T. Hic focus et taedae pingues, hic plurimus ignis 50 semper et assidua postes fuligine nigri; hic tantum Boreae curamus frigora, quantum aut numerum lupus aut torrentia flumina ripas. C. Stant et iuniperi et castaneae hirsutae ; strata iacent passim sua quaeque sub arbore poma; omnia nunc rident; at si formosus Alexis montibus his abeat, videas et flumina sicca. T. Aret ager; vitio moriens sitit aeris herba; Liber pampineas invidit collibus umbras: Phyllidis adventu nostrae nemus omne virebit, to Iuppiter et laeto descendet plurimus imbri. C. Populus Alcidae gratissima, vitis Iaccho, formosae myrtus Veneri, sua laurea Phoebo; Phyllis amat corylos; illas dum Phyllis amabit, nec myrtus vincet corylos nec laurea Phoebi. T. Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis, populus in fluviis, abies in montibus altis : saepius at si me, Lycida formose, revisas, fraxinus in silvis cedat tibi, pinus in hortis. M. Haec memini, et victum frustra contendere 70 Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis. ECLOGA VIII. PASTORUM musam Damonis et Alphesiboei, immemor herbarum quos est mirata iuvenca certantes, quorum stupefactae carmine lynces, et mutata suos requierunt flumina cursus, Damonis musam dicemus et Alphesiboei. Tu mihi seu magni superas iam saxa Timavi, sive oram Illyrici legis aequoris,-en erit umquam ille dies, mihi cum liceat tua dicere facta? En erit ut liceat totum mihi ferre per orbem 10 sola Sophocleo tua carmina digna cothurno? A te principium, tibi desinet. Accipe iussis carmina coepta tuis, atque hanc sine tempora circum inter victrices hederam tibi serpere laurus. Frigida vix caelo noctis decesserat umbra, cum ros in tenera pecori gratissimus herba: incumbens tereti Damon sic coepit olivae. D. 'Nascere, praeque diem veniens age, Lucifer, almum, coniugis indigno Nysae deceptus amore dum queror, et divos, quamquam nil testibus illis 20 profeci, extrema moriens tamen adloquor hora. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Maenalus argutumque nemus pinosque loquentes semper habet; semper pastorum ille audit amores Panaque, qui primus calamos non passus inertes. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Mopso Nysa datur: quid non speremus amantes ? Iungentur iam grypes equis, aevoque sequenti cum canibus timidi venient ad pocula dammae. Mopse, novas incide faces: tibi ducitur uxor ; 30 sparge, marite, nuces: tibi deserit Hesperus Oetam. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. O digno coniuncta viro, dum despicis omnes, dumque tibi est odio mea fistula dumque capellae hirsutumque supercilium promissaque barba, nec curare deum credis mortalia quemquam. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Saepibus in nostris parvam te roscida mala (dux ego vester eram) vidi cum matre legentem. Alter ab undecimo tum me iam acceperat annus; 40 iam fragiles poteram ab terra contingere ramos. Ut vidi, ut perii, ut me malus abstulit error ! Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Nunc scio quid sit Amor. Duris in cotibus illum aut Tmaros aut Rhodope aut extremi Garamantes nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Saevus Amor docuit natorum sanguine matrem commaculare manus; crudelis tu quoque, mater: crudelis mater magis, an puer improbus ille ? 50 improbus ille puer; crudelis tu quoque, mater. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Nunc et oves ultro fugiat lupus, aurea durae mala ferant quercus, narcisso floreat alnus, pinguia corticibus sudent electra myricae, certent et cycnis ululae, sit Tityrus Orpheus, Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Maenalios mecum, mea tibia, versus. Omnia vel medium fiat mare. Vivite, silvae : praeceps aerii specula de montis in undas 60 deferar; extremum hoc munus morientis habeto. Desine Maenalios, iam desine, tibia, versus.' Haec Damon vos, quae responderit Alphesiboeus, dicite, Pierides; non omnia possumus omnes. A. 'Effer aquam, et molli cinge haec altaria vitta, verbenasque adole pingues et mascula tura, coniugis ut magicis sanos avertere sacris experiar sensus; nihil hic nisi carmina desunt. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Carmina vel caelo possunt deducere Lunam; 70 carminibus Circe socios mutavit Ulixi; frigidus in pratis cantando rumpitur anguis. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Terna tibi haec primum triplici diversa colore licia circumdo, terque haec altaria circum effigiem duco; numero deus impare gaudet. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducitc Daphnim. Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores; necte, Amarylli, modo et " Veneris" dic "vincula necto." Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite 80 Limus ut hic durescit, et haec ut cera liquescit uno eodemque igni, sic nostro Daphnis amore. Sparge molam, et fragiles incende bitumine laurus. Daphnis me malus urit, ego hanc in Daphnide laurum. 90 Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Talis amor Daphnim, qualis cum fessa iuvencum Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Has olim exuvias mihi perfidus ille reliquit, pignora cara sui: quae nunc ego limine in ipso, terra, tibi mando; debent haec pignora Daphnim. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Has herbas atque haec Ponto mihi lecta venena Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Fer cineres, Amarylli, foras rivoque fluenti transque caput iace, nec respexeris. His ego Daphnim aggrediar; nihil ille deos, nil carmina curat. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite 110 Aspice: corripuit tremulis altaria flammis sponte sua, dum ferre moror, cinis ipse. Bonum sit! Nescio quid certe est, et Hylax in limine latrat. Credimus? an, qui amant, ipsi sibi somnia fingunt? Parcite, ab urbe venit, iam parcite, carmina, Daphnis.' L. QUO te, Moeri, pedes? an, quo via ducit, in urbem ? M. O Lycida, vivi pervenimus, advena nostri, |