Fécit herclè; nám mî misero étiam nunc malæ dolent. Quid igitur ego dúbito? aut quor non íntro eo in nostrám domum? M. Quíd, domum vostram?— S. Íta enimvero. — M. Quín quæ dixisti modò, Omnia ementítu's: equidem sum Amphitruonis Sósia. Nám noctu hac solúta'st navis nóstra e portu Pérsico: Et ubi Pterela réx regnavit, óppidum expugnávimus; Et legiones Téleboarum ví pugnando cépimus, Et ipsus Amphitruo óbtruncavit regem Pterelam in prœlio. S. Egomet mihi non crédo, quom illæc aútumare illum aúdio : Híc quidem certè, quæ illò sunt res géstæ, memorat mémoriter. Sét quid ais? quid Amphitruoni dóno a Teleboís datum'st? Amphitruonis óbsignata sígno.-S. Signi díc quid est? M. Cúm quadrigis Sól exoriens. Quíd me captas, cárnufex? S. Argumentis vícit: aliud nómen quærendúm'st mihi. Néscio unde hæc híc spectavit. Jám ego hunc decipiám probè : Nám quod egomet sólus feci, néc quisquam alius ádfuit, si díxeris. M. Cádus erat vini: índe implevi hírneam.-S. Ingres sú'st viam. M. Eam ego vini, ut mátre natum fúerat, eduxí meri. S. Pér Jovem juró med esse: néque me falsum dícere. S. Quís ego sum saltém, si non sum Sósia? te intérrogo. Quemádmodum ego sum (sæpe in speculum inspéxi) nimis simili'st mei. Itidem habet petasum, ác vestitum: tám consimili'st átque ego. Súra, pes, statúra, tonsus, óculi, nasum, vél labra, Málæ, mentum, bárba, collus — tótus! quid verbís opu'st? Sí tergum cicátricosum, níhil hoc simili'st símilius. Sét quom cogito, équidem certò idém sum qui sempér fui. Nóvi herum: novi ædis nostras: sánè sapio et séntio. Nón ego illi obtémpero quod loquitur; pultabó foris. M. Quó agis te?- S. Domúm. -M. Quadrigas sí nunc inscendás Jovis, Atque hinc fugias, íta vix poteris écfugere infortúnium. Nám si me inritâssis, hodie lúmbifragium hinc aúferes. An egomet me illíc reliqui, sí fortè oblitus fui? Nam híc quidem omnem imáginem meam, quæ ántehac fuerat, póssidet. Vívo fit, quod númquam quisquam mórtuo faciét mihi. Ibo ad portum, atque hæc uti sunt fácta, hero dicám meo. Nísi etiam is quoque me ígnorabit; quód ille faxit Júp piter, Uti ego hodie, ráso capite, cálvos capiam píleum. IX. TERENCE. The Self-Tormentor. [Heaut., Act I. Scene I.] MENEDEMUS, the Self-Tormentor; CHREMES, an elderly Friend. Quanquam hæc inter nos nuper notitia ád modum'st, Quod ego in propinquâ parte amicitiæ puto, Nam, próh Deûm atque hominúm fidem! quid vís tibi? Aut plús, ut conjicio: ágrum in his regiónibus C. Homó sum: humani níhil a me alienúm puto. Rectúm'st? ego ut faciam: nón est? te ut detérream. M. Mihi síc est usus: tíbi ut opu'st factò, face. C. An quoíquam est usus hómini, se ut cruciét? — M. C. Si quíd laboris, nóllem: sed quid istúc mali est? C. Ne lácruma, atque istuc, quícquid est, fac me út sciam. Ne rétice ne verére: crede, inquám, mihi, M. Scire hóc vis?-C. Hac quidem causâ, quâ dixí tibi. C. Hui, tám graves hos, quæso?-M. Sic meritúm'st meum. C. Nunc loquere. M. Filium únicum adulescéntulum Habeo: áh, quid dixi? habére me? immo habuí, Chreme : Nunc hábeam necne, incértum'st. — C. Quid ita istúc?· M. Scies. Est é Corintho hîc ádvena anus paupércula: Ejus filiam ille amáre cœpit vírginem, Propè jam út pro uxore habéret: hæc clam me ómnia. Neque ut ánimum decuit ægrotum adulescéntuli Quotídie accusábam: "Hem! tibine hæc díutius Licére speras fácere, me vivó patre, Amícam ut habeas própe jam in uxorís loco? Ego té meum esse díci tantispér volo, Dum, quód te dignum'st, fácies: sed si id nón facis, Ego, quód me in te sit fácere dignum, invénero. Sæpe éadem, et graviter aúdiendo, víctus est: Plus scíre, et providére, quàm seipsum sibi. abest. M. Clam me est proféctus; menses trís C. Ambo áccusandi: etsi íllud inceptúm tamen Cenam ápparare: pró se quisque sédulò Si id fáciam. Nam usque dum ílle vitam illám colet |