Immagini della pagina
PDF
ePub
[blocks in formation]

TITYRE, tu patulae recubans sub tegmine

fagi

silvestrem tenui musam meditaris avena; nos patriae fines et dulcia linquimus arva. Nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam resonare doces Amaryllida silvas.

T. O Meliboee, deus nobis haec otia fecit. Namque erit ille mihi semper deus, illius aram saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum 10 ludere quae vellem calamo permisit agresti.

M. Non equidem invideo, miror magis: undique totis

usque adeo turbatur agris. En ipse capellas protenus aeger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco. Hic inter densas corylos modo namque gemellos spem gregis, ah, silice in nuda conixa reliquit.

20

Saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset,
de caelo tactas memini praedicere quercus.
[Saepe sinistra cava praedixit ab ilice cornix.]
Sed tamen iste deus qui sit da, Tityre, nobis.

T. Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus

pastores ovium teneros depellere fetus.

Sic canibus catulos similes, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna solebam. Verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, quantum lenta solent inter viburna cupressi.

M. Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi ?

T. Libertas, quae sera tamen respexit inertem, candidior postquam tondenti barba cadebat, 30 respexit tamen et longo post tempore venit, postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. Namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat, nec spes libertatis erat nec cura peculi. Quamvis multa meis exiret victima septis, pinguis et ingratae premeretur caseus urbi, non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.

M. Mirabar quid maesta deos, Amarylli,vocares; cui pendere sua patereris in arbore poma : Tityrus hinc aberat. Ipsae te, Tityre, pinus, 40 ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant.

T. Quid facerem? neque servitio me exire lice bat

nec tam praesentes alibi cognoscere divos.

Hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis bis senos cui nostra dies altaria fumant.

Hic mihi responsum primus dedit ille petenti :
'Pascite ut ante boves, pueri: summittite tauros.'
M. Fortunate senex, ergo tua rura manebunt,
et tibi magna satis, quamvis lapis omnia nudus
limosoque palus obducat pascua iunco :

50 non insueta graves temptabunt pabula fetas,
nec mala vicini pecoris contagia laedent.
hic inter flumina nota

Fortunate senex,
et fontes sacros frigus captabis opacum.
Hinc tibi, quae semper, vicino ab limite sepes
Hyblaeis apibus florem depasta salicti
saepe levi somnum suadebit inire susurro :
hinc alta sub rupe canet frondator ad auras;
nec tamen interea raucae tua cura palumbes
nec gemere aëria cessabit turtur ab ulmo.

50 T. Ante leves ergo pascentur in aethere cervi, et freta destituent nudos in litore pisces;

ante pererratis amborum finibus exsul

aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim, quam nostro illius labatur pectore vultus.

M. At nos hinc alii sitientes ibimus Afros, pars Scythiam et rapidum Cretae veniemus Oaxen et penitus toto divisos orbe Britannos.

En umquam patrios longo post tempore fines, pauperis et tuguri congestum caespite culmen 70 post aliquot mea regna videns mirabor aristasi Impius haec tam culta novalia miles habebit, barbarus has segetes: en quo discordia cives produxit miseros! his nos consevimus agros ! Insere nunc, Meliboee, piros: pone ordine vites. Ite meae felix quondam pecus ite capellae. Non ego vos posthac viridi proiectus in antro

66. cretae' edd. nonnulli.

dumosa pendere procul de rupe videbo ;

carmina nulla canam; non me pascente, capellae, florentem cytisum et salices carpetis amaras.

80 T. Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem

fronde super viridi: sunt nobis mitia poma,
castaneae molles et pressi copia lactis.

Et iam summa procul villarum culmina fumant,
maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

ECLOGA II.

FORMOSUM pastor Corydon ardebat Alexim,

delicias domini; nec quid speraret habebat. Tantum inter densas umbrosa cacumina fagos assidue veniebat. Ibi haec incondita solus montibus et silvis studio iactabat inani:

'O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas ? nil nostri miserere? Mori me denique coges. Nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; nunc virides etiam occultant spineta lacertos, 10 Thestylis et rapido fessis messoribus aestu alia serpyllumque herbas contundit olentes. At mecum raucis, tua dum vestigia lustro, sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. Nonne fuit satius, tristes Amaryllidis iras atque superba pati fastidia? nonne Menalcan, quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses ? O formose puer, nimium ne crede colori; alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur. Despectus tibi sum, nec qui sim quaeris, Alexi, zo quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans :

mille meae Siculis errant in montibus agnae ; lac mihi non aestate novum, non frigore defit. Canto, quae solitus, si quando armenta vocabat, Amphion Dircaeus in Actaeo Aracintho. Nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi, Cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim

iudice te metuam, si numquam fallit imago.

O tantum libeat mecum tibi sordida rura

atque humiles habitare casas, et figere cervos, 30 haedorumque gregem viridi compellere hibisco ! Mecum una in silvis imitabere Pana canendo. Pan primum calamos cera coniungere plures instituit, Pan curat oves oviumque magistros. Nec te paeniteat calamo trivisse labellum: haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? Est mihi disparibus septem compacta cicutis fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim et dixit moriens: "Te nunc habet ista secundum : Dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas. 40 Praeterea duo nec tuta mihi valle reperti capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo ; bina die siccant ovis ubera: quos tibi servo. Iam pridem a me illos abducere Thestylis orat; et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra. Huc ades, o formose puer: tibi lilia plenis ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais, pallentes violas et summa papavera carpens, narcissum et florem iungit bene olentis anethi; tum casia atque aliis intexens suavibus herbis 50 mollia luteola pingit vaccinia calta.

Ipse ego cana legam tenera lanugine mala castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;

« IndietroContinua »