Hactenus de prosodia. De ipsa orthographia singillatim dicendi finis nullus foret. generatim quaedam moneri satis est. Adsimilationem praepositionum et particularum praeterquam in apocope expunxi: extabant multa eiusmodi ut ἐμ ποσίν, συμ παισί, αἰ κέμ πως. — "Ap ubique ante vocales scriptum est, non ao, praeterquam septies, si memini. idem tuetur cod. Marcianus Villoisonii. Videntur probavisse Apoll. Dysc. de coni. 490, 8, qui cum inì tov TOLOVTOV dicit, videtur in ao apocopen concedere, Herodianus ad Il. 4 65, ubi ἀπόστροφον non ἀποστρό povs prohibet, et Anecd. Cram. Oxon. 3, 280, 8, Dionys. Thrax p. 643, 13, Göttlingius p. 359. Iota mutum longis vocalibus in codice adscriptum delevi, ubicumque alia auctoritas deerat, in κῶιας, κάλωιας, πρώισκω, πρωισμός, vid. Franz. Aesch. Or. p. 370: admisi in xoloós propter disertum Arcadii testimonium. poteram admittere πρώιρης et 4372 πρώειραν ἔσω, Bergkii coniecturam. Επῄορος, τιμήορος, κατῄορος, μετῄορος, παρηορίη in ipso codice alternabant: κἀκεῖνος constabat, ubique quidem sine coronide, ut a librario profectum esse possit, qui invenerit xaι xɛivos, ut in Marciano Iliadis codice scribitur ubique. In ήιος, quod semel est ηοῖος, πατρώιην, ὑπηῶιος, Αργῶιος, κλήισουσι et reliquis id genus nihil erat dubitationis dios cur scribendum nobis sit etiam ubi diaeresis locum non habet, cum scribatur dŋovvtes, in thesi posita syllaba, nihil video gravioris causae: accentus in libris, dntov, tantum non valebit; occurrit ita 'Aoywins. Anyte sane corripuit primam vocalem: at Zenodotus alteram pro muta habuit, vid. schol. Il. I 594. Eandem litteram subtraxi bonae parti adverbiorum in ʼn et ὦ, quibus omnibus in codice additur, προτέρων, προτέρωισε, Exαotέowi, apvo, quo in loco ad grammaticos exigendo operam huc usque lusi. Deest iota in codice infinitivis αντιάαν,περάav, non secundis personis, nusidiάgs: vid. Lobeck. Rhem. p.188.

In geminandis liquidis quatenuscumque potui codicem secutus sum, aliquotiens remotis librarii additamentis, ut fuit πρήνεσσιν, nusquam a me addita lillera praeter νείκεσσεν, ἀολλίσσας, σπασσάμενος, ὤλεσσα. Est hoc ex iis, in quibus cum Aristophane Byzantio Apollonio convenit. De συνεχές adhuc dubitatio erat. schol. II. M 26: ovvvezés] 'Agiotagxos xai 'Aqıστοφάνης διὰ τοῦ ἑτέρου v: quod apud alios simplicem litteram

significat, vid. schol. Apoll. A 769 coll. I 37, apud alios duplicem, Apoll. de adv. p. 565, 14. Codex igitur Laurentianus, qui talem geminationem numquam neglexit, ex tribus locis uno tantum, et a sec. manu, alterum adiectum habet. Neidoua et levo scripsi quia vulgata singulis tantum aut binis locis in cod. deprehenduntur: viooua et ipsum minus est frequens: alterum vetustius est corruptela loci I 430. Adversantur haec Herodiano Anecd. Paris. 4, 237, 29: οὐ δύναται εν σ χαρακτηριστι κὸν εἶναι βαρυτόνου ἐνεστῶτος, suntque cum reliquis verborum formationibus alio loco diiudicanda. In augmentis nihil, ne in quinto quidem pede, mutavi. Declinationis primae dativos reddidi quales inveni.

Dixi quantum hic locus sinebat de iis, quae veterum technicorum auctoritate nituntur. Sunt quaedam alia, in quibus librariorum priscorum, qui codicem Laur. eiusque archetypum scripserunt, exemplum sequendum et a consuetudine posteriorum saeculorum, quae ad typographos nostros tradita est, discedendum idoneas ob causas putavi.

