Friedrich Adolph Heinichen, Dr. der Phil, und Licentiaten der Theologie, Gymnasialprorector a. D. und Professor. Erster Theil: Lateinisch-deutsch. 2. Aufl. Lex.-8. 1870. geh. 5 Mark 40 Pf. Zweiter Theil: Deutsch-lateinisch. 2. Aufl. Lex.-8. 1871. geh. 4 Mark 80 Pf. Dieses neueste lateinische Wörterbuch ist für den ganzen Cursus des Gymnasial-Unterrichts bestimmt und hat bereits in den meisten Schulen Deutschlands Eingang gefunden. Seine Vorzüge vor ähnlichen compendiösen Wörterbüchern sind allgemein anerkannt. 2. Aufl. Besorgt von Fr. Polle. gr. 8. geh. 2 Mark 70 Pf. Der durch seine Ausgabe der Metamorphosen (5. Aufl. 1867) und anderer Schulbücher rühmlichst bekannte Verfasser bietet in diesem Wörterbuche ein neues Hilfsmittel für das Verständnis der Metamorphosen, das den Bedürfnissen der Schule und der Wissenschaft gleichzeitig Rechnung trägt. Reallexikon des classischen Alterthums für Gymnasien. Im Verein mit mehreren Schulmännern herausgegeben von Dr. Fr. Lübker. Bierte durchgängig verbesserte Auflage. 72 Bogen. Ler.-8. Mit vielen Abbildungen. geh. 12 Mark. Das Buch hat eine so ausserordentlich günstige Aufnahme gefunden, dass drei starke Auflagen rasch hintereinander nöthig wurden. Dasselbe wird vorzugsweise gern zu Prämien benutzt. LIBRI DE CATILINAE CONIVRATIONE ET DE BELLO IVGVRTHINO. ACCEDVNT ORATIONES ET EPISTVLAE EX HISTORIIS EXCERPTAE. EDIDIT RVDOLFVS DIETSCH. EDITIO QUARTA EMENDATIOR. 束 LIPSIAE IN AEDIBUS B. G. TEUBNERI. MDCCCLXXVI. PRAEFATIO. Quo nihil laetius exoptatiusque accidere potest homini litterarum et veri amanti, si in quo ipse operam studiumque posuerit, id alius suppleat, absolvat, emendet, hoc mihi contigit per Henricum Iordanum, quem editione, Berolini 1866 aput Weidmannos evolgata, eisque quae in Mus. Rhen. vol. XVIII et Hermae vol. I disputavit, de Sallustio praeclare meruisse ita fateor, ut in quibus me acerbius castigavit, agnoscere quam excusare malim. Oblata igitur huius meae editionis repetundae necessitate quid aliud agere potui, quam ut quae ille conparasset, eis quam diligentissume et religiosissume uterer? Nec vereor, quod multis de locis sententiam meam mutaverim, ne in levitatis crimen incursurus sim. Etenim cum ad aliquid redimus, liberiore animo iudicare solemus faciliusque opiniones quasdam omittere: tum ab lordano confirmatus in ea sententia, quam de praestantia codicis P ipse primus proposueram, set meliora edoctus de cod. V, facere non potui quin in omnibus locis, de quibus iudicium ab fide librorum penderet, illius exemplum sequerer: postremo nonnulla iam ipse conrexeram in editione Catilinae, quae adnotatonibus inlustrata prodiit a. 1864. Ceterum quoniam fusius de singulis disputare non est huius loci, quae nunc aut mutavi aut retinui breviter recensere, interdum additis argumentis, constitui. Cat. 2, 2. conpertum est] est delevit I. Num in omnibus libris omissum sit, equidem dubito. 3, 2. actorem] I. auctorem. Illud ob sententiam retineo, praesertim cum cod. P1, cui aliquanto plus fidei quam ille v. d. habendum esse arbitror, exhibeat. Etiam multo minus Iug. 1, 4, cum codices primi generis (P) cum multis a alterius (C) in actores consentiant, non null tantum ex hoc auctores praebeant, cur his quam illis magis obsequendum sit perspicio. 3, 6. Quod in P quae, non qua est, id ipsum me movit, ut Gerlachii emendationem retinendam putarem. Nec desunt exempla, quae in archetypo morem illum scribundi, quo eaedem litterae bis ponendae semel scriptae notarentur siglis, observatum fuisse deinonstrent. 6, 2. Út verba ita brevi multitudo dispersa atque vaga concordia civitas facta erat hoc ipso loco inserunda censerem, ne eis quidem, quae Ì. Herm. I 2 p. 245 sqq. disputavit, adductus sum. Non invideo si quis Sallusti ea esse contendere audeat, at cum Augustinus ea ad inlustrandas sententias Sallusti (C. 9, 3) et Ciceronis adhibuerit, in promptu est suspicari ea ab homine docto in lectitatione Augustini bene vorsato in margine exemplaris sui adscripta, in textum paucorum librorum inlata esse. Set quid suspicione advorsum suspicionem pugnare iuvat? Concederem facilius, si Sallusti orationi aliquid deesse planum factum esset. At ex Troianis et Aboriginibus unum populum, ergo civitatem factam esse nonne praegressis satis expressum est? Quod si tales loci, quales sunt C. 7, 8. I. 40, 3, in conparationem vocantur, scilicet hic est pronominum demonstrativorum usus, ut ex praegressis membrum consecutivum mente teneatur. Quid autem hoc est: ut tam facile coalescerent, eo effectum est, quod brevi per concordiam civitas facta erat? 8, 2. Semel moneo, ut in orthographia ubique Iordani vestigia premerem, eo minus me motum esse, quod illum sibi non constitisse viderem. Sic magnificus initio constanter scripsit, ab p. 30 ubique magnuficus, et cum in maxuma editionis parte antiquas formas plebes et plebei expulisset, ad eas postremo rediit. 11, 7. Quamquam quam saepe e et i, in terminationibus maxume, confusa sint, dici vix potest, eamque ob causam temperarint scribere ne pro emendatione quidem habendum, tamen ne Sallustio meas opiniones obtrudere viderer, temperarent nunc retinui, set ut recte coni. inpf. explicaretur, membrum a praegresso graviore incisione seperandum putavi. 13, 1. constrata] contracta, quod quia magis poëticum est reieci. Set infra 28, 11 etiamnum Gronovii emendationem extrudendo probo. 14, 1. tamquam stipatorum] Binsfeld. Mus. Rhen. XXI 3 p. 485 sq. tamquam stipationem. 14, 5. aetate ex versu sequenti petitum esse Tordano concedo. 15, 3. facinoris maturandi] facinus maturandi I. ex p. Set cum prima manus in P facinus matura da exhibeat, utrum veri similius, scribam quae in archetypo suo essent, recte legere non potuisse eamque ob causam in uno codice erratum esse, an omnes ceteros ex audacter conrecto exemplari fluxisse? - 18, 1. Qui ob Diomedis fidem contra omnes libros in quis scribat, nonne etiam brevissume ab eodem traditum pro verissume recipere debebit? - 18,8. De verbis quod nequiverit suspicio mea mihi nondum adempta. Romae iam in ed. 1864 reieceram. 18,6. Lacunam esse etiamnum censeo. 19, 5. ante in omnibus libris pro antea scriptum esse, silenti Iordano sredam? -20,7. ceteri omnes, strenui boni, nobiles atque ignobiles] I. ex |
