Immagini della pagina
PDF
ePub

litteris in scriptura continua post unumquodque paroxytonon aut perispomenon difficultatem legentibus facessere poterant. Iam vero certum est, in cod. Laur. et Guelf. casus nominativos quotiens pronominis sunt, hoc, de quo quaeritur, accentu ubique instrui praeterquam quidem sequente uέv aut dé, quod idem in vetustis Homeri editionibus fieri mirabatur Reizius p. 23. Explicare hoc studuit Buttmannus gr. ampl. I. p. 299 ann. 5. Ac de cod. Laur. nihil praeter hoc compertum habeo. In Guelf. autem plenissima inest huius doctrinae de discernendo pronomine et articulo illustratio et eius modi, quae etiam illam difficultatem tollat, quam Buttmannus p. 300 causatur, non posse discrimen notari in formis quae consonantem habeant. In his enim omnibus, sive per se positum est pronomen, sive Exaotos sequitur aut substantivum aliquod, ubique diastole ponitur, quae proclisin impediat, scribiturque ta, uév, tà, exαστα, τὸς γάρ, τῶ, καί, τῶν, ἤτοι, etiam τως, ἰδέειν, τὴν, ὁδόν Γ 473, συν τῷ, ἐφεζομένη π. λ. τὴν, δὲ καὶ Γ' 1000, τὸ, κάλεσκέ μιν 4 1512, ἄνδρα τὸν, ὅς, ἵματι τῷ, εἴ μοι, quod idem signum saepe occurrit post anastrophen praepositionis, maxime ubi ex regula Herodiani, quam negligit is codex, non notatur, A 86 τῶ δ ̓ ἄρ ̓ ἔπι, 95 τοῖς δ ̓ ἔπι, 133 τῷ δ ̓ ἔπι. Ubi vero μέν et δέ nominativum aliumve casum sequuntur, in his particulis ponitur signum singulare, duplex gravis, de quo Devarium monuisse scribit Reizius p. 43: adest idem in tov quòv vóov 4 764, πρὸς δὲ Δ 1046, ναὶ φίλος 4 1071, οὐκ ἂν 4 334. Triplex haec ratio unde originem ducat, aut' quae pars vetustior esse possit, ignoro. Satis mihi fuit ad Reizii et Hermanni rationem postliminio redire atque id ipsum periclitari, quod cum Buttmannus arbitrarium et difficile dixerit in Homero, apud Apollonium aliquanto sane si non difficilius, at molestius fit, ut distinguatur pronomen Homericum et articulus vulgaris sermonis, maxime in hyperbato 4887, 1222 B 1122, quod frequens etiam apud Aratum.

In his rebus cum egregia codd. sit evidentia, sperari poterat etiam de dos, as, os non nihil bonae admonitionis, quorum similis videtur condicio: quorum tamen in meis libris quae extat ratio adeo mihi inexplicabilis fuit, ut praeterquam in os, quod semel aut bis reddidi, in vulgari consuetudine acquieverim, quae recentissima esse videtur. Libri nullum demonstra

livae aut relativae particulae discrimen faciunt, sed ut puto maioris aut minoris in pronunciando elationis. Ante de rarissime s accentu notatur.

Tertium autem in cod. Laur. notatu dignum est, quod discernit οὐδέ, οὐ δέ: de qua itidem re veterum grammaticorum sententiam frustra quaesivi: nisi levibus indiciis utendum sit, qualia apud Apoll. de adv. p. 594, 19, schol. II. Z 360, cod. Harl. Od. 4 166. Singularis tamen libri constantia referenda videtur ad accuratissimum aliquem diorthotam, habelque fortassis apud Apollonium, quo se tueatur. Ovdé coniunctim scribitur duodetriginta locis, quibus omnibus est ne quidem, οὐδ ̓ εἰ, οὐδ ̓ ὡς, οὐδ ̓ ὅσον, ὁπόσον, ἠβαῖον, ἐπι τυτθόν, μία vvvda: non nisi quattuor huius modi locis dirimitur, I 584, 1092 ▲ 395, 461. Mŋdé ter, si memini, eo modo occurrit, B 260, 331 П 680, nusquam divisum, cum accentu tamen, uǹd', μηδεπερ. Haec igitur fuerit illa particula, quae in οὐδεμία ovde sis superest. Reliquis locis rarissime coniungitur utraque particula, cum vis copulativa inest. Habet hoc Apollonius, ut particulam dé pro και usurpet: A 618 г 381, 1247 ▲ 571, 783, 1244 et quae ex libris revocavi B 532, ₪ 375: atque id ipsum δέ quantumvis in magna locutionum varietate intelligi ubique licet, interdum necesse est. οὐ δέ πῃ, πω, ποτε, velut Γ 84, 621, in οὐ οὐ δέ 4 1267 Γ 338, in οὐ μέν où dé A 91.

