NITYRE, tu patulae recubans sub tegmine fagi

Τ

silvestrem tenui musam meditaris avena; nos patriae fines et dulcia linquimus arva. Nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam resonare doces Amaryllida silvas.

T. O Meliboee, deus nobis haec otia fecit. Namque erit ille mihi semper deus, illius aram saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum 10 ludere quae vellem calamo permisit agresti.

M. Non equidem invideo, miror magis: undique totis

usque adeo turbatur agris. En ipse capellas protenus aeger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco. Hic inter densas corylos modo namque gemellos spem gregis, ah, silice in nuda conixa reliquit.

20

Saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset, de caelo tactas memini praedicere quercus. [Saepe sinistra cava praedixit ab ilice cornix.] Sed tamen iste deus qui sit da, Tityre, nobis.

T. Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus

pastores ovium teneros depellere fetus.

Sic canibus catulos similes, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna solebam. Verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, quantum lenta solent inter viburna cupressi.

M. Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi ?

T. Libertas, quae sera tamen respexit inertem, candidior postquam tondenti barba cadebat, 30 respexit tamen et longo post tempore venit, postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. Namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat, nec spes libertatis erat nec cura peculi. Quamvis multa meis exiret victima septis, pinguis et ingratae premeretur caseus urbi, non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.

M. Mirabar quid maesta deos, Amarylli, vocares; cui pendere sua patereris in arbore poma : Tityrus hinc aberat. Ipsae te, Tityre, pinus, 40 ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant.

T. Quid facerem? neque servitio me exire lice bat

nec tam praesentes alibi cognoscere divos.

Hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis bis senos cui nostra dies altaria fumant.