litteris in scriptura continua post unumquodque paroxytonon aut perispomenon difficultatem legentibus facessere poterant. Iam vero certum est, in cod. Laur. et Guelf. casus nominativos quotiens pronominis sunt, hoc, de quo quaeritur, accentu ubique instrui praeterquam quidem sequente uέv aut dé, quod idem in vetustis Homeri editionibus fieri mirabatur Reizius p. 23. Explicare hoc studuit Buttmannus gr. ampl. I. p. 299 ann. 5. Ac de cod. Laur. nihil praeter hoc compertum habeo. In Guelf. autem plenissima inest huius doctrinae de discernendo pronomine et articulo illustratio et eius modi, quae etiam illam difficultatem tollat, quam Buttmannus p. 300 causatur, non posse discrimen notari in formis quae consonantem habeant. In his enim omnibus, sive per se positum est pronomen, sive exaotos sequitur aut substantivum aliquod, ubique diastole ponitur, quae proclisin impediat, scribiturque ta, uév, tà, enαστα, τὸς γάρ, τῶ, καί, τῶν, ἤτοι, etiam τως, ιδέειν, τὴν, ὁδόν Γ 473, συν τῷ, ἐφεζομένη π. λ. την, δὲ καὶ Γ 1000, τὸ, κάλεσκέ μιν 4 1512, ἄνδρα τὸν, ὅς, ἥματι τῷ, εἴ μοι, quod idem signum saepe occurrit post anastrophen praepositionis, maxime ubi ex regula Herodiani, quam negligit is codex, non notatur, ▲ 86 τῶ δ ̓ ἄρ ̓ ἔπι, 95 τοῖς δ ̓ ἔπι, 133 τῷ δ ̓ ἔπι. Ubi vero μέν et δέ nominativum aliumve casum sequuntur, in his particulis ponitur signum singulare, duplex gravis, de quo Devarium monuisse scribit Reizius p. 43: adest idem in tov quòv vóov 4764, πρὸς δὲ Δ 1046, ναὶ φίλος 4 1071, οὐκ ἂν 4 334. Triplex haec ratio unde originem ducat, aut quae pars vetustior esse possit, ignoro. Satis mihi fuit ad Reizii et Hermanni rationem postliminio redire atque id ipsum periclitari, quod cum Buttmannus arbitrarium et difficile dixerit in Homero, apud Apollonium aliquanto sane si non difficilius, at molestius fit, ut distinguatur pronomen Homericum et articulus vulgaris sermonis, maxime in hyperbato 4887, 1222 B 1122, quod frequens etiam apud Aratum. Δ ན་ In his rebus cum egregia codd. sit evidentia, sperari poterat etiam de as, as, os non nihil bonae admonitionis, quorum similis videtur condicio: quorum tamen in meis libris quae extat ratio adeo mihi inexplicabilis fuit, ut praeterquam in os, quod semel aut bis reddidi, in vulgari consuetudine acquieverim, quae recentissima esse videtur. Libri nullum demonstra tivae aut relativae particulae discrimen faciunt, sed ut puto maioris aut minoris in pronunciando elationis. Ante de rarissime as accentu notatur. Tertium autem in cod. Laur. notatu dignum est, quod discernit οὐδέ, οὐ δέ: de qua itidem re veterum grammaticorum sententiam frustra quaesivi: nisi levibus indiciis utendum sit, qualia apud Apoll. de adv. p. 594, 19, schol. II. Z 360, cod. Harl. Od. 4 166. Singularis tamen libri constantia referenda videtur ad accuratissimum aliquem diorthotam, habetque fortassis apud Apollonium, quo se tueatur. Ovdé coniunctim scribitur duodetriginta locis, quibus omnibus est ne quidem, οὐδ ̓ εἰ, οὐδ ̓ ὡς, οὐδ ̓ ὅσον, ὁπόσον, ἠβαῖον, ἐπι τυτθόν, μια vvvda: non nisi quattuor huius modi locis dirimitur, I 584, 1092 ▲ 395, 461. Mndé ter, si memini, eo modo occurrit, B 260, 331 I 680, nusquam divisum, cum accentu tamen, und', μηδεπερ. Haec igitur fuerit illa particula, quae in οὐδεμία ovde sis superest. Reliquis locis rarissime coniungitur utraqué particula, cum vis copulativa inest. Habet hoc Apollonius, ut particulam dé pro naí usurpet: A 618 T 381, 1247 ▲ 571, 783, 1244 et quae ex libris revocavi B 532, г375: atque id ipsum δέ quantumvis in magna locutionum varietate in οὐ δέ, μὴ δέ intelligi ubique licet, interdum necesse est. Licet in οὐ δέ τις οὐ δέ πῃ, πω, ποτε, velut Γ 84, 621, in οὐ οὐ δέ, οὐ δέ οὐ δέ Α 1267 Γ' 338, in οὐ μέν -- · μη où dé A 91. Necessarium est in οὐ δέ — οὐ Β 409, Γ 748, in οὐ δὲ δίκαιοι Β 1183, οὐ δὲ δίκη Γ 130. Aliquot locis admisi οὔτε οὐ δέ, μήτε dé, A 1190 320, 617; T 679, quod scimus Ptolemaeum Ascalonitam probasse Il. A 93. Nimium fortassis tribui codici I' 935 4 429. His potissimum rebus disponendis utilem hanc editionem. putavi. in poeta ipso emendando operam insumptam, nisi forte res ipsa prodet, licebit dissimulare. Satisfacere volui legentibus, non vim facere. Cod. Laur. scripturas quas intelligi posse putarem, reddidi ubique: corruptis, ne ad obelum aut coniecturas confugerem, haud raro suffeci alius codicis quae per se suspecta non esset, auctoritatem. Velut ▲ 1272 qaívocev, singularem numerum, videbatur tueri Herod. ad II. 241: contra B 923 μéyav APOLLON. b unius vulgaris libri longe praeferendum alteri, quod ex reliquis Brunckius et Wellauerus ediderunt. Sed vereor ne interdum nimium codici Laur. confisus videar. Пorauntides I 1218 et avλɛítηs 4 1485 debentur fortasse typographis; correxit Buttmannus 2 p. 431, 432. Atétμayov significatu intransitivo bis ex cod. L. edidi propter scholion Aristonici II. II 354 et analogon toαpov aeque a grammaticis proscriptum: nec sententiam mutaverim. 'AnεGov A 1171 mihi explicui ex placito celeberrimo grammaticorum, μέv eis éveotāta μeraßaível, schol. II. A 120, 496 505, 545 H 41, Od. 1, 701. Extat apud Nicandrum Ther. 409 eiusque schol. 115, alibi. Ipse Apollonius secundum cod. L. Γ 644 σβέσοι, Β 1064 ἄρσετε, 1069 ὄρσετε, 4 817 πρήσοντα: at B 473 μoynoa a ma. pr., μoynon ab eadem supra scr. Verum egregia est correctio Ziegleri, αήθεον. Συνευφράσσασθαι 1917 lubricum dixit corrigere Lobeckius Par. ad Phr. p. 624: verissimum tamen est Apollonium affectare tmesin praep. oúv secundum Il. K 19, vid. I 700, 295, 707 B 563 A 1275. Num fieri potuerit, ut in aliorum coniecturis, recipiendis lentior fuerim, quam in meis, aliorum esto iudicium. Videbar mihi earum, quas olim proposui, severam censuram instituisse: quarum triginta fere admisi, interdum novis argumentis, velut A 1216 ex Opp. Hal. B 493. Accessit deinde novarum decuria, quarum causae breviter indicabuntur. B391 άontóv idem volui significare, quod 1094 éελdouévolov. vulgato repugnare visus v. 393. I294 emendavi ex Odyss. X 195 et Ap. A 606. I 891 nimis absurde ferebatur: μstá cum dativo estA 340, B 757. F 1383 cucov inconcinnum: xola apud Alexandrinos sunt pedes, Nic. Ther. 202 Lycophr. 