn. ad §. 45 et Ritt. 1. d. Auctor primae et longissimae satis bonis fontibus, Hellanico, Pherecyde, Herodoto, Cratippo, Timaeo, Androtione, Philochoro, Demetrio Phalereo, Praxiphane, Hermippo, Polemone, Zopyro, Didymo, Antyllo, usus est. Sed male eum id fecisse, atque libellum ieiunum, locis communibus et verborum lusibus temere exornatum, omnino perperam compositum esse demonstrat Roscher. de Vit. Thuc. p. 82 sq. Cf. Ritt. l. d. p. 15 sqq., qui praecipue hoc vitio libellum

putat premi, quod auctor eius aut aperte falsa aut admodum incerta veris paucis admiscuerit et docta caligine circumdederit. Scriptorem primae partis sive §. 1-45 vult esse Didymum Chalcenterum, id quod nobis locis §.3. 14. 31 sq. satis videtur refelli, nisi pro Didymo ipso substituimus certe eum, qui verbis huius usus sit.

§. 1. τῶν Δημοσθένους cet. Ex hoc initio hunc libellum ex maiore, in quo paulo ante de Demosthene explicatum esset, excerptum esse iure coniecerunt homines docti. - μύστας...τε λετών Est idem translatus horum vocabulorum usus, qui apud Latinos reperitur in formula initiari studiis et similibus. coniunctis μύστας et μεστούς 1usum verborum quaerit Roscher. 1. d. - λοιπόν Ritter uncis inclusit, quum aut hoc aut ώρα possit videri redundare. ἐντὸς καταστῆναι, induci.

In

§. 2. Ολόρου. Cf. adn. §. 16. Ολόρου τοῦ Θρακών βα σιλέως. Vid. §. 11. τῶν περί Μιλτιάδην και Κί

καὶ Κίμωνα. ᾠκείωτο γὰρ ἐκ παλαιοῦ τῷ γένει πρὸς Μιλτιάδην τὸν στρατηγόν, τῷ δὲ Μιλτιάδη πρὸς Αἰακὸν τὸν Διός. οὕτως αὐχεῖ τὸ γένος ὁ 3 συγγραφεὺς ἄνωθεν. καὶ τούτοις Δίδυμος μαρτυρεί, Φερεκύδην ἐν τῇ πρώτῃ τῶν ἱστοριῶν φά σκων οὕτως λέγειν· Φιλαίας δὲ ὁ Αἴαντος οἰκεῖ ἐν ̓Αθήναις. ἐκ τούτου δὲ γίγνεται Δάϊκλος, του δὲ Ἐπίδικος, τοῦ δὲ ̓Ακέστωρ, τοῦ δὲ ̓Αγήνωρ, τοῦ δὲ Ὄλιος, τοῦ δὲ Λύκης, τοῦ δὲ Τύφων, τοῦ δὲ Λάϊος, τοῦ δὲ ̓Αγαμήστως, τοῦ δὲ Τίσανδρος,

[ocr errors]

3. 2. γάρ Pal. Guelf. Vulgo et Bekk. δέ. §. 3. Τύφων. Pal. Guelf. Τόφων. FRANCOF.

...

3

μωνα. Η. e. τὰ Μιλτιάδου καὶ
Κίμωνος. Cf. §. 18. RITT. Cf.
Burgm. Gr. §. 150, 25. Pro λέγω
δήKrueg. coniicit λέγωδέ. - -
κείωτο . . πρὸς Μιλτιά
δην. Consentiunt Plut. Cim. c. 4
incert. script. vit. §. 1. Suid. Schol.
Pind. Νem. Ι 19. Doxop. I p.
424 Rhet. Walz. Cf. §. 15 et Ro-
scher p. 89 sq.
πρὸς Αία-
κόν. Ita de Miltiade Herodot.
VI 35. HUDS. αὐ χεῖ τὸ
γένος. αὐχεῖν cum accus. con-
iunxerunt etiam Dio Chrysost. et
Aristid.; sed hic accusativus est
relationis.

-

§. 3. Δίδυμος.,,Incertum, utrum hic Didymus is sit, qui Iuhii dictatoris et Triumvirorum temporibus vixit, et Χαλκέντερος appellatur ab Ammiano Marcellino aliisque [de quo cf. Groddeck. Init. hist. Gr. lit. 8. 126], an Didymus cognomento Claudius, qui teste Suida de Thucydidis in analogia erratis scripsit." HUDS. De his Didymis et aliis vid. Suid. et ibi interpr. - Φερεκύδην. Pherecydae duo, Syrius et Lerius sive Atheniensis, fuerunt. Hic significatur alter, λογογράφος, Herodoti

Coniicias Ιοφών. ED.

[blocks in formation]

[ἐφ ̓ οὗ ἄρχοντος ἐν ̓Αθήναις, *] τοῦ δὲ Μιλτιά δης, τοῦ δὲ Ἱπποκλείδης, ἐφ ̓ οὗ ἄρχοντος Πανα θήναια ἐτέθη, * τοῦ δὲ Μιλτιάδης, ὃς ᾤκισε Χερρόνησον. μαρτυρεῖ τούτοις καὶ Ἑλλάνικος ἐν τῇ 4 ἐπιγραφομένῃ Ασωπίδι. ἀλλ ̓ οὐκ ἂν εἴποι τις, τί αὐτῷ πρὸς Θουκυδίδην; ἔστι γὰρ οὕτως τού

ᾤκισε. In mss. male ᾤκησε. Cf. §. 8.

[blocks in formation]

,,Apud Marcell.,“ inquit p. 17, ,,quisque sensit lacunas, quas alii aliter explendas censuerunt. Cf. Clavier. I p. 392 sq. Larcher. ad Herodot. VI 35. [Nonnulli primum Miltiadem aut non recordati aut huc non referentes τοῦ δὲ Μιλτιάδης eiici voluerunt.] Nos scribendum esse censemus: τοῦ δὲ Τίσανδρος, τοῦ δὲ Μιλτιάδης, τοῦ δὲ Τίσανδρος, τοῦ δὲ Ἱπποκλείδης, ἐφ ̓ οὗ ἄρχοντος Παναθήναια ἐτέθη, καὶ [Ritt. τοῦ δὲ] Κύψελος, τοῦ δὲ Μιλτιάδης. Eiecimus quae nata erant ex ἐφ ̓ οὗ ἄρχοντος Παναθή ναια, quod iam viderunt Rutgersius in Var. Lect. p. 30 et Corsinius ad Ol. LIII 3. Sed etiam ad

Hippoclides in procis Agaristae OI. LI 1.572. Eo archonte Panathenaeorum certamen gymnicum institutum est Ol. LIV 2.

Olorus rex Thrac. Sapaeorum.

Hegesipyla

Cimon victor Persarum.

denda nonnulla esse nobis persuasit temporis ratio et Herodoti traditio, qui diserte et plus semel nominat Hippoclidem filium Tisandri [VI 127 sqq.] et Miltiadem conditorem [Chersonesi] filium Cypseli [VI 36]. Quare addidimus post prius τοῦ δὲ Μιλτιάδης omissa vocabula τοῦ δὲ Τίσανδρος, quae propter repetitum nomen excidisse videntur, ut excidit καὶ Κύψελος ante repetitum του δὲ Μιλτ. "6

§. 4. Ελλάνικος. Est Hellanicus Lesbius sive Mytilenaeus, λογογράφος, de quo vid. Thuc. I 97 et ibi adn. Ασώπιδι vulgo. Ασωπίδι iure scriptum

« IndietroContinua »