[ocr errors]

in οὐ δέ, μὴ δέ Licet in οὐ δέ τι, οὐ δέ, οὐ δέ Necessarium est

[ocr errors]

μη

in οὐ δέ οὐ Β 409, Γ 748, in οὐ δὲ δίκαιοι Β 1183, οὐ δὲ δίκῃ Γ 130. Aliquot locis admisi οὔτε οὐ δέ, μήτε dé, A 1190 ▲ 320, 617; 679, quod scimus Ptolemaeum Ascalonitam probasse Il. A 93. Nimium fortassis tribui codici r 935429.

His potissimum rebus disponendis utilem hanc editionem putavi. in poeta ipso emendando operam insumptam, nisi forte res ipsa prodet, licebit dissimulare. Satisfacere volui legentibus, non vim facere. Cod. Laur. scripturas quas intelligi posse putarem, reddidi ubique: corruptis, ne ad obelum aut coniecturas confugerem, haud raro suffeci alius codicis quae per se suspecta non esset, auctoritatem. Velut ▲ 1272 paívolɛv, singularem numerum, videbatur tueri Herod. ad II. 241: contra B 923 μέyav

APOLLON.

b

unius vulgaris libri longe praeferendum alteri, quod ex reliquis Brunckius et Wellauerus ediderunt. Sed vereor ne interdum nimium codici Laur. confisus videar. Пotaμntides П 1218 et avλɛitns ▲ 1485 debentur fortasse typographis; correxit Buttmannus 2 p. 431, 432. Atέruayov significatu intransitivo bis ex cod. L. edidi propter scholion Aristonici ll. II 354 et analogon eroapov aeque a grammaticis proscriptum: nec sententiam mutaverim. 'Anεoov A 1171 mihi explicui ex placito celeberrimo grammaticorum, μέλλων εἰς ἐνεστῶτα μεταβαίνει, schol. I. Α 120, 496

505, 545 H 41, Od. 1, 701. Extat apud Nicandrum Ther. 409 eiusque schol. 115, alibi. Ipse Apollonius secundum cod. L. Γ 644 σβέσοι, Β 1064 ἄρσετε, 1069 ὄρσετε, 4 817 πρήσοντα: at B 473 μoynoαι a ma. pr., μoynon ab eadem supra scr. Verum egregia est correctio Ziegleri, ἀήθεον. Συνευφράσσασθαι Γ917 lubricum dixit corrigere Lobeckius Par. ad Phr. p. 624: verissimum tamen est Apollonium affectare tmesin praep. σύν secundum II. K 19, vid. I 700, 295, 707 B 563 ▲ 1275.

Num fieri potuerit, ut in aliorum coniecturis recipiendis lentior fuerim, quam in meis, aliorum esto iudicium. Videbar mihi earum, quas olim proposui, severam censuram instituisse : quarum triginta fere admisi, interdum novis argumentis, velut A 1216 ex Opp. Hal. B 493. Accessit deinde novarum decuria, quarum causae breviter indicabuntur. B391 άontóv idem volui significare, quod 1094 ελdouévoioiv. vulgato repugnare visus v. 393. I'294 emendavi ex Odyss. X 195 et Ap. A 606. I 891 nimis absurde ferebatur: uɛtá cum dativo est A 340, B 757. I 1383 άucov inconcinnum: xola apud Alexandrinos sunt pedes, Nic. Ther. 202 Lycophr. 616. 4 145 cod. Laur. xaτóμματov sloεto, Guelf. xar' oμμatòv eloεto, quae fortassis olim diastole librarii fuit, ut in L. δακρυχέουσα occurrit. κατ' ὀφθαλμοὺς λέγειν, κατηγορεῖν est Atticorum. ví66ɛ69αι eodem quo hic sensu non est infrequens. 4269 libri zúgooos, ex compendio eius, quod restitui ex Aesch. apud Athen. 11, 87. 4 502 idem schema effeci, ut B225. ▲ 666 satis audacter secundum Il. 206 349. 1198 ut 647, Πηλείωνα δέ ΙΙ. Ω 338. Δ 1372 ἡμέας libri. alterum Nic. Alex. 517, Arat. 445, coll. sch. Il. Ø 444. ▲ 1701: hiatus idem £369. 408, 480, 586, 1202. Scr. Dec. MDCCCLI.

5

[ocr errors]

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

Α Ρ Γ Ο Ν Α Υ Τ Ι Κ Ω Ν Α.

Αρχόμενος σέο, Φοίβε, παλαιγενέων κλέα φωτῶν μνήσομαι, οἳ Πόντοιο κατα στόμα καὶ δια πέτρας Κυανέας βασιλῆος ἐφημοσύνῃ Πελίαο χρύσειον μετα κῶας ἐύζυγον ἤλασαν 'Αργώ.