616. 4 145 cod. Laur. xatóμμatov sïóεto, Guelf. xar' ouμaτov sloεto, quae fortassis olim diastole librarii fuit, ut in L. δακρυχέουσα occurrit. κατ' ὀφθαλμοὺς λέγειν, κατηγορείν est Atticorum. viooɛodaι eodem quo hic sensu non est infrequens. 4269 libri ¿úgoons, ex compendio eius, quod restitui ex Aesch. apud Athen. II, 87.4 502 idem schema effeci, ut B225. ▲ 666 satis audacter secundum Il. 206 349. 4 1198 ut I 647, Πηλείωνα δέ Ι. Ω 338. Δ 1372 ἡμέας libri. alterum Nic. Alex. 517, Arat. 445, coll. sch. Il. 444. ▲ 1701: hiatus idem A369, 408, 480, 586, 1202. Ser. Dec. MDCCCLI. 5 ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΡΟΔΙΟΥ Α Ρ Γ Ο Ν Α ΥΤΙΚΩΝ Α. Αρχόμενος σέο, Φοίβε, παλαιγενέων κλέα φωτών μνήσομαι, οἳ Πόντοιο κατα στόμα και δια πέτρας Κυανέας βασιλῆος ἐφημοσύνῃ Πελίαο χρύσειον μετα κῶας ἐύζυγον ἤλασαν Αργώ. τοίην γὰρ Πελίης φάτιν ἔκλυεν, ὥς μιν ὀπίσσω μοίρα μένει στυγερή, τοῦδ ̓ ἀνέρος, όντιν' ίδοιτο δημόθεν οἰοπέδιλον, ὑπ ̓ ἐννεσίῃσι δαμῆναι. δηρὸν δ ̓ οὐ μετέπειτ ̓ ἐτεὴν κατα βάξιν Ιήσων χειμερίοιο ῥέεθρα κιὼν δια ποσσὶν ἀναύρου 10 ἄλλο μὲν ἐξεσάωσεν ὑπ ̓ ἰλύος, ἄλλο δ ̓ ἔνερθεν κάλλιπεν αὖθι πέδιλον ἐνισχόμενον προχοῇσιν· ἵκετο δ ̓ ἐς Πελίην αὐτοσχεδὸν ἀντιβολήσων εἰλαπίνης, ἣν πατρὶ Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοις ῥέζε θεοῖς· Ἥρης δὲ Πελασγίδος οὐκ ἀλέγιζεν. 15 αἶψα δὲ τόνγ ̓ ἐσιδὼν ἐφράσσατο, καί οἱ ἄεθλον ἔντυε ναυτιλίης πολυκηδέος, ὄφρ ̓ ἐνι πόντῳ ἠὲ καὶ ἀλλοδαποῖσι μετ ̓ ἀνδράσι νόστον ὀλέσσῃ. νῆα μὲν οὖν οἱ πρόσθεν ἔτι κλείουσιν ἀοιδοὶ Αργον Αθηναίης καμέειν υποθημοσύνῃσιν. 20 νῦν δ ̓ ἂν ἐγὼ γενεήν τε καὶ οὔνομα μυθησαίμην ἡρώων, δολιχῆς τε πόρους ἁλός, ὅσσα τ ̓ ἔρεξαν πλαζόμενοι· Μοῦσαι δ ̓ ὑποφήτορες εἶεν ἀοιδῆς. πρῶτά νυν Ὀρφῆος μνησώμεθα, τόν ῥά ποτ ̓ αὐτὴ Καλλιόπη Θρήικι φατίζεται εὐνηθεῖσα APOLLON. 1 25 Ο άγρῳ σκοπιῆς Πιμπληίδος ἄγχι τεκέσθαι. 35 ἤλυθε δ' Αστερίων αὐτοσχεδόν, όν ρα Κομήτης γείνατο δινήεντος ἐφ ̓ ὕδασιν Απιδανοῖο, Πειρεσιὰς ὄρεος Φυλληίου ἀγχόθι ναίων, ἔνθα μὲν ̓Απιδανός τε μέγας καὶ δῖος Ενιπεὺς ἄμφω συμφορέονται, ἀπόπροθεν εἰς ἓν ἰόντες. 40 Λάρισαν δ ̓ ἐπι τοῖσι λιπὼν Πολύφημος ἵκανεν Εἰλατίδης, ὃς πρὶν μὲν ἐρισθενέων Λαπιθάων, ὁππότε Κενταύροις Λαπίθαι ἐπι θωρήσσοντο, ὁπλότερος πολέμιζε τότ' αὖ βαρύθεσκέ οἱ ἤδη γυῖα, μένεν δ ̓ ἔτι θυμὸς ἀρήιος, ὡς τὸ πάρος περ. 45 οὐ δὲ μὲν Ἴφικλος Φυλακῃ ἔνι δηρὸν ἔλειπτο, μήτρως Αισονίδαο· κασιγνήτην γὰρ ὄπυιεν Αἴσων ̓Αλκιμέδην Φυλακηίδα· τῆς μιν ἀνώγει πηοσύνη καὶ κῆδος ἐνικρινθῆναι ὁμίλῳ. οὐ δὲ Φεραῖς "Αδμητος ἐυρρήνεσσιν ἀνάσσων 50 μίμνεν ὑπο σκοπιὴν ὄρεος Χαλκωδονίοιο. οὐ δ ̓ ̓Αλόπῃ μίμνον πολυλήιοι Ερμείαο υἱέες εὖ δεδαῶτε δόλους, Ἔρυτος καὶ Ἐχίων. τοῖσι δ ̓ ἐπι τρίτατος γνωτὸς κίε νεισομένοισιν Αιθαλίδης· καὶ τὸν μὲν ἐπ ̓ Αμφρύσσοιο ῥοῇσιν 55 Μυρμιδόνος κούρη Φθιὰς τέκεν Εὐπολέμεια· τὰ δ ̓ αὖτ ̓ ἐκγεγάτην Μενετηίδος Αντιανείρης. |