Immagini della pagina
PDF
ePub

65

70

75

Vel cum promittit, subito sed perfida fallit,

Est mihi nox multis evigilanda malis.
Dum mihi venturam fingo, quodcumque movetur,
Illius credo tunc sonuisse pedes.»

Desistas lacrimare, puer: non frangitur illa,
Et tua iam fletu lumina fessa tument.
Oderunt, Pholoe, moneo, fastidia divi,
Nec prodest sanctis tura dedisse focis.

Hic Marathus quondam miseros ludebat amantes,
Nescius ultorem post caput esse deum:
Sæpe etiam lacrimas fertur risisse dolentis

Et cupidum ficta detinuisse mora:

Nunc omnes odit fastus, nunc displicet illi,
Quæcumque opposita est ianua dura sera.
At te pœna manet, ni desinis esse superba.
Quam cupies votis hunc revocare diem!

III.

Quid mihi, si fueras miseros læsurus amores,
Foedera per divos, clam violanda, dabas ?

A miser, et si quis primo periuria celat,
Sera tamen tacitis Poena venit pedibus.
5 Parcite, cælestes: æquum est impune licere
Numina formosis lædere vestra semel.

10

Lucra petens habili tauros adiungit aratro
Et durum terræ rusticus urget opus;
Lucra petituras freta per parentia ventis

Ducunt instabiles sidera certa rates:
Muneribus meus est captus puer. At deus illa

In cinerem et liquidas munera vertat aquas.
Iam mihi persolvet pœnas, pulvisque decorem

I. 9.

Detrahet et ventis horrida facta coma; Uretur facies, urentur sole capilli,

Deteret invalidos et via longa pedes.
Admonui quotiens: «Auro ne pollue formam :
Sæpe solent auro multa subesse mala.
Divitiis captus si quis violavit amorem,
Asperaque est illi difficilisque Venus.

Ure meum potius flamma caput et pete ferro
Corpus et intorto verbere terga seca.
Nec tibi celandi spes sit peccare paranti:
Est deus, occultos qui vetat esse dolos.
Ipse deus tacito permisit, læve, ministro,
Ederet ut multo libera verba mero:
Ipse deus somno dómitos emittere vocem
Iussit et invitos facta tegenda loqui. »>
Hæc ego dicebam: nunc me flevisse loquentem,
Nunc pudet ad teneros procubuisse pedes.
Tunc mihi iurabas nullo te divitis auri

Pondere, non gemmis vendere velle fidem,
Non tibi si pretium Campania terra daretur,
Non tibi si Bacchi cura Falernus ager.
Illis eriperes verbis mihi sidera cæli
Lucere et rubras fulminis esse vias.
Quin etiam flebas: at non ego fallere doctus
Tergebam umentes credulus usque genas.

Quid faciam, nisi et ipse fores in amore puellæ ?
Sed precor exemplo sit levis illa tuo.

O quotiens, verbis ne quisquam conscius esset,
Ipse comes multa lumina nocte tuli!
Sæpe insperanti venit tibi munere nostro
Et latuit clausas post adoperta fores.
Tum miser interii, stulte confisus amari:

[blocks in formation]

50

55

60

65

70

75

Nam poteram ad laqueos cautior esse tuos.
Quin etiam attonita laudes tibi mente canebam,
At me nunc nostri Pieridumque pudet.
Illa velim rapida Vulcanus carmina flamma

Torreat et liquida deleat amnis aqua.

Tu procul hinc absis, cui formam vendere cura est
Et pretium plena grande referre manu.
At tu, qui puerum donis corrumpere es ausus,
Rideat adsiduis uxor inulta dolis,

Et cum furtivo iuvenem lassaverit usu,
Tecum interposita languida veste cubet.
Semper sint externa tuo vestigia lecto,

Et pateat cupidis semper aperta domus :
Nec lasciva soror dicatur plura bibisse

Pocula vel plures emeruisse viros.
Illam sæpe ferunt convivia ducere Baccho,
Dum rota Luciferi provocet orta diem:
Illa nulla queat melius consumere noctem
Aut operum varias disposuisse vices.
At tua perdidicit: nec tu, stultissime, sentis,
Cum tibi non solita corpus ab arte movet.
Tune putas illam pro te disponere crines

Aut tenues denso pectere dente comas?
Istane persuadet facies, auroque lacertos

Vinciat et Tyrio prodeat apta sinu?
Non tibi, sed iuveni cuidam vult bella videri,
Devoveat pro quo remque domumque tuam.
Nec facit hoc vitio, sed corpora fœda podagra
Et senis amplexus culta puella fugit.

Huic tamen accubuit noster puer: hunc ego credam
Cum trucibus Venerem iungere posse feris.

Blanditiasne meas aliis tu vendere es ausus,

Tune aliis demens oscula ferre mea?

Tum flebis, cum me vinctum puer alter habebit
Et geret in regno regna superba tuo.
At tua tum me poena iuvet, Venerique merenti
Fixa notet casus aurea parma meos:
«Hanc tibi fallaci resolutus amore Tibullus
Dedicat et grata sis, dea, mente rogat.»>

2

Némethy: Albii Tibulli carmina.

80

DETESTATIO BELLI.

5

10

15

(I. 10.)

Quis fuit, horrendos primus qui protulit enses?
Quam ferus et vere ferreus ille fuit!
Tum cædes hominum generi, tum prælia nata,
Tum brevior diræ mortis aperta via est.

An nihil ille miser meruit, nos ad mala nostra
Vertimus, in sævas quod dedit ille feras?
Divitis hoc vitium est auri, nec bella fuerunt,

Faginus adstabat cum scyphus ante dapes.
Non arces, non vallus erat, somnumque petebat
Securus sparsas dux gregis inter oves.

Tunc mihi vita foret dulcis nec tristia nossem

Arma nec audissem corde micante tubam. Nunc ad bella trahor et iam quis forsitan hostis Hæsura in nostro tela gerit latere.

Sed patrii servate Lares: aluistis et idem,

Cursarem vestros cum tener ante pedes.
Neu pudeat prisco vos esse e stipite factos:
Sic veteris sedes incoluistis avi.

Tunc melius tenuere fidem, cum paupere cultu 20 Stabat in exigua ligneus æde deus.

Hic placatus erat, seu quis libaverat uvam,
Seu dederat sanctæ spicea serta coma:
Atque aliquis voti compos liba ipse ferebat

« IndietroContinua »