τοίην γὰρ Πελίης φάτιν ἔκλυεν, ὥς μιν ὀπίσσω μοῖρα μένει στυγερή, τοῦδ ̓ ἀνέρος, ὅντιν ̓ ἴδοιτο δημόθεν οἰοπέδιλον, ὑπ ̓ ἐννεσίῃσι δαμῆναι. δηρὸν δ ̓ οὐ μετέπειτ ̓ ἐτεὴν κατα βάξιν Ιήσων χειμερίοιο ῥέεθρα κιὼν δια ποσσὶν ἀναύρου 10 ἄλλο μὲν ἐξεσάωσεν ὑπ ̓ ιλύος, ἄλλο δ ̓ ἔνερθεν κάλλιπεν αὖθι πέδιλον ἐνισχόμενον προχοῇσιν· ἵκετο δ ̓ ἐς Πελίην αὐτοσχεδὸν ἀντιβολήσων εἰλαπίνης, ἣν πατρὶ Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοις ῥέζε θεοῖς· Ἥρης δὲ Πελασγίδος οὐκ ἀλέγιζεν. 15 αἶψα δὲ τόνγ' ἐσιδὼν ἐφράσσατο, καί οἱ ἄεθλον ἔντυε ναυτιλίης πολυκηδέος, ὄφρ ̓ ἐνι πόντῳ ἠὲ καὶ ἀλλοδαποῖσι μετ ̓ ἀνδράσι νόστον ὀλέσσῃ. νῆα μὲν οὖν οἱ πρόσθεν ἔτι κλείουσιν ἀοιδοὶ "Αργον Αθηναίης καμέειν υποθημοσύνῃσιν. 20 νῦν δ ̓ ἂν ἐγὼ γενεήν τε καὶ οὔνομα μυθησαίμην ἡρώων, δολιχῆς τε πόρους ἁλός, ὅσσα τ ̓ ἔρεξαν πλαζόμενοι· Μοῦσαι δ ̓ ὑποφήτορες εἶεν ἀοιδῆς. πρῶτα νυν Ὀρφῆος μνησώμεθα, τόν ῥά ποτ ̓ αὐτὴ Καλλιόπη Θρήικι φατίζεται εὐνηθεῖσα

APOLLON.

1

25 Ο άγρῳ σκοπιῆς Πιμπληίδος ἄγχι τεκέσθαι.
αὐτὰρ τόνγ ̓ ἐνέπουσιν ἀτειρέας οὔρεσι πέτρας
θέλξαι ἀοιδάων ἐνοπῇ ποταμῶν τε ρέεθρα.
φηγοὶ δ ̓ ἀγριάδες, κείνης ἔτι σήματα μολπής,
ἀκτῆς Θρηικίης Ζώνης ἔπι τηλεθόωσαι
30 εξείης στιχόωσιν ἐπήτριμοι, ἃς ὅγ ̓ ἐπιπρὸ
θελγομένας φόρμιγγι κατήγαγε Πιερίηθεν.
Ὀρφέα μὲν δὴ τοῖον ἑῶν ἐπαρωγὸν ἀθλων
Αισονίδης Χείρωνος ἐφημοσύνῃσι πιθήσας
δέξατο, Πιερίῃ Βιστωνίδι κοιρανέοντα.

35

40

45

ἤλυθε δ' Αστερίων αὐτοσχεδόν, ὅν ῥα Κομήτης γείνατο δινήεντος ἐφ ̓ ὕδασιν ̓Απιδανοῖο, Πειρεσιας ὄρεις Φυλληίου ἀγχόθι ναίων, ἔνθα μὲν ̓Απιδανός τε μέγας καὶ δῖος Ενιπεὺς ἄμφω συμφορέονται, ἀπόπροθεν εἰς ἓν ἰόντες. Λάρισαν δ ̓ ἐπι τοῖσι λιπὼν Πολύφημος ἵκανεν Ελλατίδης, ὃς πρὶν μὲν ἐρισθενέων Λαπιθάων, ὁππότε Κενταύροις Λαπίθαι ἐπι θωρήσσοντο, ὁπλότερος πολέμιζε τότ' αὖ βαρύθεσκέ οἱ ἤδη γυῖα, μένεν δ ̓ ἔτι θυμὸς ἀρήιος, ὡς τὸ πάρος περ. οὐ δὲ μὲν Ἴφικλος Φυλάκῃ ἔνι δηρὸν ἔλειπτο, μήτρως Αισονίδαο· κασιγνήτην γὰρ ὄπυιεν Αἴσων ̓Αλκιμέδην Φυλακηίδα· τῆς μιν ἀνώγει πηοσύνη καὶ κῆδος ἐνικρινθῆναι ὁμίλῳ.

οὐ δὲ Φεραῖς "Αδμητος ἐυρρήνεσσιν ἀνάσσων 50 μίμνεν ὑπο σκοπιὴν ὄρεος Χαλκωδονίοιο.

οὐ δ ̓ ̓Αλόπῃ μίμνον πολυλήιοι Ερμείαο υἱέες εὖ δεδαώτε δόλους, Ἔρυτος καὶ Ἐχίων. τοῖσι δ ̓ ἐπι τρίτατος γνωτὸς κίε νεισομένοισιν Αιθαλίδης· καὶ τὸν μὲν ἐπ ̓ Αμφρύσσοιο ῥοῇσιν 55 Μυρμιδόνος κούρη Φθιὰς τέκεν Εὐπολέμεια· τὰ δ ̓ αὖτ ̓ ἐκγεγάτην Μενετηίδος Αντιανείρης.

« IndietroContinua »