Godofredi Hermanni, immortalis gloriae viri, fuit sententia, voculas decem, quae sine accentu scribi consueverunt, tum praepositiones et coniunctiones quotiens vocalem ultimam elidunt (de em. r. p. 98), esse procliticas et accentum deponere in proximo vocabulo. Subsistendum in his putavit, quibus usus receptus patrocinaretur: vidit sine dubio aliquid causae, cur ne apocopen quidem praepositionum et adsimilationem ad proclisin referret: noluit Theodori Gazae quosdam locos, velut p. 338 de articulo, αἱ μέντοι γε εὐθεῖαι καὶ αἰτατικαὶ τῶν προτακτικῶν οὐκ ὀξύνονται ὡς τὰ ὀνόματα, ἀλλὰ βαρύνονται ὡς αἱ προθέσεις καί τινες τῶν συνδέσμων, p. 345 πᾶσα πρόθεσις βαρύνεται, p. 350 εἰ μὴ ἴσως το ἀλλά οὐκ ὀξυτονεῖσθαι ἀλλὰ βαρύνεσθαι λέγοι τις ὡς καί τινας τῶν ἄλλων συνδέσμων, ριο testimoniis de scriptura codicum admittere. Multa tamen sunt, quae dubitationem de tantulo numero procliticarum et suspicionem de aliquo Byzantinorum interventu moveant, quorum sola auctoritate is numerus traditus foret. Quaeri poterit, cur illae voces, ὁ ἡ οἱ αἱ εἰς ἐξ ἐν οὐ ὡς εἰ et secundum cod. Laur. ai, accentu destituantur, aliae prorsus adfines, tóv týv oúv ñρós,

eo instruantur. Veteres grammaticos constat et facile demonstratu est oxylonis έv tỷ ovveñɛíg nullum accentum addidisse, quod βαρύνειν et ἐγκλίνειν dicunt, nihil igitur in scriptura differebat inclinatio procliticae aliusve oxytoni: quod cognoscitur vel ex illo Apollonii loco, quem Hermannus p. 99 adhibuit, vel ex ipsis primis paginis libri quarti de synt., vel undecumque. Oxytona ut gravi notarentur, homo Byzantinus apud Bekk. An. p. 714, 30 ait, ἔδοξε τοῖς νεωτέροις τῶν γραμματιxov, ac repetit eum morem ex altero, qui olim obtinuerit, quem ipse 1. 5-13 et alter p. 674, 31 ita exponunt, ut in extrema parte cuiusvis vocabuli non habentis in ultima acutum, ut puto in fine enunciati, gravis poni consueverit. Cram Anecd. Ox. 3, 264, 8. Habet hoc aliquam veri speciem, si putes hominem quiddam inaudivisse de artificio, quo in scholis pueri vocabulis dirimendis adsuefacti sunt. Atque hunc usum potissimum in scriptura continua graves appictos habuisse non est improbabile; poterant alioquin certe in tritissimis vocabulis compendii fieri. Ea intempestiva scribarum diligentia procliticas etiam subinde obrui neque solum ab antecedente, sed etiam a subsequente verbo dirimi necessarium erat; exceptis quidem illis supra dictis, quos spiritus satis visus est separare, quemadmodum pro diastole usurpatum legimus Bekk. An. 719, 30: άoxeĩ τὸ πνεῦμα τοῦ φωνήεντος εἰς διάγνωσιν τοῦ ἔστιν ἄξιος. Atqui interdum aliarum etiam curam habitam Gazae testimonia videntur indicare, idque factum esse in antiquioribus libris exemplo sunt Venetus Villoisonii liber et nostri duo. Quod Villoisonius scripsit Anecd. p. 130, praef. ad Il. p. II, videri praepositiones in tmesi potissimum accentu carere, de eo alii viderint. In cod. Laur. ex dimidia fere parte aut paulo plures praepositionum accentus absunt, et totidem, non iidem, in cod Guelf., qui Eustathii fere aetate ex antiquiori transscriptus est. in utroque qui adsunt, suppletos esse a librariis, argumento est, quod interdum deleti qui calamo exciderant, quod etiam synthesis vocabulorum compositorum plus centum lucis accentu in praepositione posito in parathesin distracta, rursusque pro κατα στίβον, ένα στίβον scriptum καταστείβων, ἀναστείβων. Praeterea ex illo numero bona pars pro adverbiis ponuntur et suo iure, quia proclinari desierunt, accentum habent: adfirmari

id potest de iis omnibus, quae in indice Wellaueri eo nomine notantur, excepta άupí, tum de compositis velut лaqέğ B 272, I 195, 237, 1050, 1233. Quamquam eum usum aliquantum sane amplificavi. Namque tmesis in hoc poeta, adsit necne, profecto vix umquam dubium est. In illa vero et in hyperbato, quamquam vel tunc desinunt proclinari, accentum amittere praepositiones, id ex legibus veteris artis fit. Apollonius de adverb. p. 52 τὰ γὰρ ἐν ὑπερβάτῳ κείμενα, inquit, οφείλει τὸν λόγον ἀνεδέχεσθαι τῆς κατὰ φύσιν ἀκολουθίας. Haec igitur exhibenda putavi primum quia in veteribus libris haud dubie reperta sunt, quia per se probabilia et ad indicandam tmesin in quovis alio etiam poeta utilia: deinde quo alios commoverem ad interrogandos de Hermanniana doctrina veteres libros aut qualescumque testes: postremo quia, si vel maxime Apollonii propria sint, faciunt tam bene ad artem eius metricam illustrandam, ut vel eo nomine admitti potuerint. Si de pronunciatione procliticarum graecarum nullum inveniri possit utile testimonium, testis erit Apollonius. Hexametri Apolloniani insigni arte sunt elaborati, quam nescio numquis umquam imitari in animum induxerit praeter Catullum in epithalamio Pelei. Uniuscuiusque versus tres sunt ordines binis caesuris distincti: ordines sunt senorum, octonorum aut denorum temporum: quorum quivis aut dactylico aut anapaestico numero usu venit. Haec summa est artificii: exempla sunto A 8 et 12. Utraque caesura, quae antecedit quaeque sequitur principalem pedis tertii (quae nec ipsa deest nisi raro, velut 1687), potest migrari ita, si hemistichium duobus vocabulis conficiatur, quod apud Catullum per elisiones fit, v. 5, 25, 41-44. Non est huius loci reliqua definire. Sufficit ad demonstrandum procliticarum usum, si vel minima versus descriptio spectetur. Pars ea versus, quae ab hephthemimeri ad quartum usque pedem decurrit, senorum aut, post trochaeum, quinorum temporum, expletur legitime uno vocabulo, nisi interpunctio subsit, A 111, 193, quam plerumque hyphen antecedit, A 103, 169. aut hyperbaton, de quo supra indicavi, B 355, 456, 608, aut hyphen solum, saepe cum liquida in arsi, μάλα μόλις, τρίποδα μéyav. Sed plerumque unum vocabulum invenias quaeve pro uno vocabulo haberi possunt, encliticas, лatéqov edev, nov

ρην τέ οἱ, in quibus occurrit γε μέν Α 135, 163, 203, Γ487, 1048, 1092 4 766, 1385, 1422, 1464 atque huc pertinere videtur accentus ille T 1060 4 319 et procliticas, h. e. praepositiones, vel suo loco, лaça çóоv, vπɛ älα, etiam ante adiectivum, ▲ 429, 849, sed plerumque ita, ut hyperbatum adstringat, A 631, 1007 B 824, vel postposita cum anastrophe, sive quae accentu notatur, χορῷ ἔνι, Σικίνου ἄπο, ἐμέθεν πέρι, λιποῦσ ̓ ἄπο, βαλών ὕπερ, sive quae non notatur, δόμων ἐξ, νέφος ὡς, χειρῶν τ' ἀπο, ἔδυ δ' ἀπο, accedente hic quoque hyperbato, de quo dixi, A 443, 554 B 166, 454, 833 ₪63, 167, alibi. Ac quemadmodum in hac versus parte, ita etiam in reliquis praepositiones maxime ordines metricos firmant. Sunt etiam alia plurima, quae idem praestare videantur, xai, ñọiv, лágos, nei, n, articuli, ex quibus certum procliticarum nume rum iam nunc colligere velle vanum foret.

Venio ad alteram eiusdem modi controversiam, de distinguendis accentu pronominibus %, %, o, a ab articulo praepositivo. In ea quoque rc sententiam Hermanni, de em. r. p. 110, adstruam certis librorum veterum testimoniis, quibus solis confirmari potest. A grammaticis veteribus nihil debuit argumenti peti propter ea, quae supra indicavi. Spitznerus ad Il. A 9 provocat ad Apollonium lex. Hom., credo p. 118, 1 Bekk.; potuisset etiam ad Apoll. de adv. p. 591, 25. Verum eodem modo, quo illic o pronomen acui videtur, acuitur articulus apud Apoll. synt. p. 51, 24, Ap. lex. Hom. p. 82, 3. et tamen illud quoque verum, schol. B ad II. A 125, πăv ἄρθρον ἀντὶ ἀντωνυμίας λαμβανόμενον βαρύνεται. Loci duo Eustathii, quos Reizii diligentia protulit, quibus ista odoα ἀντωνυμικὰ dicuntur σφοδρότερον ἐκφωνεῖσθαι κατὰ τοὺς τό νους, μετὰ σφοδρᾶς τονικῆς κρούσεως, ipse intellexit, de acc. incl. p. 24, non esse accipienda de accentu acuto, qui scribitur: pertinere enim idem dicitur ad τοῦ pro τούτου et τόν pro τοῦτον. Potuit hoc moneri vel ea aetate, qua nullum oxylonon accentum habuit adscriptum, vel ea, qua tó, toi, τόν, τούς, τάς iam pridem procliticarum habitum deposuerant. Neque enim in cod. Laur. accentu carent: idque cur in his maturius placuerit, quam in praepositionibus, inde factum putaverim, quod illae voculae accentu destitutae prioribus suis